Alles moet anders

Vandaag het revalidatiecentrum gebeld. Ja echt, ik ben minder dan vijf dagen "los" en ik heb ze al weer nodig. Ik, die altijd zelfstandig en onafhankelijk wil zijn. Maar ik bevind me zo op onbekend terrein dat ik gewoon niet zelf weet wat goed is, of misschien weet ik niet eens wat ik moet. 

Gisteren op de normale tijd naar mijn werk gegaan, ik was er dus keurig om 8 uur. Vol enthousiasme begonnen, werk genoeg, en fijne collega's. Dus alle ingrediënten voor een goede dag zijn aanwezig. Kom maar op dag, ik kan je hebben.

Al best snel merk ik dat mijn lijf in opstand komt, en niet zo'n beetje ook. Ik voel me echt niet oké, heb veel pijn, maar voel de energie ook weglopen. Ik pieker me suf, hoe kan dit? Voor de revalidatie draaide ik toch ook moeiteloos dagen van acht uur en zo nodig langer? Ik snap er niks van, kijk op de klok, zo laat is het nog niet. Nou ja, negeren maar en gewoon doorgaan. Daar ben ik goed in, dat ben ik gewend. Op de klok zie ik dat ik er nog geen drie uur op heb zitten. Da's niet best, gisteren was het ook al zoiets. Nou, dat plusmoment is er dus. Ik kan dus eigenlijk wel constateren dat ik het gemiddelde van de twee plusmomenten van gisteren en vandaag heel makkelijk weet, dat is na ongeveer twee uur en drie kwartier. 

Omdat ik afgesproken heb deze week te werken en te kijken waar ik sta werk ik door. Wat minder geconcentreerd. Ik voel me geconfronteerd met mezelf, 
laat het niet merken, maar heb echt last van mezelf. Lekker bezig Marianne! Om een uur of twee vind ik het welletjes geweest. Ik draag wat werk, wat echt gedaan moet worden, bezwaard over aan collega's en vertrek. Ik ben moe en heb overal pijn. 

Thuis ga ik eerst een eind met Luna lopen, wat een geluk dat ik een hond heb. Even bewegen is lekker, want al loop ik best veel heen en weer op het werk, buiten even stevig doorwandelen is toch veel beter. 

Ik ga heel bewust bij mezelf te rade, wat moet ik nu? Ik besef dat ik zo dus echt niet de hele week door kan gaan. Hoe raar het ook is, ik red een volledige werkdag dus niet. En wat moet ik thuis? Want ook daar moet het anders. 
Nou ja, een ding tegelijk maar even. Ik kan constateren dat ik tussen de twee en een half en drie uur maximaal op mijn werk kan zijn. Dat betekent dat ik dus weet waar mijn pluspunt ongeveer ligt. En dus zou er ook een startwaarde bepaalt moeten kunnen worden. Zelf zou ik niet weten wat dat moet zijn. Ik heb zover ook niet gedacht tijdens de revalidatie. Ik had ook helemaal niet verwacht dat ik maar zo weinig uren op werk zou kunnen zijn. Ik neem het besluit morgen het revalidatiecentrum te bellen en aan Evelien of Melanie te vragen wat een wijze startwaarde is. Want nu het dan zo is als het is, moet ik het goed doen. Ik wil dit hele traject naar een positief einde brengen. Hoe dan ook.

Dus heb ik vanochtend het revalidatiecentrum gebeld. Melanie kon direct aan de telefoon komen, dus dat was echt heel fijn. Ik vertelde haar mijn bevindingen van de afgelopen twee dagen. Eerlijk, echt zoals het was. Ook dat ik wel hele dagen wilde werken, maar dat het me niet lukt nu ik er twee weken uit ben geweest. Ze hoorde er niet van op geloof ik.  
Au! Nu ik het mezelf hoor zeggen klinkt het wel heel naar, maar gelukkig vind Melanie dit niet. Ze vindt het echt goed dat ik haar bel en heel verstandig dat ik bel om mijn startwaarde te bepalen. Dat hadden we uiteindelijk ook zo afgesproken.  Na wat heen en weer praten komt ze met TWEE uur. Het is verstandig niet meer dan TWEE uur te werken de komende weken. Van daar uit heel langzaam opbouwen, misschien met maar twee keer een kwartier per week. En buiten die twee uur moet ik zorgen dat ik genoeg energie over houd voor het huishouden, mijn sociale contacten, alles wat ik buiten werk doe. Pffff

Dit  moet ik wel even laten zakken. Klinkt hard, zo weinig, dat had ik niet gedacht. Maar het is zoals het is...

