Eerste opbouw

Deze week is mijn eerste week waarin ik mijn werkuren opbouw. Ja ja, het gaat gebeuren. Vanochtend 2.5 uur gewerkt in plaats van de twee uur die ik de laatste weken werkte. Ik had het niet verwacht, maar ik merkte wel echt dat ik langer bleef. Ik was extra dus had geen vaste taken en dus geen vaste plek. Dat geeft in ieder geval ruimte wat meer op te staan en heen en weer te lopen.

Dat heb ik ook dankbaar gedaan. Mijn collega's van voldoende koffie en thee voorzien. Ideaal loopje, zo even naar de keuken. Staan wachten tot het klaar is en dan weer rustig terug lopen. Ik denk niet dat het voldoende tijd is voor "herstel" zodat ik daarna weer een uur kan zitten, maar dat ga ik de komende weken wel merken. 

Bij thuiskomst direct de hond aangelijnd en naar het bos gelopen. Het is fijn dat ze nog even los kon, want vanavond krijgt ze het druk genoeg met heen en weer rennen. Luna vindt vuurwerk helemaal leuk en wil er dus eigenlijk gewoon naar toe. Dat laat ik maar niet gebeuren.

Ik merk dat ik het wat fijner begin te vinden thuis.

Heb niet de behoefte altijd weg te zijn. Dat vind ik wel winst. Ik heb mezelf eigenlijk nooit de ruimte gegeven om "gewoon" thuis te zijn. Ik wissel mijn thuis bezigheden nog steeds af. Plan een bepaalde tijd voor wat ik doe. Diamond painting mag ik ongeveer drie kwartier aan een gesloten doen. Het is best leuk om te zien dat ik echt wat aan het creëren ben. Voordeel is dat ik het niet zelf hoef te verzinnen, want een echte Crea Bea ben ik nooit geweest en zal ik niet worden ook. Als mijn tijd om is moet ik van mezelf minimaal een half uur iets doen waarbij wat meer beweging nodig is. Dat zijn meestal wat huishoudelijke klusjes. 

Ik ben nu, in principe, helemaal van de medicijnen af. De laatste Palexia heb ik afgelopen donderdag genomen. Dat gaat prima. Goed gevoel om niet meer zo'n pillendoos te zijn. De nortrilen, die ik heb voor mijn zenuwpijn, gebruik ik nog wel. Zenuwpijn is echt niet fijn en zelfs met die medicatie meer aanwezig dan me lief is. Ik geef mezelf de vrijheid een Arcoxia te nemen als ik het gevoel heb een echt slechte dag te hebben. Moet nog een beetje blijken of het wat doet. Ik kan natuurlijk niet zeggen of ik meer pijn had als ik deze niet in had genomen. Dat neem ik maar aan.

Wat jammer is, is dat ik niet zo gemakkelijk in slaap val. Misschien een gevolg van het stoppen van de medicatie. Dat moet ik er dan maar voor over hebben.

Da's heel eenvoudig te zeggen, maar ik baal er natuurlijk toch wel van. In het begin had ik geen last van vermoeidheid, maar dat sluipt er nu wel in. En dan is het jammer dat ik wakker lig.

                                             

Even een pijn update. De pijn is er gewoon, altijd. Ik doe, bijna dagelijks, mijn oefeningen. Dan weet ik dat ik in ieder geval een mate van bewegelijkheid heb.

De opbouw belastbaarheid oefeningen gaan goed. Ik bouw ze niet verder uit. Wat heeft het voor zin om meer dan vijf minuten op je plaats te gaan staan joggen? Niet dus. Opdrukken (tegen de muur) gaf te veel weerstand in mijn nek, dus dat laat ik maar even. Komt wel weer. Wat ik heel vervelend vind, is dat ik voor mijn gevoel minder goed kan lopen. Ik doe het natuurlijk wel, maar het voelt niet goed. Gisteren even op de fiets naar zoonlief gegaan, maar dat is ook niet echt een optie. Als ik op het zadel zit heb ik het gevoel op twee spijkers te zitten. Niet lekker. Dus toch maar lopen.

Ik hoop er nog steeds op dat het beter gaat worden. Al dan niet door de revalidatie. Met het uitbreiden van mijn werkuren moet het ook wel beter worden, anders heb ik nog een behoorlijke strijd met mezelf te leveren.

Vanavond knallen we 2018 er uit om plaats te maken voor 2019. Nieuw jaar, nieuwe kansen. 

Even geen probleem

Gisteren gewerkt. Ik begon om 12 uur omdat om 14 uur de informele poli borrel zou beginnen. Bij de balie miste een collega dus ik kwam niet ongelegen. Altijd druk bij ons richting feestdagen.Spoedjes, telefoon, door pijn radeloze mensen aan de balie, rommelig spreekuur; alle ingrediënten voor de 24ste december waren paraat. Ik hou ervan, onverwachte zaken die om ongewone oplossingen vragen. We zijn goed genoeg om iedereen te willen helpen, maar ergens houdt het op. Een spreekuur is op een gegeven moment echt maximaal gevuld en dan moeten we dus ook nee verkopen. Als de situatie dat toe laat natuurlijk.

Het is altijd een gezellige tijd om te werken, dus ik was blij dat ik er ook bij was. De spreekuren liepen best uit, door alle extra's. Dat betekende dat ik dus om half 3 nog aan de balie zat. Was ik 2,5 uur aan het werk. En dat lukt dus gewoon niet. Ik heb de laatste 3 kwartier staan en zitten afgewisseld. Heel onhandig, want de balie is natuurlijk niet gemaakt om staand aan te werken. Maar goed, beter dat dan zitten op dat moment. Ruim half 3 was ik er klaar mee, ik merkte dat ik er chagrijnig van werd. Dat is natuurlijk zonde en het niet waard. Dus ben ik me om gaan kleden. Gelukkig was een deel van de collega's klaar, kwam onze leidinggevende en hebben we met elkaar even kunnen borrelen. Staand voor mij, dat dan weer wel.

Ik vind het heel vervelend steeds zo met mijn neus op de feiten gedrukt te worden. Maar ik doe mijn best me er niet al te veel door te laten beïnvloeden. Ik wil natuurlijk wel gewoon leuk en gezellig blijven voor mijn omgeving.

Vandaag is het kerst. Na het schrijven van deze blog ga ik eerst maar eens wat overmaken voor goede doelen. Doe ik eigenlijk ieder jaar van mijn eindejaarsuitkering, dus voor nu wordt dat ook hoog tijd.
Want, ik kan er niets aan doen, maar ik denk toch altijd terug aan van alles en nog wat. Over wat geweest is, over wat komen gaat. Meer nog dan met oud en nieuw. Natuurlijk heb ik geen leuke afgelopen twee maanden gehad. Maar laten we eerlijk zijn, het kan allemaal zo veel erger. En helaas is het voor veel mensen ook echt erg op dit moment. Er is zoveel narigheid in de wereld; armoede, ziekte, natuurgeweld, honger, oorlog en zo kan ik nog wel even doorgaan. Afgelopen week nog een tsunami in Indonesië die niemand aan zag komen. Als ik de beelden zie.......afschuwelijk. 
Maar ook dicht bij huis. Net even koffie wezen drinken in het hospice. Gesprekje gehad met een vrouw die vannacht bij haar (veel te jong terminale) man in het hospice heeft geslapen. Ze weet dat dit hun laatste kerst samen is. Ze weet niet eens of ze samen het nieuwe jaar nog halen. 

