Gebroken

De voorlaatste dag. Eigenlijk halve dag, want vanmiddag hebben we het onderdeel "eigen activiteit". Dit betekent eigenlijk niets anders dan tijd in te delen met iets wat je zelf leuk vindt. Ik heb een beetje onrustig geslapen vannacht. Een aantal keer wakker geworden, ook wel weer in slaap gevallen, maar ook heel vroeg op. 

Ik heb geen zin in de dag. Ik zit een beetje stuk na gisteren. De bewust bewegen oefeningen doe ik al bijna op de automatische piloot, maar dat is prima want die wil ik thuis blijven doen. Moet ik natuurlijk wel zien hoe ik dat in mijn dagelijkse gewoontes pas. Kwartiertje eerder opstaan is niet direct aantrekkelijk. Zal wel goed komen. 

Vanochtend zijn Evelien en Roel er. Vanmiddag na onze activiteit evalueert Melanie deze met ons. Mijn privé afspraak met Evelien heb ik aansluitend aan het ochtendprogramma, dus dat is fijn.

Vandaag gaan we zowel voor de pauze als erna het onderdeel De Bus (weer) behandelen. Dus weer moet het gaan over de passagiers (gedachten) in onze bus die we zelf besturen. Ik ben wel klaar met die bus. De bedoeling is dat we iets wat we in de nabije toekomst gaan doen, maar waar we tegenop zien, opschrijven met daarbij de waarde die we daarmee willen bereiken. Dan op drie verschillende post-it blaadjes drie negatieve gedachten schrijven die je daarbij hebt. Ik kom niet verder dan twee. Ik heb het niet vanochtend, ik kan niks meer bedenken, wil ook niks bedenken. Ik wacht maar even af. 

De activiteit en het doel (de waarde) worden op het bord geschreven. De bedoeling is dat je de post-it blaadjes aan drie mensen geeft, waarvan Roel er in ieder geval één is. Dan laat je je bus rijden, je loopt dus door de ruimte, terwijl de negatieve gedachten zich aan je opdringen (de drie collega's dus). 
Hier ben ik niet geschikt voor, ik geef aan dat ik hier niet aan mee doe. Ik wil best kijken naar de rest en eventueel meedenken, maar ik deze oefening zelf niet doen. Roel en Evelien vragen niet verder en laten het wat het is.

Ik heb mijn stoel in de hoek van de ruimte gezet, kan alles zien, maar heb me toch een beetje teruggetrokken. Dat is wat ik wil, me gewoon een beetje afzonderen van de rest terwijl ik alles wel zie. Ik vind de oefening net zo belachelijk als ik dacht dat deze zou zijn. Maar degene die de oefening doen zijn er blij mee en zien er een leermoment in. Die heb ik dan gemist, niks aan te doen.
Omdat ik wel mee kijk en best een beetje mee denk geef ik een van de deelnemers een tip; sta, voordat je ergens binnen moet stappen, even stil voor de deur, haal even goed adem en zorg dat je jezelf zo klaarmaakt om de (onbekende) situatie achter de deur open tegemoet te treden. De rest laat je even achter je. Evelien en Roel vinden dit een heel goede tip en ook de overige deelnemers vinden dit echt een gouden tip. Ik ben blij dat ik toch een positieve bijdrage heb kunnen leveren.



Nadat dit onderdeel is afgerond laat Evelien een concept zien van een folder die in de toekomst aan potentiële deelnemers gegeven zal worden. Ze wil graag weten of wij hier nog wat aan toe te voegen hebben. We zijn het er met elkaar over eens dat het heel goed is dat daar over nagedacht wordt. Wij vinden dat we niet echt goed geïnformeerd zijn over wat ons allemaal te wachten stond. Eigenlijk hadden we er geen idee van hoe onze weken er uit zouden gaan zien.

Dus feedback? Dat heb ik wel ja; ik vind dat er iets in moet staan over eventuele consequenties na de twee revalidatieweken. Want daar ben ik knalhard tegenaan gelopen. 