Alles moet anders. Morgen ga ik ermee aan de slag. Tenminste met het werk deel. Ik moet dit gaan regelen. Het gaat niet gemakkelijk worden, voor mezelf allerminst. Maar ik weet nu wel dat het moet. Ik heb eigenlijk geen keus. Melanie adviseert me voor mezelf een opbouwschema op papier te zetten en dit door haar of een van haar collega's te laten beoordelen. Ik ga hier zeker gebruik van maken. 

Ik heb vanavond mijn leidinggevende gemaild of ze morgen ergens een momentje voor me heeft. Ik wil dit zo snel mogelijk bespreken. Als het kan volgende week in laten gaan. Over hoe en wat buiten werk denk ik nog wel na. Maar nu even niet. 

Terug naar het gewone leven

De revalidatieperiode is nu echt over. In het weekend voelde ik me nog een beetje "tussen twee bedrijven in", maar nu mijn eerste werkdag er op zit kan ik wel zeggen dat ik weer terug ben in het echte leven.

Ik heb gisteren lang getwijfeld, moet ik gewoon om 8 uur beginnen, of toch wat later? Uiteindelijk heb ik vroeg in de avond besloten mijn leidinggevende te vragen of het goed zou zijn als ik rond 10 uur zou beginnen. Het leek me fijn de eerste werkdag wat rustiger op te starten. Dat was geen probleem. 

Vanochtend op mijn gemakje opgestaan. Heel bewust alles in een rustig tempo gedaan. Ik moest me enorm bedwingen om niet van alles even aan kant te brengen nu ik toch even tijd had. 
Niet gedaan, wel op mijn gemakje de bewust bewegen oefeningen gedaan.

En er over nagedacht hoe en vooral wanneer ik die dan de komende tijd moet gaan doen. Voordat ik naar mijn werk ga? Dus uurtje of 6 's ochtends? Daar kijk ik niet naar uit. Ik moet maar eens kijken of ik de 18 oefeningen een beetje kan opdelen. De liggende oefeningen moet ik misschien doen als ik nog op bed lig, dat scheelt al. Maar ook dat kost natuurlijk wat tijd. Ik moet het maar gaan ontdekken.

Rond tienen kwam ik op mijn werk aan. Ik voelde me er wel een beetje raar bij. Maar mijn collega's zouden mijn collega's niet zijn als ze niet zo positief en open reageerden. Ze lijken te begrijpen dat het voor mij echt heel lastig is om in de nabije toekomst een stap terug te moeten doen, om van daaruit weer op te bouwen. Het klinkt zo makkelijk, maar ik vind het zo moeilijk. Want als ik deels uitval zullen zij misschien weer een stapje harder moeten lopen, en dat voelt niet fijn.

Maar "gewoon" mijn werk opgepakt en begonnen. Ik heb er voor gekozen in ieder geval iets meer afwisseling in mijn bewegen in te voeren. Dus wat vaker naar de printer lopen en steeds een glas water vullen in plaats van mijn Dopper op mijn bureau te hebben. Dat zijn in ieder geval wat kleine dingetjes die ik zelf kan doen. Ik heb niet opgelet wanneer ik mijn pluspunt had, ik ben er gewoon niet mee bezig geweest. Niet slim. Ik weet wel dat toen ik om 13 uur bij een arts in de kamer ben gaan assisteren ik al behoorlijk last had, teveel eigenlijk. 
Een wat trieste constatering, want dat zou betekenen dat 3 uur op werk al voldoende (te veel?) is om in de overbelasting bezig te zijn. Da's toch vreselijk!

Om 15 uur het gesprek met mijn leidinggevende. Ik vond het wel wat lastig, ik zag niet op tegen het gesprek op zich, maar inhoudelijk was het een gesprek dat ik liever niet had hoeven voeren.
Natuurlijk was het een goed gesprek. Mijn leidinggevende snapt ook dat ik wat moet, dat ik niet kan doen alsof alles hetzelfde is als voor de revalidatieperiode.
Ik word in ieder geval aangemeld bij de bedrijfsarts. Ik hoop dat hij mij als het zover is ook kan helpen naar een goede opbouw van het aantal werkuren, op mijn rem gaat staan als ik het zelf niet doe, en dat ik met hem ook een beetje kan sparren als ik het zelf even niet weet.
Ik heb wel drie keer benadrukt dat ik echt alles wat ik op werk doe leuk vind, dat ik echt niet in een burn out zit of overspannen ben en mijn werkzaamheden makkelijk aan kan. Dat het echt gaat over lichamelijke overbelasting, waar ik dus vanaf moet zien te komen. Ik ben zo bang dat het op "psychische klachten" gegooid gaat worden, want echt, dat is het probleem niet.
Het is natuurlijk duidelijk dat ik niet door wil rennen en vliegen zoals ik ging totdat mijn lichaam zegt "doe het zelf maar" en mij dus volledig in de steek laat. Dat moet ik echt voor zijn, en daar moet ik nu dan maar mijn energie in stoppen.

