Wikken en wegen

Dinsdag voor het informatiegesprek bij CIR in Zwolle geweest. Hoog tijd verslag te doen in een blog. Ik ben er blanco naar toe gereden, open het gesprek in gegaan. Dat kon gemakkelijk, want ik had toch al besloten geen tweede revalidatietraject in te gaan. Dus lag er geen druk op. Hoofddoel was de bedrijfsarts tevreden te stellen.

Tien minuten te vroeg kwam ik aan. Het gebouw oogt modern en vriendelijk. Het is stijlvol ingericht. Grappig hoe je snel scant wat je ziet en een oordeel er over vormt. Ik meldde me bij de receptioniste die een gezellig gesprekje had met een collega. De collega bleek Peter te zijn en daar had ik dus mijn afspraak mee. Ik hoefde geen plaats te nemen om te wachten, maar mocht direct mee lopen. Na een stop bij de koffieautomaat natuurlijk. Want het is bekend; zonder koffie in de morgen ben ik net wat minder gezellig.

Peter stelde zich voor. We hadden een leuk, spontaan gesprek. Geen afstandelijkheid, maar eigenlijk van begin tot eind prettig laagdrempelig. Na het beantwoorden van een paar vragen kon hij me al vertellen dat ik er één ben van "vooral doorgaan", "niet tegen te houden door pijn" en iemand die "er meer is voor anderen dan voor zichzelf". Ik merkte aan alles dat hij veel ervaring heeft. Dat scheelt een hoop onzinnige vragen. Hij vroeg wat ik allemaal al gedaan had om van de pijn af te komen. Medicijnen, fysio, pijnbestrijding en ja, Real Health. Ik legde uit dat de bedrijfsarts me naar CIR wil verwijzen en dat ik daar zelf zeer mijn bedenkingen over heb. Peter vroeg waar ik werk en wie de bedrijfsarts is. Hij kent het ziekenhuis waar ik werk en ook de bedrijfsarts kent hij. Peter stelde voor dat hij eerst het gesprek zou voeren en dat we dan nog wel terug komen op het al dan niet deelnemen van mij aan het traject. Goed plan.

In het kort... Na ontvangst van de verwijzing van de bedrijfsarts wordt een intake afgesproken. Deze bestaat uit een gesprek met de coördinator revalidatietrajecten (CRT) en een psycholoog, en een fysiek onderzoek door een fysiotherapeut. Er wordt aandacht besteed aan de deelgebieden; -lichamelijk, - geestelijk, - persoonlijke eigenschappen,- omgeving en - zingeving. 
Op een tweede dag vindt er een gesprek met de revalidatiearts plaats voor indicatiestelling. Hij/zij beoordeelt of iemand al dan niet geschikt is voor het traject. Hierna is er nog een eindgesprek met de CRT ter afronding van de intake. Hier worden de doelen vastgelegd en wordt bepaald welk traject gestart wordt en wanneer er gestart wordt. 
Een heel uitgebreide intake vind ik.

Peter vertelt dat de eerste twee weken bestaan uit drie dagdelen (in groepsverband) en de acht weken daarna uit twee dagdelen (persoonlijk). Ik betrap mezelf er op dat ik denk "oké, dat is nog wel te overzien". Het meest positieve aan dit traject is wel de persoonlijke begeleiding. Ik vraag of er dan alleen gekeken wordt naar mijn rugklachten en vertel dat ik (al dan niet door een aanrijding) ook behoorlijke nekklachten heb. Natuurlijk wordt er naar het hele lichaam gekeken zegt Peter, de intake bij de fysiotherapeut omvat het hele lichaam.

Ik vertel dat ik niet van sporten houd, dus niet alleen maar wil horen dat ik toch vooral vaker moet sporten.

Ik weet dat het goed voor me is, maar weet ook dat ik bijvoorbeeld twee keer in de week naar de sportschool ga niet volhoud. Gewoon, omdat ik er echt geen bal aan vind.
Peter kan er wel om lachen. Natuurlijk wordt er gesport tijdens het traject, maar zegt hij, met de hond wandelen, het huishouden doen en meer dagelijkse dingen zijn net zo goed beweging. Mooi, zitten we wat dat betreft in ieder geval op een lijn. Altijd fijn, hoef ik niet in de verdediging.

