maandag 31 december 2018

Eerste opbouw

Deze week is mijn eerste week waarin ik mijn werkuren opbouw. Ja ja, het gaat gebeuren. Vanochtend 2.5 uur gewerkt in plaats van de twee uur die ik de laatste weken werkte. Ik had het niet verwacht, maar ik merkte wel echt dat ik langer bleef. Ik was extra dus had geen vaste taken en dus geen vaste plek. Dat geeft in ieder geval ruimte wat meer op te staan en heen en weer te lopen.
Dat heb ik ook dankbaar gedaan. Mijn collega's van voldoende koffie en thee voorzien. Ideaal loopje, zo even naar de keuken. Staan wachten tot het klaar is en dan weer rustig terug lopen. Ik denk niet dat het voldoende tijd is voor "herstel" zodat ik daarna weer een uur kan zitten, maar dat ga ik de komende weken wel merken. 

Bij thuiskomst direct de hond aangelijnd en naar het bos gelopen. Het is fijn dat ze nog even los kon, want vanavond krijgt ze het druk genoeg met heen en weer rennen. Luna vindt vuurwerk helemaal leuk en wil er dus eigenlijk gewoon naar toe. Dat laat ik maar niet gebeuren.

Ik merk dat ik het wat fijner begin te vinden thuis.
Heb niet de behoefte altijd weg te zijn. Dat vind ik wel winst. Ik heb mezelf eigenlijk nooit de ruimte gegeven om "gewoon" thuis te zijn. Ik wissel mijn thuis bezigheden nog steeds af. Plan een bepaalde tijd voor wat ik doe. Diamond painting mag ik ongeveer drie kwartier aan een gesloten doen. Het is best leuk om te zien dat ik echt wat aan het creëren ben. Voordeel is dat ik het niet zelf hoef te verzinnen, want een echte Crea Bea ben ik nooit geweest en zal ik niet worden ook. Als mijn tijd om is moet ik van mezelf minimaal een half uur iets doen waarbij wat meer beweging nodig is. Dat zijn meestal wat huishoudelijke klusjes. 

Ik ben nu, in principe, helemaal van de medicijnen af. De laatste Palexia heb ik afgelopen donderdag genomen. Dat gaat prima. Goed gevoel om niet meer zo'n pillendoos te zijn. De nortrilen, die ik heb voor mijn zenuwpijn, gebruik ik nog wel. Zenuwpijn is echt niet fijn en zelfs met die medicatie meer aanwezig dan me lief is. Ik geef mezelf de vrijheid een Arcoxia te nemen als ik het gevoel heb een echt slechte dag te hebben. Moet nog een beetje blijken of het wat doet. Ik kan natuurlijk niet zeggen of ik meer pijn had als ik deze niet in had genomen. Dat neem ik maar aan.

Wat jammer is, is dat ik niet zo gemakkelijk in slaap val. Misschien een gevolg van het stoppen van de medicatie. Dat moet ik er dan maar voor over hebben.
Da's heel eenvoudig te zeggen, maar ik baal er natuurlijk toch wel van. In het begin had ik geen last van vermoeidheid, maar dat sluipt er nu wel in. En dan is het jammer dat ik wakker lig.
                                             

Even een pijn update. De pijn is er gewoon, altijd. Ik doe, bijna dagelijks, mijn oefeningen. Dan weet ik dat ik in ieder geval een mate van bewegelijkheid heb.
De opbouw belastbaarheid oefeningen gaan goed. Ik bouw ze niet verder uit. Wat heeft het voor zin om meer dan vijf minuten op je plaats te gaan staan joggen? Niet dus. Opdrukken (tegen de muur) gaf te veel weerstand in mijn nek, dus dat laat ik maar even. Komt wel weer. Wat ik heel vervelend vind, is dat ik voor mijn gevoel minder goed kan lopen. Ik doe het natuurlijk wel, maar het voelt niet goed. Gisteren even op de fiets naar zoonlief gegaan, maar dat is ook niet echt een optie. Als ik op het zadel zit heb ik het gevoel op twee spijkers te zitten. Niet lekker. Dus toch maar lopen.
Ik hoop er nog steeds op dat het beter gaat worden. Al dan niet door de revalidatie. Met het uitbreiden van mijn werkuren moet het ook wel beter worden, anders heb ik nog een behoorlijke strijd met mezelf te leveren.

