Ik heb gisteren lang getwijfeld, moet ik gewoon om 8 uur beginnen, of toch wat later? Uiteindelijk heb ik vroeg in de avond besloten mijn leidinggevende te vragen of het goed zou zijn als ik rond 10 uur zou beginnen. Het leek me fijn de eerste werkdag wat rustiger op te starten. Dat was geen probleem.
Vanochtend op mijn gemakje opgestaan. Heel bewust alles in een rustig tempo gedaan. Ik moest me enorm bedwingen om niet van alles even aan kant te brengen nu ik toch even tijd had.
Niet gedaan, wel op mijn gemakje de bewust bewegen oefeningen gedaan.
Rond tienen kwam ik op mijn werk aan. Ik voelde me er wel een beetje raar bij. Maar mijn collega's zouden mijn collega's niet zijn als ze niet zo positief en open reageerden. Ze lijken te begrijpen dat het voor mij echt heel lastig is om in de nabije toekomst een stap terug te moeten doen, om van daaruit weer op te bouwen. Het klinkt zo makkelijk, maar ik vind het zo moeilijk. Want als ik deels uitval zullen zij misschien weer een stapje harder moeten lopen, en dat voelt niet fijn.
Maar "gewoon" mijn werk opgepakt en begonnen. Ik heb er voor gekozen in ieder geval iets meer afwisseling in mijn bewegen in te voeren. Dus wat vaker naar de printer lopen en steeds een glas water vullen in plaats van mijn Dopper op mijn bureau te hebben. Dat zijn in ieder geval wat kleine dingetjes die ik zelf kan doen. Ik heb niet opgelet wanneer ik mijn pluspunt had, ik ben er gewoon niet mee bezig geweest. Niet slim. Ik weet wel dat toen ik om 13 uur bij een arts in de kamer ben gaan assisteren ik al behoorlijk last had, teveel eigenlijk.
Een wat trieste constatering, want dat zou betekenen dat 3 uur op werk al voldoende (te veel?) is om in de overbelasting bezig te zijn. Da's toch vreselijk!
Om 15 uur het gesprek met mijn leidinggevende. Ik vond het wel wat lastig, ik zag niet op tegen het gesprek op zich, maar inhoudelijk was het een gesprek dat ik liever niet had hoeven voeren.
Natuurlijk was het een goed gesprek. Mijn leidinggevende snapt ook dat ik wat moet, dat ik niet kan doen alsof alles hetzelfde is als voor de revalidatieperiode.
Ik word in ieder geval aangemeld bij de bedrijfsarts. Ik hoop dat hij mij als het zover is ook kan helpen naar een goede opbouw van het aantal werkuren, op mijn rem gaat staan als ik het zelf niet doe, en dat ik met hem ook een beetje kan sparren als ik het zelf even niet weet.
Ik heb wel drie keer benadrukt dat ik echt alles wat ik op werk doe leuk vind, dat ik echt niet in een burn out zit of overspannen ben en mijn werkzaamheden makkelijk aan kan. Dat het echt gaat over lichamelijke overbelasting, waar ik dus vanaf moet zien te komen. Ik ben zo bang dat het op "psychische klachten" gegooid gaat worden, want echt, dat is het probleem niet.
Het is natuurlijk duidelijk dat ik niet door wil rennen en vliegen zoals ik ging totdat mijn lichaam zegt "doe het zelf maar" en mij dus volledig in de steek laat. Dat moet ik echt voor zijn, en daar moet ik nu dan maar mijn energie in stoppen.
We spreken af dat ik zelf de komende dagen uit moeten vinden na hoeveel tijd ik op mijn pluspunt zit, ik dusdanige klachten heb dat ik eigenlijk zo niet door kan gaan. Dat een paar dagen achter elkaar en dan hoop ik dat ik volgende week voor mezelf, mijn leidinggevende, de artsen en de collega's duidelijkheid heb ik hoe groot mijn stap achteruit moet zijn. En dan zal ik die stap dus moeten zetten. Nog maar niet teveel aan denken, ga ik nog weer een potje zitten janken. Daar moet ik nu maar eens mee stoppen, het is tijd om aan de slag te gaan.
Morgen echt opletten, kijken welk moment mijn pluspunt is. Dat is mijn missie deze week. Ontdekken wat mijn startwaarde is. Ik sluit niet uit dat ik gebruik van mijn hulplijn ga maken en het revalidatiecentrum vraag om even mee te denken. Het aanbod staat, dus waarom er geen gebruik van maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.