medicijnloos

Het is zover, na een jaar of vier denk ik ben ik nu helemaal zonder medicijnen. Op advies, nee op verzoek, van de revalidatie arts van CIR ben ik ook gestopt met de Nortrilen. En dat bevalt me totaal niet. Natuurlijk vind ik het heerlijk om geen medicatie te gebruiken, maar de zenuwscheuten schieten van tenen tot kruin door mijn lijf. Het doet geen pijn, maar is wel heel naar en nadrukkelijk aanwezig. Waarschijnlijk bij de ene houding meer aanwezig dan bij de andere, maar daar let ik maar niet op. 

Ondertussen raken mijn dagen weer helemaal gevuld. Op werk zitten we midden in de grote verandering, een nieuwe locatie erbij geopend. Dit brengt geheel volgens verwachting hectiek en chaos met zich mee. En wat hou ik daar van! Ik voel de energie in me stromen. Het regelen, meedenken, patiënten te woord staan die een beetje verdwaald zijn, veel contact leggen met bekende en onbekende collega's, maar bovenal zorgen dat de patiënten tijdens de spreekuren de zorg krijgen die ze nodig hebben en verdienen.

Ik vind het allemaal even leuk. Dit is wat zo bij mij past, wat ik best mijn hobby kan noemen. 

Prima conclusie toch? Heb ik dus wel degelijk een hobby. Moet ik zien te onthouden voor in een gesprek bij CIR. 

Het betekent wel dat mijn opbouwschema teniet gedaan wordt. Voor mij niet een heel groot probleem. Ik sta voor een nieuw revalidatietraject. Misschien komen daar wel heel andere ideeën over werkschema's naar voren. En dat is mij best. Ondertussen heb ik er deze week al aardig wat uur op zitten. 

Voor mezelf ben ik er wel uit wat ik nodig heb, wat goed voor mij is.

Ik zoek een combi tussen "meer spin in het web, meer topprestatie , meer uitdaging", en "verander van houding, ga ff wandelen, beweeg, doe iets". En dat wil ik dan het liefst in mijn functie. Zou dit ideaal bestaan? Of zou het te creëren zijn? Wat zou ik daar gelukkig van worden. 

Ik merk dat ik het lastig vind om de blogs te vullen met problemen rond mijn lichamelijke kwaaltjes. Voelt als geklaag. Het schrijven ervan lost de pijnklachten niet op. Ik maak betere en mindere periodes door, merk een bepaalde gelatenheid op waar ik eigenlijk vechtlust zou moeten hebben. Ik wil wel vechten voor meer en langere goede periodes, maar ik wil er eigenlijk niets voor laten. Ongekend eerlijk naar mezelf deze constatering. Ik ga natuurlijk gewoon door met mijn blog. Voor nu ongeveer wekelijks, maar ik kan me voorstellen dat als ik straks weer in revalidatie ben dit vaker zal zijn.

Dan is het ook weer belangrijk voor mezelf op te schrijven wat er gebeurt, wat ik er mee doe en wat voor uitwerking het heeft. Als ik mezelf dan later weer kwijt raak aan oude gewoontes (zoals nu dus) en de blogs terug lees hoop ik dat ik mezelf weer kan herpakken.

Op mijn mail aan Real Health waarin ik een bevestiging vraag van mijn afmelding had ik aldoor geen reactie. Tot eind vorige week. Ik had een voicemail bericht van Melanie waarin ze zei naar aanleiding van mijn mail het traject netjes af te willen ronden. Ik heb nog niet terug gebeld. Waarom sturen ze niet gewoon een reactie per mail? Wil ik daarnaast best Melanie nog spreken, maar ik vind het belangrijk zwart op wit de bevestiging te hebben dat het revalidatietraject is afgesloten. Op de een of andere manier zorgen ze dat er nooit een reactie zwart op wit komt. Dat vind ik lastig. Ik houd ervan afspraken zwart op wit te hebben. Niet vanuit wantrouwen, maar waarschijnlijk meer vanuit controle. In het geval van het beëindigen van het traject wil ik de zwart op wit bevestiging ook gewoon hebben om eventuele problemen met de zorgverzekeraar te voorkomen. Ik denk dat ik het mailtje nog maar een keer stuur met het verzoek om een reactie en met de vermelding dat ik heus een van de begeleiders telefonisch te woord wil staan. Doe ik een dezer dagen wel.