En ik? Ik heb alleen maar chronische pijn. Maar ik heb natuurlijk een goed leven. Kom niets te kort en heb eigenlijk niets te wensen. Ben gezond en mijn geliefden zijn dat ook.
Ik weet heel goed dat een probleem, al is het klein, best een probleem kan en mag zijn. Maar vandaag even niet, vandaag parkeer ik elk probleem. Laat het maar even. Ik pak het wel weer op, maar nu even niet. Nu wil ik alleen maar blij zijn met wat ik heb. Dus vandaag en morgen, beide kerstdagen, heb ik even geen probleem.

Terugkomdag, toch weer heftig

Vandaag dus de terugkomdag. Ik heb er geen zin in. Onderweg in de auto probeer ik te bedenken waarom ik er geen zin in heb. Het is leuk om mijn groep weer even te zien, de begeleiders (welke twee er dan ook zullen zijn) zijn aardig, en toch......  Tijdens een noodstop bij een benzinestation, om me in mijn enorme behoefte aan koffie te voorzien en even de benen te strekken, bedenk ik dat het komt omdat ik voor mezelf niet het gewenste resultaat heb behaald. Verre van zelfs. Waar koffie al niet goed voor is. Met positief momentje met twee mannen die de koffie automaat niet snapten. Ik kon het ze uitleggen en ze waren helemaal gelukkig. We ❤ coffee.

Precies om 11 uur liep ik het hotel binnen, vijf van mijn groepsgenoten waren er al. Een gezellig weerzien. Was het echt al een maand geleden dat we twee intense weken met elkaar meemaakten? Kort daarna melden de laatste twee mannen zich en waren we compleet. Bakkie koffie, even kletsen en daar kwamen Roel en Evelien aanlopen. Onze begeleiders voor deze dag dus.

Eerst een rondje om van elkaar te horen wat voor stappen we al gezet hebben. Wat is er veranderd. Echt in het kort. Ik geef wel aan dat ik het lastig vind dat er na vandaag pas weer een terugkomdag komt over een maand of 10, 11. Evelien legt nog eens uit dat in de twee weken alles is behandeld, dat er meer niet is. Waarop ik zeg dat ik de drempel wel steeds hoger vind worden als de connectie weg is. Natuurlijk mag ik altijd bellen, dat wordt nog weer eens benadrukt. Weet ik ook wel, maar ja, die drempel hè.

We kregen de brief die we ergens in de laatste twee dagen van de revalidatie naar onszelf geschreven hadden. Dit is hem dus:

De brief was reëel. Alles wat er in staat klopt, al overweeg ik nog niet te gaan joggen, maar ik ben helemaal niet trots op mezelf (daarover verderop meer).

In groepjes van vier moesten we onze bevindingen er over op dit moment bespreken en ontdekken welke bespreekpunten er uit zouden komen voor na de lunch. 

Er bleek vooral behoefte aan wat aanvullingen op de twee weken. Hoe ver moet je bijvoorbeeld gaan met de opbouw belastbaarheid.
Eigenlijk zijn mijn groepsgenoten ieder op haar/zijn eigen manier heel goed bezig, hebben ze duidelijk in beeld wat moet gebeuren. Fijn om te horen, ik ben oprecht blij voor ze.

Na de pauze kregen we, tijdens het persoonlijke moment, allemaal een sleutelhanger. Een persoonlijke, met een afbeelding van hoe we onze gedachten hadden genoemd tijdens de revalidatie.  Voor mij dus een spin.

 Ik schreef er het volgende over in mijn blog van 15 november:

Een spin in het web, maar ook een beestje dat hard moet werken om zijn doel te bereiken. Hij moet het web maken, anders vangt hij geen insecten en dus geen eten. De spin is stoer, bedenk maar eens hoe mensen er op reageren. Maar tegelijk is een spin zwak en kwetsbaar, want het kost weinig moeite een spin uit te schakelen.

De vraag van de begeleiding was hoe we er op dit moment bij zitten. Helaas weer de negatieve uitzondering van de groep. Daar word ik dus echt niet goed van. Waar is mijn "hoera moment", wanneer mag ik deze ervaren? Ik heb zoveel opgegeven, zoveel ingeleverd, waarvoor? Ik ben niet trots of blij met mezelf en heb bovendien nog steeds veel pijn.

Ik werk nu twee uur, probeer thuis een nieuwe draai te vinden, tevreden in huis te kunnen zijn zonder het gevoel te hebben te moeten rennen en vliegen.

Thuis niets doen zit er nog niet in. Ik moet gewoon wat om handen hebben. Diamondpainting, huishouden, koken, koffie drinken..... wat dan ook. En bij alles leg ik mezelf een tijdsduur op. Dit om vooral niet te lang te zitten, te staan of wat ook. 

Op werk red ik het goed als ik veel afwisseling heb. Twee uur zitten aan de balie is minder fijn. Twee uur hè, 120 minuten, het is zo om, maar zo lang voor mij om uit te zitten. Roel zegt dat heel even 5 of 10 minuten pauzeren misschien genoeg kan zijn om het wel vol te houden. Natuurlijk probeer ik wel even af te wisselen, koffie te pakken, even te staan, maar het is niet lang genoeg om het zitgevoel te doorbreken. Het maakt me onzeker, bang dat ik de vier keer acht uur niet meer haal met het werk dat ik doe en deed. En waar ik van houd!

Evelien vraagt waarom ik aan de revalidatie begonnen ben. Dat weet ik wel hoor. Omdat ik voelde dat ik het leven dat ik leidde ook niet eeuwig vol zou houden. Dat ik bang was dat mijn lichaam het op zou geven.

Maar mentaal voelde ik me toch een soort van comfortabel, dit leven ken ik, past me, kan ik aan. 

Tegelijk besef ik dat er geen weg terug is. Ik ben een weg in geslagen en er is geen weg terug. Alles terugdraaien is kansloos. Terug naar het leven dat ik leidde bestaat niet. Dus met de start van de revalidatie heb ik mijn oude manier van leven achter me gelaten. Door week twee van de revalidatie is de knuppel in het hoenderhok gegooid, alles verstoord, voor altijd. Roel geeft aan dat hij mijn proces die week ook heel heftig vond. De consequenties van de revalidatie zijn genadeloos. Of ik deze weg bewandeld had als ik alles van tevoren had geweten? Ik heb echt geen idee, waarschijnlijk niet. 

Natuurlijk heb ik stappen gezet. Ik vind dat ik thuis echt wel winst heb behaald. Ik ben mijn medicijnen aan het afbouwen om daarna te kijken of ik voldoende heb aan zo nu en dan pijnstilling. Ik ben bezig met een plan op werk. 

Wat voor mij het ergst is, is dat mijn huidige leven indruist tegen alles wat ik ben en wat ik wil zijn. Dat, ja dát, is bijna niet te verdragen. Ik ben mezelf niet. Ik ken mezelf niet. 

Evelien vertelt dat het soms nodig is om voor de voortgang van dit proces aanvullende hulp te zoeken. Ik weet direct dat ze doelt op psychische hulp.

Ik vertel dat ik helemaal niets tegen psychologen heb, maar dat ik dat nu voor mezelf echt weiger. Ik weiger om door het ene traject in het andere traject te vallen. Dat ga ik gewoon niet doen. Ik zal aan mijn nieuwe zelf moeten wennen, linksom of rechtsom. Hoe ik het ga doen gaat de toekomst leren.

Zo was het toch weer een heftig dagje, maar ik vergeet niet mijn positieve momentjes te herkennen. Blije mannen bij het koffie apparaat, thuiskomen en niet hoeven te koken omdat iemand anders dat doet voor me. Daar word ik echt wel blij van hoor. Ook vandaag!

Postitieve energie

Er zit weer een werkweek op. Tenminste, een soort van werkweek. Want ja, wat is nou twee uur per dag. Maar de uren die ik werk vind ik heerlijk. Ik heb het druk, er komen nieuwe dingen op mijn pad en ik voel me nuttig en gewenst. 