Mijn grootste angst, en dus bezwaar tegen een tweede traject, is het weer teruggeworpen worden. Peter snapt dat wel, maar geeft ook aan dat dit niet persé zo hoeft te zijn. Dat ik er zelf bij ben. Hij vertelt dat er zeker contact met mijn werkgever (leidinggevende) opgenomen wordt voor de start van de revalidatieperiode. Ook is er de mogelijkheid om een gesprek te hebben gedurende de revalidatie, dit zou dan plaatsvinden in Zwolle. Het is natuurlijk een heel fijn idee te weten dat er, mocht ik dit gaan doen, mensen zijn die mij steunen en waar nodig begeleiden. Want dat is precies wat ik nu mis. Ik strijd nu alleen en dat vind ik soms erg lastig. 

Na ruim een half uur rondden we het gesprek af. Ik krijg een folder mee. Ik vertel Peter dat ik er over na wil denken, maar dat mijn indruk absoluut positief is (wat zeg ik nou!!!!!!???). Dat ik het jammer vind dat ik eerder niet de keus had tussen CIR en Real Health, want dat had ik voor CIR gekozen. Dat weet ik wel. Peter zegt dat hij wel graag binnen een week wat wil horen omdat ze een dossier niet te lang open willen laten. Omdat ik op 6 februari weer een afspraak bij de bedrijfsarts heb geef ik aan dat ik donderdag of vrijdag zal laten weten of ik deel zal nemen aan het traject.

Helemaal in verwarring rijd ik terug naar huis. Ik ben echt aangenaam verrast door het gesprek. Maar ik had toch al besloten zeker geen tweede revalidatietraject in te gaan? Staat mijn besluit dan toch niet zo vast als ik mezelf probeer wijs te maken? Ben ik bereid me nog een keer zo kwetsbaar op te stellen? Want laten we wel zijn, als ik besluit deel te nemen dan ga ik er vol voor en dat zal ook betekenen dat ik mezelf nog een keer keihard tegen ga komen. En dat is echt geen feestje. Nu is dus de tijd van wikken en wegen, uiterlijk woensdag moet ik er uit zijn, dan zal ik aan de bedrijfsarts mijn bevindingen gaan vertellen en moet hij al dan niet een verwijzing maken. Ik neem die paar dagen tijd nog maar. Ook om weer wat meningen te verzamelen, maar vooral om dit zelf te beslissen. Het moet mijn besluit zijn. Ik moet het doen voor mezelf en voor niemand anders. 

Het houdt me bezig

Het gesprek bij CIR, het revalidatiecentrum in Zwolle, heb ik een weekje uitgesteld. Er werd voor afgelopen dinsdag zulk slecht weer verwacht dat ik maandagmorgen gebeld heb om de afspraak te verzetten. En achteraf maar goed ook, alle wegen richting Zwolle en terug waren dichtgeslibd vanwege de sneeuwval. Het zal jullie niet verbazen dat ik het niet erg vind dat het gesprek nog niet plaatsgevonden heeft.

Ik zou liegen als ik zeg dat het me niet bezig houdt, want dat doet het zeker. Regelmatig heb ik het er over met vrienden, collega's en de kinderen.

Natuurlijk zijn er die zeggen dat dat niets voor mij is. Dat ik al een traject doe. Feit blijft dat ik er niet op zit te wachten, maar er zijn ook mensen die me vertellen dat het misschien zo gek nog niet is. Dat Real Health het misschien niet was voor me. Dat laatste is, in ieder geval op dit moment, waar. Natuurlijk heb ik er tips en trucs vandaan gehaald, maar ik mis begeleiding en feedback in mijn traject. Een terugkomdag over een maand of 10, 11 heeft voor mij geen meerwaarde. Misschien denk ik er tegen die tijd anders over, dat moet blijken. Het is best fijn dit te bespreken, horen hoe anderen er over denken. Maar uiteindelijk moet ik degene zijn die de eindbeslissing neemt. Want ook al vindt de bedrijfsarts dat ik dit zou moeten doen, als ik hier echt niet achter sta ga ik het niet doen. Ik moet dus de knoop doorhakken en niemand anders.