Ik heb trouwens, tegen de adviezen in, besloten wel eens per drie/vier weken naar mijn eigen fysiotherapeut te blijven gaan voor mijn nek.

Ik snap het idee dat het de behandeling in de weg kan zitten, maar daar ben ik zelf bij. Op het moment dat ik dit zelf merk zal ik zeker mijn afspraak afbellen. Zoals mijn nek nu is zie ik geen fysio hebben gewoon even niet zitten.

Ik weet dat de oorzaak van mijn nekklachten waarschijnlijk de (twee) aanrijdingen zijn, maar mijn rug- en nekklachten versterken elkaar wel weet ik. Ik zie ze ook echt niet los van elkaar. Dat zal ik tijdens de revalidatie ook niet doen. Ik ben wel echt heel blij dat niet alleen mijn rug telt bij CIR. Ik heb dit afgelopen maandag met mijn fysio besproken. Hij denkt ook dat ik bij CIR op mijn plek ben. Dat gevoel krijg ik zelf ook steeds meer.

Ik zie er nu veel minder tegenop om te gaan revalideren. Dat komt door de ontspannen sfeer die ik daar ervoer, het vertrouwen dat ik door de uitgebreide intake al voelde en door de overzichtelijkheid van tijd die het me kost. Al weet ik dat de revalidatie niet stopt als ik daar de deur uit stap. 

Nu nog een momentje tijd besteden aan mijn andere hobby (!), namelijk het hospice. Ik heb roosterdienst. Dat betekent dat ik, naast alle vrijwilligers, zorg dat elke dienst altijd ingevuld is. Dus zijn er dagen waarop nog open diensten zijn, dat heb ik er werk van. En dat vind ik helemaal niet erg. Mijn roosterdienst duurt nog tot zondagavond, dus nog wat dagen bezetting te bewaken.

Revalidatie adviesgesprek

Nou, ik ben goedgekeurd hoor. Bij CIR denken ze mij wel te kunnen behandelen. Dat is de uitkomst van het revalidatie advies gesprek dat ik afgelopen maandagmiddag, 25 februari, had.

Maandagochtend gewoon gewerkt. Het is erg druk en hectisch door aankomende veranderingen en ik vind het heerlijk. Ik stort me er vol overgave in om samen met mijn collega's alle ontwikkelingen zo goed mogelijk het hoofd te bieden. Voor mij betekent het dat ik niet heel de tijd vastgeplakt op mijn stoel zit, dus afwissel in houding en beweging. Dat maakt dat ik vrij gemakkelijk door de dag kom. Hoe anders is het als ik een aantal uur achter elkaar zit. Dat is bijna niet te doen. Heel irritant natuurlijk, want een polikliniek kent ook veel zittend werk. Maar goed, dat is oud nieuws. 

Om half 3 had ik de afspraak met de revalidatie arts. Eigenlijk vertelde hij me niet veel meer dan dat hij uit de aantekeningen van de gesprekken tijdens de intake op kon maken dat ik voor revalidatie in aanmerking kom. Het meest opvallend was volgens hem dat mijn nek regio vast zit. Kleine bijkomstigheid :)
De arts wil dat ik de Nortrilen stop voor behandeling. 

Lekker tegenstrijdig. Door de huisarts is de dosering onlangs wat opgehoogd en nu moet ik er mee stoppen. Maar goed, ik zal het doen. Al vermoed ik dat met de beste wil van de wereld en het allerbeste revalidatietraject de neuropathie in benen niet weg te krijgen is. Ik kan er vast mee leven, dus dat ga ik doen. Voorlopig in ieder geval. Ook met de hogere dosering ben ik niet pijnvrij, de stap te stoppen is dan ook niet zo heel groot. Maandagavond direct maar een lagere dosering ingenomen. Als het dan toch moet, dan maar meteen. Het gesprek duurde al met al maar een minuut of 10. Bij het weggaan vroeg ik of ik hem in het traject nog tegen zou komen en dat is het geval. Ben benieuwd wat hij betekent in het geheel. Ik ga het zien.

