Groep

Vandaag begon de dag met ontspanningsoefeningen. 
De bedoeling is dat we een houding zochten waarin we comfortabel waren. Vervolgens moesten we door aan- en ontspannen van spieren voelen wat het verschil tussen beide is. Dit lukt me wel, is een eenvoudige manier om je spieren wat te ontspannen. Het probleem is dat ik niet 20 tot 25 minuten in een zelfde houding kan zitten/liggen. Dus tussendoor 3 keer van houding gewisseld, wat de ontspanning niet geheel ten goed komt. Ik begon op mijn buik, ging toen in de lotus houding zitten en daarna maar beetje languitzitten. Ik ben wel heel moe, vannacht weer een paar uur wakker geweest. Maar ik haal de volledige ontspanning niet vandaag. Wat heerlijk was om te horen is dat mijn buurman dus echt in slaap gevallen was bij deze oefening. Meer ontspanning kan je niet bereiken lijkt mij.

Daarna de dagelijkse bewust bewegen oefeningen. Ons dagelijks ritueel. 
Toch voelt het iedere ochtend weer prettig mijn lichaam op deze manier wat los te maken. Ik ben vast en zeker van plan deze oefeningen ook thuis te doen. Ik moet alleen nog een manier bedenken om ze in mijn ochtendritueel te passen. Dan loop ik het minst risico dat ik ze vergeet. Ik merk dat ik ongeveer bij alles wat we nu doen probeer te bedenken hoe ik dit toe zal passen in mijn dagelijks leven.

Daarna staan onze gedachten weer centraal. De bus met passagiers kwam weer aan de orde. De bus bestuur ik en de passagiers zijn mijn gedachten. Ik blijf het wat lastig vinden, veel verder dan "vooral doorgaan", "niet piepen" en "je moet het zelf doen". Dat zijn dus mijn passagiers. Ik heb ze nodig om mijn waarden te bereiken, maar ik kan er ook last van hebben. We doen een oefening met tweetallen, die gaan achter elkaar staan. De achterste doet de stemmen van de passagiers in de bus terwijl we door de ruimte lopen. Deze oefening doet me niets, ik word er niet warm of koud van. 
We doen een korte mindful oefening om de ochtend mee af te sluiten; zittend op een stoel goed voelen hoe je voeten op de grond staan. Als er een gedachte komt; weg laten gaan en terug naar het gevoel van je voeten op de grond. Tja, wat moet ik er nog over zeggen. Ik ben er niet van.....en ik denk zo maar dat ik er ook niet van ga worden. Wat natuurlijk helemaal niet erg is, dit is gewoon niet mijn manier om ontspanning te verkrijgen. Het zou wel heel bijzonder zijn al ik baat heb bij alles wat hier aangeboden wordt.

Ik merk dat ik wat onrustig begin te worden. Nog 3,5 dag te gaan en ik weet nog niet wat ik hier halen moet. Ik wil zo graag handvatten hebben om maandag op mijn werk mee aan de slag te gaan. Het houdt me bezig. Wat als ik niet weet wat ik moet veranderen wat werk betreft? Blijf ik dan, als vanouds, goed functioneren maar wel altijd in de overbelasting? En als dat zo is, blijft dat dan goed gaan? En wat als het niet goed gaat? Ik pieker niet, verre van zelfs, het zijn losse flodders die door de dag even aankomen. Maar als alles goed ging had ik hier niet naar toe hoeven gaan.

Na de lunch wordt de theorie van slapen besproken, soorten slapen, hoeveel uur, verandering in slapen etc. Geen lastige materie, maar goed dat het even aan de orde is geweest.

Onbevangen bewegen bestaat vandaag uit een spel met (alweer) de bal en een soort trampolines. Het heet Tjioekbal. Voor sommigen een begrip, ik had er nog nooit van gehoord. Je gooit een bal op een soort schuin rechtopstaande trampoline, deze wordt hierdoor teruggekaatst. Met die basis als uitgangspunt zijn verschillende spellen te bedenken. Eigenlijk zouden volwassenen ook gewoon buiten moeten blijven spelen. Zou heel goed zijn denk ik. Voor je lijf, maar zeker ook voor je hoofd. Even zuurstof snuiven. Ik vind het fijn lekker buiten bezig te zijn, maar ik begrijp niet waarom ik ook vandaag weer de enige ben die het niet vol houdt. Vandaag ondanks dat wel doorgegaan, stilstaan vond ik te koud. Een bewuste keuze naar overbelasting dus. Shit happens.

Weer binnen zijn op het whiteboard de namen van onze begeleiders geschreven, als je behoefte hebt aan een persoonlijk gesprek mag je je naam achter de naam zetten van de begeleider met wie je spreken wil. Ik heb mijn naam achter Evelien gezet. Ik hoop dat zij mij wat verder kan helpen voor in de werksituatie.
Morgen is er ook nog een onderdeel over werk, misschien dat dan een deel van mijn vragen al beantwoord wordt. Zo niet, dan heb ik genoeg gespreksstof.