Het is echt geweldig om dat te ervaren. Doordat ik met veel verschillende dingen bezig ben merk ik dat ik (lichamelijk) ook meer aan kan.

Ik zit niet lang op een plek, loop regelmatig een stukje en dat komt door het werk zelf en dus niet omdat ik voel dat ik moet bewegen. Mijn werk is mijn lichaam dus voor! Geweldig toch? Voordat de pijn toeneemt heb ik de nodige verandering in houding te pakken. Mijn werk is dan dus helend. 
Hoe mooi zou het zijn als het zo kan blijven in de toekomst? Ik hoop dat ik de mogelijkheid houd of krijg om deze afwisseling in werk te houden. Dat zou me ontzettend veel vertrouwen geven voor de toekomst. Zou een win-win situatie zijn, want ik functioneer dan optimaal en daar profiteert mijn werkgever van.

Eerlijk, ik twijfel soms zo of het voor mij wel mogelijk is terug te gaan naar 4x 8 uur werken. Maar door de ervaring van de afgelopen week denk ik dat het mogelijk is. Als ik die afwisseling dus maar heb. Dit wordt absoluut een bespreekpunt in de nabije toekomst. Want vier uur op een plek gaan zitten buffelen lijkt een onmogelijkheid geworden. Om over acht uur maar te zwijgen.

Gisteren weer vragenlijsten in moeten vullen in het kader van mijn revalidatie bij Real Health. Dit was de derde al en er zullen er door het jaar nog wel wat volgen. Alles om te bepalen wat de revalidatie met me doet neem ik aan. Natuurlijk de bekende vragen om uit te vinden of ik misschien depressief ben. Nou lieve mensen, ik kan jullie meedelen dat ik niet van plan ben van een flat te springen. Daar is het leven veel te leuk voor.
Confronterend vond ik de vragen over pijn zelf. Ik heb niet het idee dat ik minder pijn heb dan voor de revalidatie. Het is helemaal niet leuk om door het beantwoorden van de vragen bevestigd te krijgen dat dit ook echt zo is.
De pijnscore van gisteren is, voor zover ik het me herinner, ongeveer op het zelfde niveau als bij de eerste vragenlijst. Die was een week of vier voor de revalidatieweken. 

Ik ben benieuwd hoe de terugkomdag aanstaande donderdag er uit gaat zien. Het is maar een paar uurtjes. 11.15 uur ontvangst met koffie, 12.30 uur lunch en eind rond 16 uur. Niet heel veel tijd om nuttig te besteden. Ik ga het zien. Kan niet zeggen dat ik er zin in heb. Mijn lotgenoten weer zien vind ik wel leuk, horen hoe het hen vergaat. Vooralsnog heb ik niet het idee dat ik winst heb behaald door de revalidatie, denk dat ik dat wel ga proberen te bespreken. Misschien zie ik dat helemaal verkeerd, maar dat ga ik dan vast wel horen. 

Vanwege de aanpassing in tijdsbesteding vind ik dat mijn dagen meer beïnvloed worden door pijn, of eigenlijk door het voorkomen van (toename in) pijn. Bij de revalidatie noemden ze dat zo mooi tijdgestuurd in plaats van pijngestuurd.
Ik heb aan mezelf toe moeten geven dat dit mentaal echt wat met me doet. Het bewust bezig zijn met verandering van houding, activiteit, rust, sociale contacten, enzovoorts voelt niet vertrouwd en dat brengt wat onrust en onzekerheid. Zou ik al uit de overbelasting zijn? Waarom heb ik dan nog pijn? 
Bovendien moet ik dingen (tijdelijk) laten die ik echt leuk vind. Omdat ik minder werk kan ik ook geen dienst van vier uur draaien als vrijwilligster in het hospice. Hier heb ik mezelf dus even uit het rooster moeten halen. Is misschien nu ook wel te zwaar, maar het "moeten laten" hoort niet bij mij. 
Gelukkig ook een positief punt hierbij;  ik ben voor het hospice een van de roosteraars en dat kan ik wel blijven doen als ik aan de beurt ben. Het maakt daarvoor niet uit wat ik aan het doen ben, door de dag heen heb ik altijd een moment om lopende zaken hiervoor af te handelen. Tel ik als vrijwilligster gelukkig ook gewoon mee. Daar word ik blij van.

Ik wil de positieve energie die ik van mijn werk krijg ook krijgen van alles wat ik doe buiten werk. Dat gaat blijkbaar niet vanzelf, daarvoor zit ik mezelf nog wat teveel in de weg. Dus ben ik van plan iedere dag heel bewust te genieten. Van de zon, mijn kinderen, van mijn huis, van de hond, van mijn thuismomenten, gewoon van alledaagse dingen. Pijn zal mij er soms van proberen te weerhouden, maar dat ga ik niet laten gebeuren. De truc wordt vooral om zonder "gewoon door te gaan" en dus nooit uit die vermoeidheid van overbelasting te raken, te genieten van alles wat op mijn pad komt.
Ik ben er van overtuigd dat ik met positieve energie geluk af kan dwingen. En dat ben ik van plan te gaan doen.

Morgen vieren we Sinterkerst hier thuis. Met z'n zevenen hebben we lootjes getrokken en dus zijn er morgen cadeautjes. Iedereen maakt wat lekkers klaar dus kunnen we allemaal genieten van de gezelligheid en van elkaar. Ik voel de positieve energie al op me af komen. Het is toch mooi om tijd door te brengen met mensen van wie je houdt? 

In opstand

Alles in mij komt in opstand. Ik leid op dit moment een leven dat niet bij me past. Dat indruist tegen alles wat ik ben en wil zijn. 

Ik werk twee uur per dag en moet de rest van de dag zo inrichten dat ik over een tijdje het gevoel heb dat ik volledig uit de overbelasting ben. Dat ik stabiel onbelast ben. Want van daar uit kan ik dan rustig opbouwen. 
Dat is tenminste hoe het zou moeten gaan op dit moment. Maar ik kan mijn draai nog helemaal niet vinden. Voel me niet fijn met mezelf. Ben gewoon niet blij. Heb nog steeds het gevoel te rennen en te vliegen. 
Is dit het nu? Moet het zo gaan? Wordt het hier beter van? Hoe dan? Wanneer dan? Vragen, vragen, vragen, ik word er niet goed van. Want ik weet de antwoorden niet. Het geeft me een onrustig gevoel, alsof ik uit balans ben. 

De innerlijke strijd; aan de ene kant door willen gaan zoals voor mijn revalidatie, aan de andere kant alle deskundige adviezen die aangeven dat ik het nu toch echt anders moet doen. Ik heb het er maar lastig mee.
Het is natuurlijk ook teveel verwacht direct resultaat te merken van de stappen die ik op dit moment zet. Maar wat zou het welkom zijn, en helpend!

In mijn opbouwschema staat dat ik tot en met 28 december 2 uur per dag werk. Ik ga na twee uur werken dus ook echt weg. Dat valt niet mee, zeker niet als er nog veel werk ligt, maar ik doe het wel. Als het voor de poli niet uitmaakt werk ik van 9 tot 11 uur. Dat betekent dat ik uiterlijk 12 uur thuis ben. Je zou denken dat ik dan alle tijd heb voor alles wat ik meer doe dan werken; huishouden, hond, sociale contacten, enz.  
Dat is ook zo, maar toch lukt het me zelden om op een middag tijd voor mezelf over te houden om thuis "niets" te doen. En dat is nu juist iets wat ik wel zou moeten doen en dus moet leren. 
Het zet me wel aan het denken, moet ik dan echt een planning gaan maken? Moet ik op de kalender zetten wat ik wanneer op de dag wil doen en dus ook plannen wanneer er tijd is voor "niets doen". Dat is toch te gek voor woorden? Aan de andere kant, als het me dan wel lukt is het misschien helemaal niet zo gek om het eens te proberen. Probleem is dat ik me dan aan (mijn zelf opgelegde) agenda moet houden en dat is best moeilijk. Maar, ik zal er over nadenken.

