Revalidatie adviesgesprek

Nou, ik ben goedgekeurd hoor. Bij CIR denken ze mij wel te kunnen behandelen. Dat is de uitkomst van het revalidatie advies gesprek dat ik afgelopen maandagmiddag, 25 februari, had.

Maandagochtend gewoon gewerkt. Het is erg druk en hectisch door aankomende veranderingen en ik vind het heerlijk. Ik stort me er vol overgave in om samen met mijn collega's alle ontwikkelingen zo goed mogelijk het hoofd te bieden. Voor mij betekent het dat ik niet heel de tijd vastgeplakt op mijn stoel zit, dus afwissel in houding en beweging. Dat maakt dat ik vrij gemakkelijk door de dag kom. Hoe anders is het als ik een aantal uur achter elkaar zit. Dat is bijna niet te doen. Heel irritant natuurlijk, want een polikliniek kent ook veel zittend werk. Maar goed, dat is oud nieuws. 

Om half 3 had ik de afspraak met de revalidatie arts. Eigenlijk vertelde hij me niet veel meer dan dat hij uit de aantekeningen van de gesprekken tijdens de intake op kon maken dat ik voor revalidatie in aanmerking kom. Het meest opvallend was volgens hem dat mijn nek regio vast zit. Kleine bijkomstigheid :)
De arts wil dat ik de Nortrilen stop voor behandeling. 

Lekker tegenstrijdig. Door de huisarts is de dosering onlangs wat opgehoogd en nu moet ik er mee stoppen. Maar goed, ik zal het doen. Al vermoed ik dat met de beste wil van de wereld en het allerbeste revalidatietraject de neuropathie in benen niet weg te krijgen is. Ik kan er vast mee leven, dus dat ga ik doen. Voorlopig in ieder geval. Ook met de hogere dosering ben ik niet pijnvrij, de stap te stoppen is dan ook niet zo heel groot. Maandagavond direct maar een lagere dosering ingenomen. Als het dan toch moet, dan maar meteen. Het gesprek duurde al met al maar een minuut of 10. Bij het weggaan vroeg ik of ik hem in het traject nog tegen zou komen en dat is het geval. Ben benieuwd wat hij betekent in het geheel. Ik ga het zien.

Rond 3 uur werd ik opgehaald door de coördinator revalidatie traject, Peter. Vorige week heb ik hem ook al gesproken. Het gesprek zou vooral het bespreken van de praktische kant als doel hebben. Onder andere het doelen stellen. Ik kom er verderop op terug.

Peter noemde wat punten uit het verslag. Ik heb volgens hen een "laag lichaamsbesef". Nou Peter, zei ik, ik heb wel degelijk een enorm lichaamsbesef. Ik weet dondersgoed waar ik mee bezig ben en wat het wel of niet doet met mijn lijf. Mijn wil om "gewoon" door te gaan en de negatieve signalen van mijn lichaam te negeren is nou eenmaal duizenden keren sterker dan het lijfelijke. Helaas heb ik alle theorie van Real Health niet kunnen verwerken in mijn systeem. Dat systeem heb ik al 52 jaar, waarvan zeker 46 jaar bewust. 10 dagen wijze lessen zijn niet genoeg geweest om dit systeem te veranderen. Ik begrijp de bedrijfsarts steeds beter; dat is waarom ik bij CIR terecht gekomen ben. Om stap voor stap met, daar waar en wanneer het nodig is, iemand die meekijkt en meedenkt langzaam maar zeker kleine veranderingen te implementeren in mijn systeem. Ik kan niet van de een op de andere dag een ander mens zijn, met andere ideeën. 
Peter begreep wat ik bedoel, maar zij noemen het daar nu eenmaal laag lichaamsbesef. Prima maar dan heb ik het wel even uitgelegd. Want ja, ik ben natuurlijk toch mijn eigenwijze zelf. Die gaan ze vast nog vaker ontmoeten.

