In het weekend heb ik mezelf voorgehouden dat ik helemaal geen zin heb in weer een revalidatietraject. Dat ik het allemaal wel weet, maar misschien te eigenwijs ben om het goed toe te kunnen passen. Misschien pas ik het wel goed toe, maar pakt het gewoon niet helemaal uit zoals ik wil. Waarschijnlijk nemen ze me niet eens aan omdat ik al aardig wat achter de rug heb.
Zulke gedachten had ik er dus bij.
Nu denk ik, waarom? Waar ben ik eigenlijk bang voor? Wat is het probleem? Waarom zou een revalidatietraject uitgerekend bij mij niet uitpakken zoals verwacht of gewild?
Natuurlijk ga ik ook nu helemaal open en eerlijk de intake in. Ik zal me niet beter voordoen dan ik ben (of hoe het gaat), want ik wil dat ze een eerlijk oordeel kunnen vormen.
Zondagavond heb ik een mail gestuurd naar al mijn collega's. Ik begreep van mijn leidinggevende dat de collega's niet weten wanneer ik er al dan niet ben en hoe het verder gaat. Om iedereen hetzelfde verhaal te vertellen heb ik het daarom maar in de mail gezet. Het is helemaal niet mijn intentie informatie achter te houden, sterker nog, ik vind het juist belangrijk dat mijn collega's weten hoe ik er voor sta. Al had ik nog aan weinig collega's verteld dat ik voor intake voor weer een revalidatietraject zou gaan. Heb ik ook maar in de mail gezet. Ik hoop dat ik hier goed aan heb gedaan, ik heb er niets over gehoord.
Na de ochtend gewoon gewerkt te hebben kwam ik een minuut of 10 te vroeg aan bij CIR. Het was schijnbaar nog lunchpauze want er zat niemand bij de balie. Van de vorige keer wist ik nog waar de koffie automaat staat, dus koffie gepakt en op mijn gemakje de ruimte, laat ik het foyer noemen, in me opgenomen. Aan een lange tafel zaten wat mensen te wachten, de meeste leken elkaar te kennen, dus waarschijnlijk zijn het cliënten (of moet ik zeggen patiënten). Omdat ik net uit de auto kwam ben ik een beetje heen en weer blijven lopen. Gesprekken worden doorgaans zittend gevoerd, dus een beetje beweging kon geen kwaad. Rond 13 uur werden er door verschillende medewerkers wachtenden gehaald.
Stipt 13 uur werd ik opgehaald door de coördinator revalidatietrajecten. Met hem had ik een eerste gesprek. Hij achter het bureau, ik er naast in een niet al te gemakkelijke stoel. Hij had mijn vragenlijsten geëvalueerd en was daardoor tot de conclusie gekomen dat ik laag scoorde op angst en depressie. Gelukkig maar, anders had ik de vragen wel heel erg verkeerd geïnterpreteerd. Want als ik ergens geen last van heb is het van angst en depressie. Wat hij wel sterk naar voren vond komen is het almaar door gaan en het vooral alles zelfstandig zonder hulp willen doen en regelen. De spijker op de kop dus.
Heb ik de vragenlijsten dus geheel naar waarheid ingevuld, want natuurlijk herken ik me daarin. Of ik ook weet waar dat vandaan komt, hoefde ik geen antwoord op te geven. Maar dat lijkt hem handig eens over na te denken.
Wat verder aan de orde kwam was onder andere de vergoeding door de zorgverzekeraar. Ik vertelde daar geen problemen mee te verwachten omdat Real Health als ziekenhuisopname bij Maartenskliniek is gedeclareerd. CIR zal de intake apart declareren van de revalidatie op zich, en daar hoe dan ook een poliklinisch revalidatie code aanhangen. Geen zorgen dus wat dat betreft. Het was een aardige man, het gesprek ging soepel. Wel gaf hij me mee vast na te denken over de doelen die ik zou willen bereiken. Op lichamelijk, geestelijk, persoonlijk en sociaal vlak. Poehee, dat zal niet meevallen.
Mijn volgende gesprek zou zijn met de fysiotherapeute, waar hij eerst even mee zou overleggen.
Na 10 minuutjes pauze werd ik inderdaad opgehaald door de fysiotherapeute. Een leuke aardige jonge vrouw. Dit deel zo vooral over het lichamelijke stuk gaan, waarbij ze ook een en ander zou bekijken. Een van de eerste vragen was wat mijn beperkingen zijn. Hé, ik laat me niet beperken hè! Dus nee, geen beperkingen, ik doe gewoon alles.