Vanavond knallen we 2018 er uit om plaats te maken voor 2019. Nieuw jaar, nieuwe kansen. 




dinsdag 25 december 2018

Even geen probleem

Gisteren gewerkt. Ik begon om 12 uur omdat om 14 uur de informele poli borrel zou beginnen. Bij de balie miste een collega dus ik kwam niet ongelegen. Altijd druk bij ons richting feestdagen.Spoedjes, telefoon, door pijn radeloze mensen aan de balie, rommelig spreekuur; alle ingrediënten voor de 24ste december waren paraat. Ik hou ervan, onverwachte zaken die om ongewone oplossingen vragen. We zijn goed genoeg om iedereen te willen helpen, maar ergens houdt het op. Een spreekuur is op een gegeven moment echt maximaal gevuld en dan moeten we dus ook nee verkopen. Als de situatie dat toe laat natuurlijk.

Het is altijd een gezellige tijd om te werken, dus ik was blij dat ik er ook bij was. De spreekuren liepen best uit, door alle extra's. Dat betekende dat ik dus om half 3 nog aan de balie zat. Was ik 2,5 uur aan het werk. En dat lukt dus gewoon niet. Ik heb de laatste 3 kwartier staan en zitten afgewisseld. Heel onhandig, want de balie is natuurlijk niet gemaakt om staand aan te werken. Maar goed, beter dat dan zitten op dat moment. Ruim half 3 was ik er klaar mee, ik merkte dat ik er chagrijnig van werd. Dat is natuurlijk zonde en het niet waard. Dus ben ik me om gaan kleden. Gelukkig was een deel van de collega's klaar, kwam onze leidinggevende en hebben we met elkaar even kunnen borrelen. Staand voor mij, dat dan weer wel.

Ik vind het heel vervelend steeds zo met mijn neus op de feiten gedrukt te worden. Maar ik doe mijn best me er niet al te veel door te laten beïnvloeden. Ik wil natuurlijk wel gewoon leuk en gezellig blijven voor mijn omgeving.

Vandaag is het kerst. Na het schrijven van deze blog ga ik eerst maar eens wat overmaken voor goede doelen. Doe ik eigenlijk ieder jaar van mijn eindejaarsuitkering, dus voor nu wordt dat ook hoog tijd.
Want, ik kan er niets aan doen, maar ik denk toch altijd terug aan van alles en nog wat. Over wat geweest is, over wat komen gaat. Meer nog dan met oud en nieuw. Natuurlijk heb ik geen leuke afgelopen twee maanden gehad. Maar laten we eerlijk zijn, het kan allemaal zo veel erger. En helaas is het voor veel mensen ook echt erg op dit moment. Er is zoveel narigheid in de wereld; armoede, ziekte, natuurgeweld, honger, oorlog en zo kan ik nog wel even doorgaan. Afgelopen week nog een tsunami in Indonesië die niemand aan zag komen. Als ik de beelden zie.......afschuwelijk. 
Maar ook dicht bij huis. Net even koffie wezen drinken in het hospice. Gesprekje gehad met een vrouw die vannacht bij haar (veel te jong terminale) man in het hospice heeft geslapen. Ze weet dat dit hun laatste kerst samen is. Ze weet niet eens of ze samen het nieuwe jaar nog halen. 

En ik? Ik heb alleen maar chronische pijn. Maar ik heb natuurlijk een goed leven. Kom niets te kort en heb eigenlijk niets te wensen. Ben gezond en mijn geliefden zijn dat ook.
Ik weet heel goed dat een probleem, al is het klein, best een probleem kan en mag zijn. Maar vandaag even niet, vandaag parkeer ik elk probleem. Laat het maar even. Ik pak het wel weer op, maar nu even niet. Nu wil ik alleen maar blij zijn met wat ik heb. Dus vandaag en morgen, beide kerstdagen, heb ik even geen probleem.



donderdag 20 december 2018

Terugkomdag, toch weer heftig

Vandaag dus de terugkomdag. Ik heb er geen zin in. Onderweg in de auto probeer ik te bedenken waarom ik er geen zin in heb. Het is leuk om mijn groep weer even te zien, de begeleiders (welke twee er dan ook zullen zijn) zijn aardig, en toch......  Tijdens een noodstop bij een benzinestation, om me in mijn enorme behoefte aan koffie te voorzien en even de benen te strekken, bedenk ik dat het komt omdat ik voor mezelf niet het gewenste resultaat heb behaald. Verre van zelfs. Waar koffie al niet goed voor is. Met positief momentje met twee mannen die de koffie automaat niet snapten. Ik kon het ze uitleggen en ze waren helemaal gelukkig. We ❤ coffee.


Precies om 11 uur liep ik het hotel binnen, vijf van mijn groepsgenoten waren er al. Een gezellig weerzien. Was het echt al een maand geleden dat we twee intense weken met elkaar meemaakten? Kort daarna melden de laatste twee mannen zich en waren we compleet. Bakkie koffie, even kletsen en daar kwamen Roel en Evelien aanlopen. Onze begeleiders voor deze dag dus.