We spreken af dat ik zelf de komende dagen uit moeten vinden na hoeveel tijd ik op mijn pluspunt zit, ik dusdanige klachten heb dat ik eigenlijk zo niet door kan gaan. Dat een paar dagen achter elkaar en dan hoop ik dat ik volgende week voor mezelf, mijn leidinggevende, de artsen en de collega's duidelijkheid heb ik hoe groot mijn stap achteruit moet zijn. En dan zal ik die stap dus moeten zetten. Nog maar niet teveel aan denken, ga ik nog weer een potje zitten janken. Daar moet ik nu maar eens mee stoppen, het is tijd om aan de slag te gaan.

Morgen echt opletten, kijken welk moment mijn pluspunt is. Dat is mijn missie deze week. Ontdekken wat mijn startwaarde is. Ik sluit niet uit dat ik gebruik van mijn hulplijn ga maken en het revalidatiecentrum vraag om even mee te denken. Het aanbod staat, dus waarom er geen gebruik van maken.

The day after

Het zit er op. Twee weken revalidatie zijn achter de rug. Gisteren was een dag waarop een en ander nog eens herhaald werd. Gelukkig hebben we de map met alle teksten en opdrachten die we in de twee weken behandeld hebben. Vandaag heb ik ook de mail die ik eerder deze week van Real Health kreeg geopend. Daarin staan inloggegevens zodat ik de inhoud van de map ook online in kan 
zien. Het viel me op dat daar nog extra tekst in staat. De stof is wel behandeld, maar niet in onze map te vinden. Dus goed dat ik er naar gekeken heb. 

De dag van gisteren bestond veelal uit herhalen van eerder behandelde onderdelen. Het verhaal van de foto op de map werd uitgelegd. Het zijn twee skisporen, die elkaar kruisen. Skiën op de gebaande pistes gaat ontspannen en (bijna) vanzelf, heel veel concentratie is er niet voor nodig. Maar als je ergens wilt skiën waar nog niemand je voor is gegaan ben je gespannen en voorzichtig, je gaat een onbekende weg. Misschien ben je zelfs bang voor hoe het zal gaan. Je vormt een eigen skispoor. Het nieuwe spoor staat voor de periode na de twee weken revalidatiecentrum. We zullen al het geleerde in de praktijk moeten gaan brengen. We zullen best nog wel eens kiezen voor de oude vertrouwde weg (op de kruising van de skisporen naar de bekende gaan) en dat is helemaal niet erg. Maar de bedoeling is dat we ons onze nieuwe manier van leven eigen maken. Zodat dit ons vertrouwde pad is, waarop we ontspannen kunnen gaan.

Natuurlijk hebben we ook gewoon onze oefeningen gedaan. Na de lunch was het tijd voor evaluatie. De bedoeling was dat ieder vertelde hoe hij/zij er op dit moment voor staat. Er waren eigenlijk alleen positieve geluiden. Ik heb verteld dat ik de oefeningen ook thuis wil blijven doen omdat deze me prima bevallen en dat ik aan het begin sta van een proces van verandering. Thuis en op werk. Dat ik enorm opzie tegen dit proces, het moeilijk en spannend vind en nog geen idee heb hoe ik het precies aan ga pakken, maar dat ik het aan ga. 

Ik heb nog met Melanie afgesproken dat ik bel als ik concrete vragen heb, of er niet uit kom met mijn opbouwschema. Dat is handiger dan dat we er nu in het algemeen over praten maar geen echt plan bij de hand hebben.
Ik heb op het evaluatieformulier geschreven dat het voor mij waarschijnlijk beter was geweest als de eerste week zwaarder was dan de tweede, dan ging ik misschien wat beter weg. Maar ja, de opbouw is waarschijnlijk niet voor niets zoals het is. 

Ik ben blij dat het achter de rug is, en dat komt ook zeker omdat ik de afgelopen week echt zwaar vond. 

Het afscheid was raar. 10 Dagen intensief met elkaar opgetrokken en nu "los". We hebben met elkaar een lied gemaakt en gezongen (klonk vreselijk) voor de begeleiders,

een van de collega deelnemers had er een ontzettend leuk filmpje bij gemaakt. Het was dus wel echt een succes. Daarna nog een stuk Marikenbrood (echt Nijmeegs heb ik me laten vertellen) gegeten met elkaar en toen was het einde echt daar. Iedereen even knuffelen en allemaal op weg naar huis.