Ze moest wel lachten toen ik vertelde dat ik een tuttenkarretje heb voor de boodschappen. Een tuttenkarretje? Jazeker zo'n boodschappentas met wieltjes, die oude mensen gebruiken. Vreselijk natuurlijk, maar beter dan het sjouwen van zware tassen.
Dus toch een beperking vroeg de fysio? Wat mij betreft meer gemak dan ontstaan door beperking. En milieubewuster dan voor kleine stukjes de auto pakken. Of ik nog meer hulpmiddelen heb wilde de fysio wel weten. Nou ja, op werk heb ik een "eigen" stoel. Het is geen aangepaste stoel, maar wel een stoel die voor mij is aangeschaft en op mij ingesteld is. Niet leuk hoor, dat het nu ineens onder het kopje "aanpassingen" of "hulpmiddelen" valt. Zo zie ik het namelijk helemaal niet. De fysio deed een klein lichamelijk onderzoek waarbij opviel dat alles in de buurt van nek en schouders wel heel hard is. Rug goed beweeglijk. Logisch vind ik, want ik doe en kan ook alles. Tot slot moest ik 6 minuten achtjes lopen om twee pionnen die 10 meter uit elkaar stonden. Zo snel mogelijk, maar rennen hoefde niet. Nou, da's mooi, dan doe ik dat ook niet. Gewoon stevig gewandeld. Met hart- en saturatiemeter op mijn vinger. Het volgende gesprek zou zijn met de psycholoog, maar die zou de fysio eerst even bijpraten. Kon ik nog even wat drinken.
Onder het genot van een bak koffie bedenk ik dat ik de gesprekken wel heel gemoedelijk vind verlopen. Aardige mensen, geen druk, geen problemen.
Laagdrempelige sfeer en gepast gastvrij. Prettig wel dus. Is toch belangrijk voor me. Hoe voelt het, hoe komt de omgeving op me over. Daar kan ik niets op aanmerken, dat was allemaal positief.
Het gesprek met de psycholoog tot slot. Wat heel fijn was, is dat zij al helemaal op de hoogte was van voorgaande gesprekken. Ze zei dat ze er op zou letten dat niet precies dezelfde vragen nogmaals langs zouden komen. Kijk, daar hou ik van. Lekker efficiënt.
Ze vroeg me eerst eens te vertellen wie ze voor zich had, wat voor mens ik ben, hoe mijn jeugd was (in grote lijnen dan). Nou heb ik geen dramatische jeugd gehad, maar er kwamen zeker wat punten naar boven wat voor haar verklaarde waarom ik niet geholpen wil worden, alles zelf wil doen en snel terugval in mijn oude gedrag. Mijn scheiding kwam nog even langs en natuurlijk de kinderen. Naar aanleiding van een vraag vertelde ik dat de adviezen van Real Health misschien niet waren blijven hangen, of dat ze me misschien toch ontgaan zijn. Ik vertelde haar dat ik nu vier uur per dag werk, dat ik eerst teruggeworpen was naar twee uur per dag. Maar ook dat ik het gevoel heb dat als ik zo doorga ik straks gewoon op dezelfde manier als altijd 8 uur werk. Ze gaf aan collega's niet graag af te vallen, maar dat bij CIR iemand nooit zo ver terug geworpen zou worden. Zo terug naar 0. Dit heeft als reden dat je iemand daar volledig mee uit zijn structuur haalt en dat vaak niet zo goed is. Nou, dat heb ik aan de lijve mogen ondervinden. Ik was compleet van het padje toen ik ineens zo weinig werkte en zoveel thuis moest zijn.
Ik had de indruk dat deze psycholoog aardig in de gaten heeft wat voor vlees ze in de kuip heeft met mij. Ik merkte aan alles dat ze me helemaal geschikt vindt voor dit traject. Ze vindt het wel heel dapper dat ik, die eigenlijk alles zonder hulp wil kunnen, toch duidelijk aangeef niet te weten hoe ik moet voorkomen dat mijn lichaam mij overneemt en misschien een keer dienst gaat weigeren. Dat blijft toch mijn grootste zorg. Ze zei een flinke kluif aan me te krijgen waar ze nu al naar uitkijkt. Ze vond het knap dat ik ondanks de achteraf tegenvallende revalidatie bij Real Health toch vertrouwen heb in een eventueel nieuw traject. Ik denk dat dit te danken is aan het stuk persoonlijke begeleiding dat bij CIR geboden wordt. Dus niet; ga je ding doen en als je het nodig hebt bel je maar. Nee, ze lopen een stuk mee in het proces, schaven bij waar nodig en ondersteunen ook richting werkgever.