Rond 3 uur werd ik opgehaald door de coördinator revalidatie traject, Peter. Vorige week heb ik hem ook al gesproken. Het gesprek zou vooral het bespreken van de praktische kant als doel hebben. Onder andere het doelen stellen. Ik kom er verderop op terug.

Peter noemde wat punten uit het verslag. Ik heb volgens hen een "laag lichaamsbesef". Nou Peter, zei ik, ik heb wel degelijk een enorm lichaamsbesef. Ik weet dondersgoed waar ik mee bezig ben en wat het wel of niet doet met mijn lijf. Mijn wil om "gewoon" door te gaan en de negatieve signalen van mijn lichaam te negeren is nou eenmaal duizenden keren sterker dan het lijfelijke. Helaas heb ik alle theorie van Real Health niet kunnen verwerken in mijn systeem. Dat systeem heb ik al 52 jaar, waarvan zeker 46 jaar bewust. 10 dagen wijze lessen zijn niet genoeg geweest om dit systeem te veranderen. Ik begrijp de bedrijfsarts steeds beter; dat is waarom ik bij CIR terecht gekomen ben. Om stap voor stap met, daar waar en wanneer het nodig is, iemand die meekijkt en meedenkt langzaam maar zeker kleine veranderingen te implementeren in mijn systeem. Ik kan niet van de een op de andere dag een ander mens zijn, met andere ideeën. 
Peter begreep wat ik bedoel, maar zij noemen het daar nu eenmaal laag lichaamsbesef. Prima maar dan heb ik het wel even uitgelegd. Want ja, ik ben natuurlijk toch mijn eigenwijze zelf. Die gaan ze vast nog vaker ontmoeten.

Dan weer het altijd moeilijke doelen stellen. Ik heb er echt wel over nagedacht, want ik wist dat dit ging komen. Maar ik heb niet zulke concrete doelen. Ik heb geen punt om naar toe te werken. Op één doel na dan: weer volledig aan het werk kunnen. Dus 32 uur werken, hoe dan ook. Dat is genoteerd als mijn doel op maatschappelijke participatie zoals ze daar zeggen. Werk, en mijn vrijwilligerswerk bij het hospice voor vier uur per week. Met wat heen en weer praten heeft Peter ook wat andere doelen op papier gekregen. Ik heb geen hobby's, ik mis deze op het moment ook niet, maar daar kom ik niet mee weg. Als doelen op persoonlijk vlak is dan ook genoteerd "ontspannende en rustgevende (!) activiteiten (her)ontdekken en kunnen implementeren in mijn dagelijks leven. Ja ja het is wat hè. Daarbij is ook dagelijks totaal een uur wandelen met de hond gevoegd. Dat wordt veel minder een probleem. Eigenlijk was het de bedoeling op vijf vlakken doelen te formuleren, maar het is bij drie gebleven. Regelmatig naar zus, kinderen, vrienden etc. toe en hen bij mijn thuis ontvangen is het derde doel geworden; doel op sociaal vlak. Misschien is het hebben van een doel een goede drijfveer voor revalidatie. Zou het in mijn nadeel werken dat ik de doelen niet zo voel als dat ze genoteerd zijn? Heeft de psycholoog vast een taak, daar keek ze al naar uit zei ze vorige week.

Het mag duidelijk zijn, ik ga weer revalideren. Ik geloof echt dat ik hier meer uit kan halen dan eerder bij Real Health. Heel belangrijk voor mij is dat dit traject me de eerste twee weken maar drie dagdelen kost en daarna acht weken twee dagdelen per week. Dat is zo goed te overzien voor me, kan ik gewoon bij blijven werken. Want ik wil echt niet weer een stap terug doen daar in. De pitbull in mij is zeer waaks, ik laat mijn werk niet weer los.

