medicijnloos

Het is zover, na een jaar of vier denk ik ben ik nu helemaal zonder medicijnen. Op advies, nee op verzoek, van de revalidatie arts van CIR ben ik ook gestopt met de Nortrilen. En dat bevalt me totaal niet. Natuurlijk vind ik het heerlijk om geen medicatie te gebruiken, maar de zenuwscheuten schieten van tenen tot kruin door mijn lijf. Het doet geen pijn, maar is wel heel naar en nadrukkelijk aanwezig. Waarschijnlijk bij de ene houding meer aanwezig dan bij de andere, maar daar let ik maar niet op. 

Ondertussen raken mijn dagen weer helemaal gevuld. Op werk zitten we midden in de grote verandering, een nieuwe locatie erbij geopend. Dit brengt geheel volgens verwachting hectiek en chaos met zich mee. En wat hou ik daar van! Ik voel de energie in me stromen. Het regelen, meedenken, patiënten te woord staan die een beetje verdwaald zijn, veel contact leggen met bekende en onbekende collega's, maar bovenal zorgen dat de patiënten tijdens de spreekuren de zorg krijgen die ze nodig hebben en verdienen.

Ik vind het allemaal even leuk. Dit is wat zo bij mij past, wat ik best mijn hobby kan noemen. 

Prima conclusie toch? Heb ik dus wel degelijk een hobby. Moet ik zien te onthouden voor in een gesprek bij CIR. 

Het betekent wel dat mijn opbouwschema teniet gedaan wordt. Voor mij niet een heel groot probleem. Ik sta voor een nieuw revalidatietraject. Misschien komen daar wel heel andere ideeën over werkschema's naar voren. En dat is mij best. Ondertussen heb ik er deze week al aardig wat uur op zitten. 

Voor mezelf ben ik er wel uit wat ik nodig heb, wat goed voor mij is.

Ik zoek een combi tussen "meer spin in het web, meer topprestatie , meer uitdaging", en "verander van houding, ga ff wandelen, beweeg, doe iets". En dat wil ik dan het liefst in mijn functie. Zou dit ideaal bestaan? Of zou het te creëren zijn? Wat zou ik daar gelukkig van worden. 

Ik merk dat ik het lastig vind om de blogs te vullen met problemen rond mijn lichamelijke kwaaltjes. Voelt als geklaag. Het schrijven ervan lost de pijnklachten niet op. Ik maak betere en mindere periodes door, merk een bepaalde gelatenheid op waar ik eigenlijk vechtlust zou moeten hebben. Ik wil wel vechten voor meer en langere goede periodes, maar ik wil er eigenlijk niets voor laten. Ongekend eerlijk naar mezelf deze constatering. Ik ga natuurlijk gewoon door met mijn blog. Voor nu ongeveer wekelijks, maar ik kan me voorstellen dat als ik straks weer in revalidatie ben dit vaker zal zijn.

Dan is het ook weer belangrijk voor mezelf op te schrijven wat er gebeurt, wat ik er mee doe en wat voor uitwerking het heeft. Als ik mezelf dan later weer kwijt raak aan oude gewoontes (zoals nu dus) en de blogs terug lees hoop ik dat ik mezelf weer kan herpakken.

Op mijn mail aan Real Health waarin ik een bevestiging vraag van mijn afmelding had ik aldoor geen reactie. Tot eind vorige week. Ik had een voicemail bericht van Melanie waarin ze zei naar aanleiding van mijn mail het traject netjes af te willen ronden. Ik heb nog niet terug gebeld. Waarom sturen ze niet gewoon een reactie per mail? Wil ik daarnaast best Melanie nog spreken, maar ik vind het belangrijk zwart op wit de bevestiging te hebben dat het revalidatietraject is afgesloten. Op de een of andere manier zorgen ze dat er nooit een reactie zwart op wit komt. Dat vind ik lastig. Ik houd ervan afspraken zwart op wit te hebben. Niet vanuit wantrouwen, maar waarschijnlijk meer vanuit controle. In het geval van het beëindigen van het traject wil ik de zwart op wit bevestiging ook gewoon hebben om eventuele problemen met de zorgverzekeraar te voorkomen. Ik denk dat ik het mailtje nog maar een keer stuur met het verzoek om een reactie en met de vermelding dat ik heus een van de begeleiders telefonisch te woord wil staan. Doe ik een dezer dagen wel.

Ik heb trouwens, tegen de adviezen in, besloten wel eens per drie/vier weken naar mijn eigen fysiotherapeut te blijven gaan voor mijn nek.

Ik snap het idee dat het de behandeling in de weg kan zitten, maar daar ben ik zelf bij. Op het moment dat ik dit zelf merk zal ik zeker mijn afspraak afbellen. Zoals mijn nek nu is zie ik geen fysio hebben gewoon even niet zitten.

Ik weet dat de oorzaak van mijn nekklachten waarschijnlijk de (twee) aanrijdingen zijn, maar mijn rug- en nekklachten versterken elkaar wel weet ik. Ik zie ze ook echt niet los van elkaar. Dat zal ik tijdens de revalidatie ook niet doen. Ik ben wel echt heel blij dat niet alleen mijn rug telt bij CIR. Ik heb dit afgelopen maandag met mijn fysio besproken. Hij denkt ook dat ik bij CIR op mijn plek ben. Dat gevoel krijg ik zelf ook steeds meer.

Ik zie er nu veel minder tegenop om te gaan revalideren. Dat komt door de ontspannen sfeer die ik daar ervoer, het vertrouwen dat ik door de uitgebreide intake al voelde en door de overzichtelijkheid van tijd die het me kost. Al weet ik dat de revalidatie niet stopt als ik daar de deur uit stap. 

Nu nog een momentje tijd besteden aan mijn andere hobby (!), namelijk het hospice. Ik heb roosterdienst. Dat betekent dat ik, naast alle vrijwilligers, zorg dat elke dienst altijd ingevuld is. Dus zijn er dagen waarop nog open diensten zijn, dat heb ik er werk van. En dat vind ik helemaal niet erg. Mijn roosterdienst duurt nog tot zondagavond, dus nog wat dagen bezetting te bewaken.

Revalidatie adviesgesprek

Nou, ik ben goedgekeurd hoor. Bij CIR denken ze mij wel te kunnen behandelen. Dat is de uitkomst van het revalidatie advies gesprek dat ik afgelopen maandagmiddag, 25 februari, had.

Maandagochtend gewoon gewerkt. Het is erg druk en hectisch door aankomende veranderingen en ik vind het heerlijk. Ik stort me er vol overgave in om samen met mijn collega's alle ontwikkelingen zo goed mogelijk het hoofd te bieden. Voor mij betekent het dat ik niet heel de tijd vastgeplakt op mijn stoel zit, dus afwissel in houding en beweging. Dat maakt dat ik vrij gemakkelijk door de dag kom. Hoe anders is het als ik een aantal uur achter elkaar zit. Dat is bijna niet te doen. Heel irritant natuurlijk, want een polikliniek kent ook veel zittend werk. Maar goed, dat is oud nieuws. 

Om half 3 had ik de afspraak met de revalidatie arts. Eigenlijk vertelde hij me niet veel meer dan dat hij uit de aantekeningen van de gesprekken tijdens de intake op kon maken dat ik voor revalidatie in aanmerking kom. Het meest opvallend was volgens hem dat mijn nek regio vast zit. Kleine bijkomstigheid :)
De arts wil dat ik de Nortrilen stop voor behandeling. 

Lekker tegenstrijdig. Door de huisarts is de dosering onlangs wat opgehoogd en nu moet ik er mee stoppen. Maar goed, ik zal het doen. Al vermoed ik dat met de beste wil van de wereld en het allerbeste revalidatietraject de neuropathie in benen niet weg te krijgen is. Ik kan er vast mee leven, dus dat ga ik doen. Voorlopig in ieder geval. Ook met de hogere dosering ben ik niet pijnvrij, de stap te stoppen is dan ook niet zo heel groot. Maandagavond direct maar een lagere dosering ingenomen. Als het dan toch moet, dan maar meteen. Het gesprek duurde al met al maar een minuut of 10. Bij het weggaan vroeg ik of ik hem in het traject nog tegen zou komen en dat is het geval. Ben benieuwd wat hij betekent in het geheel. Ik ga het zien.

