Gewoon doorgaan

Na een zeer slechte nacht en een goed ontbijt om 9 uur weer paraat in het revalidatiecentrum. Ik ben brak, echt brak. Het zijn nog 8 hele lange uren voordat het 5 uur vanmiddag is en de dag er weer op zit. Eerst koffie!

Niks aan te doen, de dag begint met onze dagelijkse "bewust bewegen" oefeningen. We breiden ze uit in tijdsduur met, jawel, 1 tel per oefening. Het begin van opbouw is er. Evelien en Melanie zijn de begeleiders van de dag.
Hierna een stuk theorie over de complexiteit van pijn. Een logisch verhaal de prikkel die naar de hersenen gaat, daar het stempel pijn krijgt, de beleving ervan en vervolgens het gedrag dat er op volgt.

Voor mij is het vooral de tijd tot de pauze zien door te komen. Ik drink een sterke koffie buiten op het terras, leg daarna mijn (fitness)matje in een hoek van de oefenzaal en ga 20 minuten alleen maar liggen. Ik heb echt de kracht niet om even te wandelen of rechtop te blijven zitten.

Het deel na de pauze tot aan de lunch gaat over de overlopende emmer. Het

verhaal van dingen die je energie kosten, waardoor de emmer gevuld raakt, en de dingen waar je energie van krijgt, waardoor je de emmer weer wat leeg kan laten lopen. Dingen opschrijven waar ik energie van krijg is geen probleem; de zon, mijn kinderen, een opgeruimd huis, mensen helpen die het nodig hebben, humor etc.
Wat mij energie kost zijn veelal zaken waar ik geen grip op heb, of die eenvoudig weg moeten gebeuren; onrechtvaardigheid, lange autoritten, (als er zorgen zijn om) de kinderen, veel verder kom ik eigenlijk niet.

Vervolgens krijgen we een introductie in mindfulness. Met onze ogen dicht moeten we een voorwerp aanpakken. Door middel van voelen, ruiken, luisteren, proeven moeten we heel bewust in het hier en nu zien te ontdekken wat dit voorwerp was. Het schijnt dat dat is waar mindfulness over gaat. Het zijn in het hier en nu en daar hoef je niets van te vinden, het is wat het is.
Ik weet niet of mindfulness mijn ding wordt. Dat ga ik wel uitvinden, want morgen en overmorgen staat het ook op de agenda.

Lunchtijd, de helft van het dagprogramma zit er op. Pfffff dat ging niet vanzelf zeg. Maar even lekker eten en meer koffie drinken om me weer op te laden voor de middag. Met elkaar spreken we af om aan het eind van de dag, voor het avondeten, nog een boswandeling te maken. Hoewel ik nog niet weet waar ik de energie vandaan moet gaan halen, kijk ik er wel naar uit. Het bos is zo mooi.

We beginnen de middag met een nieuwe meting in het kader van "opbouw belastbaarheid". Dezelfde oefeningen als gisteren doen en ook nu weer noteren hoeveel keer (hoelang) je de oefening kunt doen voordat er een verandering optreedt. Twee oefeningen kan ik wat vaker doen. De rest van de oefeningen aanzienlijk minder. Ik ben teleurgesteld in mezelf. Is volgens de begeleiders niet nodig, zo kan het soms gaan. Maar waarom hoor ik om me heen alleen maar kreten van "yes"en "lekker"?? 

Er wordt aandacht besteed aan vermijdingsstrategieën; wat laat je om pijn te voorkomen/niet te laten verergeren. Er zijn deelnemers die niet meer sporten, niet meer in de tuin werken, van alles niet meer doen. Ik herken me hier niet in. Ik ben alles blijven doen, en wil ook alles blijven doen koste wat het kost.
Mijn motto is gewoon doorgaan. Me niet laten leiden door pijn of zwakheid. Echt gewoon doorgaan, vooral niet gaan zitten. Als je eenmaal gaat zitten is het gedaan voor de dag, dus dat moet je zo lang mogelijk uitstellen.

Ik weet eigenlijk niet waarom, maar er wordt uitgebreid over mijn strategie gesproken. Grappig dat het dus blijkbaar een strategie is, ook al heb ik de keuze hiervoor nooit heel bewust gemaakt. Dit is gewoon wie en wat ik ben. Maar, eerlijk is eerlijk, ik weet dat ik dit niet volhoud. Ik ben altijd moe en dit wordt alleen maar erger. Maar ik moet wel doorgaan van mezelf. Stoppen is geen optie. Ik moet werken, mijn huis netjes hebben, er zijn voor mijn kinderen (ook al wonen er al op zichzelf), iets doen voor mijn medemens en nog veel meer. En als het even kan er nog van genieten ook.

Tijdens de laatste pauze van de dag blijf ik in "onze" huiskamer plakken. Beetje kletsen met andere deelnemers en ook maar weer koffie drinken, want we moeten nog 1,5 uur door.

Na de pauze gaat het over het opbouwen van belastbaarheid. Hiervoor moet je eerst de startwaarde van een oefening weten. De twee metingen van de oefeningen gisteren en vandaag tel je bij elkaar op, daar neem je het gemiddelde van en dan nog een 25% er af. Bijvoorbeeld 15 (1ste meting) + 25 (2de meeting) = 40. Het gemiddelde hiervan is 20. Daar moet nog 25%, dus 5 vanaf. Dat geeft een startwaarde van 15. Door te starten met 15x deze oefening kom je nooit in de overbelasting en dat is goed. Iedere 3 dagen ga je dit opbouwen met 10% en op deze manier is het mogelijk de belastbaarheid op te bouwen zonder in overbelasting te raken. We gaan hier vanaf morgen mee aan de slag. Voor oefeningen op tijd hebben we een stopwatch te leen.

Het laatste deel van de middag gaat over waarden. Je vijf belangrijkste waarden moest je een plek geven op een dartbord. Ik vond deze opdracht weinig zinnig. Gelukkig werd het niet al te uitvoering besproken.

Als afsluiter van de dag werd gevraagd hoe het met je gaat en hoe je erbij zit.
Een pijnlijk moment voor me. Ik voel me zo rot. Ik kan beter in mijn gewone doen zijn, dan functioneer ik veel beter.
Ik ben blij dat ik me binnen de groep veilig genoeg voel dit open te bespreken. Ik geef aan dat het echt slecht met me gaat. Lichamelijk weet ik niet waar ik het zoeken moet om mijn lijf wat comfortabel te krijgen, hierdoor voel ik me ook onrustig in mijn denken. Heb aldoor het gevoel hier weg te willen, uit deze ruimte, weg van... ja van wat eigenlijk? Misschien wel van mezelf. Ik vertel dat ik dit echt niet van mezelf verwacht had. Ik, die altijd zo sterk ben (lijkt). Waar anderen aangeven al veel tips en inzichten te hebben gekregen de afgelopen drie dagen heb ik het gevoel nog steeds niets gehaald te hebben. En natuurlijk is dat wel mijn doel. Voor mij geschikte handvatten ontdekken waar ik in het dagelijks leven mijn voordeel mee kan doen.

Ik geef aan dat het vast helpt als ik vannacht eens wat langer dan 3 uren slaap. Dat er morgen een nieuwe dag is, met nieuwe kansen.

En ondanks dit nare eind van het programma geniet ik ook vandaag weer van een wandeling in een steeds donkerder wordend bos.
En nu ga ik in mijn veel te zachte bed liggen. Ik ga ervan uit dat ik als een blok in slaap val. Ik ben zo ontzettend moe, en met een "slaap lekker thee" op moet het toch kunnen lukken?