Even geen probleem

Gisteren gewerkt. Ik begon om 12 uur omdat om 14 uur de informele poli borrel zou beginnen. Bij de balie miste een collega dus ik kwam niet ongelegen. Altijd druk bij ons richting feestdagen.Spoedjes, telefoon, door pijn radeloze mensen aan de balie, rommelig spreekuur; alle ingrediënten voor de 24ste december waren paraat. Ik hou ervan, onverwachte zaken die om ongewone oplossingen vragen. We zijn goed genoeg om iedereen te willen helpen, maar ergens houdt het op. Een spreekuur is op een gegeven moment echt maximaal gevuld en dan moeten we dus ook nee verkopen. Als de situatie dat toe laat natuurlijk.

Het is altijd een gezellige tijd om te werken, dus ik was blij dat ik er ook bij was. De spreekuren liepen best uit, door alle extra's. Dat betekende dat ik dus om half 3 nog aan de balie zat. Was ik 2,5 uur aan het werk. En dat lukt dus gewoon niet. Ik heb de laatste 3 kwartier staan en zitten afgewisseld. Heel onhandig, want de balie is natuurlijk niet gemaakt om staand aan te werken. Maar goed, beter dat dan zitten op dat moment. Ruim half 3 was ik er klaar mee, ik merkte dat ik er chagrijnig van werd. Dat is natuurlijk zonde en het niet waard. Dus ben ik me om gaan kleden. Gelukkig was een deel van de collega's klaar, kwam onze leidinggevende en hebben we met elkaar even kunnen borrelen. Staand voor mij, dat dan weer wel.

Ik vind het heel vervelend steeds zo met mijn neus op de feiten gedrukt te worden. Maar ik doe mijn best me er niet al te veel door te laten beïnvloeden. Ik wil natuurlijk wel gewoon leuk en gezellig blijven voor mijn omgeving.

Vandaag is het kerst. Na het schrijven van deze blog ga ik eerst maar eens wat overmaken voor goede doelen. Doe ik eigenlijk ieder jaar van mijn eindejaarsuitkering, dus voor nu wordt dat ook hoog tijd.
Want, ik kan er niets aan doen, maar ik denk toch altijd terug aan van alles en nog wat. Over wat geweest is, over wat komen gaat. Meer nog dan met oud en nieuw. Natuurlijk heb ik geen leuke afgelopen twee maanden gehad. Maar laten we eerlijk zijn, het kan allemaal zo veel erger. En helaas is het voor veel mensen ook echt erg op dit moment. Er is zoveel narigheid in de wereld; armoede, ziekte, natuurgeweld, honger, oorlog en zo kan ik nog wel even doorgaan. Afgelopen week nog een tsunami in Indonesië die niemand aan zag komen. Als ik de beelden zie.......afschuwelijk. 
Maar ook dicht bij huis. Net even koffie wezen drinken in het hospice. Gesprekje gehad met een vrouw die vannacht bij haar (veel te jong terminale) man in het hospice heeft geslapen. Ze weet dat dit hun laatste kerst samen is. Ze weet niet eens of ze samen het nieuwe jaar nog halen. 

En ik? Ik heb alleen maar chronische pijn. Maar ik heb natuurlijk een goed leven. Kom niets te kort en heb eigenlijk niets te wensen. Ben gezond en mijn geliefden zijn dat ook.
Ik weet heel goed dat een probleem, al is het klein, best een probleem kan en mag zijn. Maar vandaag even niet, vandaag parkeer ik elk probleem. Laat het maar even. Ik pak het wel weer op, maar nu even niet. Nu wil ik alleen maar blij zijn met wat ik heb. Dus vandaag en morgen, beide kerstdagen, heb ik even geen probleem.