Rond 3 uur werd ik opgehaald door de coördinator revalidatie traject, Peter. Vorige week heb ik hem ook al gesproken. Het gesprek zou vooral het bespreken van de praktische kant als doel hebben. Onder andere het doelen stellen. Ik kom er verderop op terug.

Peter noemde wat punten uit het verslag. Ik heb volgens hen een "laag lichaamsbesef". Nou Peter, zei ik, ik heb wel degelijk een enorm lichaamsbesef. Ik weet dondersgoed waar ik mee bezig ben en wat het wel of niet doet met mijn lijf. Mijn wil om "gewoon" door te gaan en de negatieve signalen van mijn lichaam te negeren is nou eenmaal duizenden keren sterker dan het lijfelijke. Helaas heb ik alle theorie van Real Health niet kunnen verwerken in mijn systeem. Dat systeem heb ik al 52 jaar, waarvan zeker 46 jaar bewust. 10 dagen wijze lessen zijn niet genoeg geweest om dit systeem te veranderen. Ik begrijp de bedrijfsarts steeds beter; dat is waarom ik bij CIR terecht gekomen ben. Om stap voor stap met, daar waar en wanneer het nodig is, iemand die meekijkt en meedenkt langzaam maar zeker kleine veranderingen te implementeren in mijn systeem. Ik kan niet van de een op de andere dag een ander mens zijn, met andere ideeën. 
Peter begreep wat ik bedoel, maar zij noemen het daar nu eenmaal laag lichaamsbesef. Prima maar dan heb ik het wel even uitgelegd. Want ja, ik ben natuurlijk toch mijn eigenwijze zelf. Die gaan ze vast nog vaker ontmoeten.

Dan weer het altijd moeilijke doelen stellen. Ik heb er echt wel over nagedacht, want ik wist dat dit ging komen. Maar ik heb niet zulke concrete doelen. Ik heb geen punt om naar toe te werken. Op één doel na dan: weer volledig aan het werk kunnen. Dus 32 uur werken, hoe dan ook. Dat is genoteerd als mijn doel op maatschappelijke participatie zoals ze daar zeggen. Werk, en mijn vrijwilligerswerk bij het hospice voor vier uur per week. Met wat heen en weer praten heeft Peter ook wat andere doelen op papier gekregen. Ik heb geen hobby's, ik mis deze op het moment ook niet, maar daar kom ik niet mee weg. Als doelen op persoonlijk vlak is dan ook genoteerd "ontspannende en rustgevende (!) activiteiten (her)ontdekken en kunnen implementeren in mijn dagelijks leven. Ja ja het is wat hè. Daarbij is ook dagelijks totaal een uur wandelen met de hond gevoegd. Dat wordt veel minder een probleem. Eigenlijk was het de bedoeling op vijf vlakken doelen te formuleren, maar het is bij drie gebleven. Regelmatig naar zus, kinderen, vrienden etc. toe en hen bij mijn thuis ontvangen is het derde doel geworden; doel op sociaal vlak. Misschien is het hebben van een doel een goede drijfveer voor revalidatie. Zou het in mijn nadeel werken dat ik de doelen niet zo voel als dat ze genoteerd zijn? Heeft de psycholoog vast een taak, daar keek ze al naar uit zei ze vorige week.

Het mag duidelijk zijn, ik ga weer revalideren. Ik geloof echt dat ik hier meer uit kan halen dan eerder bij Real Health. Heel belangrijk voor mij is dat dit traject me de eerste twee weken maar drie dagdelen kost en daarna acht weken twee dagdelen per week. Dat is zo goed te overzien voor me, kan ik gewoon bij blijven werken. Want ik wil echt niet weer een stap terug doen daar in. De pitbull in mij is zeer waaks, ik laat mijn werk niet weer los.

Wat een valkuil hè, ik weet het van mezelf. Het is bijna dwangmatig; vasthouden aan hetgeen ik zo graag doe. Tegen beter weten in? Dat zal je van mij nooit horen. Ik kan dit, ik wil dit, dus gebeurt dit. Daar moet toch ook een manier voor te vinden zijn tijdens de revalidatie? Want behalve dat ik het graag doe is het natuurlijk ook gewoon heel noodzakelijk. Ik ben alleenstaand dus kostwinner, zo simpel is dat. Dat is en blijft zo. Pijn of geen pijn.

Aan het eind van het gesprek met Peter hebben we mijn startweken gepland. De eerste twee weken, in groepsverband. Ik start week 12 en zal in de twee weken bij CIR zijn op de dinsdagochtenden en de donderdag- en vrijdagmiddagen. 

Als het goed is wordt ik binnenkort gebeld om de dagdelen te bepalen van de daaropvolgende acht weken. Heel fijn dat ik daar zelf wat over te zeggen heb.

Denk nu vooral niet dat ik sta te juichen om dit traject te doorlopen. Ik vind het vreselijk. Af en toe kijk ik met een helikopterview naar mezelf en denk dan "wat ben je in vredesnaam aan het doen?". Ik vind het diep van binnen helemaal niet bij mij passen, dit hoort niet bij mij. Zou voor mij niet nodig moeten zijn. Het botst met mijn alles zelfstandig en zonder hulp willen doen. 

Als ik bedenk wat ik een ander in mijn situatie zou adviseren, zou het zomaar het deelnemen aan een revalidatietraject kunnen zijn. Want het getuigt van kracht om met jezelf aan de slag te gaan vóór jezelf. Om er zelf beter van te worden.

Maar, dat geldt voor anderen.........

                                               

 

Intake dag 1

Gisterenmiddag de eerste intake dag gehad bij CIR. Een zeer uitgebreid intake mag ik wel zeggen. Ik ben om 13 uur gestart en ik stapte om ruim 16 uur de deur uit.

In het weekend heb ik mezelf voorgehouden dat ik helemaal geen zin heb in weer een revalidatietraject. Dat ik het allemaal wel weet, maar misschien te eigenwijs ben om het goed toe te kunnen passen. Misschien pas ik het wel goed toe, maar pakt het gewoon niet helemaal uit zoals ik wil. Waarschijnlijk nemen ze me niet eens aan omdat ik al aardig wat achter de rug heb.
Zulke gedachten had ik er dus bij. 
Nu denk ik, waarom? Waar ben ik eigenlijk bang voor? Wat is het probleem? Waarom zou een revalidatietraject uitgerekend bij mij niet uitpakken zoals verwacht of gewild?
Natuurlijk ga ik ook nu helemaal open en eerlijk de intake in. Ik zal me niet beter voordoen dan ik ben (of hoe het gaat), want ik wil dat ze een eerlijk oordeel kunnen vormen.

Zondagavond heb ik een mail gestuurd naar al mijn collega's. Ik begreep van mijn leidinggevende dat de collega's niet weten wanneer ik er al dan niet ben en hoe het verder gaat. Om iedereen hetzelfde verhaal te vertellen heb ik het daarom maar in de mail gezet. Het is helemaal niet mijn intentie informatie achter te houden, sterker nog, ik vind het juist belangrijk dat mijn collega's weten hoe ik er voor sta. Al had ik nog aan weinig collega's verteld dat ik voor intake voor weer een revalidatietraject zou gaan. Heb ik ook maar in de mail  gezet. Ik hoop dat ik hier goed aan heb gedaan, ik heb er niets over gehoord.

Na de ochtend gewoon gewerkt te hebben kwam ik een minuut of 10 te vroeg aan bij CIR. Het was schijnbaar nog lunchpauze want er zat niemand bij de balie. Van de vorige keer wist ik nog waar de koffie automaat staat, dus koffie gepakt en op mijn gemakje de ruimte, laat ik het foyer noemen, in me opgenomen. Aan een lange tafel zaten wat mensen te wachten, de meeste leken elkaar te kennen, dus waarschijnlijk zijn het cliënten (of moet ik zeggen patiënten). Omdat ik net uit de auto kwam ben ik een beetje heen en weer blijven lopen. Gesprekken worden doorgaans zittend gevoerd, dus een beetje beweging kon geen kwaad. Rond 13 uur werden er door verschillende medewerkers wachtenden gehaald.