Ik was blij dat ik niet gelijk alleen thuis was. Even twee mensen om tegenaan te praten. Die weten hoe moeilijk het voor mij is om behalve thuis, ook op werk stappen terug te moeten doen. Natuurlijk tijdelijk, en met de bedoeling dat ik dan uit die overbelasting raak, maar echt; ik heb het er zo zwaar mee. 
Na het eten nog naar verjaardag van schoondochter geweest. Was gezellig, maar ik merkte wel dat ik heel moe was. En dat ik niet over mijn zeer nabije toekomst kon praten zonder in tranen uit te barsten. Fijn als dat begrepen wordt en er dus niet verder gevraagd wordt. Dat komt allemaal nog wel.

Ik heb lekker geslapen vannacht, wat kan je je eigen bed dan waarderen. Vanochtend na het opstaan direct de "bewust bewegen"oefeningen gedaan en vanmiddag ook de oefeningen "opbouw belastbaarheid". Beide wil ik vol blijven houden. Morgen gaat er 10% opbouw bij. Daar kijk ik nu al naar uit. Misschien ga ik (rustig) sporten nog eens leuk vinden. Moet niet gekker worden.

De hele dag probeer ik bij tijd en wijle te bedenken hoe ik een en ander aan moet gaan pakken. Even geen mindfulness voor mij. Niks parkeren op een blaadje dat wegstroomt in een beekje 🙃🙃  Ik moet er wel over nadenken, want het moet ook gaan gebeuren. Ik moet zorgen dat ik een goede basis leg en van daar uit kan opbouwen, zodat ik over een maand of wat alles kan wat ik wil, maar dan zonder overbelasting en de daarbij horende chronische vermoeidheid. Als me dat allemaal lukt schijnt het dat ik minder last heb van mijn rugpijn. Door het bewegen word ik lichamelijk sterker en als ik mezelf dan ook nog de kans geef uit de overbelasting te raken dan moet het wel beter worden en blijven. Dat is uiteindelijk waarvoor ik de revalidatie in ben gegaan. 

Er zal niet iedere dag een nieuwe blog verschijnen. Maar ik zal zeker doorgaan met het schrijven van mijn blogs. Tijdens mijn revalidatie heeft het me geholpen om mijn gedachten op te schrijven en het kan zomaar zijn dat dit me ook de komende periode gaat helpen.

Gebroken

De voorlaatste dag. Eigenlijk halve dag, want vanmiddag hebben we het onderdeel "eigen activiteit". Dit betekent eigenlijk niets anders dan tijd in te delen met iets wat je zelf leuk vindt. Ik heb een beetje onrustig geslapen vannacht. Een aantal keer wakker geworden, ook wel weer in slaap gevallen, maar ook heel vroeg op. 

Ik heb geen zin in de dag. Ik zit een beetje stuk na gisteren. De bewust bewegen oefeningen doe ik al bijna op de automatische piloot, maar dat is prima want die wil ik thuis blijven doen. Moet ik natuurlijk wel zien hoe ik dat in mijn dagelijkse gewoontes pas. Kwartiertje eerder opstaan is niet direct aantrekkelijk. Zal wel goed komen. 

Vanochtend zijn Evelien en Roel er. Vanmiddag na onze activiteit evalueert Melanie deze met ons. Mijn privé afspraak met Evelien heb ik aansluitend aan het ochtendprogramma, dus dat is fijn.

Vandaag gaan we zowel voor de pauze als erna het onderdeel De Bus (weer) behandelen. Dus weer moet het gaan over de passagiers (gedachten) in onze bus die we zelf besturen. Ik ben wel klaar met die bus. De bedoeling is dat we iets wat we in de nabije toekomst gaan doen, maar waar we tegenop zien, opschrijven met daarbij de waarde die we daarmee willen bereiken. Dan op drie verschillende post-it blaadjes drie negatieve gedachten schrijven die je daarbij hebt. Ik kom niet verder dan twee. Ik heb het niet vanochtend, ik kan niks meer bedenken, wil ook niks bedenken. Ik wacht maar even af. 

De activiteit en het doel (de waarde) worden op het bord geschreven. De bedoeling is dat je de post-it blaadjes aan drie mensen geeft, waarvan Roel er in ieder geval één is. Dan laat je je bus rijden, je loopt dus door de ruimte, terwijl de negatieve gedachten zich aan je opdringen (de drie collega's dus). 
Hier ben ik niet geschikt voor, ik geef aan dat ik hier niet aan mee doe. Ik wil best kijken naar de rest en eventueel meedenken, maar ik deze oefening zelf niet doen. Roel en Evelien vragen niet verder en laten het wat het is.

Ik heb mijn stoel in de hoek van de ruimte gezet, kan alles zien, maar heb me toch een beetje teruggetrokken. Dat is wat ik wil, me gewoon een beetje afzonderen van de rest terwijl ik alles wel zie. Ik vind de oefening net zo belachelijk als ik dacht dat deze zou zijn. Maar degene die de oefening doen zijn er blij mee en zien er een leermoment in. Die heb ik dan gemist, niks aan te doen.
Omdat ik wel mee kijk en best een beetje mee denk geef ik een van de deelnemers een tip; sta, voordat je ergens binnen moet stappen, even stil voor de deur, haal even goed adem en zorg dat je jezelf zo klaarmaakt om de (onbekende) situatie achter de deur open tegemoet te treden. De rest laat je even achter je. Evelien en Roel vinden dit een heel goede tip en ook de overige deelnemers vinden dit echt een gouden tip. Ik ben blij dat ik toch een positieve bijdrage heb kunnen leveren.



Nadat dit onderdeel is afgerond laat Evelien een concept zien van een folder die in de toekomst aan potentiële deelnemers gegeven zal worden. Ze wil graag weten of wij hier nog wat aan toe te voegen hebben. We zijn het er met elkaar over eens dat het heel goed is dat daar over nagedacht wordt. Wij vinden dat we niet echt goed geïnformeerd zijn over wat ons allemaal te wachten stond. Eigenlijk hadden we er geen idee van hoe onze weken er uit zouden gaan zien.

Dus feedback? Dat heb ik wel ja; ik vind dat er iets in moet staan over eventuele consequenties na de twee revalidatieweken. Want daar ben ik knalhard tegenaan gelopen. 

Ik breek, de emotie die ik heel de ochtend weg heb kunnen drukken komt er met een explosie uit. Ik kan me niet inhouden, ik raak helemaal van streek. Ik ga naar de huiskamer, Roel komt al snel achter me aan.
Ik vertel dat het ze gelukt is, dat ze me hebben weten te breken. 
Dat ik het zo niet bedoel, maar wel zo voel. Ik voel me alsof de grond onder mijn voeten is verdwenen, volslagen stuurloos. 
Ik moet actie gaan ondernemen, maar ik weet niet eens waar ik nu sta. Ik moet een plan maken voor opbouw belastbaarheid, maar ik heb geen idee hoe mijn belastbaarheid op dit moment is. Ik vertel dat ik er voor in mijn thuissituatie best wel uit zal komen, maar dat het voor het werk een heel ander verhaal is. Ik begrijp heel goed dat ik met een plan moet komen. Roel geeft aan dat niks moet. Dat weet ik, maar er is natuurlijk wel duidelijk geworden dat als ik niets doe, mijn lichaam het vroeg of laat gaat begeven, op welke manier dan ook. Ik kan dat niet langer negeren, dat zou wel heel dom zijn. Bovendien zouden deze twee weken dan voor niets zijn geweest en dat is niet waarvoor ik er al die energie in gestoken heb.

Tijd voor mijn gesprek met Evelien, kan er ook nog wel bij. Ik ben weer wat rustiger, daar ben ik blij om want ik wil gewoon een goed gesprek hebben en niet de zoveelste janksessie. Mijn grootste probleem is een plan maken voor werk. Ik heb van een collega deelnemer (een leidinggevende) gehoord dat hij min of meer verwacht dat een medewerker in zo'n situatie met een plan komt van waaruit verder gebouwd kan worden. Ik wil ook zo'n plan, maar ik weet gewoon niet waar ik sta. Evelien zegt dat dit heel logisch is, omdat ik dit helemaal niet had verwacht te moeten doen. Dat het heel goed is bijvoorbeeld de komende 2 weken te gebruiken om dat te onderzoeken en aan de hand daarvan een wat concreter plan te maken. Hoofdzaak is hierbij wel eerlijk naar mezelf te kijken. Het niet te bagetalliseren, het is wat het is. Oké zo moet ik het dus doen. Iets minder druk op de ketel.
Ik vertel Evelien dat ik echt baal dat ik de enige ben die behoorlijk heeft zitten grienen. Maar Evelien zegt dat ik van alle deelnemers van mijn groep ook wel het meeste werk heb te verzetten. Dus dat het niet zo gek is dat sommige dingen zo hard binnen zijn gekomen. Een schrale troost. 

Na de lunch onze eigen activiteit. Ik ga met mijn drie 
vrouwelijke collega deelnemers Nijmegen in. Stukje cultuur met een stadswandelingetje en stukje shoppen. Opdracht is opletten of je een pluspunt tegen komt. We maken er een gezellige middag van. Met slenteren heb ik binnen een kwartier mijn plusplunt te pakken, en ik pak in iedere winkel waar een stoel staat een zitmomentje. We belanden in een gezellig restaurantje waar we koffie met een brownie bestellen. Heerlijk genietmomentje. 