Ik breek, de emotie die ik heel de ochtend weg heb kunnen drukken komt er met een explosie uit. Ik kan me niet inhouden, ik raak helemaal van streek. Ik ga naar de huiskamer, Roel komt al snel achter me aan.
Ik vertel dat het ze gelukt is, dat ze me hebben weten te breken. 
Dat ik het zo niet bedoel, maar wel zo voel. Ik voel me alsof de grond onder mijn voeten is verdwenen, volslagen stuurloos. 
Ik moet actie gaan ondernemen, maar ik weet niet eens waar ik nu sta. Ik moet een plan maken voor opbouw belastbaarheid, maar ik heb geen idee hoe mijn belastbaarheid op dit moment is. Ik vertel dat ik er voor in mijn thuissituatie best wel uit zal komen, maar dat het voor het werk een heel ander verhaal is. Ik begrijp heel goed dat ik met een plan moet komen. Roel geeft aan dat niks moet. Dat weet ik, maar er is natuurlijk wel duidelijk geworden dat als ik niets doe, mijn lichaam het vroeg of laat gaat begeven, op welke manier dan ook. Ik kan dat niet langer negeren, dat zou wel heel dom zijn. Bovendien zouden deze twee weken dan voor niets zijn geweest en dat is niet waarvoor ik er al die energie in gestoken heb.

Tijd voor mijn gesprek met Evelien, kan er ook nog wel bij. Ik ben weer wat rustiger, daar ben ik blij om want ik wil gewoon een goed gesprek hebben en niet de zoveelste janksessie. Mijn grootste probleem is een plan maken voor werk. Ik heb van een collega deelnemer (een leidinggevende) gehoord dat hij min of meer verwacht dat een medewerker in zo'n situatie met een plan komt van waaruit verder gebouwd kan worden. Ik wil ook zo'n plan, maar ik weet gewoon niet waar ik sta. Evelien zegt dat dit heel logisch is, omdat ik dit helemaal niet had verwacht te moeten doen. Dat het heel goed is bijvoorbeeld de komende 2 weken te gebruiken om dat te onderzoeken en aan de hand daarvan een wat concreter plan te maken. Hoofdzaak is hierbij wel eerlijk naar mezelf te kijken. Het niet te bagetalliseren, het is wat het is. Oké zo moet ik het dus doen. Iets minder druk op de ketel.
Ik vertel Evelien dat ik echt baal dat ik de enige ben die behoorlijk heeft zitten grienen. Maar Evelien zegt dat ik van alle deelnemers van mijn groep ook wel het meeste werk heb te verzetten. Dus dat het niet zo gek is dat sommige dingen zo hard binnen zijn gekomen. Een schrale troost. 

Na de lunch onze eigen activiteit. Ik ga met mijn drie 
vrouwelijke collega deelnemers Nijmegen in. Stukje cultuur met een stadswandelingetje en stukje shoppen. Opdracht is opletten of je een pluspunt tegen komt. We maken er een gezellige middag van. Met slenteren heb ik binnen een kwartier mijn plusplunt te pakken, en ik pak in iedere winkel waar een stoel staat een zitmomentje. We belanden in een gezellig restaurantje waar we koffie met een brownie bestellen. Heerlijk genietmomentje. 

Het evalueren is vooral een formaliteit, maar dat hoort er bij. We krijgen een envelop met blanco papier mee. De bedoeling is dat we een brief aan onszelf schrijven. In de brief moet ik opschrijven hoe ik er denk voor te staan bij de terugkomdag op 20 december. Wat zijn mijn doelen, heb ik deze al behaald? Ben ik er nog hard mee bezig? Heb ik het opgegeven (nee, natuurlijk niet)? Ik maak het niet te ingewikkeld, schrijf kort waar ik een beetje naartoe wil de komende maand. Nu maar hopen dat het lukt. De brieven moeten we morgen afgeven en die krijgen we volgende maand terug. Leuk idee dit. Ik ben benieuwd of ik inderdaad ben waar ik denk te zijn dan. Dat blijft nog even spannend, hangt af van zoveel factoren. 


Morgen de laatste dag. Als deelnemers besluiten we tijdens het avondeten een maf liedje in elkaar te flansen om morgen te zingen. We zijn hier al met al een uurtje mee bezig. Een persoon werkt het verder uit, zet er foto's bij en zorgt dat het er echt super tof uitziet. Daar zullen we morgen mee afsluiten. Dat zal ergens rond een uur of twee zijn. Tot die tijd nog gewoon aan de slag. Ik ben blij dat ik morgen naar huis ga. Ik ben er wel klaar mee. Ik heb genoeg bagage en nog meer te doen. Maar eerst moet ik een beetje helen, want ik voel me moe en gebroken.