Stipt 13 uur werd ik opgehaald door de coördinator revalidatietrajecten. Met hem had ik een eerste gesprek. Hij achter het bureau, ik er naast in een niet al te gemakkelijke stoel. Hij had mijn vragenlijsten geëvalueerd en was daardoor tot de conclusie gekomen dat ik laag scoorde op angst en depressie. Gelukkig maar, anders had ik de vragen wel heel erg verkeerd geïnterpreteerd. Want als ik ergens geen last van heb is het van angst en depressie. Wat hij wel sterk naar voren vond komen is het almaar door gaan en het vooral alles zelfstandig zonder hulp willen doen en regelen. De spijker op de kop dus.

Heb ik de vragenlijsten dus geheel naar waarheid ingevuld, want natuurlijk herken ik me daarin. Of ik ook weet waar dat vandaan komt, hoefde ik geen antwoord op te geven. Maar dat lijkt hem handig eens over na te denken. 
Wat verder aan de orde kwam was onder andere de vergoeding door de zorgverzekeraar. Ik vertelde daar geen problemen mee te verwachten omdat Real Health als ziekenhuisopname bij Maartenskliniek is gedeclareerd. CIR zal de intake apart declareren van de revalidatie op zich, en daar hoe dan ook een poliklinisch revalidatie code aanhangen. Geen zorgen dus wat dat betreft. Het was een aardige man, het gesprek ging soepel. Wel gaf hij me mee vast na te denken over de doelen die ik zou willen bereiken. Op lichamelijk, geestelijk, persoonlijk en sociaal vlak. Poehee, dat zal niet meevallen.
Mijn volgende gesprek zou zijn met de fysiotherapeute, waar hij eerst even mee zou overleggen.

Na 10 minuutjes pauze werd ik inderdaad opgehaald door de fysiotherapeute. Een leuke aardige jonge vrouw. Dit deel zo vooral over het lichamelijke stuk gaan, waarbij ze ook een en ander zou bekijken. Een van de eerste vragen was wat mijn beperkingen zijn. Hé, ik laat me niet beperken hè! Dus nee, geen beperkingen, ik doe gewoon alles.

Ze moest wel lachten toen ik vertelde dat ik een tuttenkarretje heb voor de boodschappen. Een tuttenkarretje? Jazeker zo'n boodschappentas met wieltjes, die oude mensen gebruiken. Vreselijk natuurlijk, maar beter dan het sjouwen van zware tassen.
Dus toch een beperking vroeg de fysio? Wat mij betreft meer gemak dan ontstaan door beperking. En milieubewuster dan voor kleine stukjes de auto pakken. Of ik nog meer hulpmiddelen heb wilde de fysio wel weten. Nou ja, op werk heb ik een "eigen" stoel. Het is geen aangepaste stoel, maar wel een stoel die voor mij is aangeschaft en op mij ingesteld is. Niet leuk hoor, dat het nu ineens onder het kopje "aanpassingen" of "hulpmiddelen" valt. Zo zie ik het namelijk helemaal niet. De fysio deed een klein lichamelijk onderzoek waarbij opviel dat alles in de buurt van nek en schouders wel heel hard is. Rug goed beweeglijk. Logisch vind ik, want ik doe en kan ook alles. Tot slot moest ik 6 minuten achtjes lopen om twee pionnen die 10 meter uit elkaar stonden. Zo snel mogelijk, maar rennen hoefde niet. Nou, da's mooi, dan doe ik dat ook niet. Gewoon stevig gewandeld. Met hart- en saturatiemeter op mijn vinger. Het volgende gesprek zou zijn met de psycholoog, maar die zou de fysio eerst even bijpraten. Kon ik nog even wat drinken.

Onder het genot van een bak koffie bedenk ik dat ik de gesprekken wel heel gemoedelijk vind verlopen. Aardige mensen, geen druk, geen problemen. 
Laagdrempelige sfeer en gepast gastvrij. Prettig wel dus. Is toch belangrijk voor me. Hoe voelt het, hoe komt de omgeving op me over. Daar kan ik niets op aanmerken, dat was allemaal positief.

Het gesprek met de psycholoog tot slot. Wat heel fijn was, is dat zij al helemaal op de hoogte was van voorgaande gesprekken. Ze zei dat ze er op zou letten dat niet precies dezelfde vragen nogmaals langs zouden komen. Kijk, daar hou ik van. Lekker efficiënt. 
Ze vroeg me eerst eens te vertellen wie ze voor zich had, wat voor mens ik ben, hoe mijn jeugd was (in grote lijnen dan). Nou heb ik geen dramatische jeugd gehad, maar er kwamen zeker wat punten naar boven wat voor haar verklaarde waarom ik niet geholpen wil worden, alles zelf wil doen en snel terugval in mijn oude gedrag. Mijn scheiding kwam nog even langs en natuurlijk de kinderen. Naar aanleiding van een vraag vertelde ik dat de adviezen van Real Health misschien niet waren blijven hangen, of dat ze me misschien toch ontgaan zijn. Ik vertelde haar dat ik nu vier uur per dag werk, dat ik eerst teruggeworpen was naar twee uur per dag. Maar ook dat ik het gevoel heb dat als ik zo doorga ik straks gewoon op dezelfde manier als altijd 8 uur werk.  Ze gaf aan collega's niet graag af te vallen, maar dat bij CIR iemand nooit zo ver terug geworpen zou worden. Zo terug naar 0. Dit heeft als reden dat je iemand daar volledig mee uit zijn structuur haalt en dat vaak niet zo goed is. Nou, dat heb ik aan de lijve mogen ondervinden. Ik was compleet van het padje toen ik ineens zo weinig werkte en zoveel thuis moest zijn. 

Ik had de indruk dat deze psycholoog aardig in de gaten heeft wat voor vlees ze in de kuip heeft met mij. Ik merkte aan alles dat ze me helemaal geschikt vindt voor dit traject. Ze vindt het wel heel dapper dat ik, die eigenlijk alles zonder hulp wil kunnen, toch duidelijk aangeef niet te weten hoe ik moet voorkomen dat mijn lichaam mij overneemt en misschien een keer dienst gaat weigeren. Dat blijft toch mijn grootste zorg. Ze zei een flinke kluif aan me te krijgen waar ze nu al naar uitkijkt. Ze vond het knap dat ik ondanks de achteraf tegenvallende revalidatie bij Real Health toch vertrouwen heb in een eventueel nieuw traject. Ik denk dat dit te danken is aan het stuk persoonlijke begeleiding dat bij CIR geboden wordt. Dus niet; ga je ding doen en als je het nodig hebt bel je maar. Nee, ze lopen een stuk mee in het proces, schaven bij waar nodig en ondersteunen ook richting werkgever. 

Het is wel duidelijk hè, als de intake van volgende week ook zo verloopt, sta ik aan het begin van een nieuw revalidatie traject. Maar dan wel veel minder algemeen en veel meer gericht op mij, en dan het hele pakket. Lichamelijk dus en ook een stuk mentaal. Ik hoop echt dat dit is wat ik nodig heb. Ook al kom ik mezelf hier ongetwijfeld knalhard tegen. Ik ga er weer voor. Ik heb nog even om me op te laden, maar als ik de kans krijg ga ik het weer aan. Misschien toch vast over mijn doelen nadenken........

Het gaat snel

De tijd van afwachten en maar zien is voorbij. Ik heb aankomende dinsdag de intake bij CIR. Zo snel kan het dus gaan. 

Maandag keek ik in het account van mijn zorgverzekering en daar zag ik dat Real Health is gedeclareerd door Maartenskliniek als opname. Het verbaasde me wel, waarom niet gewoon als revalidatie? Voor mij maakt dit wel de weg vrij voor de start van het traject van CIR, want uit niets blijkt dat ik in een revalidatietraject zit. Maar direct gebeld. Ik heb de medewerkster van CIR die ik aan de lijn had wel gevraagd hoe zij declareren. Als revalidatie dus. Oké helder, gaan die Real Health en CIR niet botsen. Actie dan maar gelijk, wanneer zou ik kunnen komen. Tot mijn verbazing zei ze dat er dinsdag nog wel plek is. Eh, dinsdag als in volgende week? Zeker. Nou maar doen dan. Dus nu heb ik een afspraak staan. Bij de bevestiging uitgebreide informatie en de opdracht een aantal vragenlijsten in te vullen. Ik heb er gelijk een paar ingevuld. Wat me tegenstaat is dat daarin steeds gesproken wordt over "uw ziekte". Hallo?! Ik ben niet ziek. Verre van zelfs. Nog een paar vragenlijsten te gaan. Ik ga er in een razend tempo doorheen, gaat toch meestal om je eerste ingeving. Natuurlijk ook vragen over mijn emotionele/psychische toestand 😒. Nou mensen, ook vandaag de dag is mijn emotionele toestand volledig onder controle, heb ik psychisch alles nog keurig op een rijtje.