Wat een valkuil hè, ik weet het van mezelf. Het is bijna dwangmatig; vasthouden aan hetgeen ik zo graag doe. Tegen beter weten in? Dat zal je van mij nooit horen. Ik kan dit, ik wil dit, dus gebeurt dit. Daar moet toch ook een manier voor te vinden zijn tijdens de revalidatie? Want behalve dat ik het graag doe is het natuurlijk ook gewoon heel noodzakelijk. Ik ben alleenstaand dus kostwinner, zo simpel is dat. Dat is en blijft zo. Pijn of geen pijn.

Aan het eind van het gesprek met Peter hebben we mijn startweken gepland. De eerste twee weken, in groepsverband. Ik start week 12 en zal in de twee weken bij CIR zijn op de dinsdagochtenden en de donderdag- en vrijdagmiddagen. 

Als het goed is wordt ik binnenkort gebeld om de dagdelen te bepalen van de daaropvolgende acht weken. Heel fijn dat ik daar zelf wat over te zeggen heb.

Denk nu vooral niet dat ik sta te juichen om dit traject te doorlopen. Ik vind het vreselijk. Af en toe kijk ik met een helikopterview naar mezelf en denk dan "wat ben je in vredesnaam aan het doen?". Ik vind het diep van binnen helemaal niet bij mij passen, dit hoort niet bij mij. Zou voor mij niet nodig moeten zijn. Het botst met mijn alles zelfstandig en zonder hulp willen doen. 

Als ik bedenk wat ik een ander in mijn situatie zou adviseren, zou het zomaar het deelnemen aan een revalidatietraject kunnen zijn. Want het getuigt van kracht om met jezelf aan de slag te gaan vóór jezelf. Om er zelf beter van te worden.

Maar, dat geldt voor anderen.........

                                               

 

Intake dag 1

Gisterenmiddag de eerste intake dag gehad bij CIR. Een zeer uitgebreid intake mag ik wel zeggen. Ik ben om 13 uur gestart en ik stapte om ruim 16 uur de deur uit.

In het weekend heb ik mezelf voorgehouden dat ik helemaal geen zin heb in weer een revalidatietraject. Dat ik het allemaal wel weet, maar misschien te eigenwijs ben om het goed toe te kunnen passen. Misschien pas ik het wel goed toe, maar pakt het gewoon niet helemaal uit zoals ik wil. Waarschijnlijk nemen ze me niet eens aan omdat ik al aardig wat achter de rug heb.
Zulke gedachten had ik er dus bij. 
Nu denk ik, waarom? Waar ben ik eigenlijk bang voor? Wat is het probleem? Waarom zou een revalidatietraject uitgerekend bij mij niet uitpakken zoals verwacht of gewild?
Natuurlijk ga ik ook nu helemaal open en eerlijk de intake in. Ik zal me niet beter voordoen dan ik ben (of hoe het gaat), want ik wil dat ze een eerlijk oordeel kunnen vormen.

Zondagavond heb ik een mail gestuurd naar al mijn collega's. Ik begreep van mijn leidinggevende dat de collega's niet weten wanneer ik er al dan niet ben en hoe het verder gaat. Om iedereen hetzelfde verhaal te vertellen heb ik het daarom maar in de mail gezet. Het is helemaal niet mijn intentie informatie achter te houden, sterker nog, ik vind het juist belangrijk dat mijn collega's weten hoe ik er voor sta. Al had ik nog aan weinig collega's verteld dat ik voor intake voor weer een revalidatietraject zou gaan. Heb ik ook maar in de mail  gezet. Ik hoop dat ik hier goed aan heb gedaan, ik heb er niets over gehoord.