Dan weer het altijd moeilijke doelen stellen. Ik heb er echt wel over nagedacht, want ik wist dat dit ging komen. Maar ik heb niet zulke concrete doelen. Ik heb geen punt om naar toe te werken. Op één doel na dan: weer volledig aan het werk kunnen. Dus 32 uur werken, hoe dan ook. Dat is genoteerd als mijn doel op maatschappelijke participatie zoals ze daar zeggen. Werk, en mijn vrijwilligerswerk bij het hospice voor vier uur per week. Met wat heen en weer praten heeft Peter ook wat andere doelen op papier gekregen. Ik heb geen hobby's, ik mis deze op het moment ook niet, maar daar kom ik niet mee weg. Als doelen op persoonlijk vlak is dan ook genoteerd "ontspannende en rustgevende (!) activiteiten (her)ontdekken en kunnen implementeren in mijn dagelijks leven. Ja ja het is wat hè. Daarbij is ook dagelijks totaal een uur wandelen met de hond gevoegd. Dat wordt veel minder een probleem. Eigenlijk was het de bedoeling op vijf vlakken doelen te formuleren, maar het is bij drie gebleven. Regelmatig naar zus, kinderen, vrienden etc. toe en hen bij mijn thuis ontvangen is het derde doel geworden; doel op sociaal vlak. Misschien is het hebben van een doel een goede drijfveer voor revalidatie. Zou het in mijn nadeel werken dat ik de doelen niet zo voel als dat ze genoteerd zijn? Heeft de psycholoog vast een taak, daar keek ze al naar uit zei ze vorige week.

Het mag duidelijk zijn, ik ga weer revalideren. Ik geloof echt dat ik hier meer uit kan halen dan eerder bij Real Health. Heel belangrijk voor mij is dat dit traject me de eerste twee weken maar drie dagdelen kost en daarna acht weken twee dagdelen per week. Dat is zo goed te overzien voor me, kan ik gewoon bij blijven werken. Want ik wil echt niet weer een stap terug doen daar in. De pitbull in mij is zeer waaks, ik laat mijn werk niet weer los.

Wat een valkuil hè, ik weet het van mezelf. Het is bijna dwangmatig; vasthouden aan hetgeen ik zo graag doe. Tegen beter weten in? Dat zal je van mij nooit horen. Ik kan dit, ik wil dit, dus gebeurt dit. Daar moet toch ook een manier voor te vinden zijn tijdens de revalidatie? Want behalve dat ik het graag doe is het natuurlijk ook gewoon heel noodzakelijk. Ik ben alleenstaand dus kostwinner, zo simpel is dat. Dat is en blijft zo. Pijn of geen pijn.

Aan het eind van het gesprek met Peter hebben we mijn startweken gepland. De eerste twee weken, in groepsverband. Ik start week 12 en zal in de twee weken bij CIR zijn op de dinsdagochtenden en de donderdag- en vrijdagmiddagen. 

Als het goed is wordt ik binnenkort gebeld om de dagdelen te bepalen van de daaropvolgende acht weken. Heel fijn dat ik daar zelf wat over te zeggen heb.

Denk nu vooral niet dat ik sta te juichen om dit traject te doorlopen. Ik vind het vreselijk. Af en toe kijk ik met een helikopterview naar mezelf en denk dan "wat ben je in vredesnaam aan het doen?". Ik vind het diep van binnen helemaal niet bij mij passen, dit hoort niet bij mij. Zou voor mij niet nodig moeten zijn. Het botst met mijn alles zelfstandig en zonder hulp willen doen. 

Als ik bedenk wat ik een ander in mijn situatie zou adviseren, zou het zomaar het deelnemen aan een revalidatietraject kunnen zijn. Want het getuigt van kracht om met jezelf aan de slag te gaan vóór jezelf. Om er zelf beter van te worden.

Maar, dat geldt voor anderen.........

                                               

 

Intake dag 1

Gisterenmiddag de eerste intake dag gehad bij CIR. Een zeer uitgebreid intake mag ik wel zeggen. Ik ben om 13 uur gestart en ik stapte om ruim 16 uur de deur uit.