Vandaag mijn correspondentie en beeldmateriaal opgevraagd bij de Maartenskliniek. Aanvraag via een contactformulier, dus dat komt niet goed denk ik zo. Bij mij in het ziekenhuis is het nodig dat er een machtiging ondertekend wordt en dat er een ID gecheckt kan worden. Kan me niet voorstellen dat het elders heel anders werkt. Ik wacht het bericht wel af. Gaat hoe dan ook niet voor dinsdag aanstaande binnen zijn. 

Gisteren en vandaag zijn niet helemaal mijn dagen. Ik merk een toename in pijn die ik niet kan verklaren. Bij Real Health werd me geleerd dat niet alles altijd een oorzaak moet hebben, dat het ook niet van belang is waar het door komt. Maar dat het is wat het is. Oké, het is dus wat het is. Makkelijk hè. Not!
Natuurlijk wil ik altijd alles verklaren. Want als ik iets anders deed dan anders kan dat wel eens hetgeen zijn wat de toename van pijn verklaart. 
Verandert dit wat? Nee dus. En helpt het dan? Nee dus. Gaat het er dan voor zorgen dat ik "dat" niet meer zou doen? Nee dus. Dus is de oorzaak belangrijk? Nee dus. Conclusie: Het is wat het is.  Dus toch. 
Ja ja, ik heb wel wat opgestoken hoor. Maar de theorie werkt net even anders dan de praktijk. Ik denk er toch over na. Om er vervolgens niets mee te doen. Verspilde energie dus. Zou ik het ooit afleren?
De pijn neemt vast wel weer af, en anders maar een dagje pijnstilling. Ik merk dat ik voor mezelf een enorme drempel opgeworpen heb om pijnstillers in te nemen. Het is zo fijn (bijna) niets te gebruiken. Dus het voelt als een zwakte om dan toch iets in te nemen.

Ik merk dat ik alles wat er bij Real Health verteld is, wat me geleerd is, niet in mijn systeem zit. Als ik over dingen na denk weet ik het heus wel, maar vaker handel ik zonder na te denken. Gewoon, zoals ik ben. Ik weet dat ik afwisseling moet zoeken in mijn houding en activiteiten voordat het ongemakkelijk/pijnlijk wordt, maar in de praktijk van de laatste dagen/weken wissel ik pas af als ik voel dat het moet. Te laat dus. Het is wel zoals het gaat, zoals het al jaren gaat, zoals ik ben. Hoe lastig is het gewoonten te doorbreken? Voor mij enorm lastig. Wat dat betreft is het misschien ook wel heel fijn straks 10 weken begeleiding te krijgen bij CIR. Misschien is dat een periode waarin nieuwe, betere, gewoonten kunnen ontstaan. Dat zou mooi zijn toch? 

Vanavond met de drie kinderen gegeten, altijd leuk. Tijd om lekker bij te praten over zinnige en onzinnige dingen. Zo kan het dus gebeuren dat mijn zoon van 28 en ik samen in de kruiphouding op de grond zitten om te kijken of ik een oefening wel goed doe. Niet dus, ik doe de beweging volgens hem te snel en daardoor zou ik mijn spieren niet genoeg trainen. Nou, dan denk ik dat mijn spieren niet veel gewend zijn, want ik voel ze iedere avond na het doen van de oefening. Straks zal ik eens kijken wat het effect is als ik het langzamer doe.

En vervolgens doen we alle vier een squat om van elkaar te zien hoe we het doen. Dat is toch geweldig! Daar word ik nou blij van. Geen idee of er door voorbijgangers naar binnen werd gekeken, maakt me ook niet uit, maar ik kan me voorstellen dat het een erg gek gezicht was om te zien. Het leukst is dan natuurlijk dat mijn jongste zoon toe moet geven dat ik het wel goed doe (en hij dus niet). Terwijl hij me eerder deze week nog uitlachte. Ik bedoel maar.. 

Het sporten is wel waar ik het meest tegenop zie bij CIR, maar ik overleef het wel. Het is beter dan dagen achtereen alleen maar te zitten om naar theorie te luisteren. De hele dag sporten gaat het niet worden. Bij de intake word ik wel afgebeuld denk ik. In de mail staat dat ik sportkleding mee moet nemen en dat er gelegenheid is tot douchen. Douchen? Eerst zweten dus! 
Natuurlijk is het nodig zodat goed in kaart gebracht wordt hoe ik er voor sta. Ik doe nu bijvoorbeeld niets aan oefeningen dat ook goed is voor mijn armen. Ik deed eerder push-ups, van die eenvoudige tegen de muur. Dat gaf meer nekklachten dan ik al heb, dus die heb ik geschrapt. Het is daarom fijn te weten dat ook daar op gelet wordt en dat dit meegenomen wordt in de revalidatie.

Volgende week werk ik officieel weer halve dagen. Ja ja, het mocht even duren maar zover ben ik dan toch. In praktijk werk ik al vaak wat langer dan in mijn opbouwschema staat, maar het is zo druk, en ik heb het echt naar mijn zin. Als ik iets doe wat ik leuk vind, dan kan dat toch niet slecht zijn? Fysiek doe ik het misschien nog niet helemaal oké, maar mentaal ben ik lekker bezig. Het voelt ook supergoed weer mee te draaien met de rest, weer te weten wat er allemaal gaande is, wat er speelt op de werkvloer en in de organisatie. Er ontgaat je toch een hoop hoor als je er bijna niet bent. Er zijn veel ontwikkelingen en waar ik eerder bang was dat ik werkzaamheden kwijt zou raken, ervaar ik nu het tegenovergestelde. Ik word betrokken om mee te denken over aankomende veranderingen. Ik heb dat ook echt nodig om goed te kunnen functioneren vind ik zelf. De hersenen moeten blijven kraken. Ik krijg daar echt positieve energie van. Conclusie op werkvlak:

Toch weer revalideren

Gisteren bij de bedrijfsarts geweest. Nog even gesproken over hoe het nu gaat en toen was de vraag daar. Ben je bij CIR geweest? Ja dat ben ik en zoals ik eerder al vertelde was ik daar aardig positief over. 

Ik heb natuurlijk nog getwijfeld of ik het traject van nog een revalidatie in zou willen en vooral in zou kunnen. Ik denk dat het theoretische deel heel veel overeenkomsten zal laten zien met Real Health. Bij de kennismaking tekende Peter al het bekende plaatje over belastbaarheid. Daarom ga ik er eigenlijk een beetje van uit dat het minder zwaar voor me wordt deze keer. Wat ik heel erg te overzien vind is de tijd die van me gevraagd wordt.
In de eerste twee weken drie dagdelen in groepsverband en vanaf week drie twee dagdelen voor mijn persoonlijk. Kan ik mooi door blijven werken. Weer minder werken ben ik eigenlijk niet van plan, ik kom er juist weer zo lekker in. 
Het is heel fijn als mijn leidinggevende en de bedrijfsarts zich kunnen vinden in de weg die ik ga. Hoe ik het ook wendt of keer, ik kan ze beide nodig hebben. De bedrijfsarts blijft in beeld zolang ik niet volledig werk en het kan zijn dat acties nodig zijn om dit weer volledig mogelijk te maken. Weet ik niet, maar zou kunnen.

Tegen de bedrijfsarts heb ik gezegd dat ik best een beetje tegenop zie, maar dat door de informatie die ik gekregen heb, ik verwacht bij CIR wat meer adviezen en tips te krijgen passend bij mijn situatie. Want de persoonlijke begeleiding heeft mij zeker over de streep getrokken. Dus ik ga het doen. Mijn verwijzing heeft hij ter plekke gemaakt en digitaal verzonden, dus dat is geregeld. Spannend weer.