Eerst een rondje om van elkaar te horen wat voor stappen we al gezet hebben. Wat is er veranderd. Echt in het kort. Ik geef wel aan dat ik het lastig vind dat er na vandaag pas weer een terugkomdag komt over een maand of 10, 11. Evelien legt nog eens uit dat in de twee weken alles is behandeld, dat er meer niet is. Waarop ik zeg dat ik de drempel wel steeds hoger vind worden als de connectie weg is. Natuurlijk mag ik altijd bellen, dat wordt nog weer eens benadrukt. Weet ik ook wel, maar ja, die drempel hè.

We kregen de brief die we ergens in de laatste twee dagen van de revalidatie naar onszelf geschreven hadden. Dit is hem dus:
De brief was reëel. Alles wat er in staat klopt, al overweeg ik nog niet te gaan joggen, maar ik ben helemaal niet trots op mezelf (daarover verderop meer).

In groepjes van vier moesten we onze bevindingen er over op dit moment bespreken en ontdekken welke bespreekpunten er uit zouden komen voor na de lunch. 
Er bleek vooral behoefte aan wat aanvullingen op de twee weken. Hoe ver moet je bijvoorbeeld gaan met de opbouw belastbaarheid.
Eigenlijk zijn mijn groepsgenoten ieder op haar/zijn eigen manier heel goed bezig, hebben ze duidelijk in beeld wat moet gebeuren. Fijn om te horen, ik ben oprecht blij voor ze.

Na de pauze kregen we, tijdens het persoonlijke moment, allemaal een sleutelhanger. Een persoonlijke, met een afbeelding van hoe we onze gedachten hadden genoemd tijdens de revalidatie.  Voor mij dus een spin.



 Ik schreef er het volgende over in mijn blog van 15 november:

Een spin in het web, maar ook een beestje dat hard moet werken om zijn doel te bereiken. Hij moet het web maken, anders vangt hij geen insecten en dus geen eten. De spin is stoer, bedenk maar eens hoe mensen er op reageren. Maar tegelijk is een spin zwak en kwetsbaar, want het kost weinig moeite een spin uit te schakelen.

De vraag van de begeleiding was hoe we er op dit moment bij zitten. Helaas weer de negatieve uitzondering van de groep. Daar word ik dus echt niet goed van. Waar is mijn "hoera moment", wanneer mag ik deze ervaren? Ik heb zoveel opgegeven, zoveel ingeleverd, waarvoor? Ik ben niet trots of blij met mezelf en heb bovendien nog steeds veel pijn.

Ik werk nu twee uur, probeer thuis een nieuwe draai te vinden, tevreden in huis te kunnen zijn zonder het gevoel te hebben te moeten rennen en vliegen.
Thuis niets doen zit er nog niet in. Ik moet gewoon wat om handen hebben. Diamondpainting, huishouden, koken, koffie drinken..... wat dan ook. En bij alles leg ik mezelf een tijdsduur op. Dit om vooral niet te lang te zitten, te staan of wat ook. 
Op werk red ik het goed als ik veel afwisseling heb. Twee uur zitten aan de balie is minder fijn. Twee uur hè, 120 minuten, het is zo om, maar zo lang voor mij om uit te zitten. Roel zegt dat heel even 5 of 10 minuten pauzeren misschien genoeg kan zijn om het wel vol te houden. Natuurlijk probeer ik wel even af te wisselen, koffie te pakken, even te staan, maar het is niet lang genoeg om het zitgevoel te doorbreken. Het maakt me onzeker, bang dat ik de vier keer acht uur niet meer haal met het werk dat ik doe en deed. En waar ik van houd!


Evelien vraagt waarom ik aan de revalidatie begonnen ben. Dat weet ik wel hoor. Omdat ik voelde dat ik het leven dat ik leidde ook niet eeuwig vol zou houden. Dat ik bang was dat mijn lichaam het op zou geven.
Maar mentaal voelde ik me toch een soort van comfortabel, dit leven ken ik, past me, kan ik aan. 

Tegelijk besef ik dat er geen weg terug is. Ik ben een weg in geslagen en er is geen weg terug. Alles terugdraaien is kansloos. Terug naar het leven dat ik leidde bestaat niet. Dus met de start van de revalidatie heb ik mijn oude manier van leven achter me gelaten. Door week twee van de revalidatie is de knuppel in het hoenderhok gegooid, alles verstoord, voor altijd. Roel geeft aan dat hij mijn proces die week ook heel heftig vond. De consequenties van de revalidatie zijn genadeloos. Of ik deze weg bewandeld had als ik alles van tevoren had geweten? Ik heb echt geen idee, waarschijnlijk niet. 

