Dag twee

Bruut wakker gemaakt door de wekker, 7.15 uur, ik moet mijn bed uit. 
Het bed is enorm zacht en daardoor niet echt ideaal. Eindeloos liggen draaien om een goede houding te vinden, er af en toe maar even uit, maar dan weer terug in bed want ik moet slapen.
Ik heb het nog 2 uur zien worden, maar ergens na tweeën moet ik in slaap gevallen zijn. 

Na douchen en ontbijten om 9 uur aanwezig in het revalidatiecentrum. Vandaag zijn Roel en Melanie onze begeleiders. Alle volgende dagen zullen beginnen met het onderdeel "bewust bewegen", gisteren hebben we er al wat oefeningen van gedaan. Vandaag krijgen we er nog wat bij. Totaal 18 stuks. Bij elke beweging dus bewust zijn van wat je voelt. De bedoeling is dat we in de revalidatieperiode elke oefening uitbreiden in tijdsduur. Nu elke oefening vijf tellen, aan het eind van het traject moeten we op 15 tellen per oefening zitten. Lijkt mij een haalbaar doel. Ik word niet blij van de oefeningen waarbij ik op mijn rug moet liggen. De vloer is te hard, ondanks het matje, het voelt alsof er geen vet en huid tussen mijn wervels en de vloer zitten. Als ik het maar vaak genoeg doe krijg ik er vast een eeltkussentje😜 Een aardige start van de dag; het lijf een beetje losgemaakt.
                                                                                    
Het bezoek van de orthopeed gisteren werd geëvalueerd. Schijnt voor een aantal deelnemers een hele eye opener geweest te zijn. Dat is natuurlijk hartstikke fijn voor ze. 
Vervolgens een heel verhaal over acute versus chronische pijn. En ik denk maar een ding: kan ik hier weg? Mag ik even naar buiten ofzo? Ik zit, loop, hang, wiebel en baal me weer door het eerste deel van de ochtend heen. Waarom heb ik hier zo veel meer last van dan de anderen? Dat past niet in mijn plan. Tuurlijk gaat een ander ook wel eens staan en weer zitten, maar het lijkt dat ze het daarmee ook weer onder controle hebben. Waar is mijn controle? Wat doe ik nou zo verkeerd? Ik ben blij als het pauze is, ik pak een beker koffie en ga naar buiten. Weg van deze ellende. Slaat nergens op "deze ellende" ben ik zelf, dat realiseer ik me best. Het is fijn dat het lekker droog weer is, het alleen lopen door de bossen brengt even wat rust.

De theorie over opbouw van belastbaarheid wordt uitgelegd. Ieder mens heeft een belastbaarheid. Dat is de belasting (per activiteit) die je aankan, waar je snel van herstelt als je ermee stopt. Ga je te lang door dan ga je overbelasten, en daar herstelt je lichaam niet zo snel van. Ga je te vaak overbelasten dan wordt het steeds lastiger te herstellen en pleeg je eigenlijk roofbouw op je lichaam. Het moment waarop je aan je maximale belasting zit wordt het +punt genoemd. Ga je toch door dan ga je overbelasten. 

De rest van de ochtend gaat over de uitleg van de werkwijze van het programma en de uitleg van het begrip waarden. Normen worden opgelegd door je omgeving. Waarden zijn voor ieder persoonlijk en heel belangrijk voor je.

werkwijze

Het begint nu echt vervelend te worden, ik word moe van mezelf. Waarom kan ik niet gewoon zitten en luisteren? Dat ijsberen ben ik nu ook wel zat. Ik probeer een zitbal bij een tafel en hang half over de tafel heen. Dit slaat echt nergens op. Waar ben ik mee bezig?

Het is tijd voor de lunch, de oefenruimte raakt leeg. Ik grijp mijn moment en spreek Roel aan. Ik vertel hem dat ik het zo echt niet ga redden. Dat ik me echt geen raad weet met mezelf. Hoe moet ik dit gaan doen? Roel vraagt of ik overweeg te stoppen. Nee natuurlijk niet, stoppen is geen optie. Ik kom hier om wat te halen, om er beter van te worden. Maar kan het niet anders? Ik probeer echt pro actief mee te doen en ben echt geïnteresseerd in wat verteld wordt. Gelukkig wordt dit gezien. Roel legt uit dat het programma grotendeels zal zijn wat het nu is, dat hij het niet kan versnellen of anders in kan delen. Dat snap ik natuurlijk wel. hij vraagt wat ik nodig zou hebben. Echte hulpverleners taal, maar dat geeft niet. Voor nu heb ik geen idee wat ik nodig heb. Wel vertel ik dat ik de dagen in de avond van me af schrijf. Dat ik daarmee de dag ook los kan laten en weer blanco naar de volgende dag kan. In ieder geval werkte dat gisteren zo voor me. Het voelt wel goed dat ik dit even open kan bespreken. Ook al lost het zo gauw niets op.  
Roel zegt dat we in de middag een onderdeel buiten hebben. Gelukkig maar, dat geeft moed. Als ik in het restaurant komt voor de lunch word ik wat vreemd aangekeken, maar niemand vraagt iets. Daar ben ik blij mee, ik heb er geen behoefte aan me te verantwoorden.

De middag begint met een metafoor. Het gaat erom dat ieder mens wel zogenaamde stemmetjes in het hoofd heeft die je iets zeggen. Voorbeelden zijn; "doe maar gewoon" of "doe dat maar niet, daar krijg je last van". We krijgen een klein notitieboekje met het verzoek door de dagen heen op te schrijven wat er door je hoofd schiet. 
Daarna gaan we naar buiten 💜💚💙🧡💛, de zon schijnt en het is lekker fris. 
Hier doen we het onderdeel "onbevangen bewegen". Ballen naar elkaar overgooien, al dan niet lopend. De focus ligt vooral op de bal waardoor je misschien meer doet dan goed voor je is. De bedoeling is dat we onbevangen bewegen, maar wel een beetje op ons lichaam letten. Weer zoeken naar het +punt. Ik weet dat ik dit punt op een gegeven moment heb bereikt, maar niemand is al gestopt. Er wordt gevraagd hoe we er voor staan. 
Ik geef aan (dapper!!!) dat ik het eigenlijk wel heb gehad, mijn +punt voorbij dus. Maar stoppen is geen optie vind ik. Aha, dat zinnetje moet dus in mijn notitie boekje volgens Melanie. Dat ben jij wel. Dat is ook zo. Maar als ik als eerste stop ben ik de slappeling. Hé, weer een voor in het boekje....

Weer binnen de praktijk van het onderdeel "opbouw belastbaarheid". 

Oefeningen 0-meting

Dit zijn oefeningen waarvan we moeten noteren hoe vaak we deze kunnen doen voordat we een verandering merken. Dit kan toename van pijn zijn, maar net zo goed verzuring in je benen, of buiten adem raken. Het punt waarop je verandering merkt heet het +punt. Het +punt is het moment waarop je van belastbaarheid naar overbelasting gaat. Vandaag is onze 0-meting.

Vandaag stoppen we wat eerder, omdat gisteren een lange dag was. We krijgen huiswerk mee. In onze map staat een lijst met 92 waarden, de zogenaamde waardensoorteertaak. De bedoeling is dat we vijf, voor onze belangrijke waarden, noteren. De lijst kan gebruikt worden als hulpje, maar natuurlijk hoeft dat niet.

Nu we toch eerder klaar zijn besluiten we (deelnemers) met elkaar een boswandeling te maken, nu het nog licht is. Dat is wel genieten hoor. Ondanks het lichamelijke ongemak. Wat is de herfst toch een mooi seizoen.