Vanochtend eerst mijn zorgverzekeraar maar eens gebeld. CIR mag dan een contract met hen hebben, ik weet niet of ze het goed vinden dat ik aan twee trajecten deelneem. Goed dat ik geïnformeerd heb. Het is de bedoeling dat ik de revalidatie bij Real Health officieel beëindig. Doe ik het niet dan zou het fout kunnen gaan met de vergoeding. En dat risico wil ik absoluut niet lopen. Ik heb me er niet in verdiept, maar zo'n revalidatie kost echt wel een paar duizend euro.

Het is raar, maar toch vind ik het best moeilijk Real Health stop te zetten. Ik ben er niet van om dingen onafgemaakt te laten. Aan de andere kant; het enige dat nog komt is een terugkomdag waarschijnlijk ergens in november. 
Vanochtend heb ik een mail gestuurd om mijn deelname te beëindigen.

Ik hoop dat het voldoende is. In de overeenkomst staat dat ik me verplicht tot deelname aan de twee terugkomdagen. De eerste is geweest, maar de tweede natuurlijk nog niet. Het zou vervelend zijn als er moeilijk over gedaan wordt. Zou betekenen dat ik tegengewerkt wordt in mijn proces naar een beter leven met chronische pijn. Ook al is dat niet wat zij denken dat het beste is, het is mijn keus en ik hoop dat ze dat respecteren. Ik wacht het af.

Ik heb CIR gebeld, dat had ik met Peter afgesproken. Aan degene die ik aan de lijn kreeg heb ik even uitgelegd hoe het zit. Zij begreep het volkomen en vond het beter de afspraak voor intake pas te maken als ik bevestiging van Real Health heb dat ik dat traject beëindigd heb. Ik hoop dat het niet te lang op zich laat wachten.

Met mijn groepsleden van Real Health hebben we een groepsapp.

Toevallig gisteren gingen er weer wat berichtjes over en weer. Een van de mannen was zichzelf een beetje tegen gekomen en moest noodgedwongen een stapje terug doen. Allemaal opbeurende berichtjes terug natuurlijk. Uit mezelf stuur ik eigenlijk nooit een berichtje, ik reageer wel maar begin een gesprek niet.  Maar gisteren voelde ik me een beetje buiten de groep staan. Komt natuurlijk helemaal door mezelf. Ik heb een beetje het gevoel dat ik een overloper ben. Mijn groepsgenoten weten natuurlijk nog van niks en dat houd ik ook nog even zo, maar ik merk dat ik voor mezelf al wat afstand schep. Wat is dat toch een raar proces wat dan de kop op steekt. Dat is het enige leuke aan een terugkomdag, dat ik iedereen weer even zie en spreek. Want dat is best leuk. Ongeacht of we over pijn, revalidatie of wat ook praten.

Aan mijn collega's heb ik ook nog niets verteld. Ze zien me al aankomen.... Ik voel me bezwaard dat ik weer een traject in ga, dat ik er dus weer dagen/dagdelen niet zal zijn. Dat zij daardoor weer een stapje harder moeten lopen. Ook al ben ik vastbesloten in het arbeidsproces te blijven en zo veel als lukt te werken. 

Ik snap mezelf niet hoor, waarom heb ik altijd het gevoel me te moeten verantwoorden naar anderen? Heb ik zo veel moeite met het maken van keuzes die voor MIJ beter zijn? Waarom denk ik bij het nemen van een beslissing wat de gevolgen hiervan voor een ander zijn? Of erger nog, wat anderen ervan denken? Misschien vind ik de antwoorden hierop nog eens, misschien ook niet. Is het gewoon hoe ik ben.

Hoe ik ben........ dat is ook nog een dingetje. Ik leef nog steeds een leven dat indruist tegen alles wat ik ben (of denk te zijn?) en wil zijn. En toch ren ik me weer rot. En dan vooral niet voor mezelf. Waarschijnlijk een van mijn valkuilen. Maar voor een ander bezig zijn is nu eenmaal veel gemakkelijker dan voor mezelf bezig zijn. Het geeft ook meer voldoening. Dat is ook wat waard toch? Waar ik wel heel erg op let is de afwisseling. Echt essentieel om een beetje goed mijn dagen door te komen. 

Pijnupdate: het gaat momenteel redelijk. Te lang zitten is een drama. Lopen gaat vrij aardig, maar niet te lang. Oefeningen doe ik heel trouw en heb ik wat uitgebreid en opgebouwd, toch nog. In het weekend een museum bezocht. Teveel geslenter, dus dat gaf behoorlijk last. Ik moet er een gewoonte van maken vooraf een pijnstiller in te nemen als ik weet dat ik die nodig ga hebben. Een kwestie van gewenning. Vervelende bijkomstigheid is dat mijn nekklachten (al dan niet door een aanrijding, maar volgens de fysio niet los te zien van mijn rugklachten) me ook behoorlijk parten spelen. Het een versterkt het ander, helaas. Al met al: Het moet beter kunnen.

Wikken en wegen

Dinsdag voor het informatiegesprek bij CIR in Zwolle geweest. Hoog tijd verslag te doen in een blog. Ik ben er blanco naar toe gereden, open het gesprek in gegaan. Dat kon gemakkelijk, want ik had toch al besloten geen tweede revalidatietraject in te gaan. Dus lag er geen druk op. Hoofddoel was de bedrijfsarts tevreden te stellen.

Tien minuten te vroeg kwam ik aan. Het gebouw oogt modern en vriendelijk. Het is stijlvol ingericht. Grappig hoe je snel scant wat je ziet en een oordeel er over vormt. Ik meldde me bij de receptioniste die een gezellig gesprekje had met een collega. De collega bleek Peter te zijn en daar had ik dus mijn afspraak mee. Ik hoefde geen plaats te nemen om te wachten, maar mocht direct mee lopen. Na een stop bij de koffieautomaat natuurlijk. Want het is bekend; zonder koffie in de morgen ben ik net wat minder gezellig.

Peter stelde zich voor. We hadden een leuk, spontaan gesprek. Geen afstandelijkheid, maar eigenlijk van begin tot eind prettig laagdrempelig. Na het beantwoorden van een paar vragen kon hij me al vertellen dat ik er één ben van "vooral doorgaan", "niet tegen te houden door pijn" en iemand die "er meer is voor anderen dan voor zichzelf". Ik merkte aan alles dat hij veel ervaring heeft. Dat scheelt een hoop onzinnige vragen. Hij vroeg wat ik allemaal al gedaan had om van de pijn af te komen. Medicijnen, fysio, pijnbestrijding en ja, Real Health. Ik legde uit dat de bedrijfsarts me naar CIR wil verwijzen en dat ik daar zelf zeer mijn bedenkingen over heb. Peter vroeg waar ik werk en wie de bedrijfsarts is. Hij kent het ziekenhuis waar ik werk en ook de bedrijfsarts kent hij. Peter stelde voor dat hij eerst het gesprek zou voeren en dat we dan nog wel terug komen op het al dan niet deelnemen van mij aan het traject. Goed plan.

In het kort... Na ontvangst van de verwijzing van de bedrijfsarts wordt een intake afgesproken. Deze bestaat uit een gesprek met de coördinator revalidatietrajecten (CRT) en een psycholoog, en een fysiek onderzoek door een fysiotherapeut. Er wordt aandacht besteed aan de deelgebieden; -lichamelijk, - geestelijk, - persoonlijke eigenschappen,- omgeving en - zingeving. 
Op een tweede dag vindt er een gesprek met de revalidatiearts plaats voor indicatiestelling. Hij/zij beoordeelt of iemand al dan niet geschikt is voor het traject. Hierna is er nog een eindgesprek met de CRT ter afronding van de intake. Hier worden de doelen vastgelegd en wordt bepaald welk traject gestart wordt en wanneer er gestart wordt. 
Een heel uitgebreide intake vind ik.

Peter vertelt dat de eerste twee weken bestaan uit drie dagdelen (in groepsverband) en de acht weken daarna uit twee dagdelen (persoonlijk). Ik betrap mezelf er op dat ik denk "oké, dat is nog wel te overzien". Het meest positieve aan dit traject is wel de persoonlijke begeleiding. Ik vraag of er dan alleen gekeken wordt naar mijn rugklachten en vertel dat ik (al dan niet door een aanrijding) ook behoorlijke nekklachten heb. Natuurlijk wordt er naar het hele lichaam gekeken zegt Peter, de intake bij de fysiotherapeut omvat het hele lichaam.