Tijdens het gesprek over bereidheid gaat het er vooral over of je bereid ben aanpassingen te doen. Soms weten we heel goed wat we anders zouden willen, maar we zoeken dan gelijk naar de "ja maar" om het niet te doen.
Je zal moeten accepteren dat je een bepaald ongemak aan moet gaan. We worden gevraagd allemaal een zin op te schrijven die start met ik zou graag willen dan......., maar.........
Mijn zin is Ik zou graag meer tijd in huis door willen brengen, maar dan moet ik wel iets voor mezelf te doen hebben buiten het huishouden om.
Er wordt een taaltrucje op toegepast. Maar wordt vervangen door EN en moet wordt vervangen door MAG. De lading van de zin wordt dan minder streng, het ongemak lijkt minder groot. 
Mijn zin wordt Ik zou graag meer tijd in huis door willen brengen, en dan mag ik wel iets voor mezelf te doen hebben buiten het huishouden om.
Ik heb hier het weekend ook al wat over nagedacht en Diamond painting voor mezelf besteld. Misschien gaat het me dan wel lukken ook.
Als huiswerk krijgen we dat we vanavond of morgenochtend een ongemak aan moeten gaan. Dus iets doen wat niet comfortabel is. Kan zijn aan de andere kant van het bed slapen, zonder tanden poetsen naar het ontbijt, een liedje luisteren dat je vreselijk vindt etc.

We sluiten de dag weer af met oefeningen "opbouwen belastbaarheid". Het is prettig te merken dat de oefeningen me gemakkelijk afgaan. Met nog een deelnemer maak ik binnen de oefentijd ook nog een korte boswandeling.

Onder normale omstandigheden zou ik niet veel verder schrijven over de dag. Vandaag gebeurt er wat bijzonders. Toen we aan tafel zaten in het restaurant werd een deelnemer van de andere groep aan hun tafel onwel. Ik zag het, keek het even aan en constateerde dat het echt niet goed ging. Ik ben opgesprongen en gaan handelen, een dame uit mijn groep deed hetzelfe. Hij bleek zeer ernstig te hyperventileren, met daarbij enorme spierverkrampingen. Ik kon wel enigszins contact met hem krijgen, in die zin dat hij ja en nee kon knikken of schudden. We hebben hem op de grond gelegd en 112 laten bellen omdat we al zagen dat wij hem hier niet uit zouden krijgen. Personeel van het hotel zette kamerschermen om ons heen. Ik heb me volledig gefocust op het coachen, geruststellen en zo comfortabel mogelijk krijgen van het slachtoffer. Gek was dat ik mijn rug enorm voelde, maar het heel gewoon negeerde. Eigenlijk zou ik denken dat als ik zo gefocust ben op wat anders, mijn rug geen rol speelt. Maar dat klopt dus niet. Samen met mijn collega deelnemer hebben we het slachtoffer kunnen stabiliseren totdat de ambulancebroeder het overnam. 

Ik zou dit verhaal niet verteld hebben als het daar bij bleef. We hebben iemand van het hotel een begeleider van de andere groep laten bellen en die zou komen. Wij hadden "last" van de groepsdynamiek van de andere groep. Ze vonden dat wij weg moesten gaan. Het slachtoffer had een lastige dag gehad en was "gewoon" wat aan het hyperventileren. Ze besteedden ook nauwelijks aandacht aan hun collega deelnemer. Ik moet zeggen dat mij collega hier meer van mee kreeg dan ik, ik was zo gefocust op mijn contact met het slachtoffer. Vervolgens verdween de hele groep van het slachtoffer. Uiteindelijk is het slachtoffer opgehaald door familie en naar huis gebracht. De groep heeft hem geen gedag gezegd, geen sterkte gewenst en zijn gewoon gaan eten toen hij weg was. Mijn collega en ik zijn nog bij de begeleiders die gekomen waren geroepen omdat zij wilde weten hoe het met ons was. Goed gelukkig, het is mijn beroep. Ze gaven aan dat de ambulancebroeder heeft gezegd dat we zeer adequaat gehandeld hebben. Altijd prettig te horen. De begeleiders wilden eigenlijk een moment van samenzijn met de twee groepen bij elkaar plannen voor morgen. Maar daar hebben we voor bedankt vanwege onze ervaring van vanavond. Ik heb daarbij wel gezegd dat als het helpend zou zijn voor de andere groep ik natuurlijk nog wel even aan wil schuiven.

Het geeft maar aan dat het zo enorm belangrijk is hoe een groep zich ontwikkelt. Ik ben van mening dat je meer bereikt in een betrokken groep waarin iedereen zich veilig voelt. Pas dan kan je iets bereiken, omdat je alles kunt en durft te zeggen.

Morgen ochtend gaan we het voorval nog wel met elkaar bespreken. Dat is logisch, het heeft een bepaalde impact. En daarna gewoon weer over op de orde van de dag. Want ja, ik wil nog steeds weten hoe ik vanaf maandag te werk moet gaan.