Natuurlijk heb ik stappen gezet. Ik vind dat ik thuis echt wel winst heb behaald. Ik ben mijn medicijnen aan het afbouwen om daarna te kijken of ik voldoende heb aan zo nu en dan pijnstilling. Ik ben bezig met een plan op werk. 

Wat voor mij het ergst is, is dat mijn huidige leven indruist tegen alles wat ik ben en wat ik wil zijn. Dat, ja dát, is bijna niet te verdragen. Ik ben mezelf niet. Ik ken mezelf niet. 


Evelien vertelt dat het soms nodig is om voor de voortgang van dit proces aanvullende hulp te zoeken. Ik weet direct dat ze doelt op psychische hulp.
Ik vertel dat ik helemaal niets tegen psychologen heb, maar dat ik dat nu voor mezelf echt weiger. Ik weiger om door het ene traject in het andere traject te vallen. Dat ga ik gewoon niet doen. Ik zal aan mijn nieuwe zelf moeten wennen, linksom of rechtsom. Hoe ik het ga doen gaat de toekomst leren.

Zo was het toch weer een heftig dagje, maar ik vergeet niet mijn positieve momentjes te herkennen. Blije mannen bij het koffie apparaat, thuiskomen en niet hoeven te koken omdat iemand anders dat doet voor me. Daar word ik echt wel blij van hoor. Ook vandaag!



vrijdag 14 december 2018

Postitieve energie

Er zit weer een werkweek op. Tenminste, een soort van werkweek. Want ja, wat is nou twee uur per dag. Maar de uren die ik werk vind ik heerlijk. Ik heb het druk, er komen nieuwe dingen op mijn pad en ik voel me nuttig en gewenst

Het is echt geweldig om dat te ervaren. Doordat ik met veel verschillende dingen bezig ben merk ik dat ik (lichamelijk) ook meer aan kan.
Ik zit niet lang op een plek, loop regelmatig een stukje en dat komt door het werk zelf en dus niet omdat ik voel dat ik moet bewegen. Mijn werk is mijn lichaam dus voor! Geweldig toch? Voordat de pijn toeneemt heb ik de nodige verandering in houding te pakken. Mijn werk is dan dus helend
Hoe mooi zou het zijn als het zo kan blijven in de toekomst? Ik hoop dat ik de mogelijkheid houd of krijg om deze afwisseling in werk te houden. Dat zou me ontzettend veel vertrouwen geven voor de toekomst. Zou een win-win situatie zijn, want ik functioneer dan optimaal en daar profiteert mijn werkgever van.

Eerlijk, ik twijfel soms zo of het voor mij wel mogelijk is terug te gaan naar 4x 8 uur werken. Maar door de ervaring van de afgelopen week denk ik dat het mogelijk is. Als ik die afwisseling dus maar heb. Dit wordt absoluut een bespreekpunt in de nabije toekomst. Want vier uur op een plek gaan zitten buffelen lijkt een onmogelijkheid geworden. Om over acht uur maar te zwijgen.

Gisteren weer vragenlijsten in moeten vullen in het kader van mijn revalidatie bij Real Health. Dit was de derde al en er zullen er door het jaar nog wel wat volgen. Alles om te bepalen wat de revalidatie met me doet neem ik aan. Natuurlijk de bekende vragen om uit te vinden of ik misschien depressief ben. Nou lieve mensen, ik kan jullie meedelen dat ik niet van plan ben van een flat te springen. Daar is het leven veel te leuk voor.
Confronterend vond ik de vragen over pijn zelf. Ik heb niet het idee dat ik minder pijn heb dan voor de revalidatie. Het is helemaal niet leuk om door het beantwoorden van de vragen bevestigd te krijgen dat dit ook echt zo is.
De pijnscore van gisteren is, voor zover ik het me herinner, ongeveer op het zelfde niveau als bij de eerste vragenlijst. Die was een week of vier voor de revalidatieweken. 

Ik ben benieuwd hoe de terugkomdag aanstaande donderdag er uit gaat zien. Het is maar een paar uurtjes. 11.15 uur ontvangst met koffie, 12.30 uur lunch en eind rond 16 uur. Niet heel veel tijd om nuttig te besteden. Ik ga het zien. Kan niet zeggen dat ik er zin in heb. Mijn lotgenoten weer zien vind ik wel leuk, horen hoe het hen vergaat. Vooralsnog heb ik niet het idee dat ik winst heb behaald door de revalidatie, denk dat ik dat wel ga proberen te bespreken. Misschien zie ik dat helemaal verkeerd, maar dat ga ik dan vast wel horen. 