Ik vertel dat ik niet van sporten houd, dus niet alleen maar wil horen dat ik toch vooral vaker moet sporten.

Ik weet dat het goed voor me is, maar weet ook dat ik bijvoorbeeld twee keer in de week naar de sportschool ga niet volhoud. Gewoon, omdat ik er echt geen bal aan vind.
Peter kan er wel om lachen. Natuurlijk wordt er gesport tijdens het traject, maar zegt hij, met de hond wandelen, het huishouden doen en meer dagelijkse dingen zijn net zo goed beweging. Mooi, zitten we wat dat betreft in ieder geval op een lijn. Altijd fijn, hoef ik niet in de verdediging.

Mijn grootste angst, en dus bezwaar tegen een tweede traject, is het weer teruggeworpen worden. Peter snapt dat wel, maar geeft ook aan dat dit niet persé zo hoeft te zijn. Dat ik er zelf bij ben. Hij vertelt dat er zeker contact met mijn werkgever (leidinggevende) opgenomen wordt voor de start van de revalidatieperiode. Ook is er de mogelijkheid om een gesprek te hebben gedurende de revalidatie, dit zou dan plaatsvinden in Zwolle. Het is natuurlijk een heel fijn idee te weten dat er, mocht ik dit gaan doen, mensen zijn die mij steunen en waar nodig begeleiden. Want dat is precies wat ik nu mis. Ik strijd nu alleen en dat vind ik soms erg lastig. 

Na ruim een half uur rondden we het gesprek af. Ik krijg een folder mee. Ik vertel Peter dat ik er over na wil denken, maar dat mijn indruk absoluut positief is (wat zeg ik nou!!!!!!???). Dat ik het jammer vind dat ik eerder niet de keus had tussen CIR en Real Health, want dat had ik voor CIR gekozen. Dat weet ik wel. Peter zegt dat hij wel graag binnen een week wat wil horen omdat ze een dossier niet te lang open willen laten. Omdat ik op 6 februari weer een afspraak bij de bedrijfsarts heb geef ik aan dat ik donderdag of vrijdag zal laten weten of ik deel zal nemen aan het traject.

Helemaal in verwarring rijd ik terug naar huis. Ik ben echt aangenaam verrast door het gesprek. Maar ik had toch al besloten zeker geen tweede revalidatietraject in te gaan? Staat mijn besluit dan toch niet zo vast als ik mezelf probeer wijs te maken? Ben ik bereid me nog een keer zo kwetsbaar op te stellen? Want laten we wel zijn, als ik besluit deel te nemen dan ga ik er vol voor en dat zal ook betekenen dat ik mezelf nog een keer keihard tegen ga komen. En dat is echt geen feestje. Nu is dus de tijd van wikken en wegen, uiterlijk woensdag moet ik er uit zijn, dan zal ik aan de bedrijfsarts mijn bevindingen gaan vertellen en moet hij al dan niet een verwijzing maken. Ik neem die paar dagen tijd nog maar. Ook om weer wat meningen te verzamelen, maar vooral om dit zelf te beslissen. Het moet mijn besluit zijn. Ik moet het doen voor mezelf en voor niemand anders. 

Het houdt me bezig

Het gesprek bij CIR, het revalidatiecentrum in Zwolle, heb ik een weekje uitgesteld. Er werd voor afgelopen dinsdag zulk slecht weer verwacht dat ik maandagmorgen gebeld heb om de afspraak te verzetten. En achteraf maar goed ook, alle wegen richting Zwolle en terug waren dichtgeslibd vanwege de sneeuwval. Het zal jullie niet verbazen dat ik het niet erg vind dat het gesprek nog niet plaatsgevonden heeft.

Ik zou liegen als ik zeg dat het me niet bezig houdt, want dat doet het zeker. Regelmatig heb ik het er over met vrienden, collega's en de kinderen.

Natuurlijk zijn er die zeggen dat dat niets voor mij is. Dat ik al een traject doe. Feit blijft dat ik er niet op zit te wachten, maar er zijn ook mensen die me vertellen dat het misschien zo gek nog niet is. Dat Real Health het misschien niet was voor me. Dat laatste is, in ieder geval op dit moment, waar. Natuurlijk heb ik er tips en trucs vandaan gehaald, maar ik mis begeleiding en feedback in mijn traject. Een terugkomdag over een maand of 10, 11 heeft voor mij geen meerwaarde. Misschien denk ik er tegen die tijd anders over, dat moet blijken. Het is best fijn dit te bespreken, horen hoe anderen er over denken. Maar uiteindelijk moet ik degene zijn die de eindbeslissing neemt. Want ook al vindt de bedrijfsarts dat ik dit zou moeten doen, als ik hier echt niet achter sta ga ik het niet doen. Ik moet dus de knoop doorhakken en niemand anders.

Ik heb best wat bereikt in de afgelopen twee maanden en dat is toch een direct gevolg van mijn Real Health periode. Ik ben gestopt met (bijna alle) medicatie, ik kan beter thuis zijn om thuis te zijn en ik ben merkbaar minder of in ieder geval anders moe. De vermoeidheid dit ik had schrijf ik nu toch ook wel toe aan de Palexia die ik slikte. Vermoeidheid en slaperigheid zijn veel voorkomende bijwerkingen.  Nu ik gestopt ben ben ik nog wel moe, maar het is niet zo dat ik om een uur of half 10, 10 uur mijn ogen niet open kan houden. Ik ben nu wel moe, maar niet slaapmoe zoals ik het zelf noem. Nadeel is dat ik het nu vaak te laat maak. Ik val niet zo gemakkelijk meer in slaap en te lang wakker liggen in bed is voor mijn lijf nog steeds geen feestje. Dus stel ik het naar bed gaan uit.

Ondertussen heb ik mijn werk opgebouwd naar, jawel, drie uur per dag. Nog een paar weken en dan werk ik halve dagen. Dat klinkt alweer een stuk beter. Een collega vroeg me gisteren of het me bevalt zo. Niet natuurlijk, maar ik houd me aan mijn opbouwschema, dat is ook wat ik met mijn leidinggevende heb afgesproken. Ik kom om in het werk, en het lukt me nauwelijks mijn (extra) werkzaamheden op tijd af te hebben. Wat dan ook wel bewijst dat ik daar eigenlijk ook wel een uurtje of acht per week voor nodig heb. Maar stiekem blijf ik twijfelen aan de haalbaarheid van acht uur poli werk per dag. Het zou zo fijn zijn een functie te hebben waarbij vanzelf meer afwisseling in houding/activiteit hoort. Maar waarbij ik ook mijn hersenen lekker kan laten kraken, want ook dat is iets wat ik hard nodig heb. Wat niet wegneemt dat ik iedere dag met plezier naar mijn werk ga. 

Dat opbouwen, buiten mijn werkuren, houdt me ondertussen niet meer zo bezig. Ik doe oefeningen, zeker, maar ik weet niet wat ik nog meer op zou moeten bouwen. 

Ik kan nog steeds alles, dat was zo voor de revalidatie en dat is nu zo. Ik doe in principe ook alles, liefst zelfstandig en zonder hulp. Dat zal dus ook niet veranderen. Het is pas twee maanden geleden dat ik twee weken in revalidatie zat, maar het lijkt al zo ver weg.  Ik merk dat ik me lui voel en ontevreden over mezelf, dat ik gedemotiveerd raak....

Niet zo goed voor mijn zelfbeeld dus. Ik denk dat ik het spoor een beetje bijster ben. Dat vind ik wel jammer. Zou dat een gevolg zijn van gebrek aan begeleiding? Of van het niet volledig aan het werk zijn?

Mijn conditie kan vast beter, maar ik ben nu eenmaal niet het meest sportieve mens. Meerdere malen abonnementen gehad van sportscholen, maar ik houd het niet vol omdat ik er eenvoudig weg niets aan vind. Wat moet ik met die apparaten, die zijn niet voor mij gemaakt. Groepslessen? Ook gedaan. Vind ik een paar weken leuk en dan heb ik het wel gezien. Ik zal het dus moeten hebben van mijn oefeningen, wandelingen met Luna (die best weer wat langer mogen zijn) en bezigheden in huis. Want het huishouden doen is ook bewegen.