Ik wil zo ontzettend graag slagen in dit traject. Ik wil gewoon over een klein jaar kunnen zeggen "had ik dit maar veel eerder gedaan". Het lijkt me fantastisch (zelfs zonder medicijnen) minder pijn te ervaren en energieker door het leven te kunnen gaan. Dat is waar ik naar toe wil werken. Daar doe ik het voor.
Ik doe oefeningen om mijn belastbaarheid te vergroten en om bewust te bewegen, ik werk (als het goed is) binnen mijn belastbaarheid en ik (probeer) afwisseling te zoeken in mijn houding/beweging.
De deskundigen zeggen dat pijnstilling niet of nauwelijks helpt. Oké, daar kan ik wat mee. De Palexia bouw ik heel, echt heel langzaam af. De Arcoxia heb ik sinds vorige week zaterdag niet meer genomen. Als het toch niet helpt...
En nu vraag ik me dus al ruim een week af of ik er goed aan gedaan heb die medicijnen te stoppen. Ik heb echt heel veel pijn in mijn rug en uitstraling naar mijn bekken. Niet fijn dus. Ik probeer mezelf er van te overtuigen dat het niet erger is dan toen ik de medicijnen nog gebruikte, maar is dat wel zo?

Het is duidelijk, ik zit in een periode van onzekerheid, twijfel, het even niet weten. Het bevalt me niets, maar het is niet anders. Ik probeer antwoorden te vinden die er (nog) niet zijn. Vraag me steeds af of ik tijdens de revalidatie iets essentieels heb gemist. 

Waar het allemaal echt om draait is, en dan ben ik heel eerlijk naar mezelf, dat ik bang ben, bang dat het me niet gaat lukken mijn leven te leiden zoals ik graag wil. Wat ik wil is dat ik de hele wereld aan kan en niets me te veel is. Op werk en daarbuiten. Maar regelmatig vraag ik me af of dit echt serieus haalbaar is. Of het een reëel doel is. Want op dit moment wijst niets er op dat me dat gaat lukken. 

Natuurlijk ga ik er voor, dat blijf ik ook doen, maar ik heb behoefte aan een stukje bevestiging of een merkbaar resultaat, zodat ik ook echt ervaar dat ik goed bezig ben.

Support en scepsis

Dinsdag belde Melanie me. Ze had mijn opbouwschema bekeken en wilde het met me doorspreken. Superfijn, want ik heb de steun en support van het revalidatiecentrum hard nodig.

Melanie zegt dat ik een mooi schema gemaakt heb. Ze vroeg of ik binnen de tijd die ik zou werken al mijn taken moet doen of alleen een deel. Eh.... daar heb ik nooit over nagedacht. Ik heb gezegd dat ik in principe mijn extra taken allemaal doe, maar dat ik de meeste poli-taken met een collega deel. Melanie vindt dit wel van belang. Ik heb haar verteld dat er hoe dan ook vervanging voor mij geregeld moet worden voor het patiëntgerichte poliwerk, dus ik werk boventallig. Het is heel goed dat ik de eerste weken geen opbouw in tijd heb opgenomen in het schema. Het is belangrijk eerst even te stabiliseren op een aantal uren dat zonder problemen zou moeten kunnen. De opbouw die ik daarna in schema heb gezet is volgens Melanie wel reëel, deze opbouw van belastbaarheid zou goed moeten kunnen. Ze raadt wel aan dat, als toch blijkt dat ik het aantal uren op een gegeven moment zwaar vind, ik misschien even een week of twee niet moet opbouwen. Weer even stabiliseren om daarna de belastbaarheid verder te vergroten. Melanie vindt het tijdsbestek van de opbouw heel goed. Ik vertel haar gelijk dat ik een half jaar echt lang vind, maar dat ik begrijp hoe het werkt met de opbouw belastbaarheid en het daarom wel aanvaard. Een half jaar is juist heel acceptabel vindt ze, ruim binnen het jaar van de wet poortwachter. Ze wenst me succes bij de bedrijfsarts, goed dat ik het schema, en dus mijn plan, klaar heb voordat ik naar hem ga. 

Ik begeef me nu aldoor op een mij onbekende en niet vertrouwde weg. Het hele revalidatiegebeuren..... Ik kan er nog maar moeilijk aan wennen, ondanks dat ik er wel naar handel. Het maakt me ook wel verdrietig. Ik denk nooit in termen als "waarom ik" of "ook dat nog", maar net na het beëindigen van het gesprek zakt de moed me wel even in de schoenen; wat een lange weg te gaan zeg. Ik ben heel blij dat ik Melanie even heb kunnen spreken. Dit geeft me voldoende houvast om het gesprek met de bedrijfsarts aan te gaan. 

Natuurlijk is het niet voor niets dat het revalidatietraject een heel jaar duurt. Het is me nu wel duidelijk dat de twee weken intern de "start weken" zijn, maar dat het daarna pas echt begint. Nu dus, nu moet ik mijn zaakjes gaan regelen, moet ik voor mezelf zorgen, moet ik het gaan doen. De juiste weg inslaan. Het is wel heel prettig te weten dat er altijd deskundige mensen van Real Health zijn bij wie ik te rade kan gaan als het even niet lukt, of als  ik het even niet meer weet. Heel fijn ook dat de eerste terugkomdag al 20 december is. Want er gebeurt nog al wat in deze eerste maand. Hoe zou het de anderen vergaan zijn de afgelopen weken? Hebben zij tips? Voeren ze ook strijd met zichzelf? En merken ze lichamelijk ook al wat? Want dat is uiteindelijk toch waar het allemaal om begonnen is.

Na woensdag twee uur gewerkt te hebben door naar de bedrijfsarts. Ik heb het schema geprint, en ik ben er klaar voor. De bedrijfsarts vraagt wat me bij hem brengt, behalve dat hij ziet dat ik ziek gemeld ben. Ik vertel dat ik vanwege mijn aanhoudende rugklachten bij een revalidatiecentrum geweest ben. Ik vraag of hij Real Health kent. Die kent hij van naam maar verder niet, hij heeft wel ervaring met andere revalidatiecentra. Ik leg uit dat het een self managing programma is, dat er in de twee weken intern veel aan bod is gekomen, en dat het nu van belang is uit de overbelasting te raken. Zowel thuis al op het werk. Vervolgens op een bewuste, duurzame manier de belasting te vergroten zodat ik dan kan functioneren met minder rugklachten. Ik geef hem mijn schema en vertel de reden van de opbouw die ik hanteer erbij. Ik vertel er ook direct bij dat dit een schema is gemaakt naar de principes van Real Health en dat ik het met een van de begeleiders heb besproken. Zo dat is er uit. Ik denk dat ik duidelijk geweest ben.

