Het gaat snel

De tijd van afwachten en maar zien is voorbij. Ik heb aankomende dinsdag de intake bij CIR. Zo snel kan het dus gaan. 

Maandag keek ik in het account van mijn zorgverzekering en daar zag ik dat Real Health is gedeclareerd door Maartenskliniek als opname. Het verbaasde me wel, waarom niet gewoon als revalidatie? Voor mij maakt dit wel de weg vrij voor de start van het traject van CIR, want uit niets blijkt dat ik in een revalidatietraject zit. Maar direct gebeld. Ik heb de medewerkster van CIR die ik aan de lijn had wel gevraagd hoe zij declareren. Als revalidatie dus. Oké helder, gaan die Real Health en CIR niet botsen. Actie dan maar gelijk, wanneer zou ik kunnen komen. Tot mijn verbazing zei ze dat er dinsdag nog wel plek is. Eh, dinsdag als in volgende week? Zeker. Nou maar doen dan. Dus nu heb ik een afspraak staan. Bij de bevestiging uitgebreide informatie en de opdracht een aantal vragenlijsten in te vullen. Ik heb er gelijk een paar ingevuld. Wat me tegenstaat is dat daarin steeds gesproken wordt over "uw ziekte". Hallo?! Ik ben niet ziek. Verre van zelfs. Nog een paar vragenlijsten te gaan. Ik ga er in een razend tempo doorheen, gaat toch meestal om je eerste ingeving. Natuurlijk ook vragen over mijn emotionele/psychische toestand 😒. Nou mensen, ook vandaag de dag is mijn emotionele toestand volledig onder controle, heb ik psychisch alles nog keurig op een rijtje.

Vandaag mijn correspondentie en beeldmateriaal opgevraagd bij de Maartenskliniek. Aanvraag via een contactformulier, dus dat komt niet goed denk ik zo. Bij mij in het ziekenhuis is het nodig dat er een machtiging ondertekend wordt en dat er een ID gecheckt kan worden. Kan me niet voorstellen dat het elders heel anders werkt. Ik wacht het bericht wel af. Gaat hoe dan ook niet voor dinsdag aanstaande binnen zijn. 

Gisteren en vandaag zijn niet helemaal mijn dagen. Ik merk een toename in pijn die ik niet kan verklaren. Bij Real Health werd me geleerd dat niet alles altijd een oorzaak moet hebben, dat het ook niet van belang is waar het door komt. Maar dat het is wat het is. Oké, het is dus wat het is. Makkelijk hè. Not!
Natuurlijk wil ik altijd alles verklaren. Want als ik iets anders deed dan anders kan dat wel eens hetgeen zijn wat de toename van pijn verklaart. 
Verandert dit wat? Nee dus. En helpt het dan? Nee dus. Gaat het er dan voor zorgen dat ik "dat" niet meer zou doen? Nee dus. Dus is de oorzaak belangrijk? Nee dus. Conclusie: Het is wat het is.  Dus toch. 
Ja ja, ik heb wel wat opgestoken hoor. Maar de theorie werkt net even anders dan de praktijk. Ik denk er toch over na. Om er vervolgens niets mee te doen. Verspilde energie dus. Zou ik het ooit afleren?
De pijn neemt vast wel weer af, en anders maar een dagje pijnstilling. Ik merk dat ik voor mezelf een enorme drempel opgeworpen heb om pijnstillers in te nemen. Het is zo fijn (bijna) niets te gebruiken. Dus het voelt als een zwakte om dan toch iets in te nemen.

Ik merk dat ik alles wat er bij Real Health verteld is, wat me geleerd is, niet in mijn systeem zit. Als ik over dingen na denk weet ik het heus wel, maar vaker handel ik zonder na te denken. Gewoon, zoals ik ben. Ik weet dat ik afwisseling moet zoeken in mijn houding en activiteiten voordat het ongemakkelijk/pijnlijk wordt, maar in de praktijk van de laatste dagen/weken wissel ik pas af als ik voel dat het moet. Te laat dus. Het is wel zoals het gaat, zoals het al jaren gaat, zoals ik ben. Hoe lastig is het gewoonten te doorbreken? Voor mij enorm lastig. Wat dat betreft is het misschien ook wel heel fijn straks 10 weken begeleiding te krijgen bij CIR. Misschien is dat een periode waarin nieuwe, betere, gewoonten kunnen ontstaan. Dat zou mooi zijn toch? 

Vanavond met de drie kinderen gegeten, altijd leuk. Tijd om lekker bij te praten over zinnige en onzinnige dingen. Zo kan het dus gebeuren dat mijn zoon van 28 en ik samen in de kruiphouding op de grond zitten om te kijken of ik een oefening wel goed doe. Niet dus, ik doe de beweging volgens hem te snel en daardoor zou ik mijn spieren niet genoeg trainen. Nou, dan denk ik dat mijn spieren niet veel gewend zijn, want ik voel ze iedere avond na het doen van de oefening. Straks zal ik eens kijken wat het effect is als ik het langzamer doe.

En vervolgens doen we alle vier een squat om van elkaar te zien hoe we het doen. Dat is toch geweldig! Daar word ik nou blij van. Geen idee of er door voorbijgangers naar binnen werd gekeken, maakt me ook niet uit, maar ik kan me voorstellen dat het een erg gek gezicht was om te zien. Het leukst is dan natuurlijk dat mijn jongste zoon toe moet geven dat ik het wel goed doe (en hij dus niet). Terwijl hij me eerder deze week nog uitlachte. Ik bedoel maar.. 

Het sporten is wel waar ik het meest tegenop zie bij CIR, maar ik overleef het wel. Het is beter dan dagen achtereen alleen maar te zitten om naar theorie te luisteren. De hele dag sporten gaat het niet worden. Bij de intake word ik wel afgebeuld denk ik. In de mail staat dat ik sportkleding mee moet nemen en dat er gelegenheid is tot douchen. Douchen? Eerst zweten dus! 
Natuurlijk is het nodig zodat goed in kaart gebracht wordt hoe ik er voor sta. Ik doe nu bijvoorbeeld niets aan oefeningen dat ook goed is voor mijn armen. Ik deed eerder push-ups, van die eenvoudige tegen de muur. Dat gaf meer nekklachten dan ik al heb, dus die heb ik geschrapt. Het is daarom fijn te weten dat ook daar op gelet wordt en dat dit meegenomen wordt in de revalidatie.

Volgende week werk ik officieel weer halve dagen. Ja ja, het mocht even duren maar zover ben ik dan toch. In praktijk werk ik al vaak wat langer dan in mijn opbouwschema staat, maar het is zo druk, en ik heb het echt naar mijn zin. Als ik iets doe wat ik leuk vind, dan kan dat toch niet slecht zijn? Fysiek doe ik het misschien nog niet helemaal oké, maar mentaal ben ik lekker bezig. Het voelt ook supergoed weer mee te draaien met de rest, weer te weten wat er allemaal gaande is, wat er speelt op de werkvloer en in de organisatie. Er ontgaat je toch een hoop hoor als je er bijna niet bent. Er zijn veel ontwikkelingen en waar ik eerder bang was dat ik werkzaamheden kwijt zou raken, ervaar ik nu het tegenovergestelde. Ik word betrokken om mee te denken over aankomende veranderingen. Ik heb dat ook echt nodig om goed te kunnen functioneren vind ik zelf. De hersenen moeten blijven kraken. Ik krijg daar echt positieve energie van. Conclusie op werkvlak: