The day after

Het zit er op. Twee weken revalidatie zijn achter de rug. Gisteren was een dag waarop een en ander nog eens herhaald werd. Gelukkig hebben we de map met alle teksten en opdrachten die we in de twee weken behandeld hebben. Vandaag heb ik ook de mail die ik eerder deze week van Real Health kreeg geopend. Daarin staan inloggegevens zodat ik de inhoud van de map ook online in kan 
zien. Het viel me op dat daar nog extra tekst in staat. De stof is wel behandeld, maar niet in onze map te vinden. Dus goed dat ik er naar gekeken heb. 

De dag van gisteren bestond veelal uit herhalen van eerder behandelde onderdelen. Het verhaal van de foto op de map werd uitgelegd. Het zijn twee skisporen, die elkaar kruisen. Skiën op de gebaande pistes gaat ontspannen en (bijna) vanzelf, heel veel concentratie is er niet voor nodig. Maar als je ergens wilt skiën waar nog niemand je voor is gegaan ben je gespannen en voorzichtig, je gaat een onbekende weg. Misschien ben je zelfs bang voor hoe het zal gaan. Je vormt een eigen skispoor. Het nieuwe spoor staat voor de periode na de twee weken revalidatiecentrum. We zullen al het geleerde in de praktijk moeten gaan brengen. We zullen best nog wel eens kiezen voor de oude vertrouwde weg (op de kruising van de skisporen naar de bekende gaan) en dat is helemaal niet erg. Maar de bedoeling is dat we ons onze nieuwe manier van leven eigen maken. Zodat dit ons vertrouwde pad is, waarop we ontspannen kunnen gaan.

Natuurlijk hebben we ook gewoon onze oefeningen gedaan. Na de lunch was het tijd voor evaluatie. De bedoeling was dat ieder vertelde hoe hij/zij er op dit moment voor staat. Er waren eigenlijk alleen positieve geluiden. Ik heb verteld dat ik de oefeningen ook thuis wil blijven doen omdat deze me prima bevallen en dat ik aan het begin sta van een proces van verandering. Thuis en op werk. Dat ik enorm opzie tegen dit proces, het moeilijk en spannend vind en nog geen idee heb hoe ik het precies aan ga pakken, maar dat ik het aan ga. 

Ik heb nog met Melanie afgesproken dat ik bel als ik concrete vragen heb, of er niet uit kom met mijn opbouwschema. Dat is handiger dan dat we er nu in het algemeen over praten maar geen echt plan bij de hand hebben.
Ik heb op het evaluatieformulier geschreven dat het voor mij waarschijnlijk beter was geweest als de eerste week zwaarder was dan de tweede, dan ging ik misschien wat beter weg. Maar ja, de opbouw is waarschijnlijk niet voor niets zoals het is. 

Ik ben blij dat het achter de rug is, en dat komt ook zeker omdat ik de afgelopen week echt zwaar vond. 

Het afscheid was raar. 10 Dagen intensief met elkaar opgetrokken en nu "los". We hebben met elkaar een lied gemaakt en gezongen (klonk vreselijk) voor de begeleiders,

een van de collega deelnemers had er een ontzettend leuk filmpje bij gemaakt. Het was dus wel echt een succes. Daarna nog een stuk Marikenbrood (echt Nijmeegs heb ik me laten vertellen) gegeten met elkaar en toen was het einde echt daar. Iedereen even knuffelen en allemaal op weg naar huis.

Ik was blij dat ik niet gelijk alleen thuis was. Even twee mensen om tegenaan te praten. Die weten hoe moeilijk het voor mij is om behalve thuis, ook op werk stappen terug te moeten doen. Natuurlijk tijdelijk, en met de bedoeling dat ik dan uit die overbelasting raak, maar echt; ik heb het er zo zwaar mee. 
Na het eten nog naar verjaardag van schoondochter geweest. Was gezellig, maar ik merkte wel dat ik heel moe was. En dat ik niet over mijn zeer nabije toekomst kon praten zonder in tranen uit te barsten. Fijn als dat begrepen wordt en er dus niet verder gevraagd wordt. Dat komt allemaal nog wel.

Ik heb lekker geslapen vannacht, wat kan je je eigen bed dan waarderen. Vanochtend na het opstaan direct de "bewust bewegen"oefeningen gedaan en vanmiddag ook de oefeningen "opbouw belastbaarheid". Beide wil ik vol blijven houden. Morgen gaat er 10% opbouw bij. Daar kijk ik nu al naar uit. Misschien ga ik (rustig) sporten nog eens leuk vinden. Moet niet gekker worden.

De hele dag probeer ik bij tijd en wijle te bedenken hoe ik een en ander aan moet gaan pakken. Even geen mindfulness voor mij. Niks parkeren op een blaadje dat wegstroomt in een beekje 🙃🙃  Ik moet er wel over nadenken, want het moet ook gaan gebeuren. Ik moet zorgen dat ik een goede basis leg en van daar uit kan opbouwen, zodat ik over een maand of wat alles kan wat ik wil, maar dan zonder overbelasting en de daarbij horende chronische vermoeidheid. Als me dat allemaal lukt schijnt het dat ik minder last heb van mijn rugpijn. Door het bewegen word ik lichamelijk sterker en als ik mezelf dan ook nog de kans geef uit de overbelasting te raken dan moet het wel beter worden en blijven. Dat is uiteindelijk waarvoor ik de revalidatie in ben gegaan. 

Er zal niet iedere dag een nieuwe blog verschijnen. Maar ik zal zeker doorgaan met het schrijven van mijn blogs. Tijdens mijn revalidatie heeft het me geholpen om mijn gedachten op te schrijven en het kan zomaar zijn dat dit me ook de komende periode gaat helpen.