Maar de bedrijfsarts is sceptisch, snapt dat er opgebouwd moet worden, maar is niet overtuigd van de opbouw van het schema. Hij vindt het normaal dat er iedere week een uur per werkdag bij komt en dat de opbouw dus, in mijn geval en startend vanaf 2 uur per dag, in 6 weken zou kunnen.
Wil weten wat de diagnose is en wat er dan moet herstellen in de revalidatie. Ik leg uit dat vooral de belastbaarheid moet herstellen, dat mijn rug niet zal herstellen, maar met deze zorgvuldige opbouw wellicht minder klachten zal geven waardoor ik beter en langer (heel fijn voor de baas denk ik) zonder uitval zal functioneren. De bedrijfsarts vraagt of ik contact met het revalidatiecentrum op wil nemen om te vragen waarom deze opbouw geadviseerd wordt. Ik vraag hem of hij dat zelf niet kan doen (heb ik het niet al uitgelegd?). Dat kan dus ook, ik teken een machtiging zodat informatie met mijn goedvinden met de bedrijfsarts gedeeld mag worden.
Als hij reactie heeft nodigt hij mij weer uit op zijn spreekuur. Tot die tijd volg ik het schema zoals ik het gemaakt heb. Bij thuiskomst heb ik het verslag dat naar mijn leidinggevende gaat al in mijn mailbox. Het is kort maar krachtig:
Mevrouw volgde een behandeling en van daaruit kreeg mevrouw advies om vanaf 2 uur per dag over langere tijd weer op te bouwen naar normale uren.
Ik kan daarvan nu nog niet goed inschatten wat de logica is van dit opbouwprogramma en vraag met toestemming om nadere informatie bij het behandelteam.

De komende weken dus geregeld. Toch zit het me niet helemaal lekker; wat als hij de volgende keer zegt dat ik binnen 6 weken op mijn volledige uren moet zitten? Wat moet ik dan? Is de hele revalidatie dan voor niets geweest? Het heeft geen zin hierover na te denken, ik zal het af moeten wachten.
Ik laat het los. Dit keer is het zo gemakkelijk als het klinkt. Het is nog niet aan de orde, dus is het er nog niet.

Toekomstbestendig

Het is zondagavond. Vanaf morgen is het officieel. Twee uur werken per dag. De collega's en arts die er vrijdag waren zijn al op de hoogte. De rest hoort het als het goed is van mijn leidinggevende. Zij zou een mail rondsturen. Ik vind het bijna gênant om hardop te zeggen. Twee uur is echt heel weinig.

Zaterdagochtend heb ik het schema gebouwd. Ik moest er wel erg over nadenken.

Alles in mij roept "zo snel mogelijk naar de 8 uur", maar ik probeer de opbouw zo te doen dat ik verwacht dat mijn begeleiders van de revalidatie er niet veel over te mitsen en maren hebben. Ik heb het direct naar Real Health gemaild ter beoordeling. Ik hoop dat ik het morgen al terug krijg, dan weet ik of ik een reëel schema gemaakt heb. Ik vond het maken ervan toch heftig. Ik ben zomaar een half jaar onderweg voordat ik weer volledig op 8 uur per werkdag zit. Da's toch vreselijk!

Woensdag ga ik naar de bedrijfsarts. Ik ben heel benieuwd wat hij allemaal te melden heeft. Zou hij achter mijn plannen staan? Het zou fijn zijn als hij Real Health kent, dat praat gemakkelijker, maar ik houd er rekening mee dat ik de principes ervan moet uitleggen. En dan maar hopen dat ik aan hem echt een hulp heb. Als hij alles wat ik zeg onzin vindt heb ik een hele strijd te leveren en daar heb ik geen behoefte aan. Ik ga het zien.

Nu voor werk een en ander in de steigers staat moet ik ook mijn tijd buiten werk aan gaan pakken. Want ook daar heb ik een behoorlijke klus aan. Het is heel raar dat ik tot voor drie weken geleden een leven leidde waarvan ik vond dat het goed was, maar dat nu is gebleken dat ik op die manier roofbouw op mijn lichaam pleegde. Ik ben er nog steeds niet aan gewend. 

Het voelt alsof ik mijn "oude" leven moet afleren en me een "nieuw" leven moet aanleren. Met de nieuwe manier van leven moet ik dan een heel leven lang kunnen doen. Goed kunnen doen, gemakkelijker kunnen doen. Een betere balans hebben in al mijn activiteiten. Klinkt zo eenvoudig, maar ik vind het maar lastig. Dit is ook helemaal niet waar ik op voorbereid was. Steeds vaker bedenk ik dat ik eigenlijk nergens op voorbereid was toen ik aan de revalidatie begon. Misschien is dat waarom ik nu zoveel heb om te overdenken en aan te passen.

Het is natuurlijk raar om (deels) in de ziektewet te zitten zonder ziek te zijn. Is lichamelijk overbelast "ziek" zijn? Ik weet het niet. Ik geef mezelf niet graag het stempel ziek. Ik heb alleen een klus te klaren. Ik moet toekomstbestendig worden. Zo heb ik het voor mezelf genoemd. Ik moet de komende periode gebruiken om een betere toekomst te kunnen hebben. Het klinkt zo eenvoudig, maar is zo moeilijk.

Morgen ga ik werken van 10.30 uur tot 12.30 uur, ongeveer, want ik heb inloop voor een EPD aanpassing waar ik even naar toe wil. Stukje werk en stukje eigenbelang. Een van mijn leukere taken is het overdragen van nieuwe mogelijkheden in het EPD, dus moet ik zorgen dat ik altijd up to date blijf. Dat wil ik ook graag, dat voelt goed. Daarna dus naar huis.... 

Vanaf morgen moet ik mijn tijd buiten werk ook bewuster gaan besteden. Bewuster is dan vooral minder druk. Ook eens thuis zijn om thuis te zijn. Dat gaat me vast niet heel gemakkelijk af, maar ik heb er al actie op ondernomen.

Vandaag ben ik begonnen met diamond painting. Een eerste begin gemaakt, dan ligt het er maar en kan ik er zo mee verder als ik er zin in heb.

Als het klaar is staan er als het goed is twee vrolijke gekleurde koeien op. Mijn plan is om het aan de muur te hangen in het toilet. De boel een beetje pimpen, altijd leuk. Ik ga hier natuurlijk geen uren aan besteden, dat lukt me niet. Maar ik heb in ieder geval iets te doen als ik "gewoon" thuis ben.

Luna zal ook niets te kort komen, want dat wordt natuurlijk een vaste activiteit in mijn "vrije" uren. Lekker eind met haar lopen. En verder weet ik het nog even niet. Sociaal doen, dat zal er ook bij gaan horen. Gaat me vast ook wel lukken. 

Maar ondanks alle plannen tot aanpassing heb ik nu gewoon ontzettend veel pijn in mijn lijf. Zou het er echt minder mee worden? Die vraag blijft maar door mijn hoofd spoken.

Alles moet anders

Vandaag het revalidatiecentrum gebeld. Ja echt, ik ben minder dan vijf dagen "los" en ik heb ze al weer nodig. Ik, die altijd zelfstandig en onafhankelijk wil zijn. Maar ik bevind me zo op onbekend terrein dat ik gewoon niet zelf weet wat goed is, of misschien weet ik niet eens wat ik moet. 

Gisteren op de normale tijd naar mijn werk gegaan, ik was er dus keurig om 8 uur. Vol enthousiasme begonnen, werk genoeg, en fijne collega's. Dus alle ingrediënten voor een goede dag zijn aanwezig. Kom maar op dag, ik kan je hebben.

Al best snel merk ik dat mijn lijf in opstand komt, en niet zo'n beetje ook. Ik voel me echt niet oké, heb veel pijn, maar voel de energie ook weglopen. Ik pieker me suf, hoe kan dit? Voor de revalidatie draaide ik toch ook moeiteloos dagen van acht uur en zo nodig langer? Ik snap er niks van, kijk op de klok, zo laat is het nog niet. Nou ja, negeren maar en gewoon doorgaan. Daar ben ik goed in, dat ben ik gewend. Op de klok zie ik dat ik er nog geen drie uur op heb zitten. Da's niet best, gisteren was het ook al zoiets. Nou, dat plusmoment is er dus. Ik kan dus eigenlijk wel constateren dat ik het gemiddelde van de twee plusmomenten van gisteren en vandaag heel makkelijk weet, dat is na ongeveer twee uur en drie kwartier. 