Het evalueren is vooral een formaliteit, maar dat hoort er bij. We krijgen een envelop met blanco papier mee. De bedoeling is dat we een brief aan onszelf schrijven. In de brief moet ik opschrijven hoe ik er denk voor te staan bij de terugkomdag op 20 december. Wat zijn mijn doelen, heb ik deze al behaald? Ben ik er nog hard mee bezig? Heb ik het opgegeven (nee, natuurlijk niet)? Ik maak het niet te ingewikkeld, schrijf kort waar ik een beetje naartoe wil de komende maand. Nu maar hopen dat het lukt. De brieven moeten we morgen afgeven en die krijgen we volgende maand terug. Leuk idee dit. Ik ben benieuwd of ik inderdaad ben waar ik denk te zijn dan. Dat blijft nog even spannend, hangt af van zoveel factoren. 


Morgen de laatste dag. Als deelnemers besluiten we tijdens het avondeten een maf liedje in elkaar te flansen om morgen te zingen. We zijn hier al met al een uurtje mee bezig. Een persoon werkt het verder uit, zet er foto's bij en zorgt dat het er echt super tof uitziet. Daar zullen we morgen mee afsluiten. Dat zal ergens rond een uur of twee zijn. Tot die tijd nog gewoon aan de slag. Ik ben blij dat ik morgen naar huis ga. Ik ben er wel klaar mee. Ik heb genoeg bagage en nog meer te doen. Maar eerst moet ik een beetje helen, want ik voel me moe en gebroken.

Blinde paniek

De start van de dag was vandaag net even anders omdat het gebeurde van de avond ervoor besproken werd. Er waren twee deelneemsters die de nacht wat onrustig doorgekomen zijn. Een was zich er vannacht erg van bewust dat ze alleen was, wat als er iets zou gebeuren??? De ander kon de slaap niet vatten omdat ze steeds het beeld van de jongen op de grond met mij en mijn collega erbij voor ogen zag. Ik was een beetje vergeten dat dit niet voor iedereen iets is waar door een professionele bril naar gekeken wordt. Blijkt het toch goed dat de dag hiermee gestart is.

Omdat Evelien thuis een ziek kind heeft is ons dagprogramma een beetje omgegooid zodat zij in de middag naar huis kan 🤒🤧.

Melanie blijft de hele dag en doet het middagprogramma alleen. De bewust bewegen oefeningen doen we na al die dagen nu ieder op zijn eigen tempo. Daar hoeft niets meer over uitgelegd te worden.

Hierna moesten we aan de slag met onze pijlers. Ik heb de opdracht van vorige week waarin de pijlers ingevuld moesten worden nooit gedaan. Daarin moest ik voor iets wat heel belangrijk is voor mij, op een schaal van 1 tot 10,  aangeven hoe belangrijk ik het vind en hoeveel tijd (op dezelfde schaal van 1 tot 10) ik er aan besteed. Vandaag gaan we aan de slag met de pijlers die niet in balans zijn. Maar ja, die heb ik dus niet. Op de een of andere manier stuit het me ook enorm tegen de borst om activiteiten/mensen die mij zo na aan het hart liggen een cijfer te geven. Ik denk gewoon niet in cijfers. Ik hoor een beetje aan wat er om me heen gebeurd en merk dat ik er wat emotioneel om word. Omdat ik geen zin heb om stom te gaan zitten janken loop ik maar even weg en pak ik in onze huiskamer een bak koffie. Als ik terugkom gooi ik het eerst blad met allerlei kul dat ik er op had geschreven weg. Ik vul het tweede blad in, op mijn manier:

Ik leg desgevraagd uit waarom ik dit zo doe. Evelien vindt het een slimme oplossing. Eigenlijk is het heel goed dat ik de pijlers niet ingevuld heb als ik er niet achter sta. Nou, daar kom ik weer goed weg.

Onbevangen bewegen is vandaag een binnen oefening. Er worden twee fitnessmatjes op elkaar gelegd, een step opstap, een hogere step opstap, een stoel en een tafel klaar gezet. We moeten bij het voorwerp gaan staan waarvan we zeker weten dat we belastbaar genoeg zijn om er af te springen. In eerste instantie kies ik de stoel. Melanie vertelt dat we moeten landen met twee voeten tegelijk op de grond, er af stappen is niet de bedoeling. Ik ruil de stoel toch maar in voor de hogere step. Pfff wat ben ik weer een watje zeg, weer de slechtste van de groep (zo mag ik niet denken, maar dat gebeurt wel natuurlijk). Als er gesprongen moet worden voel ik dat ik de juiste keus gemaakt heb. Dit doet zeer zeg, die dreun van het landen. Misschien is de hoge step al wat overmoedig voor me. Vervolgens wordt gevraagd waar we vanaf zouden springen als we dit 10 minuten achter elkaar moeten doen. Ik doe een stapje terug en ga naar de enkele step. Ik heb me er al bij neergelegd dat ik daar in mijn eentje sta. 