Ik heb best wat bereikt in de afgelopen twee maanden en dat is toch een direct gevolg van mijn Real Health periode. Ik ben gestopt met (bijna alle) medicatie, ik kan beter thuis zijn om thuis te zijn en ik ben merkbaar minder of in ieder geval anders moe. De vermoeidheid dit ik had schrijf ik nu toch ook wel toe aan de Palexia die ik slikte. Vermoeidheid en slaperigheid zijn veel voorkomende bijwerkingen.  Nu ik gestopt ben ben ik nog wel moe, maar het is niet zo dat ik om een uur of half 10, 10 uur mijn ogen niet open kan houden. Ik ben nu wel moe, maar niet slaapmoe zoals ik het zelf noem. Nadeel is dat ik het nu vaak te laat maak. Ik val niet zo gemakkelijk meer in slaap en te lang wakker liggen in bed is voor mijn lijf nog steeds geen feestje. Dus stel ik het naar bed gaan uit.

Ondertussen heb ik mijn werk opgebouwd naar, jawel, drie uur per dag. Nog een paar weken en dan werk ik halve dagen. Dat klinkt alweer een stuk beter. Een collega vroeg me gisteren of het me bevalt zo. Niet natuurlijk, maar ik houd me aan mijn opbouwschema, dat is ook wat ik met mijn leidinggevende heb afgesproken. Ik kom om in het werk, en het lukt me nauwelijks mijn (extra) werkzaamheden op tijd af te hebben. Wat dan ook wel bewijst dat ik daar eigenlijk ook wel een uurtje of acht per week voor nodig heb. Maar stiekem blijf ik twijfelen aan de haalbaarheid van acht uur poli werk per dag. Het zou zo fijn zijn een functie te hebben waarbij vanzelf meer afwisseling in houding/activiteit hoort. Maar waarbij ik ook mijn hersenen lekker kan laten kraken, want ook dat is iets wat ik hard nodig heb. Wat niet wegneemt dat ik iedere dag met plezier naar mijn werk ga. 

Dat opbouwen, buiten mijn werkuren, houdt me ondertussen niet meer zo bezig. Ik doe oefeningen, zeker, maar ik weet niet wat ik nog meer op zou moeten bouwen. 

Ik kan nog steeds alles, dat was zo voor de revalidatie en dat is nu zo. Ik doe in principe ook alles, liefst zelfstandig en zonder hulp. Dat zal dus ook niet veranderen. Het is pas twee maanden geleden dat ik twee weken in revalidatie zat, maar het lijkt al zo ver weg.  Ik merk dat ik me lui voel en ontevreden over mezelf, dat ik gedemotiveerd raak....

Niet zo goed voor mijn zelfbeeld dus. Ik denk dat ik het spoor een beetje bijster ben. Dat vind ik wel jammer. Zou dat een gevolg zijn van gebrek aan begeleiding? Of van het niet volledig aan het werk zijn?

Mijn conditie kan vast beter, maar ik ben nu eenmaal niet het meest sportieve mens. Meerdere malen abonnementen gehad van sportscholen, maar ik houd het niet vol omdat ik er eenvoudig weg niets aan vind. Wat moet ik met die apparaten, die zijn niet voor mij gemaakt. Groepslessen? Ook gedaan. Vind ik een paar weken leuk en dan heb ik het wel gezien. Ik zal het dus moeten hebben van mijn oefeningen, wandelingen met Luna (die best weer wat langer mogen zijn) en bezigheden in huis. Want het huishouden doen is ook bewegen.

Na het weekend moet het maar weer klaar zijn met mijn geneuzel. Dat ik het (revalidatie)spoor bijster ben oké, maar daar moet het dan maar bij blijven. Vanaf maandag ga ik er op letten dat ik positiever naar mezelf kijk, dus beter voor mezelf zorg, meer leuke dingen ga doen (dat is er tijdelijk even bij ingeschoten) en vooral weer wat blijer word van mezelf. 

Het gesprek bij CIR is nu aankomende dinsdag. Dat het een weekje later is geworden vind ik niet erg, maar aan de andere kant denk ik dat ik het achter me had kunnen laten als het gesprek al gevoerd was. Dan had ik geweten hoe daar gedacht werd over het al dan niet revalideren voor mij. Nu houdt het me meer bezig dan ik verwacht had. 
Het is toch ook eigenlijk bizar? In augustus was ik bij de orthopeed en nu zit ik officieel nog in een revalidatietraject en wordt er over een volgend traject gesproken. Als me dat vorig jaar rond deze tijd gezegd was had ik in lachen uitgebarsten. Maar zo kan het dus gaan.