Omdat ik afgesproken heb deze week te werken en te kijken waar ik sta werk ik door. Wat minder geconcentreerd. Ik voel me geconfronteerd met mezelf, 
laat het niet merken, maar heb echt last van mezelf. Lekker bezig Marianne! Om een uur of twee vind ik het welletjes geweest. Ik draag wat werk, wat echt gedaan moet worden, bezwaard over aan collega's en vertrek. Ik ben moe en heb overal pijn. 

Thuis ga ik eerst een eind met Luna lopen, wat een geluk dat ik een hond heb. Even bewegen is lekker, want al loop ik best veel heen en weer op het werk, buiten even stevig doorwandelen is toch veel beter. 

Ik ga heel bewust bij mezelf te rade, wat moet ik nu? Ik besef dat ik zo dus echt niet de hele week door kan gaan. Hoe raar het ook is, ik red een volledige werkdag dus niet. En wat moet ik thuis? Want ook daar moet het anders. 
Nou ja, een ding tegelijk maar even. Ik kan constateren dat ik tussen de twee en een half en drie uur maximaal op mijn werk kan zijn. Dat betekent dat ik dus weet waar mijn pluspunt ongeveer ligt. En dus zou er ook een startwaarde bepaalt moeten kunnen worden. Zelf zou ik niet weten wat dat moet zijn. Ik heb zover ook niet gedacht tijdens de revalidatie. Ik had ook helemaal niet verwacht dat ik maar zo weinig uren op werk zou kunnen zijn. Ik neem het besluit morgen het revalidatiecentrum te bellen en aan Evelien of Melanie te vragen wat een wijze startwaarde is. Want nu het dan zo is als het is, moet ik het goed doen. Ik wil dit hele traject naar een positief einde brengen. Hoe dan ook.

Dus heb ik vanochtend het revalidatiecentrum gebeld. Melanie kon direct aan de telefoon komen, dus dat was echt heel fijn. Ik vertelde haar mijn bevindingen van de afgelopen twee dagen. Eerlijk, echt zoals het was. Ook dat ik wel hele dagen wilde werken, maar dat het me niet lukt nu ik er twee weken uit ben geweest. Ze hoorde er niet van op geloof ik.  
Au! Nu ik het mezelf hoor zeggen klinkt het wel heel naar, maar gelukkig vind Melanie dit niet. Ze vindt het echt goed dat ik haar bel en heel verstandig dat ik bel om mijn startwaarde te bepalen. Dat hadden we uiteindelijk ook zo afgesproken.  Na wat heen en weer praten komt ze met TWEE uur. Het is verstandig niet meer dan TWEE uur te werken de komende weken. Van daar uit heel langzaam opbouwen, misschien met maar twee keer een kwartier per week. En buiten die twee uur moet ik zorgen dat ik genoeg energie over houd voor het huishouden, mijn sociale contacten, alles wat ik buiten werk doe. Pffff

Dit  moet ik wel even laten zakken. Klinkt hard, zo weinig, dat had ik niet gedacht. Maar het is zoals het is...

Alles moet anders. Morgen ga ik ermee aan de slag. Tenminste met het werk deel. Ik moet dit gaan regelen. Het gaat niet gemakkelijk worden, voor mezelf allerminst. Maar ik weet nu wel dat het moet. Ik heb eigenlijk geen keus. Melanie adviseert me voor mezelf een opbouwschema op papier te zetten en dit door haar of een van haar collega's te laten beoordelen. Ik ga hier zeker gebruik van maken. 

Ik heb vanavond mijn leidinggevende gemaild of ze morgen ergens een momentje voor me heeft. Ik wil dit zo snel mogelijk bespreken. Als het kan volgende week in laten gaan. Over hoe en wat buiten werk denk ik nog wel na. Maar nu even niet. 

Terug naar het gewone leven

De revalidatieperiode is nu echt over. In het weekend voelde ik me nog een beetje "tussen twee bedrijven in", maar nu mijn eerste werkdag er op zit kan ik wel zeggen dat ik weer terug ben in het echte leven.

Ik heb gisteren lang getwijfeld, moet ik gewoon om 8 uur beginnen, of toch wat later? Uiteindelijk heb ik vroeg in de avond besloten mijn leidinggevende te vragen of het goed zou zijn als ik rond 10 uur zou beginnen. Het leek me fijn de eerste werkdag wat rustiger op te starten. Dat was geen probleem. 

Vanochtend op mijn gemakje opgestaan. Heel bewust alles in een rustig tempo gedaan. Ik moest me enorm bedwingen om niet van alles even aan kant te brengen nu ik toch even tijd had. 
Niet gedaan, wel op mijn gemakje de bewust bewegen oefeningen gedaan.

En er over nagedacht hoe en vooral wanneer ik die dan de komende tijd moet gaan doen. Voordat ik naar mijn werk ga? Dus uurtje of 6 's ochtends? Daar kijk ik niet naar uit. Ik moet maar eens kijken of ik de 18 oefeningen een beetje kan opdelen. De liggende oefeningen moet ik misschien doen als ik nog op bed lig, dat scheelt al. Maar ook dat kost natuurlijk wat tijd. Ik moet het maar gaan ontdekken.

Rond tienen kwam ik op mijn werk aan. Ik voelde me er wel een beetje raar bij. Maar mijn collega's zouden mijn collega's niet zijn als ze niet zo positief en open reageerden. Ze lijken te begrijpen dat het voor mij echt heel lastig is om in de nabije toekomst een stap terug te moeten doen, om van daaruit weer op te bouwen. Het klinkt zo makkelijk, maar ik vind het zo moeilijk. Want als ik deels uitval zullen zij misschien weer een stapje harder moeten lopen, en dat voelt niet fijn.

Maar "gewoon" mijn werk opgepakt en begonnen. Ik heb er voor gekozen in ieder geval iets meer afwisseling in mijn bewegen in te voeren. Dus wat vaker naar de printer lopen en steeds een glas water vullen in plaats van mijn Dopper op mijn bureau te hebben. Dat zijn in ieder geval wat kleine dingetjes die ik zelf kan doen. Ik heb niet opgelet wanneer ik mijn pluspunt had, ik ben er gewoon niet mee bezig geweest. Niet slim. Ik weet wel dat toen ik om 13 uur bij een arts in de kamer ben gaan assisteren ik al behoorlijk last had, teveel eigenlijk. 
Een wat trieste constatering, want dat zou betekenen dat 3 uur op werk al voldoende (te veel?) is om in de overbelasting bezig te zijn. Da's toch vreselijk!

Om 15 uur het gesprek met mijn leidinggevende. Ik vond het wel wat lastig, ik zag niet op tegen het gesprek op zich, maar inhoudelijk was het een gesprek dat ik liever niet had hoeven voeren.
Natuurlijk was het een goed gesprek. Mijn leidinggevende snapt ook dat ik wat moet, dat ik niet kan doen alsof alles hetzelfde is als voor de revalidatieperiode.
Ik word in ieder geval aangemeld bij de bedrijfsarts. Ik hoop dat hij mij als het zover is ook kan helpen naar een goede opbouw van het aantal werkuren, op mijn rem gaat staan als ik het zelf niet doe, en dat ik met hem ook een beetje kan sparren als ik het zelf even niet weet.
Ik heb wel drie keer benadrukt dat ik echt alles wat ik op werk doe leuk vind, dat ik echt niet in een burn out zit of overspannen ben en mijn werkzaamheden makkelijk aan kan. Dat het echt gaat over lichamelijke overbelasting, waar ik dus vanaf moet zien te komen. Ik ben zo bang dat het op "psychische klachten" gegooid gaat worden, want echt, dat is het probleem niet.
Het is natuurlijk duidelijk dat ik niet door wil rennen en vliegen zoals ik ging totdat mijn lichaam zegt "doe het zelf maar" en mij dus volledig in de steek laat. Dat moet ik echt voor zijn, en daar moet ik nu dan maar mijn energie in stoppen.

