Schouders er onder

Vanochtend rond een uur of 9 weer vertrokken richting Berg en Dal. Gelukkig geen files of gekkigheden dus ik was rond half 11 in het hotel. Weer had ik de mazzel dat mijn kamer al schoon was, dus ik kon voordat ik naar het revalidatiecentrum zou gaan mijn koffer al uitpakken. 

De hele groep is weer compleet dus niemand is voortijdig afgehaakt. Volgens Roel (fysio) en Evelien (psych) is dat, zonder bijzondere omstandigheden, nog nooit gebeurd. 
Op papier zouden we starten met een Mindfulness oefening. We hebben de "gewone" bewust bewegen oefeningen gedaan. Door deze heel bewust te doen en te voelen wat er in het lichaam gebeurd voeren we deze mindful uit. Tja, het zal..... De oefeningen zijn heel welkom om na de autorit de spieren een beetje los te maken, al dan niet mindful.

Het programma voor deze week:
We krijgen weer heel wat te doen. 

We beginnen met weekendevaluatie. Vrijdag hebben we op moeten schrijven wat we in het weekend van plan waren. Vandaag moesten we daar bij schrijven of er van die plannen ook wat terecht was gekomen. Zo bracht ik het er van af:

Planning:	Hoe is het gegaan:
Moment van samenzijn met de kinderen	Zondag hebben we met elkaar gegeten, dit was fijn en gezellig
Wandelen met Luna	Beide dagen gedaan en van genoten
Huishouden, boodschappen	Gedaan als altijd

In tweetallen bespraken we het weekend. Niet alleen wat we (al dan niet) gedaan hebben, maar ook hoe we het ervaren hebben. Het is goed om dit over en weer te bespreken. Ook werd gevraagd in één zin aan te geven wat we deze week graag zouden willen halen hier.
Ik heb zaterdagochtend en -avond mijn oefeningen gedaan, maar de tijd daartussen heb ik denk ik doorgebracht zoals altijd. Veel gedaan, de hele dag druk in de weer. Zondag eigenlijk net zo, ik ben in de avond mijn oefeningen vergeten te doen, dus dat begint al goed. 
Wat ik wil halen deze week: "meer concrete handvatten om mijn (werk)weken door te komen".
In de groep vertelde ieder wat hij/zij deze week zou willen halen.

Het eerste deel van de middag ging over werk. Er werd gevraagd hoeveel uur ieder werkt en of dat bij A, B, C of D hoort:

Voor mij kwamen al wat deelnemers aan het woord. De meesten horen in A, er werd gevraagd of er ideeën zijn hoe dat aangepast/verbeterd kan worden. Over het algemeen ervaren ze een disbalans tussen werk en thuis. Er werden allerlei oplossing genoemd dit toegepast kunnen worden in de eigen situatie.

Ik hoor hoe dan ook in A, dus alle dagen in de overbelasting. Dat ervaar ik vooral doordat ik altijd moe ben en altijd pijn heb. 
Al pratende kwam ik er wel achter dat ik niet alleen op werk altijd in de overbelasting zit, maar dat ik volledig in overbelasting leef. Dus werk en privé in (overbelaste) balans. Ik moet om eventuele verandering door te voeren kijken naar die zaken waarop ik zelf invloed heb. De cirkel van invloed komt in mijn gedachten bovendrijven. Maar hoe dan? Daar wil ik handvatten voor hebben, en als het even kan heel concrete handvatten. Waar ik mee aan de slag kan. En die ga ik niet krijgen, dat maakt Evelien me wel duidelijk. Wist ik ook eigenlijk wel, want het hele Real Health traject is gericht op het zelf ontdekken van mogelijkheden waarbij je gebruik kunt maken van de verschillende oefeningen/trainingen die tijdens de revalidatieperiode langskomen.



Ik zie het eigenlijk niet echt meer zitten. Wat kan ik veranderen? Hoe moet ik veranderen? Waar moet ik beginnen? Waar sta ik eigenlijk? Ga ik het hier vinden? Ben ik hier zonder iets te kunnen halen? Waar doe ik het voor? 
Waarom ontstaan er al maar meer vragen in plaats van antwoorden?
De moed zakt me een beetje in de schoenen. 
Nou ja, misschien kom ik er in de loop van de week wel achter. 


Tijdens de oefeningen "opbouwen belastbaarheid" komt Evelien naar me toe. Ze vraagt me hoe ik de oefeningen vind. Ik vertel haar dat ik deze wel prettig vind, lekker concreet. Maar het belangrijkste vind ik dat ik, omdat ik nooit oefeningen deed, vanaf het eerste moment aan het opbouwen ben. Ik leg uit dat ik denk dat mensen die aldoor activiteiten vermeden volgens mij makkelijker winst uit de revalidatie halen. Juist omdat, als ze zien dat vermeden activiteiten wel kunnen, ze dan direct gaan opbouwen. Maar als ik iets wil bereiken, als chronische overbelaster, moet ik eerst heel veel afbreken naar......... ja, naar wat eigenlijk? Ik breek even, wat een confrontatie zeg. Heftig wel. Maar ik herpak me snel. Evelien zegt dat het heel heel moeilijk is in een situatie als die van mij. En dat ik inderdaad eerst heel veel moet inleveren. Maar tot hoever en hoe dan? En hoe weet ik waar ik sta? Vragen, vragen vragen. Toch ben ik heel blij dat ik met Evelien hier over heb gesproken. Ik zie het dus goed, en ik heb dus wel echt een groot probleem. Ik waardeer haar eerlijkheid enorm.

Na een bak koffie gaat de middag verder met een uitleg over medicatie. Het blijkt dat ik de enige ben die dagelijks medicatie gebruikt. Weer wordt verteld dat dit meestal niet helpt. Ik geef aan dat ik wel af wil bouwen, maar dat ik dat niet mocht doen in aanloop naar deze revalidatie. Dat is omdat ze mensen hebben gehad die in de afkickfase waren en dat werkt niet. Afbouwen zeer langzaam en echt in heel kleine stapjes is het advies. En, niet onbelangrijk, in overleg met een arts.

De revalidatiedag eindigt met een gezamelijke boswandeling. Roel en Evelien lopen mee. Het was koud, maar toch heerlijk zo aan het eind van een dag.