Na het weekend moet het maar weer klaar zijn met mijn geneuzel. Dat ik het (revalidatie)spoor bijster ben oké, maar daar moet het dan maar bij blijven. Vanaf maandag ga ik er op letten dat ik positiever naar mezelf kijk, dus beter voor mezelf zorg, meer leuke dingen ga doen (dat is er tijdelijk even bij ingeschoten) en vooral weer wat blijer word van mezelf. 

Het gesprek bij CIR is nu aankomende dinsdag. Dat het een weekje later is geworden vind ik niet erg, maar aan de andere kant denk ik dat ik het achter me had kunnen laten als het gesprek al gevoerd was. Dan had ik geweten hoe daar gedacht werd over het al dan niet revalideren voor mij. Nu houdt het me meer bezig dan ik verwacht had. 
Het is toch ook eigenlijk bizar? In augustus was ik bij de orthopeed en nu zit ik officieel nog in een revalidatietraject en wordt er over een volgend traject gesproken. Als me dat vorig jaar rond deze tijd gezegd was had ik in lachen uitgebarsten. Maar zo kan het dus gaan.

Ik bedacht me een tijdje terug dat ik (ik denk) begin vorig jaar bij de bedrijfsarts was omdat er een goede bureaustoel voor me aangeschaft zou worden, vanwege mijn rug, en daar moest hij bij betrokken worden. Hij had het toen ook over een revalidatietraject maar zei dat ik daar zeker niet aan toe was. En zoveel is er niet veranderd sinds die tijd. Zo zie je maar hoe het kan lopen.

Ik weet niet goed wat de consequenties zijn als ik tegen het advies van de bedrijfsarts, om te gaan revalideren in Zwolle, in zou gaan. Maar ik ga echt niets doen waar ik zelf geen goed gevoel bij heb, wat ik echt niet zie zitten.

Hoewel ik open het gesprek in ga, moeten ze wel met een heel sterk en goed verhaal komen wil ik te overtuigen zijn van de zin van een tweede traject. Vooralsnog ga ik er van uit dat dit niet gaat gebeuren.

Hoe het ook loopt:  ik houd de regie, hoe dan ook.

Wat een gedoe zeg

En dan moet je toch weer van je besluit af stappen. Aankomende dinsdag heb ik een informatief gesprek bij CIR, het revalidatiecentrum in Zwolle waar de bedrijfsarts me naar toe wil verwijzen. 

Vanwaar die ommekeer? Dat komt door het gesprek met mijn leidinggevende afgelopen donderdag. Ze staat echt achter me en dat voelt goed. Maar, ze weet ook wat een gedoe het kan worden als een advies van de bedrijfsarts zonder meer in de wind wordt geslagen. We spraken af dat ik in ieder geval naar het CIR zou bellen voor een eerste gesprek. Vooruit dan maar.

Het gesprek met mijn leidinggevende was prettig. Voor het mooie was het wat lang geleden dat we elkaar wat uitgebreider spraken. Maar dat is soms zo. We hebben het over afwisseling in houding/beweging gehad. Over de optie voor eventueel andere werkzaamheden mocht blijken dat de opbouw inderdaad niet loopt zoals we hopen. Natuurlijk gaf ik aan dat ik "het gewoon ga doen" (ja ja daar is ie weer) ook al is het moeizaam, maar ik besef dat het kan zijn dat het echt niet haalbaar is en dan is het fijn als er mogelijkheden voor me zijn binnen het ziekenhuis. We zijn er niet te diep op ingegaan, want ik wil er nog niet teveel aan denken.

Donderdag de koe maar direct bij de horens gevat, kan ik er niet meer onderuit. Ik heb CIR gebeld en gevraagd om een informatief gesprek, erbij gezegd dat het geen intake is. Ik was verbaasd dat ik dinsdag al terecht kan. Ik weet niet echt waarom ik met zo'n snelle afspraak ingestemd heb, waarschijnlijk om het maar op korte termijn achter de rug te hebben. Want het is niet zo dat ik er nu voor open sta en uitkijk naar dit traject. Stiekem hoop ik dat ze daar zeggen dat het niet het moment voor mij is om nóg een revalidatietraject in te gaan. Dan heb ik me aan mijn woord gehouden en kan ik dit bij de bedrijfsarts melden. Maar ik ga tijdens dat gesprek wel helemaal eerlijk zijn, niets mooier of lelijker maken dan het is. 

Ik kreeg de afspraak per mail bevestigd en een tweede mail met inloggegevens voor een account (!). In mijn account zou ik een vragenlijst moeten invullen. Toen ik dit wilde doen moest ik akkoord gaan met de voorwaarden van CIR. Daar staat onder andere in dat ik dan akkoord ga met het verwerken van de gegevens in het EPD (voor de leken onder ons; het Elektronisch Patiënten Dossier). Dat wil ik dus niet. Ik wil voor nu nog op geen enkele wijze geregistreerd staan bij hun. Zonder akkoord te gaan kon ik niet naar de vragenlijst. Ik heb een mail gestuurd of ik de vragenlijst in kan vullen zonder account. Dat kan dus niet. Ik ga dus zonder ingevulde vragenlijst naar het gesprek. Lijkt mij prima voor een informatief gesprek. Vragen ze maar wat ze van me weten willen.

Om mijn frustratie toch even te ventileren heb ik een berichtje in de groepsapp van mijn lotgenoten van Real Health gezet. Af en toe vliegen daarin nog wat berichtjes heen en weer. Ik kreeg vooral verbaasde reacties. Eén gaf aan dat als ik het niet eens ben met de bedrijfsarts ik UWV in kan schakelen. Maar dat is het punt niet, ik heb een prima gesprek gehad met de bedrijfsarts. Hij heeft alleen niet helemaal door wat de revalidatie met me gedaan heeft. Wat het me gekost heeft en nog kost. Hij vindt dat ik te weinig begeleiding in het traject heb. Dat ben ik met hem eens. Dat is geen nieuws. Mijn lotgenoten zijn ondertussen bijna geen lotgenoten meer. Zij bouwen allemaal op als dollen. Maar ja, als je van bijna niets meer doen naar "alles proberen en kijken wat kan" gaat, boek je al snel winst. Want we kunnen bijna alles. Ik deed voor de revalidatie dan ook alles wat ik wilde.

Vrijdag heb ik een mail naar Real Health gestuurd, wat passages om de strekking duidelijk te maken:

Ik weet dat de revalidatie zelf managing is, dat is het altijd.

Wat ik wel heel vervelend vind, is dat uit de informatie zou blijken dat het opbouwschema dat ik volg volledig mijn eigen plan zou zijn, omdat ik zou denken dat dit het best voor me is.

Dat beeld klopt mijns inziens niet. Ik zou nooit met zo'n opbouwschema gekomen zijn. Het is ontstaan naar de adviezen van Real Health. Ik heb het concept naar Real Health gemaild en met Melanie telefonisch besproken of dit dan ongeveer de bedoeling zou moeten zijn. Want echt, ik had geen idee.

De bedrijfsarts gaat zelfs zo ver dat hij nog een ander revalidatie traject adviseert omdat hij vindt dat de nadruk teveel op het cognitieve vlak gelegen heeft. Al heb ik hem verteld dat bewegen echt wel goed aan de orde is geweest.  Dat ik dagelijks oefeningen doe. 

Op de terugkomdag meldde ik al dat ik nu in een leven zit dat indruist tegen alles wat ik ben en wil zijn. Ik vertelde ook hoe lastig het is bij de bedrijfsarts een "plan" te verdedigen dat zo niet eigen is.

Zeker na de conclusie die de bedrijfsarts mede trekt uit de opgestuurde informatie voel ik me niet erg gesteund, heb ik het gevoel er alleen voor te staan. 

Ik vind het belangrijk mijn gevoel hierover van dit moment met jullie te delen. Ik begrijp dat jullie er niet veel mee kunnen, dat het mijn proces is, maar op dit moment voel ik me enigszins onzeker over de ingeslagen weg.