We spreken af dat ik zelf de komende dagen uit moeten vinden na hoeveel tijd ik op mijn pluspunt zit, ik dusdanige klachten heb dat ik eigenlijk zo niet door kan gaan. Dat een paar dagen achter elkaar en dan hoop ik dat ik volgende week voor mezelf, mijn leidinggevende, de artsen en de collega's duidelijkheid heb ik hoe groot mijn stap achteruit moet zijn. En dan zal ik die stap dus moeten zetten. Nog maar niet teveel aan denken, ga ik nog weer een potje zitten janken. Daar moet ik nu maar eens mee stoppen, het is tijd om aan de slag te gaan.

Morgen echt opletten, kijken welk moment mijn pluspunt is. Dat is mijn missie deze week. Ontdekken wat mijn startwaarde is. Ik sluit niet uit dat ik gebruik van mijn hulplijn ga maken en het revalidatiecentrum vraag om even mee te denken. Het aanbod staat, dus waarom er geen gebruik van maken.

The day after

Het zit er op. Twee weken revalidatie zijn achter de rug. Gisteren was een dag waarop een en ander nog eens herhaald werd. Gelukkig hebben we de map met alle teksten en opdrachten die we in de twee weken behandeld hebben. Vandaag heb ik ook de mail die ik eerder deze week van Real Health kreeg geopend. Daarin staan inloggegevens zodat ik de inhoud van de map ook online in kan 
zien. Het viel me op dat daar nog extra tekst in staat. De stof is wel behandeld, maar niet in onze map te vinden. Dus goed dat ik er naar gekeken heb. 

De dag van gisteren bestond veelal uit herhalen van eerder behandelde onderdelen. Het verhaal van de foto op de map werd uitgelegd. Het zijn twee skisporen, die elkaar kruisen. Skiën op de gebaande pistes gaat ontspannen en (bijna) vanzelf, heel veel concentratie is er niet voor nodig. Maar als je ergens wilt skiën waar nog niemand je voor is gegaan ben je gespannen en voorzichtig, je gaat een onbekende weg. Misschien ben je zelfs bang voor hoe het zal gaan. Je vormt een eigen skispoor. Het nieuwe spoor staat voor de periode na de twee weken revalidatiecentrum. We zullen al het geleerde in de praktijk moeten gaan brengen. We zullen best nog wel eens kiezen voor de oude vertrouwde weg (op de kruising van de skisporen naar de bekende gaan) en dat is helemaal niet erg. Maar de bedoeling is dat we ons onze nieuwe manier van leven eigen maken. Zodat dit ons vertrouwde pad is, waarop we ontspannen kunnen gaan.

Natuurlijk hebben we ook gewoon onze oefeningen gedaan. Na de lunch was het tijd voor evaluatie. De bedoeling was dat ieder vertelde hoe hij/zij er op dit moment voor staat. Er waren eigenlijk alleen positieve geluiden. Ik heb verteld dat ik de oefeningen ook thuis wil blijven doen omdat deze me prima bevallen en dat ik aan het begin sta van een proces van verandering. Thuis en op werk. Dat ik enorm opzie tegen dit proces, het moeilijk en spannend vind en nog geen idee heb hoe ik het precies aan ga pakken, maar dat ik het aan ga. 

Ik heb nog met Melanie afgesproken dat ik bel als ik concrete vragen heb, of er niet uit kom met mijn opbouwschema. Dat is handiger dan dat we er nu in het algemeen over praten maar geen echt plan bij de hand hebben.
Ik heb op het evaluatieformulier geschreven dat het voor mij waarschijnlijk beter was geweest als de eerste week zwaarder was dan de tweede, dan ging ik misschien wat beter weg. Maar ja, de opbouw is waarschijnlijk niet voor niets zoals het is. 

Ik ben blij dat het achter de rug is, en dat komt ook zeker omdat ik de afgelopen week echt zwaar vond. 

Het afscheid was raar. 10 Dagen intensief met elkaar opgetrokken en nu "los". We hebben met elkaar een lied gemaakt en gezongen (klonk vreselijk) voor de begeleiders,

een van de collega deelnemers had er een ontzettend leuk filmpje bij gemaakt. Het was dus wel echt een succes. Daarna nog een stuk Marikenbrood (echt Nijmeegs heb ik me laten vertellen) gegeten met elkaar en toen was het einde echt daar. Iedereen even knuffelen en allemaal op weg naar huis.

Ik was blij dat ik niet gelijk alleen thuis was. Even twee mensen om tegenaan te praten. Die weten hoe moeilijk het voor mij is om behalve thuis, ook op werk stappen terug te moeten doen. Natuurlijk tijdelijk, en met de bedoeling dat ik dan uit die overbelasting raak, maar echt; ik heb het er zo zwaar mee. 
Na het eten nog naar verjaardag van schoondochter geweest. Was gezellig, maar ik merkte wel dat ik heel moe was. En dat ik niet over mijn zeer nabije toekomst kon praten zonder in tranen uit te barsten. Fijn als dat begrepen wordt en er dus niet verder gevraagd wordt. Dat komt allemaal nog wel.

Ik heb lekker geslapen vannacht, wat kan je je eigen bed dan waarderen. Vanochtend na het opstaan direct de "bewust bewegen"oefeningen gedaan en vanmiddag ook de oefeningen "opbouw belastbaarheid". Beide wil ik vol blijven houden. Morgen gaat er 10% opbouw bij. Daar kijk ik nu al naar uit. Misschien ga ik (rustig) sporten nog eens leuk vinden. Moet niet gekker worden.

De hele dag probeer ik bij tijd en wijle te bedenken hoe ik een en ander aan moet gaan pakken. Even geen mindfulness voor mij. Niks parkeren op een blaadje dat wegstroomt in een beekje 🙃🙃  Ik moet er wel over nadenken, want het moet ook gaan gebeuren. Ik moet zorgen dat ik een goede basis leg en van daar uit kan opbouwen, zodat ik over een maand of wat alles kan wat ik wil, maar dan zonder overbelasting en de daarbij horende chronische vermoeidheid. Als me dat allemaal lukt schijnt het dat ik minder last heb van mijn rugpijn. Door het bewegen word ik lichamelijk sterker en als ik mezelf dan ook nog de kans geef uit de overbelasting te raken dan moet het wel beter worden en blijven. Dat is uiteindelijk waarvoor ik de revalidatie in ben gegaan. 

Er zal niet iedere dag een nieuwe blog verschijnen. Maar ik zal zeker doorgaan met het schrijven van mijn blogs. Tijdens mijn revalidatie heeft het me geholpen om mijn gedachten op te schrijven en het kan zomaar zijn dat dit me ook de komende periode gaat helpen.

Gebroken

De voorlaatste dag. Eigenlijk halve dag, want vanmiddag hebben we het onderdeel "eigen activiteit". Dit betekent eigenlijk niets anders dan tijd in te delen met iets wat je zelf leuk vindt. Ik heb een beetje onrustig geslapen vannacht. Een aantal keer wakker geworden, ook wel weer in slaap gevallen, maar ook heel vroeg op. 

Ik heb geen zin in de dag. Ik zit een beetje stuk na gisteren. De bewust bewegen oefeningen doe ik al bijna op de automatische piloot, maar dat is prima want die wil ik thuis blijven doen. Moet ik natuurlijk wel zien hoe ik dat in mijn dagelijkse gewoontes pas. Kwartiertje eerder opstaan is niet direct aantrekkelijk. Zal wel goed komen. 

