Postitieve energie

Er zit weer een werkweek op. Tenminste, een soort van werkweek. Want ja, wat is nou twee uur per dag. Maar de uren die ik werk vind ik heerlijk. Ik heb het druk, er komen nieuwe dingen op mijn pad en ik voel me nuttig en gewenst. 

Het is echt geweldig om dat te ervaren. Doordat ik met veel verschillende dingen bezig ben merk ik dat ik (lichamelijk) ook meer aan kan.

Ik zit niet lang op een plek, loop regelmatig een stukje en dat komt door het werk zelf en dus niet omdat ik voel dat ik moet bewegen. Mijn werk is mijn lichaam dus voor! Geweldig toch? Voordat de pijn toeneemt heb ik de nodige verandering in houding te pakken. Mijn werk is dan dus helend. 
Hoe mooi zou het zijn als het zo kan blijven in de toekomst? Ik hoop dat ik de mogelijkheid houd of krijg om deze afwisseling in werk te houden. Dat zou me ontzettend veel vertrouwen geven voor de toekomst. Zou een win-win situatie zijn, want ik functioneer dan optimaal en daar profiteert mijn werkgever van.

Eerlijk, ik twijfel soms zo of het voor mij wel mogelijk is terug te gaan naar 4x 8 uur werken. Maar door de ervaring van de afgelopen week denk ik dat het mogelijk is. Als ik die afwisseling dus maar heb. Dit wordt absoluut een bespreekpunt in de nabije toekomst. Want vier uur op een plek gaan zitten buffelen lijkt een onmogelijkheid geworden. Om over acht uur maar te zwijgen.

Gisteren weer vragenlijsten in moeten vullen in het kader van mijn revalidatie bij Real Health. Dit was de derde al en er zullen er door het jaar nog wel wat volgen. Alles om te bepalen wat de revalidatie met me doet neem ik aan. Natuurlijk de bekende vragen om uit te vinden of ik misschien depressief ben. Nou lieve mensen, ik kan jullie meedelen dat ik niet van plan ben van een flat te springen. Daar is het leven veel te leuk voor.
Confronterend vond ik de vragen over pijn zelf. Ik heb niet het idee dat ik minder pijn heb dan voor de revalidatie. Het is helemaal niet leuk om door het beantwoorden van de vragen bevestigd te krijgen dat dit ook echt zo is.
De pijnscore van gisteren is, voor zover ik het me herinner, ongeveer op het zelfde niveau als bij de eerste vragenlijst. Die was een week of vier voor de revalidatieweken. 

Ik ben benieuwd hoe de terugkomdag aanstaande donderdag er uit gaat zien. Het is maar een paar uurtjes. 11.15 uur ontvangst met koffie, 12.30 uur lunch en eind rond 16 uur. Niet heel veel tijd om nuttig te besteden. Ik ga het zien. Kan niet zeggen dat ik er zin in heb. Mijn lotgenoten weer zien vind ik wel leuk, horen hoe het hen vergaat. Vooralsnog heb ik niet het idee dat ik winst heb behaald door de revalidatie, denk dat ik dat wel ga proberen te bespreken. Misschien zie ik dat helemaal verkeerd, maar dat ga ik dan vast wel horen. 

Vanwege de aanpassing in tijdsbesteding vind ik dat mijn dagen meer beïnvloed worden door pijn, of eigenlijk door het voorkomen van (toename in) pijn. Bij de revalidatie noemden ze dat zo mooi tijdgestuurd in plaats van pijngestuurd.
Ik heb aan mezelf toe moeten geven dat dit mentaal echt wat met me doet. Het bewust bezig zijn met verandering van houding, activiteit, rust, sociale contacten, enzovoorts voelt niet vertrouwd en dat brengt wat onrust en onzekerheid. Zou ik al uit de overbelasting zijn? Waarom heb ik dan nog pijn? 
Bovendien moet ik dingen (tijdelijk) laten die ik echt leuk vind. Omdat ik minder werk kan ik ook geen dienst van vier uur draaien als vrijwilligster in het hospice. Hier heb ik mezelf dus even uit het rooster moeten halen. Is misschien nu ook wel te zwaar, maar het "moeten laten" hoort niet bij mij. 
Gelukkig ook een positief punt hierbij;  ik ben voor het hospice een van de roosteraars en dat kan ik wel blijven doen als ik aan de beurt ben. Het maakt daarvoor niet uit wat ik aan het doen ben, door de dag heen heb ik altijd een moment om lopende zaken hiervoor af te handelen. Tel ik als vrijwilligster gelukkig ook gewoon mee. Daar word ik blij van.

Ik wil de positieve energie die ik van mijn werk krijg ook krijgen van alles wat ik doe buiten werk. Dat gaat blijkbaar niet vanzelf, daarvoor zit ik mezelf nog wat teveel in de weg. Dus ben ik van plan iedere dag heel bewust te genieten. Van de zon, mijn kinderen, van mijn huis, van de hond, van mijn thuismomenten, gewoon van alledaagse dingen. Pijn zal mij er soms van proberen te weerhouden, maar dat ga ik niet laten gebeuren. De truc wordt vooral om zonder "gewoon door te gaan" en dus nooit uit die vermoeidheid van overbelasting te raken, te genieten van alles wat op mijn pad komt.
Ik ben er van overtuigd dat ik met positieve energie geluk af kan dwingen. En dat ben ik van plan te gaan doen.

Morgen vieren we Sinterkerst hier thuis. Met z'n zevenen hebben we lootjes getrokken en dus zijn er morgen cadeautjes. Iedereen maakt wat lekkers klaar dus kunnen we allemaal genieten van de gezelligheid en van elkaar. Ik voel de positieve energie al op me af komen. Het is toch mooi om tijd door te brengen met mensen van wie je houdt?