Het volgende deel gaat over werk. Daar kan je op vier niveaus functioneren; 

A overbelast  B maximaal belast  C 25% onder maximaal belast (startwaarde) en D  onderbelast. De bedoeling is dat we op niveau C komen. De 25% geeft mogelijkheden voor opbouw en flexibiliteit voor onvoorziene zaken. 

Er wordt gevraagd wat ik hiervoor denk te gaan doen. Ik heb werkelijk geen idee. Is minder taken/werkzaamheden een optie wordt gevraagd? Nou, nee. Ik doe alles heel graag en krijg er ook wel energie van. Ik word gevraagd na te denken over (tijdelijk) minder uren, zodat ik na stabilisatie van daar uit kan opbouwen. Echt alles in mij schreeuwt NEE, NEE, NEE!!! Dat kan niet, dan moet ik me ziek melden en ik ben niet ziek!!! NIET ziek!!! NEE, NEE, NEE!!!

Ik kan dit echt even niet aan. Ik zit als een klein kind te janken en loop weg. Maar weer naar de koffie- automaat, al biedt dit bakkie troost verrekte weinig troost op dit moment. De gedachten schieten door mijn hoofd, ben ik hier bijna twee weken naar toe aan het werken? Hadden ze dat niet eerder kunnen zeggen, dan had ik me misschien kunnen bedenken? Wat had ik dan verwacht? Had ik wel iets verwacht? Dat menen ze toch niet? Het moet toch anders kunnen? Enzovoorts enzovoorts.

Evelien komt vragen of het goed gaat. Nee, natuurlijk niet. Ik vertel wat er allemaal door mijn hoofd schiet. Logisch vindt ze, als ik zoiets niet verwachtte. Ik vertel dat ik gewoon nooit bedacht heb dat twee weken revalidatie wel eens consequenties zouden kunnen hebben voor de periode erna. Misschien naïef, maar echt nooit in me opgekomen. Evelien toont begrip, zegt ook dat ik al eerder had gezegd dat ik niet wist wat ik verwachten moest van de revalidatie. Als ik me weer wat rustiger voel ga ik de oefenzaal weer in en plof op mijn stoel. Maar het doet pijn, serieus pijn op dit moment. Ik voel me een ongelooflijke zwakkeling.

Evelien gaat voor een collega deelnemer een schema opstellen. Deze ziet er als volgt uit met een werkweek van 8 uur per dag, de cijfers zijn te werken uren:

Het begint me wel een beetje te duizelen. Is dit waar ik naar toe moet? En hoe bepaal ik mijn startwaarde? Gelukkig wordt die vraag door een ander gesteld. De startwaarde is het moment op je werk waarop je eigenlijk te weinig energie hebt om door te gaan. Als je dit na 7 uur werken hebt is je maximale belasting 7 uur en je startwaarde ongeveer 5 uur. Met 5 uur heb je mogelijkheid tot opbouw, maar ook flexibiliteit om eventueel onverwachte omstandigheden aan te kunnen binnen je belastbaarheid.

Het maakt me niet vrolijker. Ik zit er wat glazig naar te kijken. Hoe moet dit schema er bij mij uit gaan zien? Ik ben al moe als ik op mijn werk aan kom....... Gelukkig lunchtijd. Ik zet het even van me af, al plopt het constant in me op.

In de loop van de dag raak ik er zachtjes aan wel van doordrongen dat ik er wat mee moet, en niet pas over een week of wat, nee, direct maandag. Als ik er teveel tijd overheen laat gaan zit ik alweer teveel in de flow en dus in de overbelasting. Ik weet dat ik mezelf dan niet makkelijk teruggefloten krijg. 

Ik stuur een berichtje naar mijn leidinggevende waarin ik vraag om een afspraak voor maandag. Er is geen weg meer terug. 

De middag gaat een beetje langs me heen. Een ontspanningsoefening (wat nou ontspanning, na zo'n ochtend? onmogelijk!), stukje communicatie over zender, ontvanger, ruis etc. en na de pauze onze gebruikelijke opbouw belastbaarheid oefeningen. Ik ben blij als de dag om is.

We doen een wandeling van een half uur. Even hoofd in de buitenlucht is altijd fijn. 