In het weekend heb ik mezelf voorgehouden dat ik helemaal geen zin heb in weer een revalidatietraject. Dat ik het allemaal wel weet, maar misschien te eigenwijs ben om het goed toe te kunnen passen. Misschien pas ik het wel goed toe, maar pakt het gewoon niet helemaal uit zoals ik wil. Waarschijnlijk nemen ze me niet eens aan omdat ik al aardig wat achter de rug heb.
Zulke gedachten had ik er dus bij. 
Nu denk ik, waarom? Waar ben ik eigenlijk bang voor? Wat is het probleem? Waarom zou een revalidatietraject uitgerekend bij mij niet uitpakken zoals verwacht of gewild?
Natuurlijk ga ik ook nu helemaal open en eerlijk de intake in. Ik zal me niet beter voordoen dan ik ben (of hoe het gaat), want ik wil dat ze een eerlijk oordeel kunnen vormen.

Zondagavond heb ik een mail gestuurd naar al mijn collega's. Ik begreep van mijn leidinggevende dat de collega's niet weten wanneer ik er al dan niet ben en hoe het verder gaat. Om iedereen hetzelfde verhaal te vertellen heb ik het daarom maar in de mail gezet. Het is helemaal niet mijn intentie informatie achter te houden, sterker nog, ik vind het juist belangrijk dat mijn collega's weten hoe ik er voor sta. Al had ik nog aan weinig collega's verteld dat ik voor intake voor weer een revalidatietraject zou gaan. Heb ik ook maar in de mail  gezet. Ik hoop dat ik hier goed aan heb gedaan, ik heb er niets over gehoord.

Na de ochtend gewoon gewerkt te hebben kwam ik een minuut of 10 te vroeg aan bij CIR. Het was schijnbaar nog lunchpauze want er zat niemand bij de balie. Van de vorige keer wist ik nog waar de koffie automaat staat, dus koffie gepakt en op mijn gemakje de ruimte, laat ik het foyer noemen, in me opgenomen. Aan een lange tafel zaten wat mensen te wachten, de meeste leken elkaar te kennen, dus waarschijnlijk zijn het cliënten (of moet ik zeggen patiënten). Omdat ik net uit de auto kwam ben ik een beetje heen en weer blijven lopen. Gesprekken worden doorgaans zittend gevoerd, dus een beetje beweging kon geen kwaad. Rond 13 uur werden er door verschillende medewerkers wachtenden gehaald.

Stipt 13 uur werd ik opgehaald door de coördinator revalidatietrajecten. Met hem had ik een eerste gesprek. Hij achter het bureau, ik er naast in een niet al te gemakkelijke stoel. Hij had mijn vragenlijsten geëvalueerd en was daardoor tot de conclusie gekomen dat ik laag scoorde op angst en depressie. Gelukkig maar, anders had ik de vragen wel heel erg verkeerd geïnterpreteerd. Want als ik ergens geen last van heb is het van angst en depressie. Wat hij wel sterk naar voren vond komen is het almaar door gaan en het vooral alles zelfstandig zonder hulp willen doen en regelen. De spijker op de kop dus.

Heb ik de vragenlijsten dus geheel naar waarheid ingevuld, want natuurlijk herken ik me daarin. Of ik ook weet waar dat vandaan komt, hoefde ik geen antwoord op te geven. Maar dat lijkt hem handig eens over na te denken. 
Wat verder aan de orde kwam was onder andere de vergoeding door de zorgverzekeraar. Ik vertelde daar geen problemen mee te verwachten omdat Real Health als ziekenhuisopname bij Maartenskliniek is gedeclareerd. CIR zal de intake apart declareren van de revalidatie op zich, en daar hoe dan ook een poliklinisch revalidatie code aanhangen. Geen zorgen dus wat dat betreft. Het was een aardige man, het gesprek ging soepel. Wel gaf hij me mee vast na te denken over de doelen die ik zou willen bereiken. Op lichamelijk, geestelijk, persoonlijk en sociaal vlak. Poehee, dat zal niet meevallen.
Mijn volgende gesprek zou zijn met de fysiotherapeute, waar hij eerst even mee zou overleggen.