Vanwege de aanpassing in tijdsbesteding vind ik dat mijn dagen meer beïnvloed worden door pijn, of eigenlijk door het voorkomen van (toename in) pijn. Bij de revalidatie noemden ze dat zo mooi tijdgestuurd in plaats van pijngestuurd.
Ik heb aan mezelf toe moeten geven dat dit mentaal echt wat met me doet. Het bewust bezig zijn met verandering van houding, activiteit, rust, sociale contacten, enzovoorts voelt niet vertrouwd en dat brengt wat onrust en onzekerheid. Zou ik al uit de overbelasting zijn? Waarom heb ik dan nog pijn? 
Bovendien moet ik dingen (tijdelijk) laten die ik echt leuk vind. Omdat ik minder werk kan ik ook geen dienst van vier uur draaien als vrijwilligster in het hospice. Hier heb ik mezelf dus even uit het rooster moeten halen. Is misschien nu ook wel te zwaar, maar het "moeten laten" hoort niet bij mij. 
Gelukkig ook een positief punt hierbij;  ik ben voor het hospice een van de roosteraars en dat kan ik wel blijven doen als ik aan de beurt ben. Het maakt daarvoor niet uit wat ik aan het doen ben, door de dag heen heb ik altijd een moment om lopende zaken hiervoor af te handelen. Tel ik als vrijwilligster gelukkig ook gewoon mee. Daar word ik blij van.

Ik wil de positieve energie die ik van mijn werk krijg ook krijgen van alles wat ik doe buiten werk. Dat gaat blijkbaar niet vanzelf, daarvoor zit ik mezelf nog wat teveel in de weg. Dus ben ik van plan iedere dag heel bewust te genieten. Van de zon, mijn kinderen, van mijn huis, van de hond, van mijn thuismomenten, gewoon van alledaagse dingen. Pijn zal mij er soms van proberen te weerhouden, maar dat ga ik niet laten gebeuren. De truc wordt vooral om zonder "gewoon door te gaan" en dus nooit uit die vermoeidheid van overbelasting te raken, te genieten van alles wat op mijn pad komt.
Ik ben er van overtuigd dat ik met positieve energie geluk af kan dwingen. En dat ben ik van plan te gaan doen.

Afbeeldingsresultaat voor sinterkerstMorgen vieren we Sinterkerst hier thuis. Met z'n zevenen hebben we lootjes getrokken en dus zijn er morgen cadeautjes. Iedereen maakt wat lekkers klaar dus kunnen we allemaal genieten van de gezelligheid en van elkaar. Ik voel de positieve energie al op me af komen. Het is toch mooi om tijd door te brengen met mensen van wie je houdt







maandag 10 december 2018

In opstand

Alles in mij komt in opstand. Ik leid op dit moment een leven dat niet bij me past. Dat indruist tegen alles wat ik ben en wil zijn. 

Ik werk twee uur per dag en moet de rest van de dag zo inrichten dat ik over een tijdje het gevoel heb dat ik volledig uit de overbelasting ben. Dat ik stabiel onbelast ben. Want van daar uit kan ik dan rustig opbouwen. 
Dat is tenminste hoe het zou moeten gaan op dit moment. Maar ik kan mijn draai nog helemaal niet vinden. Voel me niet fijn met mezelf. Ben gewoon niet blij. Heb nog steeds het gevoel te rennen en te vliegen. 
Is dit het nu? Moet het zo gaan? Wordt het hier beter van? Hoe dan? Wanneer dan? Vragen, vragen, vragen, ik word er niet goed van. Want ik weet de antwoorden niet. Het geeft me een onrustig gevoel, alsof ik uit balans ben. 

De innerlijke strijd; aan de ene kant door willen gaan zoals voor mijn revalidatie, aan de andere kant alle deskundige adviezen die aangeven dat ik het nu toch echt anders moet doen. Ik heb het er maar lastig mee.
Het is natuurlijk ook teveel verwacht direct resultaat te merken van de stappen die ik op dit moment zet. Maar wat zou het welkom zijn, en helpend!

In mijn opbouwschema staat dat ik tot en met 28 december 2 uur per dag werk. Ik ga na twee uur werken dus ook echt weg. Dat valt niet mee, zeker niet als er nog veel werk ligt, maar ik doe het wel. Als het voor de poli niet uitmaakt werk ik van 9 tot 11 uur. Dat betekent dat ik uiterlijk 12 uur thuis ben. Je zou denken dat ik dan alle tijd heb voor alles wat ik meer doe dan werken; huishouden, hond, sociale contacten, enz.  
Dat is ook zo, maar toch lukt het me zelden om op een middag tijd voor mezelf over te houden om thuis "niets" te doen. En dat is nu juist iets wat ik wel zou moeten doen en dus moet leren. 
Het zet me wel aan het denken, moet ik dan echt een planning gaan maken? Moet ik op de kalender zetten wat ik wanneer op de dag wil doen en dus ook plannen wanneer er tijd is voor "niets doen". Dat is toch te gek voor woorden? Aan de andere kant, als het me dan wel lukt is het misschien helemaal niet zo gek om het eens te proberen. Probleem is dat ik me dan aan (mijn zelf opgelegde) agenda moet houden en dat is best moeilijk. Maar, ik zal er over nadenken.