Na de ochtend gewoon gewerkt te hebben kwam ik een minuut of 10 te vroeg aan bij CIR. Het was schijnbaar nog lunchpauze want er zat niemand bij de balie. Van de vorige keer wist ik nog waar de koffie automaat staat, dus koffie gepakt en op mijn gemakje de ruimte, laat ik het foyer noemen, in me opgenomen. Aan een lange tafel zaten wat mensen te wachten, de meeste leken elkaar te kennen, dus waarschijnlijk zijn het cliënten (of moet ik zeggen patiënten). Omdat ik net uit de auto kwam ben ik een beetje heen en weer blijven lopen. Gesprekken worden doorgaans zittend gevoerd, dus een beetje beweging kon geen kwaad. Rond 13 uur werden er door verschillende medewerkers wachtenden gehaald.

Stipt 13 uur werd ik opgehaald door de coördinator revalidatietrajecten. Met hem had ik een eerste gesprek. Hij achter het bureau, ik er naast in een niet al te gemakkelijke stoel. Hij had mijn vragenlijsten geëvalueerd en was daardoor tot de conclusie gekomen dat ik laag scoorde op angst en depressie. Gelukkig maar, anders had ik de vragen wel heel erg verkeerd geïnterpreteerd. Want als ik ergens geen last van heb is het van angst en depressie. Wat hij wel sterk naar voren vond komen is het almaar door gaan en het vooral alles zelfstandig zonder hulp willen doen en regelen. De spijker op de kop dus.

Heb ik de vragenlijsten dus geheel naar waarheid ingevuld, want natuurlijk herken ik me daarin. Of ik ook weet waar dat vandaan komt, hoefde ik geen antwoord op te geven. Maar dat lijkt hem handig eens over na te denken. 
Wat verder aan de orde kwam was onder andere de vergoeding door de zorgverzekeraar. Ik vertelde daar geen problemen mee te verwachten omdat Real Health als ziekenhuisopname bij Maartenskliniek is gedeclareerd. CIR zal de intake apart declareren van de revalidatie op zich, en daar hoe dan ook een poliklinisch revalidatie code aanhangen. Geen zorgen dus wat dat betreft. Het was een aardige man, het gesprek ging soepel. Wel gaf hij me mee vast na te denken over de doelen die ik zou willen bereiken. Op lichamelijk, geestelijk, persoonlijk en sociaal vlak. Poehee, dat zal niet meevallen.
Mijn volgende gesprek zou zijn met de fysiotherapeute, waar hij eerst even mee zou overleggen.

Na 10 minuutjes pauze werd ik inderdaad opgehaald door de fysiotherapeute. Een leuke aardige jonge vrouw. Dit deel zo vooral over het lichamelijke stuk gaan, waarbij ze ook een en ander zou bekijken. Een van de eerste vragen was wat mijn beperkingen zijn. Hé, ik laat me niet beperken hè! Dus nee, geen beperkingen, ik doe gewoon alles.

Ze moest wel lachten toen ik vertelde dat ik een tuttenkarretje heb voor de boodschappen. Een tuttenkarretje? Jazeker zo'n boodschappentas met wieltjes, die oude mensen gebruiken. Vreselijk natuurlijk, maar beter dan het sjouwen van zware tassen.
Dus toch een beperking vroeg de fysio? Wat mij betreft meer gemak dan ontstaan door beperking. En milieubewuster dan voor kleine stukjes de auto pakken. Of ik nog meer hulpmiddelen heb wilde de fysio wel weten. Nou ja, op werk heb ik een "eigen" stoel. Het is geen aangepaste stoel, maar wel een stoel die voor mij is aangeschaft en op mij ingesteld is. Niet leuk hoor, dat het nu ineens onder het kopje "aanpassingen" of "hulpmiddelen" valt. Zo zie ik het namelijk helemaal niet. De fysio deed een klein lichamelijk onderzoek waarbij opviel dat alles in de buurt van nek en schouders wel heel hard is. Rug goed beweeglijk. Logisch vind ik, want ik doe en kan ook alles. Tot slot moest ik 6 minuten achtjes lopen om twee pionnen die 10 meter uit elkaar stonden. Zo snel mogelijk, maar rennen hoefde niet. Nou, da's mooi, dan doe ik dat ook niet. Gewoon stevig gewandeld. Met hart- en saturatiemeter op mijn vinger. Het volgende gesprek zou zijn met de psycholoog, maar die zou de fysio eerst even bijpraten. Kon ik nog even wat drinken.