Na 10 minuutjes pauze werd ik inderdaad opgehaald door de fysiotherapeute. Een leuke aardige jonge vrouw. Dit deel zo vooral over het lichamelijke stuk gaan, waarbij ze ook een en ander zou bekijken. Een van de eerste vragen was wat mijn beperkingen zijn. Hé, ik laat me niet beperken hè! Dus nee, geen beperkingen, ik doe gewoon alles.

Ze moest wel lachten toen ik vertelde dat ik een tuttenkarretje heb voor de boodschappen. Een tuttenkarretje? Jazeker zo'n boodschappentas met wieltjes, die oude mensen gebruiken. Vreselijk natuurlijk, maar beter dan het sjouwen van zware tassen.
Dus toch een beperking vroeg de fysio? Wat mij betreft meer gemak dan ontstaan door beperking. En milieubewuster dan voor kleine stukjes de auto pakken. Of ik nog meer hulpmiddelen heb wilde de fysio wel weten. Nou ja, op werk heb ik een "eigen" stoel. Het is geen aangepaste stoel, maar wel een stoel die voor mij is aangeschaft en op mij ingesteld is. Niet leuk hoor, dat het nu ineens onder het kopje "aanpassingen" of "hulpmiddelen" valt. Zo zie ik het namelijk helemaal niet. De fysio deed een klein lichamelijk onderzoek waarbij opviel dat alles in de buurt van nek en schouders wel heel hard is. Rug goed beweeglijk. Logisch vind ik, want ik doe en kan ook alles. Tot slot moest ik 6 minuten achtjes lopen om twee pionnen die 10 meter uit elkaar stonden. Zo snel mogelijk, maar rennen hoefde niet. Nou, da's mooi, dan doe ik dat ook niet. Gewoon stevig gewandeld. Met hart- en saturatiemeter op mijn vinger. Het volgende gesprek zou zijn met de psycholoog, maar die zou de fysio eerst even bijpraten. Kon ik nog even wat drinken.

Onder het genot van een bak koffie bedenk ik dat ik de gesprekken wel heel gemoedelijk vind verlopen. Aardige mensen, geen druk, geen problemen. 
Laagdrempelige sfeer en gepast gastvrij. Prettig wel dus. Is toch belangrijk voor me. Hoe voelt het, hoe komt de omgeving op me over. Daar kan ik niets op aanmerken, dat was allemaal positief.

Het gesprek met de psycholoog tot slot. Wat heel fijn was, is dat zij al helemaal op de hoogte was van voorgaande gesprekken. Ze zei dat ze er op zou letten dat niet precies dezelfde vragen nogmaals langs zouden komen. Kijk, daar hou ik van. Lekker efficiënt. 
Ze vroeg me eerst eens te vertellen wie ze voor zich had, wat voor mens ik ben, hoe mijn jeugd was (in grote lijnen dan). Nou heb ik geen dramatische jeugd gehad, maar er kwamen zeker wat punten naar boven wat voor haar verklaarde waarom ik niet geholpen wil worden, alles zelf wil doen en snel terugval in mijn oude gedrag. Mijn scheiding kwam nog even langs en natuurlijk de kinderen. Naar aanleiding van een vraag vertelde ik dat de adviezen van Real Health misschien niet waren blijven hangen, of dat ze me misschien toch ontgaan zijn. Ik vertelde haar dat ik nu vier uur per dag werk, dat ik eerst teruggeworpen was naar twee uur per dag. Maar ook dat ik het gevoel heb dat als ik zo doorga ik straks gewoon op dezelfde manier als altijd 8 uur werk.  Ze gaf aan collega's niet graag af te vallen, maar dat bij CIR iemand nooit zo ver terug geworpen zou worden. Zo terug naar 0. Dit heeft als reden dat je iemand daar volledig mee uit zijn structuur haalt en dat vaak niet zo goed is. Nou, dat heb ik aan de lijve mogen ondervinden. Ik was compleet van het padje toen ik ineens zo weinig werkte en zoveel thuis moest zijn. 