Ik wil zo ontzettend graag slagen in dit traject. Ik wil gewoon over een klein jaar kunnen zeggen "had ik dit maar veel eerder gedaan". Het lijkt me fantastisch (zelfs zonder medicijnen) minder pijn te ervaren en energieker door het leven te kunnen gaan. Dat is waar ik naar toe wil werken. Daar doe ik het voor.
Ik doe oefeningen om mijn belastbaarheid te vergroten en om bewust te bewegen, ik werk (als het goed is) binnen mijn belastbaarheid en ik (probeer) afwisseling te zoeken in mijn houding/beweging.
De deskundigen zeggen dat pijnstilling niet of nauwelijks helpt. Oké, daar kan ik wat mee. De Palexia bouw ik heel, echt heel langzaam af. De Arcoxia heb ik sinds vorige week zaterdag niet meer genomen. Als het toch niet helpt...
En nu vraag ik me dus al ruim een week af of ik er goed aan gedaan heb die medicijnen te stoppen. Ik heb echt heel veel pijn in mijn rug en uitstraling naar mijn bekken. Niet fijn dus. Ik probeer mezelf er van te overtuigen dat het niet erger is dan toen ik de medicijnen nog gebruikte, maar is dat wel zo?

Het is duidelijk, ik zit in een periode van onzekerheid, twijfel, het even niet weten. Het bevalt me niets, maar het is niet anders. Ik probeer antwoorden te vinden die er (nog) niet zijn. Vraag me steeds af of ik tijdens de revalidatie iets essentieels heb gemist. 

Waar het allemaal echt om draait is, en dan ben ik heel eerlijk naar mezelf, dat ik bang ben, bang dat het me niet gaat lukken mijn leven te leiden zoals ik graag wil. Wat ik wil is dat ik de hele wereld aan kan en niets me te veel is. Op werk en daarbuiten. Maar regelmatig vraag ik me af of dit echt serieus haalbaar is. Of het een reëel doel is. Want op dit moment wijst niets er op dat me dat gaat lukken. 

Natuurlijk ga ik er voor, dat blijf ik ook doen, maar ik heb behoefte aan een stukje bevestiging of een merkbaar resultaat, zodat ik ook echt ervaar dat ik goed bezig ben.










donderdag 6 december 2018

Support en scepsis

Dinsdag belde Melanie me. Ze had mijn opbouwschema bekeken en wilde het met me doorspreken. Superfijn, want ik heb de steun en support van het revalidatiecentrum hard nodig.


Melanie zegt dat ik een mooi schema gemaakt heb. Ze vroeg of ik binnen de tijd die ik zou werken al mijn taken moet doen of alleen een deel. Eh.... daar heb ik nooit over nagedacht. Ik heb gezegd dat ik in principe mijn extra taken allemaal doe, maar dat ik de meeste poli-taken met een collega deel. Melanie vindt dit wel van belang. Ik heb haar verteld dat er hoe dan ook vervanging voor mij geregeld moet worden voor het patiëntgerichte poliwerk, dus ik werk boventallig. Het is heel goed dat ik de eerste weken geen opbouw in tijd heb opgenomen in het schema. Het is belangrijk eerst even te stabiliseren op een aantal uren dat zonder problemen zou moeten kunnen. De opbouw die ik daarna in schema heb gezet is volgens Melanie wel reëel, deze opbouw van belastbaarheid zou goed moeten kunnen. Ze raadt wel aan dat, als toch blijkt dat ik het aantal uren op een gegeven moment zwaar vind, ik misschien even een week of twee niet moet opbouwen. Weer even stabiliseren om daarna de belastbaarheid verder te vergroten. Melanie vindt het tijdsbestek van de opbouw heel goed. Ik vertel haar gelijk dat ik een half jaar echt lang vind, maar dat ik begrijp hoe het werkt met de opbouw belastbaarheid en het daarom wel aanvaard. Een half jaar is juist heel acceptabel vindt ze, ruim binnen het jaar van de wet poortwachter. Ze wenst me succes bij de bedrijfsarts, goed dat ik het schema, en dus mijn plan, klaar heb voordat ik naar hem ga. 