Onder het genot van een bak koffie bedenk ik dat ik de gesprekken wel heel gemoedelijk vind verlopen. Aardige mensen, geen druk, geen problemen. 
Laagdrempelige sfeer en gepast gastvrij. Prettig wel dus. Is toch belangrijk voor me. Hoe voelt het, hoe komt de omgeving op me over. Daar kan ik niets op aanmerken, dat was allemaal positief.

Het gesprek met de psycholoog tot slot. Wat heel fijn was, is dat zij al helemaal op de hoogte was van voorgaande gesprekken. Ze zei dat ze er op zou letten dat niet precies dezelfde vragen nogmaals langs zouden komen. Kijk, daar hou ik van. Lekker efficiënt. 
Ze vroeg me eerst eens te vertellen wie ze voor zich had, wat voor mens ik ben, hoe mijn jeugd was (in grote lijnen dan). Nou heb ik geen dramatische jeugd gehad, maar er kwamen zeker wat punten naar boven wat voor haar verklaarde waarom ik niet geholpen wil worden, alles zelf wil doen en snel terugval in mijn oude gedrag. Mijn scheiding kwam nog even langs en natuurlijk de kinderen. Naar aanleiding van een vraag vertelde ik dat de adviezen van Real Health misschien niet waren blijven hangen, of dat ze me misschien toch ontgaan zijn. Ik vertelde haar dat ik nu vier uur per dag werk, dat ik eerst teruggeworpen was naar twee uur per dag. Maar ook dat ik het gevoel heb dat als ik zo doorga ik straks gewoon op dezelfde manier als altijd 8 uur werk.  Ze gaf aan collega's niet graag af te vallen, maar dat bij CIR iemand nooit zo ver terug geworpen zou worden. Zo terug naar 0. Dit heeft als reden dat je iemand daar volledig mee uit zijn structuur haalt en dat vaak niet zo goed is. Nou, dat heb ik aan de lijve mogen ondervinden. Ik was compleet van het padje toen ik ineens zo weinig werkte en zoveel thuis moest zijn. 

Ik had de indruk dat deze psycholoog aardig in de gaten heeft wat voor vlees ze in de kuip heeft met mij. Ik merkte aan alles dat ze me helemaal geschikt vindt voor dit traject. Ze vindt het wel heel dapper dat ik, die eigenlijk alles zonder hulp wil kunnen, toch duidelijk aangeef niet te weten hoe ik moet voorkomen dat mijn lichaam mij overneemt en misschien een keer dienst gaat weigeren. Dat blijft toch mijn grootste zorg. Ze zei een flinke kluif aan me te krijgen waar ze nu al naar uitkijkt. Ze vond het knap dat ik ondanks de achteraf tegenvallende revalidatie bij Real Health toch vertrouwen heb in een eventueel nieuw traject. Ik denk dat dit te danken is aan het stuk persoonlijke begeleiding dat bij CIR geboden wordt. Dus niet; ga je ding doen en als je het nodig hebt bel je maar. Nee, ze lopen een stuk mee in het proces, schaven bij waar nodig en ondersteunen ook richting werkgever. 

Het is wel duidelijk hè, als de intake van volgende week ook zo verloopt, sta ik aan het begin van een nieuw revalidatie traject. Maar dan wel veel minder algemeen en veel meer gericht op mij, en dan het hele pakket. Lichamelijk dus en ook een stuk mentaal. Ik hoop echt dat dit is wat ik nodig heb. Ook al kom ik mezelf hier ongetwijfeld knalhard tegen. Ik ga er weer voor. Ik heb nog even om me op te laden, maar als ik de kans krijg ga ik het weer aan. Misschien toch vast over mijn doelen nadenken........