Blinde paniek

De start van de dag was vandaag net even anders omdat het gebeurde van de avond ervoor besproken werd. Er waren twee deelneemsters die de nacht wat onrustig doorgekomen zijn. Een was zich er vannacht erg van bewust dat ze alleen was, wat als er iets zou gebeuren??? De ander kon de slaap niet vatten omdat ze steeds het beeld van de jongen op de grond met mij en mijn collega erbij voor ogen zag. Ik was een beetje vergeten dat dit niet voor iedereen iets is waar door een professionele bril naar gekeken wordt. Blijkt het toch goed dat de dag hiermee gestart is.

Omdat Evelien thuis een ziek kind heeft is ons dagprogramma een beetje omgegooid zodat zij in de middag naar huis kan 🤒🤧.

Melanie blijft de hele dag en doet het middagprogramma alleen. De bewust bewegen oefeningen doen we na al die dagen nu ieder op zijn eigen tempo. Daar hoeft niets meer over uitgelegd te worden.

Hierna moesten we aan de slag met onze pijlers. Ik heb de opdracht van vorige week waarin de pijlers ingevuld moesten worden nooit gedaan. Daarin moest ik voor iets wat heel belangrijk is voor mij, op een schaal van 1 tot 10,  aangeven hoe belangrijk ik het vind en hoeveel tijd (op dezelfde schaal van 1 tot 10) ik er aan besteed. Vandaag gaan we aan de slag met de pijlers die niet in balans zijn. Maar ja, die heb ik dus niet. Op de een of andere manier stuit het me ook enorm tegen de borst om activiteiten/mensen die mij zo na aan het hart liggen een cijfer te geven. Ik denk gewoon niet in cijfers. Ik hoor een beetje aan wat er om me heen gebeurd en merk dat ik er wat emotioneel om word. Omdat ik geen zin heb om stom te gaan zitten janken loop ik maar even weg en pak ik in onze huiskamer een bak koffie. Als ik terugkom gooi ik het eerst blad met allerlei kul dat ik er op had geschreven weg. Ik vul het tweede blad in, op mijn manier:

Ik leg desgevraagd uit waarom ik dit zo doe. Evelien vindt het een slimme oplossing. Eigenlijk is het heel goed dat ik de pijlers niet ingevuld heb als ik er niet achter sta. Nou, daar kom ik weer goed weg.

Onbevangen bewegen is vandaag een binnen oefening. Er worden twee fitnessmatjes op elkaar gelegd, een step opstap, een hogere step opstap, een stoel en een tafel klaar gezet. We moeten bij het voorwerp gaan staan waarvan we zeker weten dat we belastbaar genoeg zijn om er af te springen. In eerste instantie kies ik de stoel. Melanie vertelt dat we moeten landen met twee voeten tegelijk op de grond, er af stappen is niet de bedoeling. Ik ruil de stoel toch maar in voor de hogere step. Pfff wat ben ik weer een watje zeg, weer de slechtste van de groep (zo mag ik niet denken, maar dat gebeurt wel natuurlijk). Als er gesprongen moet worden voel ik dat ik de juiste keus gemaakt heb. Dit doet zeer zeg, die dreun van het landen. Misschien is de hoge step al wat overmoedig voor me. Vervolgens wordt gevraagd waar we vanaf zouden springen als we dit 10 minuten achter elkaar moeten doen. Ik doe een stapje terug en ga naar de enkele step. Ik heb me er al bij neergelegd dat ik daar in mijn eentje sta. 

Het volgende deel gaat over werk. Daar kan je op vier niveaus functioneren; 

A overbelast  B maximaal belast  C 25% onder maximaal belast (startwaarde) en D  onderbelast. De bedoeling is dat we op niveau C komen. De 25% geeft mogelijkheden voor opbouw en flexibiliteit voor onvoorziene zaken. 