Ik had de indruk dat deze psycholoog aardig in de gaten heeft wat voor vlees ze in de kuip heeft met mij. Ik merkte aan alles dat ze me helemaal geschikt vindt voor dit traject. Ze vindt het wel heel dapper dat ik, die eigenlijk alles zonder hulp wil kunnen, toch duidelijk aangeef niet te weten hoe ik moet voorkomen dat mijn lichaam mij overneemt en misschien een keer dienst gaat weigeren. Dat blijft toch mijn grootste zorg. Ze zei een flinke kluif aan me te krijgen waar ze nu al naar uitkijkt. Ze vond het knap dat ik ondanks de achteraf tegenvallende revalidatie bij Real Health toch vertrouwen heb in een eventueel nieuw traject. Ik denk dat dit te danken is aan het stuk persoonlijke begeleiding dat bij CIR geboden wordt. Dus niet; ga je ding doen en als je het nodig hebt bel je maar. Nee, ze lopen een stuk mee in het proces, schaven bij waar nodig en ondersteunen ook richting werkgever. 

Het is wel duidelijk hè, als de intake van volgende week ook zo verloopt, sta ik aan het begin van een nieuw revalidatie traject. Maar dan wel veel minder algemeen en veel meer gericht op mij, en dan het hele pakket. Lichamelijk dus en ook een stuk mentaal. Ik hoop echt dat dit is wat ik nodig heb. Ook al kom ik mezelf hier ongetwijfeld knalhard tegen. Ik ga er weer voor. Ik heb nog even om me op te laden, maar als ik de kans krijg ga ik het weer aan. Misschien toch vast over mijn doelen nadenken........

Het gaat snel

De tijd van afwachten en maar zien is voorbij. Ik heb aankomende dinsdag de intake bij CIR. Zo snel kan het dus gaan. 

Maandag keek ik in het account van mijn zorgverzekering en daar zag ik dat Real Health is gedeclareerd door Maartenskliniek als opname. Het verbaasde me wel, waarom niet gewoon als revalidatie? Voor mij maakt dit wel de weg vrij voor de start van het traject van CIR, want uit niets blijkt dat ik in een revalidatietraject zit. Maar direct gebeld. Ik heb de medewerkster van CIR die ik aan de lijn had wel gevraagd hoe zij declareren. Als revalidatie dus. Oké helder, gaan die Real Health en CIR niet botsen. Actie dan maar gelijk, wanneer zou ik kunnen komen. Tot mijn verbazing zei ze dat er dinsdag nog wel plek is. Eh, dinsdag als in volgende week? Zeker. Nou maar doen dan. Dus nu heb ik een afspraak staan. Bij de bevestiging uitgebreide informatie en de opdracht een aantal vragenlijsten in te vullen. Ik heb er gelijk een paar ingevuld. Wat me tegenstaat is dat daarin steeds gesproken wordt over "uw ziekte". Hallo?! Ik ben niet ziek. Verre van zelfs. Nog een paar vragenlijsten te gaan. Ik ga er in een razend tempo doorheen, gaat toch meestal om je eerste ingeving. Natuurlijk ook vragen over mijn emotionele/psychische toestand 😒. Nou mensen, ook vandaag de dag is mijn emotionele toestand volledig onder controle, heb ik psychisch alles nog keurig op een rijtje.

Vandaag mijn correspondentie en beeldmateriaal opgevraagd bij de Maartenskliniek. Aanvraag via een contactformulier, dus dat komt niet goed denk ik zo. Bij mij in het ziekenhuis is het nodig dat er een machtiging ondertekend wordt en dat er een ID gecheckt kan worden. Kan me niet voorstellen dat het elders heel anders werkt. Ik wacht het bericht wel af. Gaat hoe dan ook niet voor dinsdag aanstaande binnen zijn. 

