Wikken en wegen

Dinsdag voor het informatiegesprek bij CIR in Zwolle geweest. Hoog tijd verslag te doen in een blog. Ik ben er blanco naar toe gereden, open het gesprek in gegaan. Dat kon gemakkelijk, want ik had toch al besloten geen tweede revalidatietraject in te gaan. Dus lag er geen druk op. Hoofddoel was de bedrijfsarts tevreden te stellen.

Tien minuten te vroeg kwam ik aan. Het gebouw oogt modern en vriendelijk. Het is stijlvol ingericht. Grappig hoe je snel scant wat je ziet en een oordeel er over vormt. Ik meldde me bij de receptioniste die een gezellig gesprekje had met een collega. De collega bleek Peter te zijn en daar had ik dus mijn afspraak mee. Ik hoefde geen plaats te nemen om te wachten, maar mocht direct mee lopen. Na een stop bij de koffieautomaat natuurlijk. Want het is bekend; zonder koffie in de morgen ben ik net wat minder gezellig.

Peter stelde zich voor. We hadden een leuk, spontaan gesprek. Geen afstandelijkheid, maar eigenlijk van begin tot eind prettig laagdrempelig. Na het beantwoorden van een paar vragen kon hij me al vertellen dat ik er één ben van "vooral doorgaan", "niet tegen te houden door pijn" en iemand die "er meer is voor anderen dan voor zichzelf". Ik merkte aan alles dat hij veel ervaring heeft. Dat scheelt een hoop onzinnige vragen. Hij vroeg wat ik allemaal al gedaan had om van de pijn af te komen. Medicijnen, fysio, pijnbestrijding en ja, Real Health. Ik legde uit dat de bedrijfsarts me naar CIR wil verwijzen en dat ik daar zelf zeer mijn bedenkingen over heb. Peter vroeg waar ik werk en wie de bedrijfsarts is. Hij kent het ziekenhuis waar ik werk en ook de bedrijfsarts kent hij. Peter stelde voor dat hij eerst het gesprek zou voeren en dat we dan nog wel terug komen op het al dan niet deelnemen van mij aan het traject. Goed plan.

In het kort... Na ontvangst van de verwijzing van de bedrijfsarts wordt een intake afgesproken. Deze bestaat uit een gesprek met de coördinator revalidatietrajecten (CRT) en een psycholoog, en een fysiek onderzoek door een fysiotherapeut. Er wordt aandacht besteed aan de deelgebieden; -lichamelijk, - geestelijk, - persoonlijke eigenschappen,- omgeving en - zingeving. 
Op een tweede dag vindt er een gesprek met de revalidatiearts plaats voor indicatiestelling. Hij/zij beoordeelt of iemand al dan niet geschikt is voor het traject. Hierna is er nog een eindgesprek met de CRT ter afronding van de intake. Hier worden de doelen vastgelegd en wordt bepaald welk traject gestart wordt en wanneer er gestart wordt. 
Een heel uitgebreide intake vind ik.

Peter vertelt dat de eerste twee weken bestaan uit drie dagdelen (in groepsverband) en de acht weken daarna uit twee dagdelen (persoonlijk). Ik betrap mezelf er op dat ik denk "oké, dat is nog wel te overzien". Het meest positieve aan dit traject is wel de persoonlijke begeleiding. Ik vraag of er dan alleen gekeken wordt naar mijn rugklachten en vertel dat ik (al dan niet door een aanrijding) ook behoorlijke nekklachten heb. Natuurlijk wordt er naar het hele lichaam gekeken zegt Peter, de intake bij de fysiotherapeut omvat het hele lichaam.

Ik vertel dat ik niet van sporten houd, dus niet alleen maar wil horen dat ik toch vooral vaker moet sporten.

Ik weet dat het goed voor me is, maar weet ook dat ik bijvoorbeeld twee keer in de week naar de sportschool ga niet volhoud. Gewoon, omdat ik er echt geen bal aan vind.
Peter kan er wel om lachen. Natuurlijk wordt er gesport tijdens het traject, maar zegt hij, met de hond wandelen, het huishouden doen en meer dagelijkse dingen zijn net zo goed beweging. Mooi, zitten we wat dat betreft in ieder geval op een lijn. Altijd fijn, hoef ik niet in de verdediging.

Mijn grootste angst, en dus bezwaar tegen een tweede traject, is het weer teruggeworpen worden. Peter snapt dat wel, maar geeft ook aan dat dit niet persé zo hoeft te zijn. Dat ik er zelf bij ben. Hij vertelt dat er zeker contact met mijn werkgever (leidinggevende) opgenomen wordt voor de start van de revalidatieperiode. Ook is er de mogelijkheid om een gesprek te hebben gedurende de revalidatie, dit zou dan plaatsvinden in Zwolle. Het is natuurlijk een heel fijn idee te weten dat er, mocht ik dit gaan doen, mensen zijn die mij steunen en waar nodig begeleiden. Want dat is precies wat ik nu mis. Ik strijd nu alleen en dat vind ik soms erg lastig. 

Na ruim een half uur rondden we het gesprek af. Ik krijg een folder mee. Ik vertel Peter dat ik er over na wil denken, maar dat mijn indruk absoluut positief is (wat zeg ik nou!!!!!!???). Dat ik het jammer vind dat ik eerder niet de keus had tussen CIR en Real Health, want dat had ik voor CIR gekozen. Dat weet ik wel. Peter zegt dat hij wel graag binnen een week wat wil horen omdat ze een dossier niet te lang open willen laten. Omdat ik op 6 februari weer een afspraak bij de bedrijfsarts heb geef ik aan dat ik donderdag of vrijdag zal laten weten of ik deel zal nemen aan het traject.

Helemaal in verwarring rijd ik terug naar huis. Ik ben echt aangenaam verrast door het gesprek. Maar ik had toch al besloten zeker geen tweede revalidatietraject in te gaan? Staat mijn besluit dan toch niet zo vast als ik mezelf probeer wijs te maken? Ben ik bereid me nog een keer zo kwetsbaar op te stellen? Want laten we wel zijn, als ik besluit deel te nemen dan ga ik er vol voor en dat zal ook betekenen dat ik mezelf nog een keer keihard tegen ga komen. En dat is echt geen feestje. Nu is dus de tijd van wikken en wegen, uiterlijk woensdag moet ik er uit zijn, dan zal ik aan de bedrijfsarts mijn bevindingen gaan vertellen en moet hij al dan niet een verwijzing maken. Ik neem die paar dagen tijd nog maar. Ook om weer wat meningen te verzamelen, maar vooral om dit zelf te beslissen. Het moet mijn besluit zijn. Ik moet het doen voor mezelf en voor niemand anders.