De eerste dag

Na een voorspoedige reis meldde ik me om kwart voor 11 bij het hotel om in te checken. Mijn kamer was al klaar, dus mocht ik daar direct mijn spullen brengen.

Bij het binnenstappen van de kamer was ik enorm verrast. Mijn kamer bleek een suite, compleet met een heerlijk zittende bank in een aparte woonkamer. Alles zit er op en er aan. Ruime badkamer, fijn bed, kasten, koffie- en thee faciliteiten, kortom geweldig.

Om 11 uur werden we verwacht in het revalidatiecentrum. We verzamelden in de huiskamer. De groep bestaat, met mij erbij, uit acht personen. Vier mannen en dus ook vier vrouwen. 

De oefenzaal, waaraan de huiskamer grenst, is voor de komende twee weken de ruimte waar we het meest zullen zijn.

De tijd tot aan de lunch werd eigenlijk volledig gevuld met kennismaken. Onze begeleiders waren vandaag Evelien (psycholoog) en Roel (fysiotherapeut).

Zoals verwacht heeft iedereen in de groep chronische rugpijn. Een van de eerste dingen die ons verteld is, is vooral te doen en laten waar je behoefte aan hebt. Wil je even ijsberen? Sta op en ga je gang. Wil je op een zitbal? Zoek de goede maat en ga er op zitten. Wil je op een matje liggen? Ga vooral je gang. We mogen zelfs op de hometrainer als we er behoefte aan hebben.

De planning voor de komende week werd uitgedeeld. Ziet er fraai uit, maar wat het allemaal inhoudt is een grote vraag. Het blijft dus afwachten.

Als eerste werden gevolgen van de rugpijn geïnventariseerd. Wat doet het met je? Een voorbeelden van wat genoemd werd: frustratie, onzekerheid over de toekomst, activiteiten niet meer doen, energiegebrek, chagrijnig zijn etc. We hebben enorm veel overeenkomsten. Al zijn er onderling wel verschillen in hoe we er mee om gaan. 

Het lukt me niet netjes op mijn stoel te blijven zitten. Ik weet me eigenlijk geen raad, ga als eerste lopen ijsberen, staan wiebelen, weer zitten en dat de rest van de dag door. Ik baal er van, want eigenlijk wil ik met niet laten kennen.

Gelukkig even bewegen, met elkaar deden we een aantal basisoefeningen, even wat anders.
Een welkome afwisseling. De oefeningen bestonden vooral uit staan, schouders hoog en weer laag, naar links overhangen, naar voren hangen....
Dus echt basic en voor niemand moeilijk. 

Al voel je natuurlijk van alles, wat de begeleiders dan natuurlijk ook benoemd wilden hebben.
Ik vind het erg lastig te zeggen wat ik voel, ik moet er nog aan wennen dat dit is waarvoor ik hier ben. Dus mijn mond houden gaat me niet helpen.

In onze map moesten we noteren wat je persoonlijk al had ondernomen om van de pijn af te komen. Moeiteloos kon ik er twaalf noemen, denk aan fysio, pijnbestrijding, medicatie, eigen stoel op werk, vooral in beweging blijven in vrije tijd, tens etc.

In de middagpauze even een stukje gelopen in de ontzettend mooie omgeving hier. De bomen in herfstkleuren zijn echt de moeite waard om even van te genieten. En frisse lucht doet de rest. Vanaf morgen wordt het aardig weer, dus dit ga ik zeker iedere dag, als het kan wat langer, doen.

Na de pauze wordt een verhaal verteld over twee mensen. Moraal van het verhaal: er zijn mensen die zichzelf ernstig overbelasten, dus doorgaan terwijl ze eigenlijk voelen dat het even niet kan. En vervolgens de lichamelijke reactie krijgen. Ook zijn er mensen die steeds minder gaan doen om maar te voorkomen dat ze pijn krijgen. En tussen deze twee uitersten zit natuurlijk ook van alles.

Ondertussen ben ik helemaal gesloopt. Ik zit mezelf enorm in de weg, weet niet waar ik het zoeken moet. Evelien begint aan het volgende onderdeel. 

Ik red het even niet. Ik zei: "ik weet niet hoe het met de rest gaat, maar ik ben helemaal verrot". Natuurlijk met tranen van frustratie (gedver, ik voel me een zwakkeling). Evelien en Roel vinden het goed dat ik dit zeg en vragen waar ik denk dat het van komt. Dat weet ik wel; ik zit al vanaf 9.15 uur (ik vertrok van huis) tot rond 16.15 uur niks te doen, op de korte onderbrekingen na. Mijn lijf en mijn hersenen doen al uren niks. Ik ben hier niet geschikt voor. Toen iedereen vertrokken was zei Evelien dat ik ook al hard had moeten werken vandaag. Zo ervaar ik het helemaal niet, maar ik laat het er maar even bij.

Ik weet ook het laatste onderdeel van de middag uit te zitten (hangen, lopen, rekken en strekken) en ben blij als ik, voor het avondeten, nog even naar mijn kamer kan. Wat ben ik blij met mijn eigen grote ruimte, even privacy. 

Het avond eten was ook weer prima verzorgd. Nog even een bakkie gedronken met elkaar en alweer naar het revalidatiecentrum voor de informatiebijeenkomst met de orthopeed. Hij had een interessant verhaal. Niet heel veel nieuws, maar goed om nog eens te horen. Ik voel me een zombie, maar denk dat ik dit aardig heb weten te verbergen.

En dan, eindelijk, is de dag ten einde. Ik zou anders willen, maar het viel me niet mee. Vooral vanwege het nietsdoen. Ik zie nu meer op tegen morgen dan goed voor me is. Ik hoop dat er wat actievere momenten zullen zijn.

Ik maak me wel een beetje zorgen, hoe ga ik dit volhouden?