Ik begeef me nu aldoor op een mij onbekende en niet vertrouwde weg. Het hele revalidatiegebeuren..... Ik kan er nog maar moeilijk aan wennen, ondanks dat ik er wel naar handel. Het maakt me ook wel verdrietig. Ik denk nooit in termen als "waarom ik" of "ook dat nog", maar net na het beëindigen van het gesprek zakt de moed me wel even in de schoenen; wat een lange weg te gaan zeg. Ik ben heel blij dat ik Melanie even heb kunnen spreken. Dit geeft me voldoende houvast om het gesprek met de bedrijfsarts aan te gaan. 

Natuurlijk is het niet voor niets dat het revalidatietraject een heel jaar duurt. Het is me nu wel duidelijk dat de twee weken intern de "start weken" zijn, maar dat het daarna pas echt begint. Nu dus, nu moet ik mijn zaakjes gaan regelen, moet ik voor mezelf zorgen, moet ik het gaan doen. De juiste weg inslaan. Het is wel heel prettig te weten dat er altijd deskundige mensen van Real Health zijn bij wie ik te rade kan gaan als het even niet lukt, of als  ik het even niet meer weet. Heel fijn ook dat de eerste terugkomdag al 20 december is. Want er gebeurt nog al wat in deze eerste maand. Hoe zou het de anderen vergaan zijn de afgelopen weken? Hebben zij tips? Voeren ze ook strijd met zichzelf? En merken ze lichamelijk ook al wat? Want dat is uiteindelijk toch waar het allemaal om begonnen is.

Na woensdag twee uur gewerkt te hebben door naar de bedrijfsarts. Ik heb het schema geprint, en ik ben er klaar voor. De bedrijfsarts vraagt wat me bij hem brengt, behalve dat hij ziet dat ik ziek gemeld ben. Ik vertel dat ik vanwege mijn aanhoudende rugklachten bij een revalidatiecentrum geweest ben. Ik vraag of hij Real Health kent. Die kent hij van naam maar verder niet, hij heeft wel ervaring met andere revalidatiecentra. Ik leg uit dat het een self managing programma is, dat er in de twee weken intern veel aan bod is gekomen, en dat het nu van belang is uit de overbelasting te raken. Zowel thuis al op het werk. Vervolgens op een bewuste, duurzame manier de belasting te vergroten zodat ik dan kan functioneren met minder rugklachten. Ik geef hem mijn schema en vertel de reden van de opbouw die ik hanteer erbij. Ik vertel er ook direct bij dat dit een schema is gemaakt naar de principes van Real Health en dat ik het met een van de begeleiders heb besproken. Zo dat is er uit. Ik denk dat ik duidelijk geweest ben.

Maar de bedrijfsarts is sceptisch, snapt dat er opgebouwd moet worden, maar is niet overtuigd van de opbouw van het schema. Hij vindt het normaal dat er iedere week een uur per werkdag bij komt en dat de opbouw dus, in mijn geval en startend vanaf 2 uur per dag, in 6 weken zou kunnen.
Wil weten wat de diagnose is en wat er dan moet herstellen in de revalidatie. Ik leg uit dat vooral de belastbaarheid moet herstellen, dat mijn rug niet zal herstellen, maar met deze zorgvuldige opbouw wellicht minder klachten zal geven waardoor ik beter en langer (heel fijn voor de baas denk ik) zonder uitval zal functioneren. De bedrijfsarts vraagt of ik contact met het revalidatiecentrum op wil nemen om te vragen waarom deze opbouw geadviseerd wordt. Ik vraag hem of hij dat zelf niet kan doen (heb ik het niet al uitgelegd?). Dat kan dus ook, ik teken een machtiging zodat informatie met mijn goedvinden met de bedrijfsarts gedeeld mag worden.
Als hij reactie heeft nodigt hij mij weer uit op zijn spreekuur. Tot die tijd volg ik het schema zoals ik het gemaakt heb. Bij thuiskomst heb ik het verslag dat naar mijn leidinggevende gaat al in mijn mailbox. Het is kort maar krachtig:
Mevrouw volgde een behandeling en van daaruit kreeg mevrouw advies om vanaf 2 uur per dag over langere tijd weer op te bouwen naar normale uren.
Ik kan daarvan nu nog niet goed inschatten wat de logica is van dit opbouwprogramma en vraag met toestemming om nadere informatie bij het behandelteam.

De komende weken dus geregeld. Toch zit het me niet helemaal lekker; wat als hij de volgende keer zegt dat ik binnen 6 weken op mijn volledige uren moet zitten? Wat moet ik dan? Is de hele revalidatie dan voor niets geweest? Het heeft geen zin hierover na te denken, ik zal het af moeten wachten.
Ik laat het los. Dit keer is het zo gemakkelijk als het klinkt. Het is nog niet aan de orde, dus is het er nog niet.

zondag 2 december 2018

Toekomstbestendig

Het is zondagavond. Vanaf morgen is het officieel. Twee uur werken per dag. De collega's en arts die er vrijdag waren zijn al op de hoogte. De rest hoort het als het goed is van mijn leidinggevende. Zij zou een mail rondsturen. Ik vind het bijna gênant om hardop te zeggen. Twee uur is echt heel weinig.