Vanochtend zijn Evelien en Roel er. Vanmiddag na onze activiteit evalueert Melanie deze met ons. Mijn privé afspraak met Evelien heb ik aansluitend aan het ochtendprogramma, dus dat is fijn.

Vandaag gaan we zowel voor de pauze als erna het onderdeel De Bus (weer) behandelen. Dus weer moet het gaan over de passagiers (gedachten) in onze bus die we zelf besturen. Ik ben wel klaar met die bus. De bedoeling is dat we iets wat we in de nabije toekomst gaan doen, maar waar we tegenop zien, opschrijven met daarbij de waarde die we daarmee willen bereiken. Dan op drie verschillende post-it blaadjes drie negatieve gedachten schrijven die je daarbij hebt. Ik kom niet verder dan twee. Ik heb het niet vanochtend, ik kan niks meer bedenken, wil ook niks bedenken. Ik wacht maar even af. 

De activiteit en het doel (de waarde) worden op het bord geschreven. De bedoeling is dat je de post-it blaadjes aan drie mensen geeft, waarvan Roel er in ieder geval één is. Dan laat je je bus rijden, je loopt dus door de ruimte, terwijl de negatieve gedachten zich aan je opdringen (de drie collega's dus). 
Hier ben ik niet geschikt voor, ik geef aan dat ik hier niet aan mee doe. Ik wil best kijken naar de rest en eventueel meedenken, maar ik deze oefening zelf niet doen. Roel en Evelien vragen niet verder en laten het wat het is.

Ik heb mijn stoel in de hoek van de ruimte gezet, kan alles zien, maar heb me toch een beetje teruggetrokken. Dat is wat ik wil, me gewoon een beetje afzonderen van de rest terwijl ik alles wel zie. Ik vind de oefening net zo belachelijk als ik dacht dat deze zou zijn. Maar degene die de oefening doen zijn er blij mee en zien er een leermoment in. Die heb ik dan gemist, niks aan te doen.
Omdat ik wel mee kijk en best een beetje mee denk geef ik een van de deelnemers een tip; sta, voordat je ergens binnen moet stappen, even stil voor de deur, haal even goed adem en zorg dat je jezelf zo klaarmaakt om de (onbekende) situatie achter de deur open tegemoet te treden. De rest laat je even achter je. Evelien en Roel vinden dit een heel goede tip en ook de overige deelnemers vinden dit echt een gouden tip. Ik ben blij dat ik toch een positieve bijdrage heb kunnen leveren.



Nadat dit onderdeel is afgerond laat Evelien een concept zien van een folder die in de toekomst aan potentiële deelnemers gegeven zal worden. Ze wil graag weten of wij hier nog wat aan toe te voegen hebben. We zijn het er met elkaar over eens dat het heel goed is dat daar over nagedacht wordt. Wij vinden dat we niet echt goed geïnformeerd zijn over wat ons allemaal te wachten stond. Eigenlijk hadden we er geen idee van hoe onze weken er uit zouden gaan zien.

Dus feedback? Dat heb ik wel ja; ik vind dat er iets in moet staan over eventuele consequenties na de twee revalidatieweken. Want daar ben ik knalhard tegenaan gelopen. 

Ik breek, de emotie die ik heel de ochtend weg heb kunnen drukken komt er met een explosie uit. Ik kan me niet inhouden, ik raak helemaal van streek. Ik ga naar de huiskamer, Roel komt al snel achter me aan.
Ik vertel dat het ze gelukt is, dat ze me hebben weten te breken. 
Dat ik het zo niet bedoel, maar wel zo voel. Ik voel me alsof de grond onder mijn voeten is verdwenen, volslagen stuurloos. 
Ik moet actie gaan ondernemen, maar ik weet niet eens waar ik nu sta. Ik moet een plan maken voor opbouw belastbaarheid, maar ik heb geen idee hoe mijn belastbaarheid op dit moment is. Ik vertel dat ik er voor in mijn thuissituatie best wel uit zal komen, maar dat het voor het werk een heel ander verhaal is. Ik begrijp heel goed dat ik met een plan moet komen. Roel geeft aan dat niks moet. Dat weet ik, maar er is natuurlijk wel duidelijk geworden dat als ik niets doe, mijn lichaam het vroeg of laat gaat begeven, op welke manier dan ook. Ik kan dat niet langer negeren, dat zou wel heel dom zijn. Bovendien zouden deze twee weken dan voor niets zijn geweest en dat is niet waarvoor ik er al die energie in gestoken heb.

Tijd voor mijn gesprek met Evelien, kan er ook nog wel bij. Ik ben weer wat rustiger, daar ben ik blij om want ik wil gewoon een goed gesprek hebben en niet de zoveelste janksessie. Mijn grootste probleem is een plan maken voor werk. Ik heb van een collega deelnemer (een leidinggevende) gehoord dat hij min of meer verwacht dat een medewerker in zo'n situatie met een plan komt van waaruit verder gebouwd kan worden. Ik wil ook zo'n plan, maar ik weet gewoon niet waar ik sta. Evelien zegt dat dit heel logisch is, omdat ik dit helemaal niet had verwacht te moeten doen. Dat het heel goed is bijvoorbeeld de komende 2 weken te gebruiken om dat te onderzoeken en aan de hand daarvan een wat concreter plan te maken. Hoofdzaak is hierbij wel eerlijk naar mezelf te kijken. Het niet te bagetalliseren, het is wat het is. Oké zo moet ik het dus doen. Iets minder druk op de ketel.
Ik vertel Evelien dat ik echt baal dat ik de enige ben die behoorlijk heeft zitten grienen. Maar Evelien zegt dat ik van alle deelnemers van mijn groep ook wel het meeste werk heb te verzetten. Dus dat het niet zo gek is dat sommige dingen zo hard binnen zijn gekomen. Een schrale troost. 

Na de lunch onze eigen activiteit. Ik ga met mijn drie 
vrouwelijke collega deelnemers Nijmegen in. Stukje cultuur met een stadswandelingetje en stukje shoppen. Opdracht is opletten of je een pluspunt tegen komt. We maken er een gezellige middag van. Met slenteren heb ik binnen een kwartier mijn plusplunt te pakken, en ik pak in iedere winkel waar een stoel staat een zitmomentje. We belanden in een gezellig restaurantje waar we koffie met een brownie bestellen. Heerlijk genietmomentje. 

Het evalueren is vooral een formaliteit, maar dat hoort er bij. We krijgen een envelop met blanco papier mee. De bedoeling is dat we een brief aan onszelf schrijven. In de brief moet ik opschrijven hoe ik er denk voor te staan bij de terugkomdag op 20 december. Wat zijn mijn doelen, heb ik deze al behaald? Ben ik er nog hard mee bezig? Heb ik het opgegeven (nee, natuurlijk niet)? Ik maak het niet te ingewikkeld, schrijf kort waar ik een beetje naartoe wil de komende maand. Nu maar hopen dat het lukt. De brieven moeten we morgen afgeven en die krijgen we volgende maand terug. Leuk idee dit. Ik ben benieuwd of ik inderdaad ben waar ik denk te zijn dan. Dat blijft nog even spannend, hangt af van zoveel factoren. 


Morgen de laatste dag. Als deelnemers besluiten we tijdens het avondeten een maf liedje in elkaar te flansen om morgen te zingen. We zijn hier al met al een uurtje mee bezig. Een persoon werkt het verder uit, zet er foto's bij en zorgt dat het er echt super tof uitziet. Daar zullen we morgen mee afsluiten. Dat zal ergens rond een uur of twee zijn. Tot die tijd nog gewoon aan de slag. Ik ben blij dat ik morgen naar huis ga. Ik ben er wel klaar mee. Ik heb genoeg bagage en nog meer te doen. Maar eerst moet ik een beetje helen, want ik voel me moe en gebroken.