Ik bedacht me een tijdje terug dat ik (ik denk) begin vorig jaar bij de bedrijfsarts was omdat er een goede bureaustoel voor me aangeschaft zou worden, vanwege mijn rug, en daar moest hij bij betrokken worden. Hij had het toen ook over een revalidatietraject maar zei dat ik daar zeker niet aan toe was. En zoveel is er niet veranderd sinds die tijd. Zo zie je maar hoe het kan lopen.

Ik weet niet goed wat de consequenties zijn als ik tegen het advies van de bedrijfsarts, om te gaan revalideren in Zwolle, in zou gaan. Maar ik ga echt niets doen waar ik zelf geen goed gevoel bij heb, wat ik echt niet zie zitten.

Hoewel ik open het gesprek in ga, moeten ze wel met een heel sterk en goed verhaal komen wil ik te overtuigen zijn van de zin van een tweede traject. Vooralsnog ga ik er van uit dat dit niet gaat gebeuren.

Hoe het ook loopt:  ik houd de regie, hoe dan ook.

Wat een gedoe zeg

En dan moet je toch weer van je besluit af stappen. Aankomende dinsdag heb ik een informatief gesprek bij CIR, het revalidatiecentrum in Zwolle waar de bedrijfsarts me naar toe wil verwijzen. 

Vanwaar die ommekeer? Dat komt door het gesprek met mijn leidinggevende afgelopen donderdag. Ze staat echt achter me en dat voelt goed. Maar, ze weet ook wat een gedoe het kan worden als een advies van de bedrijfsarts zonder meer in de wind wordt geslagen. We spraken af dat ik in ieder geval naar het CIR zou bellen voor een eerste gesprek. Vooruit dan maar.

Het gesprek met mijn leidinggevende was prettig. Voor het mooie was het wat lang geleden dat we elkaar wat uitgebreider spraken. Maar dat is soms zo. We hebben het over afwisseling in houding/beweging gehad. Over de optie voor eventueel andere werkzaamheden mocht blijken dat de opbouw inderdaad niet loopt zoals we hopen. Natuurlijk gaf ik aan dat ik "het gewoon ga doen" (ja ja daar is ie weer) ook al is het moeizaam, maar ik besef dat het kan zijn dat het echt niet haalbaar is en dan is het fijn als er mogelijkheden voor me zijn binnen het ziekenhuis. We zijn er niet te diep op ingegaan, want ik wil er nog niet teveel aan denken.

Donderdag de koe maar direct bij de horens gevat, kan ik er niet meer onderuit. Ik heb CIR gebeld en gevraagd om een informatief gesprek, erbij gezegd dat het geen intake is. Ik was verbaasd dat ik dinsdag al terecht kan. Ik weet niet echt waarom ik met zo'n snelle afspraak ingestemd heb, waarschijnlijk om het maar op korte termijn achter de rug te hebben. Want het is niet zo dat ik er nu voor open sta en uitkijk naar dit traject. Stiekem hoop ik dat ze daar zeggen dat het niet het moment voor mij is om nóg een revalidatietraject in te gaan. Dan heb ik me aan mijn woord gehouden en kan ik dit bij de bedrijfsarts melden. Maar ik ga tijdens dat gesprek wel helemaal eerlijk zijn, niets mooier of lelijker maken dan het is. 

Ik kreeg de afspraak per mail bevestigd en een tweede mail met inloggegevens voor een account (!). In mijn account zou ik een vragenlijst moeten invullen. Toen ik dit wilde doen moest ik akkoord gaan met de voorwaarden van CIR. Daar staat onder andere in dat ik dan akkoord ga met het verwerken van de gegevens in het EPD (voor de leken onder ons; het Elektronisch Patiënten Dossier). Dat wil ik dus niet. Ik wil voor nu nog op geen enkele wijze geregistreerd staan bij hun. Zonder akkoord te gaan kon ik niet naar de vragenlijst. Ik heb een mail gestuurd of ik de vragenlijst in kan vullen zonder account. Dat kan dus niet. Ik ga dus zonder ingevulde vragenlijst naar het gesprek. Lijkt mij prima voor een informatief gesprek. Vragen ze maar wat ze van me weten willen.

