Het houdt me bezig

Het gesprek bij CIR, het revalidatiecentrum in Zwolle, heb ik een weekje uitgesteld. Er werd voor afgelopen dinsdag zulk slecht weer verwacht dat ik maandagmorgen gebeld heb om de afspraak te verzetten. En achteraf maar goed ook, alle wegen richting Zwolle en terug waren dichtgeslibd vanwege de sneeuwval. Het zal jullie niet verbazen dat ik het niet erg vind dat het gesprek nog niet plaatsgevonden heeft.

Ik zou liegen als ik zeg dat het me niet bezig houdt, want dat doet het zeker. Regelmatig heb ik het er over met vrienden, collega's en de kinderen.

Natuurlijk zijn er die zeggen dat dat niets voor mij is. Dat ik al een traject doe. Feit blijft dat ik er niet op zit te wachten, maar er zijn ook mensen die me vertellen dat het misschien zo gek nog niet is. Dat Real Health het misschien niet was voor me. Dat laatste is, in ieder geval op dit moment, waar. Natuurlijk heb ik er tips en trucs vandaan gehaald, maar ik mis begeleiding en feedback in mijn traject. Een terugkomdag over een maand of 10, 11 heeft voor mij geen meerwaarde. Misschien denk ik er tegen die tijd anders over, dat moet blijken. Het is best fijn dit te bespreken, horen hoe anderen er over denken. Maar uiteindelijk moet ik degene zijn die de eindbeslissing neemt. Want ook al vindt de bedrijfsarts dat ik dit zou moeten doen, als ik hier echt niet achter sta ga ik het niet doen. Ik moet dus de knoop doorhakken en niemand anders.

Ik heb best wat bereikt in de afgelopen twee maanden en dat is toch een direct gevolg van mijn Real Health periode. Ik ben gestopt met (bijna alle) medicatie, ik kan beter thuis zijn om thuis te zijn en ik ben merkbaar minder of in ieder geval anders moe. De vermoeidheid dit ik had schrijf ik nu toch ook wel toe aan de Palexia die ik slikte. Vermoeidheid en slaperigheid zijn veel voorkomende bijwerkingen.  Nu ik gestopt ben ben ik nog wel moe, maar het is niet zo dat ik om een uur of half 10, 10 uur mijn ogen niet open kan houden. Ik ben nu wel moe, maar niet slaapmoe zoals ik het zelf noem. Nadeel is dat ik het nu vaak te laat maak. Ik val niet zo gemakkelijk meer in slaap en te lang wakker liggen in bed is voor mijn lijf nog steeds geen feestje. Dus stel ik het naar bed gaan uit.

Ondertussen heb ik mijn werk opgebouwd naar, jawel, drie uur per dag. Nog een paar weken en dan werk ik halve dagen. Dat klinkt alweer een stuk beter. Een collega vroeg me gisteren of het me bevalt zo. Niet natuurlijk, maar ik houd me aan mijn opbouwschema, dat is ook wat ik met mijn leidinggevende heb afgesproken. Ik kom om in het werk, en het lukt me nauwelijks mijn (extra) werkzaamheden op tijd af te hebben. Wat dan ook wel bewijst dat ik daar eigenlijk ook wel een uurtje of acht per week voor nodig heb. Maar stiekem blijf ik twijfelen aan de haalbaarheid van acht uur poli werk per dag. Het zou zo fijn zijn een functie te hebben waarbij vanzelf meer afwisseling in houding/activiteit hoort. Maar waarbij ik ook mijn hersenen lekker kan laten kraken, want ook dat is iets wat ik hard nodig heb. Wat niet wegneemt dat ik iedere dag met plezier naar mijn werk ga. 

Dat opbouwen, buiten mijn werkuren, houdt me ondertussen niet meer zo bezig. Ik doe oefeningen, zeker, maar ik weet niet wat ik nog meer op zou moeten bouwen. 

Ik kan nog steeds alles, dat was zo voor de revalidatie en dat is nu zo. Ik doe in principe ook alles, liefst zelfstandig en zonder hulp. Dat zal dus ook niet veranderen. Het is pas twee maanden geleden dat ik twee weken in revalidatie zat, maar het lijkt al zo ver weg.  Ik merk dat ik me lui voel en ontevreden over mezelf, dat ik gedemotiveerd raak....

Niet zo goed voor mijn zelfbeeld dus. Ik denk dat ik het spoor een beetje bijster ben. Dat vind ik wel jammer. Zou dat een gevolg zijn van gebrek aan begeleiding? Of van het niet volledig aan het werk zijn?

Mijn conditie kan vast beter, maar ik ben nu eenmaal niet het meest sportieve mens. Meerdere malen abonnementen gehad van sportscholen, maar ik houd het niet vol omdat ik er eenvoudig weg niets aan vind. Wat moet ik met die apparaten, die zijn niet voor mij gemaakt. Groepslessen? Ook gedaan. Vind ik een paar weken leuk en dan heb ik het wel gezien. Ik zal het dus moeten hebben van mijn oefeningen, wandelingen met Luna (die best weer wat langer mogen zijn) en bezigheden in huis. Want het huishouden doen is ook bewegen.

Na het weekend moet het maar weer klaar zijn met mijn geneuzel. Dat ik het (revalidatie)spoor bijster ben oké, maar daar moet het dan maar bij blijven. Vanaf maandag ga ik er op letten dat ik positiever naar mezelf kijk, dus beter voor mezelf zorg, meer leuke dingen ga doen (dat is er tijdelijk even bij ingeschoten) en vooral weer wat blijer word van mezelf. 

Het gesprek bij CIR is nu aankomende dinsdag. Dat het een weekje later is geworden vind ik niet erg, maar aan de andere kant denk ik dat ik het achter me had kunnen laten als het gesprek al gevoerd was. Dan had ik geweten hoe daar gedacht werd over het al dan niet revalideren voor mij. Nu houdt het me meer bezig dan ik verwacht had. 
Het is toch ook eigenlijk bizar? In augustus was ik bij de orthopeed en nu zit ik officieel nog in een revalidatietraject en wordt er over een volgend traject gesproken. Als me dat vorig jaar rond deze tijd gezegd was had ik in lachen uitgebarsten. Maar zo kan het dus gaan.

Ik bedacht me een tijdje terug dat ik (ik denk) begin vorig jaar bij de bedrijfsarts was omdat er een goede bureaustoel voor me aangeschaft zou worden, vanwege mijn rug, en daar moest hij bij betrokken worden. Hij had het toen ook over een revalidatietraject maar zei dat ik daar zeker niet aan toe was. En zoveel is er niet veranderd sinds die tijd. Zo zie je maar hoe het kan lopen.

Ik weet niet goed wat de consequenties zijn als ik tegen het advies van de bedrijfsarts, om te gaan revalideren in Zwolle, in zou gaan. Maar ik ga echt niets doen waar ik zelf geen goed gevoel bij heb, wat ik echt niet zie zitten.

Hoewel ik open het gesprek in ga, moeten ze wel met een heel sterk en goed verhaal komen wil ik te overtuigen zijn van de zin van een tweede traject. Vooralsnog ga ik er van uit dat dit niet gaat gebeuren.

Hoe het ook loopt:  ik houd de regie, hoe dan ook.