Eerste opbouw

Deze week is mijn eerste week waarin ik mijn werkuren opbouw. Ja ja, het gaat gebeuren. Vanochtend 2.5 uur gewerkt in plaats van de twee uur die ik de laatste weken werkte. Ik had het niet verwacht, maar ik merkte wel echt dat ik langer bleef. Ik was extra dus had geen vaste taken en dus geen vaste plek. Dat geeft in ieder geval ruimte wat meer op te staan en heen en weer te lopen.

Dat heb ik ook dankbaar gedaan. Mijn collega's van voldoende koffie en thee voorzien. Ideaal loopje, zo even naar de keuken. Staan wachten tot het klaar is en dan weer rustig terug lopen. Ik denk niet dat het voldoende tijd is voor "herstel" zodat ik daarna weer een uur kan zitten, maar dat ga ik de komende weken wel merken. 

Bij thuiskomst direct de hond aangelijnd en naar het bos gelopen. Het is fijn dat ze nog even los kon, want vanavond krijgt ze het druk genoeg met heen en weer rennen. Luna vindt vuurwerk helemaal leuk en wil er dus eigenlijk gewoon naar toe. Dat laat ik maar niet gebeuren.

Ik merk dat ik het wat fijner begin te vinden thuis.

Heb niet de behoefte altijd weg te zijn. Dat vind ik wel winst. Ik heb mezelf eigenlijk nooit de ruimte gegeven om "gewoon" thuis te zijn. Ik wissel mijn thuis bezigheden nog steeds af. Plan een bepaalde tijd voor wat ik doe. Diamond painting mag ik ongeveer drie kwartier aan een gesloten doen. Het is best leuk om te zien dat ik echt wat aan het creëren ben. Voordeel is dat ik het niet zelf hoef te verzinnen, want een echte Crea Bea ben ik nooit geweest en zal ik niet worden ook. Als mijn tijd om is moet ik van mezelf minimaal een half uur iets doen waarbij wat meer beweging nodig is. Dat zijn meestal wat huishoudelijke klusjes. 

Ik ben nu, in principe, helemaal van de medicijnen af. De laatste Palexia heb ik afgelopen donderdag genomen. Dat gaat prima. Goed gevoel om niet meer zo'n pillendoos te zijn. De nortrilen, die ik heb voor mijn zenuwpijn, gebruik ik nog wel. Zenuwpijn is echt niet fijn en zelfs met die medicatie meer aanwezig dan me lief is. Ik geef mezelf de vrijheid een Arcoxia te nemen als ik het gevoel heb een echt slechte dag te hebben. Moet nog een beetje blijken of het wat doet. Ik kan natuurlijk niet zeggen of ik meer pijn had als ik deze niet in had genomen. Dat neem ik maar aan.

Wat jammer is, is dat ik niet zo gemakkelijk in slaap val. Misschien een gevolg van het stoppen van de medicatie. Dat moet ik er dan maar voor over hebben.

Da's heel eenvoudig te zeggen, maar ik baal er natuurlijk toch wel van. In het begin had ik geen last van vermoeidheid, maar dat sluipt er nu wel in. En dan is het jammer dat ik wakker lig.

                                             

Even een pijn update. De pijn is er gewoon, altijd. Ik doe, bijna dagelijks, mijn oefeningen. Dan weet ik dat ik in ieder geval een mate van bewegelijkheid heb.

De opbouw belastbaarheid oefeningen gaan goed. Ik bouw ze niet verder uit. Wat heeft het voor zin om meer dan vijf minuten op je plaats te gaan staan joggen? Niet dus. Opdrukken (tegen de muur) gaf te veel weerstand in mijn nek, dus dat laat ik maar even. Komt wel weer. Wat ik heel vervelend vind, is dat ik voor mijn gevoel minder goed kan lopen. Ik doe het natuurlijk wel, maar het voelt niet goed. Gisteren even op de fiets naar zoonlief gegaan, maar dat is ook niet echt een optie. Als ik op het zadel zit heb ik het gevoel op twee spijkers te zitten. Niet lekker. Dus toch maar lopen.

Ik hoop er nog steeds op dat het beter gaat worden. Al dan niet door de revalidatie. Met het uitbreiden van mijn werkuren moet het ook wel beter worden, anders heb ik nog een behoorlijke strijd met mezelf te leveren.

Vanavond knallen we 2018 er uit om plaats te maken voor 2019. Nieuw jaar, nieuwe kansen.