Om mijn frustratie toch even te ventileren heb ik een berichtje in de groepsapp van mijn lotgenoten van Real Health gezet. Af en toe vliegen daarin nog wat berichtjes heen en weer. Ik kreeg vooral verbaasde reacties. Eén gaf aan dat als ik het niet eens ben met de bedrijfsarts ik UWV in kan schakelen. Maar dat is het punt niet, ik heb een prima gesprek gehad met de bedrijfsarts. Hij heeft alleen niet helemaal door wat de revalidatie met me gedaan heeft. Wat het me gekost heeft en nog kost. Hij vindt dat ik te weinig begeleiding in het traject heb. Dat ben ik met hem eens. Dat is geen nieuws. Mijn lotgenoten zijn ondertussen bijna geen lotgenoten meer. Zij bouwen allemaal op als dollen. Maar ja, als je van bijna niets meer doen naar "alles proberen en kijken wat kan" gaat, boek je al snel winst. Want we kunnen bijna alles. Ik deed voor de revalidatie dan ook alles wat ik wilde.

Vrijdag heb ik een mail naar Real Health gestuurd, wat passages om de strekking duidelijk te maken:

Ik weet dat de revalidatie zelf managing is, dat is het altijd.

Wat ik wel heel vervelend vind, is dat uit de informatie zou blijken dat het opbouwschema dat ik volg volledig mijn eigen plan zou zijn, omdat ik zou denken dat dit het best voor me is.

Dat beeld klopt mijns inziens niet. Ik zou nooit met zo'n opbouwschema gekomen zijn. Het is ontstaan naar de adviezen van Real Health. Ik heb het concept naar Real Health gemaild en met Melanie telefonisch besproken of dit dan ongeveer de bedoeling zou moeten zijn. Want echt, ik had geen idee.

De bedrijfsarts gaat zelfs zo ver dat hij nog een ander revalidatie traject adviseert omdat hij vindt dat de nadruk teveel op het cognitieve vlak gelegen heeft. Al heb ik hem verteld dat bewegen echt wel goed aan de orde is geweest.  Dat ik dagelijks oefeningen doe. 

Op de terugkomdag meldde ik al dat ik nu in een leven zit dat indruist tegen alles wat ik ben en wil zijn. Ik vertelde ook hoe lastig het is bij de bedrijfsarts een "plan" te verdedigen dat zo niet eigen is.

Zeker na de conclusie die de bedrijfsarts mede trekt uit de opgestuurde informatie voel ik me niet erg gesteund, heb ik het gevoel er alleen voor te staan. 

Ik vind het belangrijk mijn gevoel hierover van dit moment met jullie te delen. Ik begrijp dat jullie er niet veel mee kunnen, dat het mijn proces is, maar op dit moment voel ik me enigszins onzeker over de ingeslagen weg.

Ik had heel erg de behoefte dit te doen en dan vooral omdat gezegd wordt dat het traject een jaar duurt, maar er niets van hun afkomt als ik er niet nadrukkelijk om verzoek. Dat zelfs het opsturen van informatie niet altijd voldoet. En dat mede hierdoor dus een conclusie als die van de bedrijfsarts het gevolg kan zijn. De opgestuurde informatie ging namelijk helemaal niet over mij, maar over hen! Over het revalidatiecentrum en haar werkwijze.

Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die denken "waar maak jij je druk om", "wat is precies je punt"? Nou, daar ben ik wel achter..... Ik ben als de dood dat ik weer teruggeworpen wordt; weer minder werken, weer minder actief, weer minder meetellen, weer minder zelfvertrouwen, weer de strijd aan moeten gaan, weer terug naar af!

Het lijkt allemaal weer behoorlijk negatief, maar dat is zeker niet het geval. Met de kleine opbouw in werkuren nemen mijn werkzaamheden ook weer toe. Ik merk dat ik voor vol wordt aangezien door mijn collega's. Dat is natuurlijk super, dat niet volledig werken niet gelijk staat aan niet volledig meetellen. Ik word gevraagd mee te denken over van alles en nog wat en dat doe ik maar wat graag. Dus ik ben zeker in mijn element op werk. Daar ben ik me ook zeer bewust van en daar geniet ik ook bewust van.

Ik doe nog steeds bijna iedere dag mijn oefeningen. Ik vind ze nog steeds niet leuk, maar het is nu iets waar ik aan gewend ben. De hond is ook nog steeds blij met de wandelingen samen.