Gisteren en vandaag zijn niet helemaal mijn dagen. Ik merk een toename in pijn die ik niet kan verklaren. Bij Real Health werd me geleerd dat niet alles altijd een oorzaak moet hebben, dat het ook niet van belang is waar het door komt. Maar dat het is wat het is. Oké, het is dus wat het is. Makkelijk hè. Not!
Natuurlijk wil ik altijd alles verklaren. Want als ik iets anders deed dan anders kan dat wel eens hetgeen zijn wat de toename van pijn verklaart. 
Verandert dit wat? Nee dus. En helpt het dan? Nee dus. Gaat het er dan voor zorgen dat ik "dat" niet meer zou doen? Nee dus. Dus is de oorzaak belangrijk? Nee dus. Conclusie: Het is wat het is.  Dus toch. 
Ja ja, ik heb wel wat opgestoken hoor. Maar de theorie werkt net even anders dan de praktijk. Ik denk er toch over na. Om er vervolgens niets mee te doen. Verspilde energie dus. Zou ik het ooit afleren?
De pijn neemt vast wel weer af, en anders maar een dagje pijnstilling. Ik merk dat ik voor mezelf een enorme drempel opgeworpen heb om pijnstillers in te nemen. Het is zo fijn (bijna) niets te gebruiken. Dus het voelt als een zwakte om dan toch iets in te nemen.

Ik merk dat ik alles wat er bij Real Health verteld is, wat me geleerd is, niet in mijn systeem zit. Als ik over dingen na denk weet ik het heus wel, maar vaker handel ik zonder na te denken. Gewoon, zoals ik ben. Ik weet dat ik afwisseling moet zoeken in mijn houding en activiteiten voordat het ongemakkelijk/pijnlijk wordt, maar in de praktijk van de laatste dagen/weken wissel ik pas af als ik voel dat het moet. Te laat dus. Het is wel zoals het gaat, zoals het al jaren gaat, zoals ik ben. Hoe lastig is het gewoonten te doorbreken? Voor mij enorm lastig. Wat dat betreft is het misschien ook wel heel fijn straks 10 weken begeleiding te krijgen bij CIR. Misschien is dat een periode waarin nieuwe, betere, gewoonten kunnen ontstaan. Dat zou mooi zijn toch? 

Vanavond met de drie kinderen gegeten, altijd leuk. Tijd om lekker bij te praten over zinnige en onzinnige dingen. Zo kan het dus gebeuren dat mijn zoon van 28 en ik samen in de kruiphouding op de grond zitten om te kijken of ik een oefening wel goed doe. Niet dus, ik doe de beweging volgens hem te snel en daardoor zou ik mijn spieren niet genoeg trainen. Nou, dan denk ik dat mijn spieren niet veel gewend zijn, want ik voel ze iedere avond na het doen van de oefening. Straks zal ik eens kijken wat het effect is als ik het langzamer doe.

En vervolgens doen we alle vier een squat om van elkaar te zien hoe we het doen. Dat is toch geweldig! Daar word ik nou blij van. Geen idee of er door voorbijgangers naar binnen werd gekeken, maakt me ook niet uit, maar ik kan me voorstellen dat het een erg gek gezicht was om te zien. Het leukst is dan natuurlijk dat mijn jongste zoon toe moet geven dat ik het wel goed doe (en hij dus niet). Terwijl hij me eerder deze week nog uitlachte. Ik bedoel maar.. 

Het sporten is wel waar ik het meest tegenop zie bij CIR, maar ik overleef het wel. Het is beter dan dagen achtereen alleen maar te zitten om naar theorie te luisteren. De hele dag sporten gaat het niet worden. Bij de intake word ik wel afgebeuld denk ik. In de mail staat dat ik sportkleding mee moet nemen en dat er gelegenheid is tot douchen. Douchen? Eerst zweten dus! 
Natuurlijk is het nodig zodat goed in kaart gebracht wordt hoe ik er voor sta. Ik doe nu bijvoorbeeld niets aan oefeningen dat ook goed is voor mijn armen. Ik deed eerder push-ups, van die eenvoudige tegen de muur. Dat gaf meer nekklachten dan ik al heb, dus die heb ik geschrapt. Het is daarom fijn te weten dat ook daar op gelet wordt en dat dit meegenomen wordt in de revalidatie.

