Toch weer revalideren

Gisteren bij de bedrijfsarts geweest. Nog even gesproken over hoe het nu gaat en toen was de vraag daar. Ben je bij CIR geweest? Ja dat ben ik en zoals ik eerder al vertelde was ik daar aardig positief over. 

Ik heb natuurlijk nog getwijfeld of ik het traject van nog een revalidatie in zou willen en vooral in zou kunnen. Ik denk dat het theoretische deel heel veel overeenkomsten zal laten zien met Real Health. Bij de kennismaking tekende Peter al het bekende plaatje over belastbaarheid. Daarom ga ik er eigenlijk een beetje van uit dat het minder zwaar voor me wordt deze keer. Wat ik heel erg te overzien vind is de tijd die van me gevraagd wordt.
In de eerste twee weken drie dagdelen in groepsverband en vanaf week drie twee dagdelen voor mijn persoonlijk. Kan ik mooi door blijven werken. Weer minder werken ben ik eigenlijk niet van plan, ik kom er juist weer zo lekker in. 
Het is heel fijn als mijn leidinggevende en de bedrijfsarts zich kunnen vinden in de weg die ik ga. Hoe ik het ook wendt of keer, ik kan ze beide nodig hebben. De bedrijfsarts blijft in beeld zolang ik niet volledig werk en het kan zijn dat acties nodig zijn om dit weer volledig mogelijk te maken. Weet ik niet, maar zou kunnen.

Tegen de bedrijfsarts heb ik gezegd dat ik best een beetje tegenop zie, maar dat door de informatie die ik gekregen heb, ik verwacht bij CIR wat meer adviezen en tips te krijgen passend bij mijn situatie. Want de persoonlijke begeleiding heeft mij zeker over de streep getrokken. Dus ik ga het doen. Mijn verwijzing heeft hij ter plekke gemaakt en digitaal verzonden, dus dat is geregeld. Spannend weer.

Vanochtend eerst mijn zorgverzekeraar maar eens gebeld. CIR mag dan een contract met hen hebben, ik weet niet of ze het goed vinden dat ik aan twee trajecten deelneem. Goed dat ik geïnformeerd heb. Het is de bedoeling dat ik de revalidatie bij Real Health officieel beëindig. Doe ik het niet dan zou het fout kunnen gaan met de vergoeding. En dat risico wil ik absoluut niet lopen. Ik heb me er niet in verdiept, maar zo'n revalidatie kost echt wel een paar duizend euro.

Het is raar, maar toch vind ik het best moeilijk Real Health stop te zetten. Ik ben er niet van om dingen onafgemaakt te laten. Aan de andere kant; het enige dat nog komt is een terugkomdag waarschijnlijk ergens in november. 
Vanochtend heb ik een mail gestuurd om mijn deelname te beëindigen.

Ik hoop dat het voldoende is. In de overeenkomst staat dat ik me verplicht tot deelname aan de twee terugkomdagen. De eerste is geweest, maar de tweede natuurlijk nog niet. Het zou vervelend zijn als er moeilijk over gedaan wordt. Zou betekenen dat ik tegengewerkt wordt in mijn proces naar een beter leven met chronische pijn. Ook al is dat niet wat zij denken dat het beste is, het is mijn keus en ik hoop dat ze dat respecteren. Ik wacht het af.

Ik heb CIR gebeld, dat had ik met Peter afgesproken. Aan degene die ik aan de lijn kreeg heb ik even uitgelegd hoe het zit. Zij begreep het volkomen en vond het beter de afspraak voor intake pas te maken als ik bevestiging van Real Health heb dat ik dat traject beëindigd heb. Ik hoop dat het niet te lang op zich laat wachten.

Met mijn groepsleden van Real Health hebben we een groepsapp.

Toevallig gisteren gingen er weer wat berichtjes over en weer. Een van de mannen was zichzelf een beetje tegen gekomen en moest noodgedwongen een stapje terug doen. Allemaal opbeurende berichtjes terug natuurlijk. Uit mezelf stuur ik eigenlijk nooit een berichtje, ik reageer wel maar begin een gesprek niet.  Maar gisteren voelde ik me een beetje buiten de groep staan. Komt natuurlijk helemaal door mezelf. Ik heb een beetje het gevoel dat ik een overloper ben. Mijn groepsgenoten weten natuurlijk nog van niks en dat houd ik ook nog even zo, maar ik merk dat ik voor mezelf al wat afstand schep. Wat is dat toch een raar proces wat dan de kop op steekt. Dat is het enige leuke aan een terugkomdag, dat ik iedereen weer even zie en spreek. Want dat is best leuk. Ongeacht of we over pijn, revalidatie of wat ook praten.

Aan mijn collega's heb ik ook nog niets verteld. Ze zien me al aankomen.... Ik voel me bezwaard dat ik weer een traject in ga, dat ik er dus weer dagen/dagdelen niet zal zijn. Dat zij daardoor weer een stapje harder moeten lopen. Ook al ben ik vastbesloten in het arbeidsproces te blijven en zo veel als lukt te werken. 

Ik snap mezelf niet hoor, waarom heb ik altijd het gevoel me te moeten verantwoorden naar anderen? Heb ik zo veel moeite met het maken van keuzes die voor MIJ beter zijn? Waarom denk ik bij het nemen van een beslissing wat de gevolgen hiervan voor een ander zijn? Of erger nog, wat anderen ervan denken? Misschien vind ik de antwoorden hierop nog eens, misschien ook niet. Is het gewoon hoe ik ben.

Hoe ik ben........ dat is ook nog een dingetje. Ik leef nog steeds een leven dat indruist tegen alles wat ik ben (of denk te zijn?) en wil zijn. En toch ren ik me weer rot. En dan vooral niet voor mezelf. Waarschijnlijk een van mijn valkuilen. Maar voor een ander bezig zijn is nu eenmaal veel gemakkelijker dan voor mezelf bezig zijn. Het geeft ook meer voldoening. Dat is ook wat waard toch? Waar ik wel heel erg op let is de afwisseling. Echt essentieel om een beetje goed mijn dagen door te komen. 

Pijnupdate: het gaat momenteel redelijk. Te lang zitten is een drama. Lopen gaat vrij aardig, maar niet te lang. Oefeningen doe ik heel trouw en heb ik wat uitgebreid en opgebouwd, toch nog. In het weekend een museum bezocht. Teveel geslenter, dus dat gaf behoorlijk last. Ik moet er een gewoonte van maken vooraf een pijnstiller in te nemen als ik weet dat ik die nodig ga hebben. Een kwestie van gewenning. Vervelende bijkomstigheid is dat mijn nekklachten (al dan niet door een aanrijding, maar volgens de fysio niet los te zien van mijn rugklachten) me ook behoorlijk parten spelen. Het een versterkt het ander, helaas. Al met al: Het moet beter kunnen.