In mijn tijd buiten werk ben ik zelf momenteel van ondergeschikt belang, misschien niet handig omdat mijn opbouw thuis er dan wat bij in schiet, maar mijn prioriteit ligt op dit moment echt even ergens anders. Dat is geen keuze, maar een voldongen feit. Als het wel een keuze was had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Met evenveel liefde.

Dus voor vandaag een mooie afsluiter:

 

Teleurgesteld

Sinds het bezoek aan de bedrijfsarts eergisteren voel ik me teleurgesteld. Teleurgesteld in Real Health, teleurgesteld in de bedrijfsarts en bovenal teleurgesteld in mezelf. 

Op de afgesproken tijd stap ik binnen bij de bedrijfsarts. Ik vind hem wel aardig. Zou gemakkelijk vooroordelen kunnen hebben door verhalen die ik over hem heb gehoord, maar tot nu toe ben ik niet ontevreden over de beste man.

Zijn eerste vraag is hoe het nu met me gaat. Ik vertel hem dat ik het best hard werken vind. Dat ik merk dat ik door mijn lijf wel degelijk signalen krijg op het moment dat ik afwisseling moet zoeken in activiteit/beweging/houding.

Maar ook dat ik het wel heel lastig vind hier aldoor naar te handelen. Soms ben ik gewoon met iets bezig dat ik af wil hebben, of zomaar nog even mee door wil gaan. Ik vertel ook dat ik het soms zo vermoeiend vind al dat wisselen. Het zou zo fijn zijn als ik eens twee uur, drie uur of nog langer gewoon kan zitten; op werk, maar ook thuis; lekker bankhangen. Of twee, drie uur door een dorp slenteren. Tegelijkertijd weet ik dat de afwisseling me beter op de been houdt dan zitten/slenteren terwijl alles in mijn lijf in opstand komt. 

Dan vertelt de bedrijfsarts dat hij inderdaad bericht van het revalidatiecentrum heeft ontvangen. Maar dat het een algemeen verhaal is waarvan de strekking vooral is dat ík het opbouwschema heb gemaakt omdat ík vind dat dit het best voor míj is. Nergens in het verhaal staat iets over een advies vanuit Real Health of dat het schema is ontstaan aan de hand van wat besproken is tijdens de revalidatie. Er staat vooral dat het een zelfmanaging programma is en dat het dus altijd eigen keuzes zijn. Nou sorry hoor, dit vind ik dus echt te kort door de bocht. In het verslag van ons gesprek, dat ook naar mijn leidinggevende is gestuurd, schrijft de bedrijfsarts onder andere:

Ik vertel dat ik hierin teleurgesteld ben. Dat ik weet dat revalideren zelfmanaging is, dat is het altijd. Maar dat ik zelf nooit, echt nooit zo'n opbouwschema had bedacht. Ik had überhaupt nooit verzonnen dat ik zo ontzettend veel in zou moeten leveren om, hopelijk beter, vooruit te kunnen komen. Volgens mij kent hij me, zelfs al zien we elkaar pas voor de tweede keer, goed genoeg om me te geloven. In ieder geval wekt hij die indruk.

De tweede alinea klopt. Ik heb gezegd dat ik het lastig vind dat het traject een jaar duurt, maar dat ik alleen met het revalidatiecentrum te maken zal krijgen als ik zelf bel. Ook dat door het verstrijken van de tijd mijn connectie met het revalidatiecentrum steeds minder wordt en de drempel om, ongeacht waarvoor, contact op te nemen dus steeds hoger wordt. En dat ik dus geen idee heb of ik opbouw op dit moment, buiten de tijdsduur om. 

Dan de conclusie: De bedrijfsarts vindt dat mijn revalidatie vooral cognitief is, maar dat de aandacht te weinig ligt op het fysieke deel. Dat ik wel oefeningen doe en me bewuster ben van mijn lichaam schijnt niet voldoende te zijn.

Zijn voorstel: 

Met andere woorden, hij oppert een tweede revalidatie traject waarbij ook meer aandacht gelegd wordt op beweging, mogelijkheden en onmogelijkheden, en eventueel sporten. De verzekering ziet me aankomen, nog een revalidatietraject.....  

Ik hoor het aan en besluit het nog maar even te laten bezinken. 

Tja, en met die informatie kom je dan dus thuis. Ik overdenk het gesprek nog eens, en nog eens, en nog eens en kom maar tot één conclusie.

Ik voel me zo in de steek gelaten door de begeleiders van Real Health. 