Ik had heel erg de behoefte dit te doen en dan vooral omdat gezegd wordt dat het traject een jaar duurt, maar er niets van hun afkomt als ik er niet nadrukkelijk om verzoek. Dat zelfs het opsturen van informatie niet altijd voldoet. En dat mede hierdoor dus een conclusie als die van de bedrijfsarts het gevolg kan zijn. De opgestuurde informatie ging namelijk helemaal niet over mij, maar over hen! Over het revalidatiecentrum en haar werkwijze.

Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die denken "waar maak jij je druk om", "wat is precies je punt"? Nou, daar ben ik wel achter..... Ik ben als de dood dat ik weer teruggeworpen wordt; weer minder werken, weer minder actief, weer minder meetellen, weer minder zelfvertrouwen, weer de strijd aan moeten gaan, weer terug naar af!

Het lijkt allemaal weer behoorlijk negatief, maar dat is zeker niet het geval. Met de kleine opbouw in werkuren nemen mijn werkzaamheden ook weer toe. Ik merk dat ik voor vol wordt aangezien door mijn collega's. Dat is natuurlijk super, dat niet volledig werken niet gelijk staat aan niet volledig meetellen. Ik word gevraagd mee te denken over van alles en nog wat en dat doe ik maar wat graag. Dus ik ben zeker in mijn element op werk. Daar ben ik me ook zeer bewust van en daar geniet ik ook bewust van.

Ik doe nog steeds bijna iedere dag mijn oefeningen. Ik vind ze nog steeds niet leuk, maar het is nu iets waar ik aan gewend ben. De hond is ook nog steeds blij met de wandelingen samen.

In mijn tijd buiten werk ben ik zelf momenteel van ondergeschikt belang, misschien niet handig omdat mijn opbouw thuis er dan wat bij in schiet, maar mijn prioriteit ligt op dit moment echt even ergens anders. Dat is geen keuze, maar een voldongen feit. Als het wel een keuze was had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Met evenveel liefde.

Dus voor vandaag een mooie afsluiter:

 

Teleurgesteld

Sinds het bezoek aan de bedrijfsarts eergisteren voel ik me teleurgesteld. Teleurgesteld in Real Health, teleurgesteld in de bedrijfsarts en bovenal teleurgesteld in mezelf. 

Op de afgesproken tijd stap ik binnen bij de bedrijfsarts. Ik vind hem wel aardig. Zou gemakkelijk vooroordelen kunnen hebben door verhalen die ik over hem heb gehoord, maar tot nu toe ben ik niet ontevreden over de beste man.

Zijn eerste vraag is hoe het nu met me gaat. Ik vertel hem dat ik het best hard werken vind. Dat ik merk dat ik door mijn lijf wel degelijk signalen krijg op het moment dat ik afwisseling moet zoeken in activiteit/beweging/houding.

Maar ook dat ik het wel heel lastig vind hier aldoor naar te handelen. Soms ben ik gewoon met iets bezig dat ik af wil hebben, of zomaar nog even mee door wil gaan. Ik vertel ook dat ik het soms zo vermoeiend vind al dat wisselen. Het zou zo fijn zijn als ik eens twee uur, drie uur of nog langer gewoon kan zitten; op werk, maar ook thuis; lekker bankhangen. Of twee, drie uur door een dorp slenteren. Tegelijkertijd weet ik dat de afwisseling me beter op de been houdt dan zitten/slenteren terwijl alles in mijn lijf in opstand komt. 

Dan vertelt de bedrijfsarts dat hij inderdaad bericht van het revalidatiecentrum heeft ontvangen. Maar dat het een algemeen verhaal is waarvan de strekking vooral is dat ík het opbouwschema heb gemaakt omdat ík vind dat dit het best voor míj is. Nergens in het verhaal staat iets over een advies vanuit Real Health of dat het schema is ontstaan aan de hand van wat besproken is tijdens de revalidatie. Er staat vooral dat het een zelfmanaging programma is en dat het dus altijd eigen keuzes zijn. Nou sorry hoor, dit vind ik dus echt te kort door de bocht. In het verslag van ons gesprek, dat ook naar mijn leidinggevende is gestuurd, schrijft de bedrijfsarts onder andere:

Ik vertel dat ik hierin teleurgesteld ben. Dat ik weet dat revalideren zelfmanaging is, dat is het altijd. Maar dat ik zelf nooit, echt nooit zo'n opbouwschema had bedacht. Ik had überhaupt nooit verzonnen dat ik zo ontzettend veel in zou moeten leveren om, hopelijk beter, vooruit te kunnen komen. Volgens mij kent hij me, zelfs al zien we elkaar pas voor de tweede keer, goed genoeg om me te geloven. In ieder geval wekt hij die indruk.

De tweede alinea klopt. Ik heb gezegd dat ik het lastig vind dat het traject een jaar duurt, maar dat ik alleen met het revalidatiecentrum te maken zal krijgen als ik zelf bel. Ook dat door het verstrijken van de tijd mijn connectie met het revalidatiecentrum steeds minder wordt en de drempel om, ongeacht waarvoor, contact op te nemen dus steeds hoger wordt. En dat ik dus geen idee heb of ik opbouw op dit moment, buiten de tijdsduur om. 

Dan de conclusie: De bedrijfsarts vindt dat mijn revalidatie vooral cognitief is, maar dat de aandacht te weinig ligt op het fysieke deel. Dat ik wel oefeningen doe en me bewuster ben van mijn lichaam schijnt niet voldoende te zijn.

Zijn voorstel: 

Met andere woorden, hij oppert een tweede revalidatie traject waarbij ook meer aandacht gelegd wordt op beweging, mogelijkheden en onmogelijkheden, en eventueel sporten. De verzekering ziet me aankomen, nog een revalidatietraject.....  

Ik hoor het aan en besluit het nog maar even te laten bezinken. 

Tja, en met die informatie kom je dan dus thuis. Ik overdenk het gesprek nog eens, en nog eens, en nog eens en kom maar tot één conclusie.

Ik voel me zo in de steek gelaten door de begeleiders van Real Health. 

Zij wéten wat een strijd ik heb moeten leveren om deze stap te zetten. Hoe vreselijk ik het vond en nog vind. En nu zeggen ze dat het allemaal mijn eigen idee is! Echt, iedere dag weer worstel ik met mezelf. Druis ik in tegen wat ik ben en wat ik wil zijn. Voelt mijn leventje vreemd aan, onveilig, onzeker. Ben ik teleurgesteld in mezelf.

Natuurlijk heb ik zelf het opbouwschema in elkaar gezet, maar volledig aan de hand van wat ons tijdens de trainingen is aangereikt. Omdat het zo niet bij mijn paste heb ik het gemaakte schema nog naar Real Health gemaild met de vraag of dit is wat ze bedoelen. Melanie gaf in haar, telefonische, reactie aan dat het een goed schema was. Ze vroeg of ik me er in kon vinden, waarop ik gezegd heb dat ik het maar niks vond, maar dat het nu eenmaal moest gebeuren. Dat ik naar de visie van de revalidatie zou handelen.

Ik ben niet eens boos, maar zo ontzettend teleurgesteld, zo, zo, ja bijna verdrietig kan ik wel zeggen. Ik vraag me af of ik spijt heb van de revalidatie. maar daar kom ik niet helemaal uit. Niet over nadenken dus.

De komende week wil mijn leidinggevende een gesprek met me over het verslag van de bedrijfsarts. Het is sowieso goed een gesprek te hebben samen, vanwege alle verandering die voor de deur staan op het werk is het er een beetje bij in geschoten. Ik vind het voor mezelf, mijn collega's en mijn leidinggevende belangrijk alles open te bespreken. Zo weet ieder die het moet weten hoe een en ander er voor staat. 

Oké, en nu weer genoeg gezeurd. Ik wil en moet weer mijn eigen positieve ik zien te worden. Misschien (nog) niet fysiek maar door willen gaan, maar mentaal zeker wel. Er is genoeg te doen voor me, thuis en op werk. Er liggen uitdagingen, thuis en op werk. Ik denk zelfs dat ik kan zeggen dat ik nodig ben, thuis en op mijn werk. En ik zal er zijn, op zoveel mogelijk momenten waarop ik gewenst ben, thuis en op werk. Hoe het met de pijn gaat merk ik wel, maar ik ga me er niet onder laten krijgen. Ook niet door tegenslagen als deze.