Gisteren op de normale tijd naar mijn werk gegaan, ik was er dus keurig om 8 uur. Vol enthousiasme begonnen, werk genoeg, en fijne collega's. Dus alle ingrediënten voor een goede dag zijn aanwezig. Kom maar op dag, ik kan je hebben.
Al best snel merk ik dat mijn lijf in opstand komt, en niet zo'n beetje ook. Ik voel me echt niet oké, heb veel pijn, maar voel de energie ook weglopen. Ik pieker me suf, hoe kan dit? Voor de revalidatie draaide ik toch ook moeiteloos dagen van acht uur en zo nodig langer? Ik snap er niks van, kijk op de klok, zo laat is het nog niet. Nou ja, negeren maar en gewoon doorgaan. Daar ben ik goed in, dat ben ik gewend. Op de klok zie ik dat ik er nog geen drie uur op heb zitten. Da's niet best, gisteren was het ook al zoiets. Nou, dat plusmoment is er dus. Ik kan dus eigenlijk wel constateren dat ik het gemiddelde van de twee plusmomenten van gisteren en vandaag heel makkelijk weet, dat is na ongeveer twee uur en drie kwartier.
Omdat ik afgesproken heb deze week te werken en te kijken waar ik sta werk ik door. Wat minder geconcentreerd. Ik voel me geconfronteerd met mezelf,
laat het niet merken, maar heb echt last van mezelf. Lekker bezig Marianne! Om een uur of twee vind ik het welletjes geweest. Ik draag wat werk, wat echt gedaan moet worden, bezwaard over aan collega's en vertrek. Ik ben moe en heb overal pijn. Thuis ga ik eerst een eind met Luna lopen, wat een geluk dat ik een hond heb. Even bewegen is lekker, want al loop ik best veel heen en weer op het werk, buiten even stevig doorwandelen is toch veel beter.
Ik ga heel bewust bij mezelf te rade, wat moet ik nu? Ik besef dat ik zo dus echt niet de hele week door kan gaan. Hoe raar het ook is, ik red een volledige werkdag dus niet. En wat moet ik thuis? Want ook daar moet het anders.
Nou ja, een ding tegelijk maar even. Ik kan constateren dat ik tussen de twee en een half en drie uur maximaal op mijn werk kan zijn. Dat betekent dat ik dus weet waar mijn pluspunt ongeveer ligt. En dus zou er ook een startwaarde bepaalt moeten kunnen worden. Zelf zou ik niet weten wat dat moet zijn. Ik heb zover ook niet gedacht tijdens de revalidatie. Ik had ook helemaal niet verwacht dat ik maar zo weinig uren op werk zou kunnen zijn. Ik neem het besluit morgen het revalidatiecentrum te bellen en aan Evelien of Melanie te vragen wat een wijze startwaarde is. Want nu het dan zo is als het is, moet ik het goed doen. Ik wil dit hele traject naar een positief einde brengen. Hoe dan ook.
Dus heb ik vanochtend het revalidatiecentrum gebeld. Melanie kon direct aan de telefoon komen, dus dat was echt heel fijn. Ik vertelde haar mijn bevindingen van de afgelopen twee dagen. Eerlijk, echt zoals het was. Ook dat ik wel hele dagen wilde werken, maar dat het me niet lukt nu ik er twee weken uit ben geweest. Ze hoorde er niet van op geloof ik.
Au! Nu ik het mezelf hoor zeggen klinkt het wel heel naar, maar gelukkig vind Melanie dit niet. Ze vindt het echt goed dat ik haar bel en heel verstandig dat ik bel om mijn startwaarde te bepalen. Dat hadden we uiteindelijk ook zo afgesproken. Na wat heen en weer praten komt ze met TWEE uur. Het is verstandig niet meer dan TWEE uur te werken de komende weken. Van daar uit heel langzaam opbouwen, misschien met maar twee keer een kwartier per week. En buiten die twee uur moet ik zorgen dat ik genoeg energie over houd voor het huishouden, mijn sociale contacten, alles wat ik buiten werk doe. Pffff
Dit moet ik wel even laten zakken. Klinkt hard, zo weinig, dat had ik niet gedacht. Maar het is zoals het is...
Ik heb vanavond mijn leidinggevende gemaild of ze morgen ergens een momentje voor me heeft. Ik wil dit zo snel mogelijk bespreken. Als het kan volgende week in laten gaan. Over hoe en wat buiten werk denk ik nog wel na. Maar nu even niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.