Terugkomdag, toch weer heftig

Vandaag dus de terugkomdag. Ik heb er geen zin in. Onderweg in de auto probeer ik te bedenken waarom ik er geen zin in heb. Het is leuk om mijn groep weer even te zien, de begeleiders (welke twee er dan ook zullen zijn) zijn aardig, en toch......  Tijdens een noodstop bij een benzinestation, om me in mijn enorme behoefte aan koffie te voorzien en even de benen te strekken, bedenk ik dat het komt omdat ik voor mezelf niet het gewenste resultaat heb behaald. Verre van zelfs. Waar koffie al niet goed voor is. Met positief momentje met twee mannen die de koffie automaat niet snapten. Ik kon het ze uitleggen en ze waren helemaal gelukkig. We ❤ coffee.

Precies om 11 uur liep ik het hotel binnen, vijf van mijn groepsgenoten waren er al. Een gezellig weerzien. Was het echt al een maand geleden dat we twee intense weken met elkaar meemaakten? Kort daarna melden de laatste twee mannen zich en waren we compleet. Bakkie koffie, even kletsen en daar kwamen Roel en Evelien aanlopen. Onze begeleiders voor deze dag dus.

Eerst een rondje om van elkaar te horen wat voor stappen we al gezet hebben. Wat is er veranderd. Echt in het kort. Ik geef wel aan dat ik het lastig vind dat er na vandaag pas weer een terugkomdag komt over een maand of 10, 11. Evelien legt nog eens uit dat in de twee weken alles is behandeld, dat er meer niet is. Waarop ik zeg dat ik de drempel wel steeds hoger vind worden als de connectie weg is. Natuurlijk mag ik altijd bellen, dat wordt nog weer eens benadrukt. Weet ik ook wel, maar ja, die drempel hè.

We kregen de brief die we ergens in de laatste twee dagen van de revalidatie naar onszelf geschreven hadden. Dit is hem dus:

De brief was reëel. Alles wat er in staat klopt, al overweeg ik nog niet te gaan joggen, maar ik ben helemaal niet trots op mezelf (daarover verderop meer).

In groepjes van vier moesten we onze bevindingen er over op dit moment bespreken en ontdekken welke bespreekpunten er uit zouden komen voor na de lunch. 

Er bleek vooral behoefte aan wat aanvullingen op de twee weken. Hoe ver moet je bijvoorbeeld gaan met de opbouw belastbaarheid.
Eigenlijk zijn mijn groepsgenoten ieder op haar/zijn eigen manier heel goed bezig, hebben ze duidelijk in beeld wat moet gebeuren. Fijn om te horen, ik ben oprecht blij voor ze.

Na de pauze kregen we, tijdens het persoonlijke moment, allemaal een sleutelhanger. Een persoonlijke, met een afbeelding van hoe we onze gedachten hadden genoemd tijdens de revalidatie.  Voor mij dus een spin.

 Ik schreef er het volgende over in mijn blog van 15 november:

Een spin in het web, maar ook een beestje dat hard moet werken om zijn doel te bereiken. Hij moet het web maken, anders vangt hij geen insecten en dus geen eten. De spin is stoer, bedenk maar eens hoe mensen er op reageren. Maar tegelijk is een spin zwak en kwetsbaar, want het kost weinig moeite een spin uit te schakelen.

De vraag van de begeleiding was hoe we er op dit moment bij zitten. Helaas weer de negatieve uitzondering van de groep. Daar word ik dus echt niet goed van. Waar is mijn "hoera moment", wanneer mag ik deze ervaren? Ik heb zoveel opgegeven, zoveel ingeleverd, waarvoor? Ik ben niet trots of blij met mezelf en heb bovendien nog steeds veel pijn.

Ik werk nu twee uur, probeer thuis een nieuwe draai te vinden, tevreden in huis te kunnen zijn zonder het gevoel te hebben te moeten rennen en vliegen.

Thuis niets doen zit er nog niet in. Ik moet gewoon wat om handen hebben. Diamondpainting, huishouden, koken, koffie drinken..... wat dan ook. En bij alles leg ik mezelf een tijdsduur op. Dit om vooral niet te lang te zitten, te staan of wat ook. 

Op werk red ik het goed als ik veel afwisseling heb. Twee uur zitten aan de balie is minder fijn. Twee uur hè, 120 minuten, het is zo om, maar zo lang voor mij om uit te zitten. Roel zegt dat heel even 5 of 10 minuten pauzeren misschien genoeg kan zijn om het wel vol te houden. Natuurlijk probeer ik wel even af te wisselen, koffie te pakken, even te staan, maar het is niet lang genoeg om het zitgevoel te doorbreken. Het maakt me onzeker, bang dat ik de vier keer acht uur niet meer haal met het werk dat ik doe en deed. En waar ik van houd!

Evelien vraagt waarom ik aan de revalidatie begonnen ben. Dat weet ik wel hoor. Omdat ik voelde dat ik het leven dat ik leidde ook niet eeuwig vol zou houden. Dat ik bang was dat mijn lichaam het op zou geven.

Maar mentaal voelde ik me toch een soort van comfortabel, dit leven ken ik, past me, kan ik aan. 

Tegelijk besef ik dat er geen weg terug is. Ik ben een weg in geslagen en er is geen weg terug. Alles terugdraaien is kansloos. Terug naar het leven dat ik leidde bestaat niet. Dus met de start van de revalidatie heb ik mijn oude manier van leven achter me gelaten. Door week twee van de revalidatie is de knuppel in het hoenderhok gegooid, alles verstoord, voor altijd. Roel geeft aan dat hij mijn proces die week ook heel heftig vond. De consequenties van de revalidatie zijn genadeloos. Of ik deze weg bewandeld had als ik alles van tevoren had geweten? Ik heb echt geen idee, waarschijnlijk niet. 

Natuurlijk heb ik stappen gezet. Ik vind dat ik thuis echt wel winst heb behaald. Ik ben mijn medicijnen aan het afbouwen om daarna te kijken of ik voldoende heb aan zo nu en dan pijnstilling. Ik ben bezig met een plan op werk. 

Wat voor mij het ergst is, is dat mijn huidige leven indruist tegen alles wat ik ben en wat ik wil zijn. Dat, ja dát, is bijna niet te verdragen. Ik ben mezelf niet. Ik ken mezelf niet. 

Evelien vertelt dat het soms nodig is om voor de voortgang van dit proces aanvullende hulp te zoeken. Ik weet direct dat ze doelt op psychische hulp.

Ik vertel dat ik helemaal niets tegen psychologen heb, maar dat ik dat nu voor mezelf echt weiger. Ik weiger om door het ene traject in het andere traject te vallen. Dat ga ik gewoon niet doen. Ik zal aan mijn nieuwe zelf moeten wennen, linksom of rechtsom. Hoe ik het ga doen gaat de toekomst leren.

Zo was het toch weer een heftig dagje, maar ik vergeet niet mijn positieve momentjes te herkennen. Blije mannen bij het koffie apparaat, thuiskomen en niet hoeven te koken omdat iemand anders dat doet voor me. Daar word ik echt wel blij van hoor. Ook vandaag!