Zaterdagochtend heb ik het schema gebouwd. Ik moest er wel erg over nadenken.
Alles in mij roept "zo snel mogelijk naar de 8 uur", maar ik probeer de opbouw zo te doen dat ik verwacht dat mijn begeleiders van de revalidatie er niet veel over te mitsen en maren hebben. Ik heb het direct naar Real Health gemaild ter beoordeling. Ik hoop dat ik het morgen al terug krijg, dan weet ik of ik een reëel schema gemaakt heb. Ik vond het maken ervan toch heftig. Ik ben zomaar een half jaar onderweg voordat ik weer volledig op 8 uur per werkdag zit. Da's toch vreselijk!

Woensdag ga ik naar de bedrijfsarts. Ik ben heel benieuwd wat hij allemaal te melden heeft. Zou hij achter mijn plannen staan? Het zou fijn zijn als hij Real Health kent, dat praat gemakkelijker, maar ik houd er rekening mee dat ik de principes ervan moet uitleggen. En dan maar hopen dat ik aan hem echt een hulp heb. Als hij alles wat ik zeg onzin vindt heb ik een hele strijd te leveren en daar heb ik geen behoefte aan. Ik ga het zien.

Nu voor werk een en ander in de steigers staat moet ik ook mijn tijd buiten werk aan gaan pakken. Want ook daar heb ik een behoorlijke klus aan. Het is heel raar dat ik tot voor drie weken geleden een leven leidde waarvan ik vond dat het goed was, maar dat nu is gebleken dat ik op die manier roofbouw op mijn lichaam pleegde. Ik ben er nog steeds niet aan gewend. 
Het voelt alsof ik mijn "oude" leven moet afleren en me een "nieuw" leven moet aanleren. Met de nieuwe manier van leven moet ik dan een heel leven lang kunnen doen. Goed kunnen doen, gemakkelijker kunnen doen. Een betere balans hebben in al mijn activiteiten. Klinkt zo eenvoudig, maar ik vind het maar lastig. Dit is ook helemaal niet waar ik op voorbereid was. Steeds vaker bedenk ik dat ik eigenlijk nergens op voorbereid was toen ik aan de revalidatie begon. Misschien is dat waarom ik nu zoveel heb om te overdenken en aan te passen.

Het is natuurlijk raar om (deels) in de ziektewet te zitten zonder ziek te zijn. Is lichamelijk overbelast "ziek" zijn? Ik weet het niet. Ik geef mezelf niet graag het stempel ziek. Ik heb alleen een klus te klaren. Ik moet toekomstbestendig worden. Zo heb ik het voor mezelf genoemd. Ik moet de komende periode gebruiken om een betere toekomst te kunnen hebben. Het klinkt zo eenvoudig, maar is zo moeilijk.

Morgen ga ik werken van 10.30 uur tot 12.30 uur, ongeveer, want ik heb inloop voor een EPD aanpassing waar ik even naar toe wil. Stukje werk en stukje eigenbelang. Een van mijn leukere taken is het overdragen van nieuwe mogelijkheden in het EPD, dus moet ik zorgen dat ik altijd up to date blijf. Dat wil ik ook graag, dat voelt goed. Daarna dus naar huis.... 

Vanaf morgen moet ik mijn tijd buiten werk ook bewuster gaan besteden. Bewuster is dan vooral minder druk. Ook eens thuis zijn om thuis te zijn. Dat gaat me vast niet heel gemakkelijk af, maar ik heb er al actie op ondernomen.
Vandaag ben ik begonnen met diamond painting. Een eerste begin gemaakt, dan ligt het er maar en kan ik er zo mee verder als ik er zin in heb.
Als het klaar is staan er als het goed is twee vrolijke gekleurde koeien op. Mijn plan is om het aan de muur te hangen in het toilet. De boel een beetje pimpen, altijd leuk. Ik ga hier natuurlijk geen uren aan besteden, dat lukt me niet. Maar ik heb in ieder geval iets te doen als ik "gewoon" thuis ben.
Luna zal ook niets te kort komen, want dat wordt natuurlijk een vaste activiteit in mijn "vrije" uren. Lekker eind met haar lopen. En verder weet ik het nog even niet. Sociaal doen, dat zal er ook bij gaan horen. Gaat me vast ook wel lukken. 

Maar ondanks alle plannen tot aanpassing heb ik nu gewoon ontzettend veel pijn in mijn lijf. Zou het er echt minder mee worden? Die vraag blijft maar door mijn hoofd spoken.