Het is wel duidelijk hè, als de intake van volgende week ook zo verloopt, sta ik aan het begin van een nieuw revalidatie traject. Maar dan wel veel minder algemeen en veel meer gericht op mij, en dan het hele pakket. Lichamelijk dus en ook een stuk mentaal. Ik hoop echt dat dit is wat ik nodig heb. Ook al kom ik mezelf hier ongetwijfeld knalhard tegen. Ik ga er weer voor. Ik heb nog even om me op te laden, maar als ik de kans krijg ga ik het weer aan. Misschien toch vast over mijn doelen nadenken........
Zulke gedachten had ik er dus bij.
Nu denk ik, waarom? Waar ben ik eigenlijk bang voor? Wat is het probleem? Waarom zou een revalidatietraject uitgerekend bij mij niet uitpakken zoals verwacht of gewild?
Natuurlijk ga ik ook nu helemaal open en eerlijk de intake in. Ik zal me niet beter voordoen dan ik ben (of hoe het gaat), want ik wil dat ze een eerlijk oordeel kunnen vormen.
Zondagavond heb ik een mail gestuurd naar al mijn collega's. Ik begreep van mijn leidinggevende dat de collega's niet weten wanneer ik er al dan niet ben en hoe het verder gaat. Om iedereen hetzelfde verhaal te vertellen heb ik het daarom maar in de mail gezet. Het is helemaal niet mijn intentie informatie achter te houden, sterker nog, ik vind het juist belangrijk dat mijn collega's weten hoe ik er voor sta. Al had ik nog aan weinig collega's verteld dat ik voor intake voor weer een revalidatietraject zou gaan. Heb ik ook maar in de mail gezet. Ik hoop dat ik hier goed aan heb gedaan, ik heb er niets over gehoord.
Na de ochtend gewoon gewerkt te hebben kwam ik een minuut of 10 te vroeg aan bij CIR. Het was schijnbaar nog lunchpauze want er zat niemand bij de balie. Van de vorige keer wist ik nog waar de koffie automaat staat, dus koffie gepakt en op mijn gemakje de ruimte, laat ik het foyer noemen, in me opgenomen. Aan een lange tafel zaten wat mensen te wachten, de meeste leken elkaar te kennen, dus waarschijnlijk zijn het cliënten (of moet ik zeggen patiënten). Omdat ik net uit de auto kwam ben ik een beetje heen en weer blijven lopen. Gesprekken worden doorgaans zittend gevoerd, dus een beetje beweging kon geen kwaad. Rond 13 uur werden er door verschillende medewerkers wachtenden gehaald.
Stipt 13 uur werd ik opgehaald door de coördinator revalidatietrajecten. Met hem had ik een eerste gesprek. Hij achter het bureau, ik er naast in een niet al te gemakkelijke stoel. Hij had mijn vragenlijsten geëvalueerd en was daardoor tot de conclusie gekomen dat ik laag scoorde op angst en depressie. Gelukkig maar, anders had ik de vragen wel heel erg verkeerd geïnterpreteerd. Want als ik ergens geen last van heb is het van angst en depressie. Wat hij wel sterk naar voren vond komen is het almaar door gaan en het vooral alles zelfstandig zonder hulp willen doen en regelen. De spijker op de kop dus.
Wat verder aan de orde kwam was onder andere de vergoeding door de zorgverzekeraar. Ik vertelde daar geen problemen mee te verwachten omdat Real Health als ziekenhuisopname bij Maartenskliniek is gedeclareerd. CIR zal de intake apart declareren van de revalidatie op zich, en daar hoe dan ook een poliklinisch revalidatie code aanhangen. Geen zorgen dus wat dat betreft. Het was een aardige man, het gesprek ging soepel. Wel gaf hij me mee vast na te denken over de doelen die ik zou willen bereiken. Op lichamelijk, geestelijk, persoonlijk en sociaal vlak. Poehee, dat zal niet meevallen.
Mijn volgende gesprek zou zijn met de fysiotherapeute, waar hij eerst even mee zou overleggen.
Na 10 minuutjes pauze werd ik inderdaad opgehaald door de fysiotherapeute. Een leuke aardige jonge vrouw. Dit deel zo vooral over het lichamelijke stuk gaan, waarbij ze ook een en ander zou bekijken. Een van de eerste vragen was wat mijn beperkingen zijn. Hé, ik laat me niet beperken hè! Dus nee, geen beperkingen, ik doe gewoon alles.