Er wordt gevraagd wat ik hiervoor denk te gaan doen. Ik heb werkelijk geen idee. Is minder taken/werkzaamheden een optie wordt gevraagd? Nou, nee. Ik doe alles heel graag en krijg er ook wel energie van. Ik word gevraagd na te denken over (tijdelijk) minder uren, zodat ik na stabilisatie van daar uit kan opbouwen. Echt alles in mij schreeuwt NEE, NEE, NEE!!! Dat kan niet, dan moet ik me ziek melden en ik ben niet ziek!!! NIET ziek!!! NEE, NEE, NEE!!!

Ik kan dit echt even niet aan. Ik zit als een klein kind te janken en loop weg. Maar weer naar de koffie- automaat, al biedt dit bakkie troost verrekte weinig troost op dit moment. De gedachten schieten door mijn hoofd, ben ik hier bijna twee weken naar toe aan het werken? Hadden ze dat niet eerder kunnen zeggen, dan had ik me misschien kunnen bedenken? Wat had ik dan verwacht? Had ik wel iets verwacht? Dat menen ze toch niet? Het moet toch anders kunnen? Enzovoorts enzovoorts.

Evelien komt vragen of het goed gaat. Nee, natuurlijk niet. Ik vertel wat er allemaal door mijn hoofd schiet. Logisch vindt ze, als ik zoiets niet verwachtte. Ik vertel dat ik gewoon nooit bedacht heb dat twee weken revalidatie wel eens consequenties zouden kunnen hebben voor de periode erna. Misschien naïef, maar echt nooit in me opgekomen. Evelien toont begrip, zegt ook dat ik al eerder had gezegd dat ik niet wist wat ik verwachten moest van de revalidatie. Als ik me weer wat rustiger voel ga ik de oefenzaal weer in en plof op mijn stoel. Maar het doet pijn, serieus pijn op dit moment. Ik voel me een ongelooflijke zwakkeling.

Evelien gaat voor een collega deelnemer een schema opstellen. Deze ziet er als volgt uit met een werkweek van 8 uur per dag, de cijfers zijn te werken uren:

Het begint me wel een beetje te duizelen. Is dit waar ik naar toe moet? En hoe bepaal ik mijn startwaarde? Gelukkig wordt die vraag door een ander gesteld. De startwaarde is het moment op je werk waarop je eigenlijk te weinig energie hebt om door te gaan. Als je dit na 7 uur werken hebt is je maximale belasting 7 uur en je startwaarde ongeveer 5 uur. Met 5 uur heb je mogelijkheid tot opbouw, maar ook flexibiliteit om eventueel onverwachte omstandigheden aan te kunnen binnen je belastbaarheid.

Het maakt me niet vrolijker. Ik zit er wat glazig naar te kijken. Hoe moet dit schema er bij mij uit gaan zien? Ik ben al moe als ik op mijn werk aan kom....... Gelukkig lunchtijd. Ik zet het even van me af, al plopt het constant in me op.

In de loop van de dag raak ik er zachtjes aan wel van doordrongen dat ik er wat mee moet, en niet pas over een week of wat, nee, direct maandag. Als ik er teveel tijd overheen laat gaan zit ik alweer teveel in de flow en dus in de overbelasting. Ik weet dat ik mezelf dan niet makkelijk teruggefloten krijg. 

Ik stuur een berichtje naar mijn leidinggevende waarin ik vraag om een afspraak voor maandag. Er is geen weg meer terug. 

De middag gaat een beetje langs me heen. Een ontspanningsoefening (wat nou ontspanning, na zo'n ochtend? onmogelijk!), stukje communicatie over zender, ontvanger, ruis etc. en na de pauze onze gebruikelijke opbouw belastbaarheid oefeningen. Ik ben blij als de dag om is.

We doen een wandeling van een half uur. Even hoofd in de buitenlucht is altijd fijn. 

Ik besluit vanavond een concept werkschema te maken voor mezelf. Deze kan ik dan misschien meenemen in het privé gesprek dat ik, als het goed is, nog met Evelien krijg. Ik besef dat het hard werken wordt als ik eenmaal thuis ben. Altijd overbelasting, thuis en op werk, vraagt op beide vlakken heel veel kracht en inspanning om naar een goed niveau van belasting te komen. Ik heb nog een lange weg te gaan. En ik ben al zo moe.