Zaterdagochtend heb ik het schema gebouwd. Ik moest er wel erg over nadenken.
Alles in mij roept "zo snel mogelijk naar de 8 uur", maar ik probeer de opbouw zo te doen dat ik verwacht dat mijn begeleiders van de revalidatie er niet veel over te mitsen en maren hebben. Ik heb het direct naar Real Health gemaild ter beoordeling. Ik hoop dat ik het morgen al terug krijg, dan weet ik of ik een reëel schema gemaakt heb. Ik vond het maken ervan toch heftig. Ik ben zomaar een half jaar onderweg voordat ik weer volledig op 8 uur per werkdag zit. Da's toch vreselijk!
Woensdag ga ik naar de bedrijfsarts. Ik ben heel benieuwd wat hij allemaal te melden heeft. Zou hij achter mijn plannen staan? Het zou fijn zijn als hij Real Health kent, dat praat gemakkelijker, maar ik houd er rekening mee dat ik de principes ervan moet uitleggen. En dan maar hopen dat ik aan hem echt een hulp heb. Als hij alles wat ik zeg onzin vindt heb ik een hele strijd te leveren en daar heb ik geen behoefte aan. Ik ga het zien.
Nu voor werk een en ander in de steigers staat moet ik ook mijn tijd buiten werk aan gaan pakken. Want ook daar heb ik een behoorlijke klus aan. Het is heel raar dat ik tot voor drie weken geleden een leven leidde waarvan ik vond dat het goed was, maar dat nu is gebleken dat ik op die manier roofbouw op mijn lichaam pleegde. Ik ben er nog steeds niet aan gewend.
Het voelt alsof ik mijn "oude" leven moet afleren en me een "nieuw" leven moet aanleren. Met de nieuwe manier van leven moet ik dan een heel leven lang kunnen doen. Goed kunnen doen, gemakkelijker kunnen doen. Een betere balans hebben in al mijn activiteiten. Klinkt zo eenvoudig, maar ik vind het maar lastig. Dit is ook helemaal niet waar ik op voorbereid was. Steeds vaker bedenk ik dat ik eigenlijk nergens op voorbereid was toen ik aan de revalidatie begon. Misschien is dat waarom ik nu zoveel heb om te overdenken en aan te passen.
Het is natuurlijk raar om (deels) in de ziektewet te zitten zonder ziek te zijn. Is lichamelijk overbelast "ziek" zijn? Ik weet het niet. Ik geef mezelf niet graag het stempel ziek. Ik heb alleen een klus te klaren. Ik moet toekomstbestendig worden. Zo heb ik het voor mezelf genoemd. Ik moet de komende periode gebruiken om een betere toekomst te kunnen hebben. Het klinkt zo eenvoudig, maar is zo moeilijk.
Morgen ga ik werken van 10.30 uur tot 12.30 uur, ongeveer, want ik heb inloop voor een EPD aanpassing waar ik even naar toe wil. Stukje werk en stukje eigenbelang. Een van mijn leukere taken is het overdragen van nieuwe mogelijkheden in het EPD, dus moet ik zorgen dat ik altijd up to date blijf. Dat wil ik ook graag, dat voelt goed. Daarna dus naar huis....
Vanaf morgen moet ik mijn tijd buiten werk ook bewuster gaan besteden. Bewuster is dan vooral minder druk. Ook eens thuis zijn om thuis te zijn. Dat gaat me vast niet heel gemakkelijk af, maar ik heb er al actie op ondernomen.
Vandaag ben ik begonnen met diamond painting. Een eerste begin gemaakt, dan ligt het er maar en kan ik er zo mee verder als ik er zin in heb.
Als het klaar is staan er als het goed is twee vrolijke gekleurde koeien op. Mijn plan is om het aan de muur te hangen in het toilet. De boel een beetje pimpen, altijd leuk. Ik ga hier natuurlijk geen uren aan besteden, dat lukt me niet. Maar ik heb in ieder geval iets te doen als ik "gewoon" thuis ben.
Luna zal ook niets te kort komen, want dat wordt natuurlijk een vaste activiteit in mijn "vrije" uren. Lekker eind met haar lopen. En verder weet ik het nog even niet. Sociaal doen, dat zal er ook bij gaan horen. Gaat me vast ook wel lukken.
Maar ondanks alle plannen tot aanpassing heb ik nu gewoon ontzettend veel pijn in mijn lijf. Zou het er echt minder mee worden? Die vraag blijft maar door mijn hoofd spoken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.