Dus toch een beperking vroeg de fysio? Wat mij betreft meer gemak dan ontstaan door beperking. En milieubewuster dan voor kleine stukjes de auto pakken. Of ik nog meer hulpmiddelen heb wilde de fysio wel weten. Nou ja, op werk heb ik een "eigen" stoel. Het is geen aangepaste stoel, maar wel een stoel die voor mij is aangeschaft en op mij ingesteld is. Niet leuk hoor, dat het nu ineens onder het kopje "aanpassingen" of "hulpmiddelen" valt. Zo zie ik het namelijk helemaal niet. De fysio deed een klein lichamelijk onderzoek waarbij opviel dat alles in de buurt van nek en schouders wel heel hard is. Rug goed beweeglijk. Logisch vind ik, want ik doe en kan ook alles. Tot slot moest ik 6 minuten achtjes lopen om twee pionnen die 10 meter uit elkaar stonden. Zo snel mogelijk, maar rennen hoefde niet. Nou, da's mooi, dan doe ik dat ook niet. Gewoon stevig gewandeld. Met hart- en saturatiemeter op mijn vinger. Het volgende gesprek zou zijn met de psycholoog, maar die zou de fysio eerst even bijpraten. Kon ik nog even wat drinken.
Onder het genot van een bak koffie bedenk ik dat ik de gesprekken wel heel gemoedelijk vind verlopen. Aardige mensen, geen druk, geen problemen.
Laagdrempelige sfeer en gepast gastvrij. Prettig wel dus. Is toch belangrijk voor me. Hoe voelt het, hoe komt de omgeving op me over. Daar kan ik niets op aanmerken, dat was allemaal positief.
Het gesprek met de psycholoog tot slot. Wat heel fijn was, is dat zij al helemaal op de hoogte was van voorgaande gesprekken. Ze zei dat ze er op zou letten dat niet precies dezelfde vragen nogmaals langs zouden komen. Kijk, daar hou ik van. Lekker efficiënt.
Ze vroeg me eerst eens te vertellen wie ze voor zich had, wat voor mens ik ben, hoe mijn jeugd was (in grote lijnen dan). Nou heb ik geen dramatische jeugd gehad, maar er kwamen zeker wat punten naar boven wat voor haar verklaarde waarom ik niet geholpen wil worden, alles zelf wil doen en snel terugval in mijn oude gedrag. Mijn scheiding kwam nog even langs en natuurlijk de kinderen. Naar aanleiding van een vraag vertelde ik dat de adviezen van Real Health misschien niet waren blijven hangen, of dat ze me misschien toch ontgaan zijn. Ik vertelde haar dat ik nu vier uur per dag werk, dat ik eerst teruggeworpen was naar twee uur per dag. Maar ook dat ik het gevoel heb dat als ik zo doorga ik straks gewoon op dezelfde manier als altijd 8 uur werk. Ze gaf aan collega's niet graag af te vallen, maar dat bij CIR iemand nooit zo ver terug geworpen zou worden. Zo terug naar 0. Dit heeft als reden dat je iemand daar volledig mee uit zijn structuur haalt en dat vaak niet zo goed is. Nou, dat heb ik aan de lijve mogen ondervinden. Ik was compleet van het padje toen ik ineens zo weinig werkte en zoveel thuis moest zijn.
Ik had de indruk dat deze psycholoog aardig in de gaten heeft wat voor vlees ze in de kuip heeft met mij. Ik merkte aan alles dat ze me helemaal geschikt vindt voor dit traject. Ze vindt het wel heel dapper dat ik, die eigenlijk alles zonder hulp wil kunnen, toch duidelijk aangeef niet te weten hoe ik moet voorkomen dat mijn lichaam mij overneemt en misschien een keer dienst gaat weigeren. Dat blijft toch mijn grootste zorg. Ze zei een flinke kluif aan me te krijgen waar ze nu al naar uitkijkt. Ze vond het knap dat ik ondanks de achteraf tegenvallende revalidatie bij Real Health toch vertrouwen heb in een eventueel nieuw traject. Ik denk dat dit te danken is aan het stuk persoonlijke begeleiding dat bij CIR geboden wordt. Dus niet; ga je ding doen en als je het nodig hebt bel je maar. Nee, ze lopen een stuk mee in het proces, schaven bij waar nodig en ondersteunen ook richting werkgever.
Het is wel duidelijk hè, als de intake van volgende week ook zo verloopt, sta ik aan het begin van een nieuw revalidatie traject. Maar dan wel veel minder algemeen en veel meer gericht op mij, en dan het hele pakket. Lichamelijk dus en ook een stuk mentaal. Ik hoop echt dat dit is wat ik nodig heb. Ook al kom ik mezelf hier ongetwijfeld knalhard tegen. Ik ga er weer voor. Ik heb nog even om me op te laden, maar als ik de kans krijg ga ik het weer aan. Misschien toch vast over mijn doelen nadenken........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.