Wat een gedoe zeg

En dan moet je toch weer van je besluit af stappen. Aankomende dinsdag heb ik een informatief gesprek bij CIR, het revalidatiecentrum in Zwolle waar de bedrijfsarts me naar toe wil verwijzen. 

Vanwaar die ommekeer? Dat komt door het gesprek met mijn leidinggevende afgelopen donderdag. Ze staat echt achter me en dat voelt goed. Maar, ze weet ook wat een gedoe het kan worden als een advies van de bedrijfsarts zonder meer in de wind wordt geslagen. We spraken af dat ik in ieder geval naar het CIR zou bellen voor een eerste gesprek. Vooruit dan maar.

Het gesprek met mijn leidinggevende was prettig. Voor het mooie was het wat lang geleden dat we elkaar wat uitgebreider spraken. Maar dat is soms zo. We hebben het over afwisseling in houding/beweging gehad. Over de optie voor eventueel andere werkzaamheden mocht blijken dat de opbouw inderdaad niet loopt zoals we hopen. Natuurlijk gaf ik aan dat ik "het gewoon ga doen" (ja ja daar is ie weer) ook al is het moeizaam, maar ik besef dat het kan zijn dat het echt niet haalbaar is en dan is het fijn als er mogelijkheden voor me zijn binnen het ziekenhuis. We zijn er niet te diep op ingegaan, want ik wil er nog niet teveel aan denken.

Donderdag de koe maar direct bij de horens gevat, kan ik er niet meer onderuit. Ik heb CIR gebeld en gevraagd om een informatief gesprek, erbij gezegd dat het geen intake is. Ik was verbaasd dat ik dinsdag al terecht kan. Ik weet niet echt waarom ik met zo'n snelle afspraak ingestemd heb, waarschijnlijk om het maar op korte termijn achter de rug te hebben. Want het is niet zo dat ik er nu voor open sta en uitkijk naar dit traject. Stiekem hoop ik dat ze daar zeggen dat het niet het moment voor mij is om nóg een revalidatietraject in te gaan. Dan heb ik me aan mijn woord gehouden en kan ik dit bij de bedrijfsarts melden. Maar ik ga tijdens dat gesprek wel helemaal eerlijk zijn, niets mooier of lelijker maken dan het is. 

Ik kreeg de afspraak per mail bevestigd en een tweede mail met inloggegevens voor een account (!). In mijn account zou ik een vragenlijst moeten invullen. Toen ik dit wilde doen moest ik akkoord gaan met de voorwaarden van CIR. Daar staat onder andere in dat ik dan akkoord ga met het verwerken van de gegevens in het EPD (voor de leken onder ons; het Elektronisch Patiënten Dossier). Dat wil ik dus niet. Ik wil voor nu nog op geen enkele wijze geregistreerd staan bij hun. Zonder akkoord te gaan kon ik niet naar de vragenlijst. Ik heb een mail gestuurd of ik de vragenlijst in kan vullen zonder account. Dat kan dus niet. Ik ga dus zonder ingevulde vragenlijst naar het gesprek. Lijkt mij prima voor een informatief gesprek. Vragen ze maar wat ze van me weten willen.

Om mijn frustratie toch even te ventileren heb ik een berichtje in de groepsapp van mijn lotgenoten van Real Health gezet. Af en toe vliegen daarin nog wat berichtjes heen en weer. Ik kreeg vooral verbaasde reacties. Eén gaf aan dat als ik het niet eens ben met de bedrijfsarts ik UWV in kan schakelen. Maar dat is het punt niet, ik heb een prima gesprek gehad met de bedrijfsarts. Hij heeft alleen niet helemaal door wat de revalidatie met me gedaan heeft. Wat het me gekost heeft en nog kost. Hij vindt dat ik te weinig begeleiding in het traject heb. Dat ben ik met hem eens. Dat is geen nieuws. Mijn lotgenoten zijn ondertussen bijna geen lotgenoten meer. Zij bouwen allemaal op als dollen. Maar ja, als je van bijna niets meer doen naar "alles proberen en kijken wat kan" gaat, boek je al snel winst. Want we kunnen bijna alles. Ik deed voor de revalidatie dan ook alles wat ik wilde.

