Het voelt een beetje raar om thuis te zijn in de wetenschap dat ik maandag weer terug moet naar het revalidatiecentrum. Ik heb mijn toilettas maar intact gelaten, het heeft weinig zin deze leeg te ruimen en morgenavond weer in te pakken.
Ik start op mijn gemakje op, er is geen reden om te haasten. Zoonlief is het hele weekend niet thuis. Dus daar hoef ik niets voor te doen, zelfs geen boodschappen. Eten voor mij (en een vriend die mee eet) is al in huis. Dus nee, ik ga geen supermarkt in vandaag.
Volgens mijn kinderen lopen er op zaterdag alleen maar WILDEN in de suup 😱
Voor mijn schatten van katten, Zaza en Sneaky, de kattenbak maar wel even verschoond, ik ga ervan uit dat ze daar blij mee zijn. Wat altijd doorgaat is wassen, wassen, wassen en het daaruit voortvloeiende was ophangen, in de droger gooien en opvouwen. En ja, op de valreep ook nog de oefeningen "bewust bewegen"gedaan. Ik vind dat deze in de ochtend horen omdat je er toch een wat soepeler lijf door krijgt.
Daarna op bezoek geweest bij een vriendin, ze wilde bij mij een bakkie komen doen, maar ik vond het zelf prettig om daarheen te gaan. Regie over eigen tijd voelde vandaag even beter. Om de een of andere reden voelde ik met toch wat rusteloos, maar daar heb ik me niet al te veel door laten beïnvloeden. Wat fijn is, is dat ze ergens deze week winterviolen bij mijn pas geplante boom in de tuin gaat zetten. Daar word ik echt blij van. Een beetje kleur in mijn saaie wintertuin, fijn hoor.
Weer thuis eerst mijn collega geappt dat ik niet naar haar kooruitvoering ga vanavond. Ik baal ervan, eigenlijk wil ik niets laten vanwege mijn rug, maar een aardige tijd in kerkbanken zitten zie ik op dit moment niet echt zitten. Ik weet niet of mijn gereserveerde plek op de hoek van een bank is, theoretisch zou ik dan op kunnen staan. Maar steeds opstaan en na een aantal minuten weer gaan zitten en dat dan meerdere keren achter elkaar vind ik zelf wel heel ongemakkelijk. Ik wil geen aandacht op me gericht hebben op die manier. Kon ik nou een mooie solo weg geven dan zou ik zeggen "kijk naar mij", maar op deze manier maar niet. En stug blijven zitten zou enorm indruisen tegen wat er afgelopen week besproken is en dat zou dan wel heel teleurstellend zijn. Als ik niks toe wil passen had ik de revalidatie niet in moeten gaan.
De zon schijnt heerlijk, het is lekker fris, dus ik neem hond Luna mee voor een wandeling. Als ik in het stadsbos ben, 5 minuten van huis, bedenk ik dat ik haar maar eens los ga laten daar. Ik was het al een tijdje van plan, maar heb het eerder nog niet gedaan omdat ze daar, toen ze een jonge stuiterbal was, altijd de aangrenzende tuinen in rende. Het loopt voor mijn fijner als ik niet steeds
word teruggetrokken door Luna die zo nodig weer wat te snuffelen heeft, dus laat ik haar los. En wat een wonderhond, ze blijft echt aldoor dicht bij me. Snuffelt wat aan andere honden, maar komt dan met gezwinde spoed weer naar me toe. Mooi, weet ik dat dus ook weer. Als ik naar het bos ga mag ze voortaan los. Doe ik haar wel aan de halsband, want nu met dit tuig had ze een handvat op haar rug. Niet zo handig mocht ze tussen de struiken door rennen. Kan ze zomaar blijven hangen. Heb ik een vliegende hond...De middag is nog jong, ik heb alle tijd. Eigenlijk moet is stofzuigen, maar ik besluit dat uit te stellen naar morgen. Ik heb veel meer zin in socializen en dat is dan ook wat ik ga doen. Ik ga thee drinken bij weer een vriendin. Zij heeft een pup van een maand of 8, die is echt om op te vreten. Wat een lekker ding zeg. Behoorlijk in de pubertijd, dus lollig van begin tot end. Maar zo lief.
Eenmaal thuis moest er toch maar gegeten worden. Ik probeer een meting te maken van het zitten op mijn bank. Is niet gelukt, Sneaky poes kwam op mijn schoot liggen. Hoe ongemakkelijk het ook zat na een tijdje, Sneaky lag zo lief dus bleef ik maar gewoon zitten. Dan maar geen meting.
Na het eten weer rondje met Luna en daarna eigenlijk niets meer. Toch maar een blog gemaakt. Ik vind het leuk om te doen.
Ik heb een leuke dag gehad, maar de revalidatieweek was aldoor in mijn gedachten. In de whatsappgroep met de andere deelnemers vroeg ik of zij ook zo moe zijn, daar had eigenlijk niemand last van. Zal aan mij liggen dan.
Hoe kan ik ná de komende week mijn drukke lange dagen zo inrichten dat ik beter functioneer en minder pijnklachten heb en daardoor ook minder moe ben. Ik heb werkelijk geen idee. Het is maar goed dat ik nog een week voor de boeg heb. Misschien wordt er aandacht aan besteed, ik zal toch niet de enige zijn die geen idee heeft hoe verder te gaan na de revalidatie? Dat er een en ander zal moeten veranderen is duidelijk, want zoals ik ging lukte het me niet lang meer.
De dag maar goed afsluiten; ik ga mijn "opbouwen belastbaarheid" oefeningen doen. En dan nog bankhangen met thee totdat ik naar bed ga (misschien een meting doen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.