Volgende week werk ik officieel weer halve dagen. Ja ja, het mocht even duren maar zover ben ik dan toch. In praktijk werk ik al vaak wat langer dan in mijn opbouwschema staat, maar het is zo druk, en ik heb het echt naar mijn zin. Als ik iets doe wat ik leuk vind, dan kan dat toch niet slecht zijn? Fysiek doe ik het misschien nog niet helemaal oké, maar mentaal ben ik lekker bezig. Het voelt ook supergoed weer mee te draaien met de rest, weer te weten wat er allemaal gaande is, wat er speelt op de werkvloer en in de organisatie. Er ontgaat je toch een hoop hoor als je er bijna niet bent. Er zijn veel ontwikkelingen en waar ik eerder bang was dat ik werkzaamheden kwijt zou raken, ervaar ik nu het tegenovergestelde. Ik word betrokken om mee te denken over aankomende veranderingen. Ik heb dat ook echt nodig om goed te kunnen functioneren vind ik zelf. De hersenen moeten blijven kraken. Ik krijg daar echt positieve energie van. Conclusie op werkvlak:

Toch weer revalideren

Gisteren bij de bedrijfsarts geweest. Nog even gesproken over hoe het nu gaat en toen was de vraag daar. Ben je bij CIR geweest? Ja dat ben ik en zoals ik eerder al vertelde was ik daar aardig positief over. 

Ik heb natuurlijk nog getwijfeld of ik het traject van nog een revalidatie in zou willen en vooral in zou kunnen. Ik denk dat het theoretische deel heel veel overeenkomsten zal laten zien met Real Health. Bij de kennismaking tekende Peter al het bekende plaatje over belastbaarheid. Daarom ga ik er eigenlijk een beetje van uit dat het minder zwaar voor me wordt deze keer. Wat ik heel erg te overzien vind is de tijd die van me gevraagd wordt.
In de eerste twee weken drie dagdelen in groepsverband en vanaf week drie twee dagdelen voor mijn persoonlijk. Kan ik mooi door blijven werken. Weer minder werken ben ik eigenlijk niet van plan, ik kom er juist weer zo lekker in. 
Het is heel fijn als mijn leidinggevende en de bedrijfsarts zich kunnen vinden in de weg die ik ga. Hoe ik het ook wendt of keer, ik kan ze beide nodig hebben. De bedrijfsarts blijft in beeld zolang ik niet volledig werk en het kan zijn dat acties nodig zijn om dit weer volledig mogelijk te maken. Weet ik niet, maar zou kunnen.

Tegen de bedrijfsarts heb ik gezegd dat ik best een beetje tegenop zie, maar dat door de informatie die ik gekregen heb, ik verwacht bij CIR wat meer adviezen en tips te krijgen passend bij mijn situatie. Want de persoonlijke begeleiding heeft mij zeker over de streep getrokken. Dus ik ga het doen. Mijn verwijzing heeft hij ter plekke gemaakt en digitaal verzonden, dus dat is geregeld. Spannend weer.

Vanochtend eerst mijn zorgverzekeraar maar eens gebeld. CIR mag dan een contract met hen hebben, ik weet niet of ze het goed vinden dat ik aan twee trajecten deelneem. Goed dat ik geïnformeerd heb. Het is de bedoeling dat ik de revalidatie bij Real Health officieel beëindig. Doe ik het niet dan zou het fout kunnen gaan met de vergoeding. En dat risico wil ik absoluut niet lopen. Ik heb me er niet in verdiept, maar zo'n revalidatie kost echt wel een paar duizend euro.

Het is raar, maar toch vind ik het best moeilijk Real Health stop te zetten. Ik ben er niet van om dingen onafgemaakt te laten. Aan de andere kant; het enige dat nog komt is een terugkomdag waarschijnlijk ergens in november. 
Vanochtend heb ik een mail gestuurd om mijn deelname te beëindigen.