Vrijdag heb ik een mail naar Real Health gestuurd, wat passages om de strekking duidelijk te maken:

Ik weet dat de revalidatie zelf managing is, dat is het altijd.

Wat ik wel heel vervelend vind, is dat uit de informatie zou blijken dat het opbouwschema dat ik volg volledig mijn eigen plan zou zijn, omdat ik zou denken dat dit het best voor me is.

Dat beeld klopt mijns inziens niet. Ik zou nooit met zo'n opbouwschema gekomen zijn. Het is ontstaan naar de adviezen van Real Health. Ik heb het concept naar Real Health gemaild en met Melanie telefonisch besproken of dit dan ongeveer de bedoeling zou moeten zijn. Want echt, ik had geen idee.

De bedrijfsarts gaat zelfs zo ver dat hij nog een ander revalidatie traject adviseert omdat hij vindt dat de nadruk teveel op het cognitieve vlak gelegen heeft. Al heb ik hem verteld dat bewegen echt wel goed aan de orde is geweest.  Dat ik dagelijks oefeningen doe. 

Op de terugkomdag meldde ik al dat ik nu in een leven zit dat indruist tegen alles wat ik ben en wil zijn. Ik vertelde ook hoe lastig het is bij de bedrijfsarts een "plan" te verdedigen dat zo niet eigen is.

Zeker na de conclusie die de bedrijfsarts mede trekt uit de opgestuurde informatie voel ik me niet erg gesteund, heb ik het gevoel er alleen voor te staan. 

Ik vind het belangrijk mijn gevoel hierover van dit moment met jullie te delen. Ik begrijp dat jullie er niet veel mee kunnen, dat het mijn proces is, maar op dit moment voel ik me enigszins onzeker over de ingeslagen weg.

Ik had heel erg de behoefte dit te doen en dan vooral omdat gezegd wordt dat het traject een jaar duurt, maar er niets van hun afkomt als ik er niet nadrukkelijk om verzoek. Dat zelfs het opsturen van informatie niet altijd voldoet. En dat mede hierdoor dus een conclusie als die van de bedrijfsarts het gevolg kan zijn. De opgestuurde informatie ging namelijk helemaal niet over mij, maar over hen! Over het revalidatiecentrum en haar werkwijze.

Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die denken "waar maak jij je druk om", "wat is precies je punt"? Nou, daar ben ik wel achter..... Ik ben als de dood dat ik weer teruggeworpen wordt; weer minder werken, weer minder actief, weer minder meetellen, weer minder zelfvertrouwen, weer de strijd aan moeten gaan, weer terug naar af!

Het lijkt allemaal weer behoorlijk negatief, maar dat is zeker niet het geval. Met de kleine opbouw in werkuren nemen mijn werkzaamheden ook weer toe. Ik merk dat ik voor vol wordt aangezien door mijn collega's. Dat is natuurlijk super, dat niet volledig werken niet gelijk staat aan niet volledig meetellen. Ik word gevraagd mee te denken over van alles en nog wat en dat doe ik maar wat graag. Dus ik ben zeker in mijn element op werk. Daar ben ik me ook zeer bewust van en daar geniet ik ook bewust van.

Ik doe nog steeds bijna iedere dag mijn oefeningen. Ik vind ze nog steeds niet leuk, maar het is nu iets waar ik aan gewend ben. De hond is ook nog steeds blij met de wandelingen samen.

In mijn tijd buiten werk ben ik zelf momenteel van ondergeschikt belang, misschien niet handig omdat mijn opbouw thuis er dan wat bij in schiet, maar mijn prioriteit ligt op dit moment echt even ergens anders. Dat is geen keuze, maar een voldongen feit. Als het wel een keuze was had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Met evenveel liefde.

Dus voor vandaag een mooie afsluiter: