Op de afgesproken tijd stap ik binnen bij de bedrijfsarts. Ik vind hem wel aardig. Zou gemakkelijk vooroordelen kunnen hebben door verhalen die ik over hem heb gehoord, maar tot nu toe ben ik niet ontevreden over de beste man.
Zijn eerste vraag is hoe het nu met me gaat. Ik vertel hem dat ik het best hard werken vind. Dat ik merk dat ik door mijn lijf wel degelijk signalen krijg op het moment dat ik afwisseling moet zoeken in activiteit/beweging/houding.
Maar ook dat ik het wel heel lastig vind hier aldoor naar te handelen. Soms ben ik gewoon met iets bezig dat ik af wil hebben, of zomaar nog even mee door wil gaan. Ik vertel ook dat ik het soms zo vermoeiend vind al dat wisselen. Het zou zo fijn zijn als ik eens twee uur, drie uur of nog langer gewoon kan zitten; op werk, maar ook thuis; lekker bankhangen. Of twee, drie uur door een dorp slenteren. Tegelijkertijd weet ik dat de afwisseling me beter op de been houdt dan zitten/slenteren terwijl alles in mijn lijf in opstand komt.
Dan vertelt de bedrijfsarts dat hij inderdaad bericht van het revalidatiecentrum heeft ontvangen. Maar dat het een algemeen verhaal is waarvan de strekking vooral is dat ík het opbouwschema heb gemaakt omdat ík vind dat dit het best voor míj is. Nergens in het verhaal staat iets over een advies vanuit Real Health of dat het schema is ontstaan aan de hand van wat besproken is tijdens de revalidatie. Er staat vooral dat het een zelfmanaging programma is en dat het dus altijd eigen keuzes zijn. Nou sorry hoor, dit vind ik dus echt te kort door de bocht. In het verslag van ons gesprek, dat ook naar mijn leidinggevende is gestuurd, schrijft de bedrijfsarts onder andere:
Ik vertel dat ik hierin teleurgesteld ben. Dat ik weet dat revalideren zelfmanaging is, dat is het altijd. Maar dat ik zelf nooit, echt nooit zo'n opbouwschema had bedacht. Ik had überhaupt nooit verzonnen dat ik zo ontzettend veel in zou moeten leveren om, hopelijk beter, vooruit te kunnen komen. Volgens mij kent hij me, zelfs al zien we elkaar pas voor de tweede keer, goed genoeg om me te geloven. In ieder geval wekt hij die indruk.
De tweede alinea klopt. Ik heb gezegd dat ik het lastig vind dat het traject een jaar duurt, maar dat ik alleen met het revalidatiecentrum te maken zal krijgen als ik zelf bel. Ook dat door het verstrijken van de tijd mijn connectie met het revalidatiecentrum steeds minder wordt en de drempel om, ongeacht waarvoor, contact op te nemen dus steeds hoger wordt. En dat ik dus geen idee heb of ik opbouw op dit moment, buiten de tijdsduur om.
Dan de conclusie: De bedrijfsarts vindt dat mijn revalidatie vooral cognitief is, maar dat de aandacht te weinig ligt op het fysieke deel. Dat ik wel oefeningen doe en me bewuster ben van mijn lichaam schijnt niet voldoende te zijn.
Zijn voorstel:
Met andere woorden, hij oppert een tweede revalidatie traject waarbij ook meer aandacht gelegd wordt op beweging, mogelijkheden en onmogelijkheden, en eventueel sporten. De verzekering ziet me aankomen, nog een revalidatietraject.....
Ik hoor het aan en besluit het nog maar even te laten bezinken.
Tja, en met die informatie kom je dan dus thuis. Ik overdenk het gesprek nog eens, en nog eens, en nog eens en kom maar tot één conclusie.
Ik voel me zo in de steek gelaten door de begeleiders van Real Health.
Zij wéten wat een strijd ik heb moeten leveren om deze stap te zetten. Hoe vreselijk ik het vond en nog vind. En nu zeggen ze dat het allemaal mijn eigen idee is! Echt, iedere dag weer worstel ik met mezelf. Druis ik in tegen wat ik ben en wat ik wil zijn. Voelt mijn leventje vreemd aan, onveilig, onzeker. Ben ik teleurgesteld in mezelf.
Natuurlijk heb ik zelf het opbouwschema in elkaar gezet, maar volledig aan de hand van wat ons tijdens de trainingen is aangereikt. Omdat het zo niet bij mijn paste heb ik het gemaakte schema nog naar Real Health gemaild met de vraag of dit is wat ze bedoelen. Melanie gaf in haar, telefonische, reactie aan dat het een goed schema was. Ze vroeg of ik me er in kon vinden, waarop ik gezegd heb dat ik het maar niks vond, maar dat het nu eenmaal moest gebeuren. Dat ik naar de visie van de revalidatie zou handelen.
Ik ben niet eens boos, maar zo ontzettend teleurgesteld, zo, zo, ja bijna verdrietig kan ik wel zeggen. Ik vraag me af of ik spijt heb van de revalidatie. maar daar kom ik niet helemaal uit. Niet over nadenken dus.
De komende week wil mijn leidinggevende een gesprek met me over het verslag van de bedrijfsarts. Het is sowieso goed een gesprek te hebben samen, vanwege alle verandering die voor de deur staan op het werk is het er een beetje bij in geschoten. Ik vind het voor mezelf, mijn collega's en mijn leidinggevende belangrijk alles open te bespreken. Zo weet ieder die het moet weten hoe een en ander er voor staat.
Oké, en nu weer genoeg gezeurd. Ik wil en moet weer mijn eigen positieve ik zien te worden. Misschien (nog) niet fysiek maar door willen gaan, maar mentaal zeker wel. Er is genoeg te doen voor me, thuis en op werk. Er liggen uitdagingen, thuis en op werk. Ik denk zelfs dat ik kan zeggen dat ik nodig ben, thuis en op mijn werk. En ik zal er zijn, op zoveel mogelijk momenten waarop ik gewenst ben, thuis en op werk. Hoe het met de pijn gaat merk ik wel, maar ik ga me er niet onder laten krijgen. Ook niet door tegenslagen als deze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.