Zij wéten wat een strijd ik heb moeten leveren om deze stap te zetten. Hoe vreselijk ik het vond en nog vind. En nu zeggen ze dat het allemaal mijn eigen idee is! Echt, iedere dag weer worstel ik met mezelf. Druis ik in tegen wat ik ben en wat ik wil zijn. Voelt mijn leventje vreemd aan, onveilig, onzeker. Ben ik teleurgesteld in mezelf.

Natuurlijk heb ik zelf het opbouwschema in elkaar gezet, maar volledig aan de hand van wat ons tijdens de trainingen is aangereikt. Omdat het zo niet bij mijn paste heb ik het gemaakte schema nog naar Real Health gemaild met de vraag of dit is wat ze bedoelen. Melanie gaf in haar, telefonische, reactie aan dat het een goed schema was. Ze vroeg of ik me er in kon vinden, waarop ik gezegd heb dat ik het maar niks vond, maar dat het nu eenmaal moest gebeuren. Dat ik naar de visie van de revalidatie zou handelen.

Ik ben niet eens boos, maar zo ontzettend teleurgesteld, zo, zo, ja bijna verdrietig kan ik wel zeggen. Ik vraag me af of ik spijt heb van de revalidatie. maar daar kom ik niet helemaal uit. Niet over nadenken dus.

De komende week wil mijn leidinggevende een gesprek met me over het verslag van de bedrijfsarts. Het is sowieso goed een gesprek te hebben samen, vanwege alle verandering die voor de deur staan op het werk is het er een beetje bij in geschoten. Ik vind het voor mezelf, mijn collega's en mijn leidinggevende belangrijk alles open te bespreken. Zo weet ieder die het moet weten hoe een en ander er voor staat. 

Oké, en nu weer genoeg gezeurd. Ik wil en moet weer mijn eigen positieve ik zien te worden. Misschien (nog) niet fysiek maar door willen gaan, maar mentaal zeker wel. Er is genoeg te doen voor me, thuis en op werk. Er liggen uitdagingen, thuis en op werk. Ik denk zelfs dat ik kan zeggen dat ik nodig ben, thuis en op mijn werk. En ik zal er zijn, op zoveel mogelijk momenten waarop ik gewenst ben, thuis en op werk. Hoe het met de pijn gaat merk ik wel, maar ik ga me er niet onder laten krijgen. Ook niet door tegenslagen als deze.

Naar de huisarts

En zo is de eerste week van 2019 alweer om. De kop is eraf, dus over tot de orde van de dag. Deze week alle dagen 2,5 uur werken. Het stelt nog steeds erg weinig voor, maar het voelt toch als een stapje vooruit, een heel klein stapje, maar wel vooruit!

Maar even terug naar vorige week. Vanaf 1 januari had ik last van sidderingen uitgaande van mijn rug en voelbaar tot onder mijn knieën en ook richting mijn bovenrug. Niet constant, maar wel heel nadrukkelijk aanwezig. Een mij onbekend gevoel, maar met zekerheid veroorzaakt door zenuwen. Niet fijn, helemaal niet fijn zelfs. 
Hoewel ik gewoon kon lopen voelde het wel heel onzeker. Bij sommige stappen schoten de stroomstootjes alle kanten op. Ik merkte dat ik me heel bewust was van de manier waarop ik mijn voeten neerzette. Ik probeerde mezelf af te leiden door op de hond, de bomen, de auto's, de straten enz. enz. te focussen. Dat lukte prima, totdat er weer een siddering door mijn lijf ging.
Geen idee wat ik daar nu weer mee moest. Maar niks besloot ik; eerst maar een nacht slapen, morgen is het vast over. 

Helaas, ook woensdag nog een en al narigheid. In de loop van de ochtend besloot ik dat het zo geen werken kon worden. Janken natuurlijk, want ik wil zo graag werken en ik wil me vooral niet (NOOIT) ziekmelden om mijn rug. Eerst de huisarts maar gebeld, hij moet er maar wat van vinden besloot ik. Gelukkig kan hij me de volgende dag al zien. Daar ben ik blij mee. Ik mis een beetje iemand die me goed kan adviseren momenteel en zeker als het dan even niet zo wil is het fijn om bij de huisarts terecht te kunnen. Ik meld me ziek voor de woensdag en de donderdag en geef aan dat ik na het bezoek aan de huisarts contact met mijn leidinggevende op zal nemen, maar dat ik er van uit ga dat ik er vrijdag weer gewoon naar werk kom.

