Ik werk twee uur per dag en moet de rest van de dag zo inrichten dat ik over een tijdje het gevoel heb dat ik volledig uit de overbelasting ben. Dat ik stabiel onbelast ben. Want van daar uit kan ik dan rustig opbouwen.
Dat is tenminste hoe het zou moeten gaan op dit moment. Maar ik kan mijn draai nog helemaal niet vinden. Voel me niet fijn met mezelf. Ben gewoon niet blij. Heb nog steeds het gevoel te rennen en te vliegen.
Is dit het nu? Moet het zo gaan? Wordt het hier beter van? Hoe dan? Wanneer dan? Vragen, vragen, vragen, ik word er niet goed van. Want ik weet de antwoorden niet. Het geeft me een onrustig gevoel, alsof ik uit balans ben.
De innerlijke strijd; aan de ene kant door willen gaan zoals voor mijn revalidatie, aan de andere kant alle deskundige adviezen die aangeven dat ik het nu toch echt anders moet doen. Ik heb het er maar lastig mee.
Het is natuurlijk ook teveel verwacht direct resultaat te merken van de stappen die ik op dit moment zet. Maar wat zou het welkom zijn, en helpend!
In mijn opbouwschema staat dat ik tot en met 28 december 2 uur per dag werk. Ik ga na twee uur werken dus ook echt weg. Dat valt niet mee, zeker niet als er nog veel werk ligt, maar ik doe het wel. Als het voor de poli niet uitmaakt werk ik van 9 tot 11 uur. Dat betekent dat ik uiterlijk 12 uur thuis ben. Je zou denken dat ik dan alle tijd heb voor alles wat ik meer doe dan werken; huishouden, hond, sociale contacten, enz.
Dat is ook zo, maar toch lukt het me zelden om op een middag tijd voor mezelf over te houden om thuis "niets" te doen. En dat is nu juist iets wat ik wel zou moeten doen en dus moet leren. Het zet me wel aan het denken, moet ik dan echt een planning gaan maken? Moet ik op de kalender zetten wat ik wanneer op de dag wil doen en dus ook plannen wanneer er tijd is voor "niets doen". Dat is toch te gek voor woorden? Aan de andere kant, als het me dan wel lukt is het misschien helemaal niet zo gek om het eens te proberen. Probleem is dat ik me dan aan (mijn zelf opgelegde) agenda moet houden en dat is best moeilijk. Maar, ik zal er over nadenken.
Ik wil zo ontzettend graag slagen in dit traject. Ik wil gewoon over een klein jaar kunnen zeggen "had ik dit maar veel eerder gedaan". Het lijkt me fantastisch (zelfs zonder medicijnen) minder pijn te ervaren en energieker door het leven te kunnen gaan. Dat is waar ik naar toe wil werken. Daar doe ik het voor.
Ik doe oefeningen om mijn belastbaarheid te vergroten en om bewust te bewegen, ik werk (als het goed is) binnen mijn belastbaarheid en ik (probeer) afwisseling te zoeken in mijn houding/beweging.
De deskundigen zeggen dat pijnstilling niet of nauwelijks helpt. Oké, daar kan ik wat mee. De Palexia bouw ik heel, echt heel langzaam af. De Arcoxia heb ik sinds vorige week zaterdag niet meer genomen. Als het toch niet helpt...
En nu vraag ik me dus al ruim een week af of ik er goed aan gedaan heb die medicijnen te stoppen. Ik heb echt heel veel pijn in mijn rug en uitstraling naar mijn bekken. Niet fijn dus. Ik probeer mezelf er van te overtuigen dat het niet erger is dan toen ik de medicijnen nog gebruikte, maar is dat wel zo?
Het is duidelijk, ik zit in een periode van onzekerheid, twijfel, het even niet weten. Het bevalt me niets, maar het is niet anders. Ik probeer antwoorden te vinden die er (nog) niet zijn. Vraag me steeds af of ik tijdens de revalidatie iets essentieels heb gemist.
Waar het allemaal echt om draait is, en dan ben ik heel eerlijk naar mezelf, dat ik bang ben, bang dat het me niet gaat lukken mijn leven te leiden zoals ik graag wil. Wat ik wil is dat ik de hele wereld aan kan en niets me te veel is. Op werk en daarbuiten. Maar regelmatig vraag ik me af of dit echt serieus haalbaar is. Of het een reëel doel is. Want op dit moment wijst niets er op dat me dat gaat lukken.
Natuurlijk ga ik er voor, dat blijf ik ook doen, maar ik heb behoefte aan een stukje bevestiging of een merkbaar resultaat, zodat ik ook echt ervaar dat ik goed bezig ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.