Ik hoop dat het voldoende is. In de overeenkomst staat dat ik me verplicht tot deelname aan de twee terugkomdagen. De eerste is geweest, maar de tweede natuurlijk nog niet. Het zou vervelend zijn als er moeilijk over gedaan wordt. Zou betekenen dat ik tegengewerkt wordt in mijn proces naar een beter leven met chronische pijn. Ook al is dat niet wat zij denken dat het beste is, het is mijn keus en ik hoop dat ze dat respecteren. Ik wacht het af.

Ik heb CIR gebeld, dat had ik met Peter afgesproken. Aan degene die ik aan de lijn kreeg heb ik even uitgelegd hoe het zit. Zij begreep het volkomen en vond het beter de afspraak voor intake pas te maken als ik bevestiging van Real Health heb dat ik dat traject beëindigd heb. Ik hoop dat het niet te lang op zich laat wachten.

Met mijn groepsleden van Real Health hebben we een groepsapp.

Toevallig gisteren gingen er weer wat berichtjes over en weer. Een van de mannen was zichzelf een beetje tegen gekomen en moest noodgedwongen een stapje terug doen. Allemaal opbeurende berichtjes terug natuurlijk. Uit mezelf stuur ik eigenlijk nooit een berichtje, ik reageer wel maar begin een gesprek niet.  Maar gisteren voelde ik me een beetje buiten de groep staan. Komt natuurlijk helemaal door mezelf. Ik heb een beetje het gevoel dat ik een overloper ben. Mijn groepsgenoten weten natuurlijk nog van niks en dat houd ik ook nog even zo, maar ik merk dat ik voor mezelf al wat afstand schep. Wat is dat toch een raar proces wat dan de kop op steekt. Dat is het enige leuke aan een terugkomdag, dat ik iedereen weer even zie en spreek. Want dat is best leuk. Ongeacht of we over pijn, revalidatie of wat ook praten.

Aan mijn collega's heb ik ook nog niets verteld. Ze zien me al aankomen.... Ik voel me bezwaard dat ik weer een traject in ga, dat ik er dus weer dagen/dagdelen niet zal zijn. Dat zij daardoor weer een stapje harder moeten lopen. Ook al ben ik vastbesloten in het arbeidsproces te blijven en zo veel als lukt te werken. 

Ik snap mezelf niet hoor, waarom heb ik altijd het gevoel me te moeten verantwoorden naar anderen? Heb ik zo veel moeite met het maken van keuzes die voor MIJ beter zijn? Waarom denk ik bij het nemen van een beslissing wat de gevolgen hiervan voor een ander zijn? Of erger nog, wat anderen ervan denken? Misschien vind ik de antwoorden hierop nog eens, misschien ook niet. Is het gewoon hoe ik ben.

Hoe ik ben........ dat is ook nog een dingetje. Ik leef nog steeds een leven dat indruist tegen alles wat ik ben (of denk te zijn?) en wil zijn. En toch ren ik me weer rot. En dan vooral niet voor mezelf. Waarschijnlijk een van mijn valkuilen. Maar voor een ander bezig zijn is nu eenmaal veel gemakkelijker dan voor mezelf bezig zijn. Het geeft ook meer voldoening. Dat is ook wat waard toch? Waar ik wel heel erg op let is de afwisseling. Echt essentieel om een beetje goed mijn dagen door te komen. 

Pijnupdate: het gaat momenteel redelijk. Te lang zitten is een drama. Lopen gaat vrij aardig, maar niet te lang. Oefeningen doe ik heel trouw en heb ik wat uitgebreid en opgebouwd, toch nog. In het weekend een museum bezocht. Teveel geslenter, dus dat gaf behoorlijk last. Ik moet er een gewoonte van maken vooraf een pijnstiller in te nemen als ik weet dat ik die nodig ga hebben. Een kwestie van gewenning. Vervelende bijkomstigheid is dat mijn nekklachten (al dan niet door een aanrijding, maar volgens de fysio niet los te zien van mijn rugklachten) me ook behoorlijk parten spelen. Het een versterkt het ander, helaas. Al met al: Het moet beter kunnen.