Behalve werken probeer ik mijn dagen zo normaal mogelijk in te vullen. Ik merk dat ik nu, nog meer dan anders, moet afwisselen in beweging. Hond Luna is weer blij met me, de schat. Beweging hoeft echt geen sporten te zijn voor me, het belangrijkste is echt de afwisseling. Zitten, lopen, staan, bukken, uitrekken, trap op trap af, het maakt niet zo veel uit. Alles kan, maar niet langer dan een minuut of 20. maar ook mijn dagelijkse oefeningen doe ik tussendoor. Dat vind ik dan eigenlijk wel best een beetje sporten.


Donderdagmiddag naar de huisarts geweest. Uitgelegd wat er aan de hand was. Dat ik graag wil weten of dit nu iets is waar ik ook aan moet wennen of dat hij denkt dat het weer verdwijnt. Omdat ik al een tijd niet bij de huisarts ben geweest ook verteld over de revalidatie, dat ik wat teleurgesteld ben in mijn status nu. Maar dat ik nog steeds erg mijn best doe om mijn leven in te richten op de wijze die me daar aangeraden is. Hij begrijpt het als ik over mijn pijnklachten zeg dat ik weet dat ik het er mee heb te doen, maar dat ik niet accepteer. En dat daar niets zwaars aan is, dat dat gewoon is hoe ik in elkaar steek.

Ik krijg complimenten voor het feit dat ik met de medicatie ben gestopt, vooral het zelfstandig afbouwen van de Palexia, wat toch gewoon een opiaat is, vindt hij erg knap. Zo had ik het niet gezien. Dat complimentje neem ik graag aan. Lekker hoor, daar had ik niet op gerekend. 

De sidderingen die ik voel worden, zoals ik verwachtte, door zenuwen veroorzaakt. De huisarts vraagt of ik ook krachtverlies heb, daar moet ik serieus even over na denken. Nee, ik denk niet dat dat het is, het is meer dat ik er wat onzeker van word. Valt weer mee. De huisarts vermoedt dat dit past bij de rest van de rugklachten. Of het over gaat zal moeten blijken. Hij adviseert me de Nortrilen, die ik nog gebruik voor zenuwpijn aan mijn benen, te blijven gebruiken en behoorlijk op te hogen. Het is niet verslavend, kan geen kwaad, maar zou me kunnen helpen. Ook krijg ik het advies inderdaad, zo nodig, Arcoxia te gebruiken als pijnstilling. Als het de pijn zo nu en dan iets vermindert is het al winst. Oké, definitief klaar met afbouwen dus. Nortrilen dagelijks, Arcoxia als ik het nodig vind. Ik doe het ermee.

Als advies krijg ik mee het een tijdje aan te kijken, maar als er sprake is van toenemende en/of bijkomende klachten zeker nog eens een afspraak te maken bij de Maartenskliniek. Een revalidatietraject te doorlopen betekent niet dat ik nooit meer naar een arts mag. Ik ben er nu nog even niet aan toe, maar sluit zeker niet uit dat ik in de loop van het jaar nog eens bij de orthopeed daar zal aankloppen.

Goed nieuws, de verhoging van de Nortrilen pakt goed uit. Het voelt allemaal wat rustiger nu.

Woensdag 9 januari heb ik mijn tweede afspraak bij de bedrijfsarts. Als het goed is heeft hij opgevraagde informatie van Real Health ontvangen. Omdat ik weet dat hij een algemeen verslag opgestuurd heeft gekregen ben ik zeer benieuwd wat zijn idee er over is en of hij mij steunt in de ingeslagen weg. En de ingeslagen weg betekent een zeer langzame opbouw in mijn uren. 
Ik wil graag met hem bespreken hoe hij denkt dat ik meer afwisseling in mijn beweging kan krijgen op werk. Ik weet zelf niet zo goed wat er mogelijk is binnen mijn functie. Lijkt me dat hij daar wel in kan adviseren. 

Ik ben er nog steeds niet over uit of de revalidatie echt helpend voor me is geweest, maar door het korter werken en meer thuis zijn heb ik wel door dat voor nu het belangrijkste inzicht is dat afwisseling in beweging en houding voor mij absoluut prioriteit nummer 1 is.