Ik besluit vanavond een concept werkschema te maken voor mezelf. Deze kan ik dan misschien meenemen in het privé gesprek dat ik, als het goed is, nog met Evelien krijg. Ik besef dat het hard werken wordt als ik eenmaal thuis ben. Altijd overbelasting, thuis en op werk, vraagt op beide vlakken heel veel kracht en inspanning om naar een goed niveau van belasting te komen. Ik heb nog een lange weg te gaan. En ik ben al zo moe.

Groep

Vandaag begon de dag met ontspanningsoefeningen. 
De bedoeling is dat we een houding zochten waarin we comfortabel waren. Vervolgens moesten we door aan- en ontspannen van spieren voelen wat het verschil tussen beide is. Dit lukt me wel, is een eenvoudige manier om je spieren wat te ontspannen. Het probleem is dat ik niet 20 tot 25 minuten in een zelfde houding kan zitten/liggen. Dus tussendoor 3 keer van houding gewisseld, wat de ontspanning niet geheel ten goed komt. Ik begon op mijn buik, ging toen in de lotus houding zitten en daarna maar beetje languitzitten. Ik ben wel heel moe, vannacht weer een paar uur wakker geweest. Maar ik haal de volledige ontspanning niet vandaag. Wat heerlijk was om te horen is dat mijn buurman dus echt in slaap gevallen was bij deze oefening. Meer ontspanning kan je niet bereiken lijkt mij.

Daarna de dagelijkse bewust bewegen oefeningen. Ons dagelijks ritueel. 
Toch voelt het iedere ochtend weer prettig mijn lichaam op deze manier wat los te maken. Ik ben vast en zeker van plan deze oefeningen ook thuis te doen. Ik moet alleen nog een manier bedenken om ze in mijn ochtendritueel te passen. Dan loop ik het minst risico dat ik ze vergeet. Ik merk dat ik ongeveer bij alles wat we nu doen probeer te bedenken hoe ik dit toe zal passen in mijn dagelijks leven.

Daarna staan onze gedachten weer centraal. De bus met passagiers kwam weer aan de orde. De bus bestuur ik en de passagiers zijn mijn gedachten. Ik blijf het wat lastig vinden, veel verder dan "vooral doorgaan", "niet piepen" en "je moet het zelf doen". Dat zijn dus mijn passagiers. Ik heb ze nodig om mijn waarden te bereiken, maar ik kan er ook last van hebben. We doen een oefening met tweetallen, die gaan achter elkaar staan. De achterste doet de stemmen van de passagiers in de bus terwijl we door de ruimte lopen. Deze oefening doet me niets, ik word er niet warm of koud van. 
We doen een korte mindful oefening om de ochtend mee af te sluiten; zittend op een stoel goed voelen hoe je voeten op de grond staan. Als er een gedachte komt; weg laten gaan en terug naar het gevoel van je voeten op de grond. Tja, wat moet ik er nog over zeggen. Ik ben er niet van.....en ik denk zo maar dat ik er ook niet van ga worden. Wat natuurlijk helemaal niet erg is, dit is gewoon niet mijn manier om ontspanning te verkrijgen. Het zou wel heel bijzonder zijn al ik baat heb bij alles wat hier aangeboden wordt.

Ik merk dat ik wat onrustig begin te worden. Nog 3,5 dag te gaan en ik weet nog niet wat ik hier halen moet. Ik wil zo graag handvatten hebben om maandag op mijn werk mee aan de slag te gaan. Het houdt me bezig. Wat als ik niet weet wat ik moet veranderen wat werk betreft? Blijf ik dan, als vanouds, goed functioneren maar wel altijd in de overbelasting? En als dat zo is, blijft dat dan goed gaan? En wat als het niet goed gaat? Ik pieker niet, verre van zelfs, het zijn losse flodders die door de dag even aankomen. Maar als alles goed ging had ik hier niet naar toe hoeven gaan.

Na de lunch wordt de theorie van slapen besproken, soorten slapen, hoeveel uur, verandering in slapen etc. Geen lastige materie, maar goed dat het even aan de orde is geweest.

Onbevangen bewegen bestaat vandaag uit een spel met (alweer) de bal en een soort trampolines. Het heet Tjioekbal. Voor sommigen een begrip, ik had er nog nooit van gehoord. Je gooit een bal op een soort schuin rechtopstaande trampoline, deze wordt hierdoor teruggekaatst. Met die basis als uitgangspunt zijn verschillende spellen te bedenken. Eigenlijk zouden volwassenen ook gewoon buiten moeten blijven spelen. Zou heel goed zijn denk ik. Voor je lijf, maar zeker ook voor je hoofd. Even zuurstof snuiven. Ik vind het fijn lekker buiten bezig te zijn, maar ik begrijp niet waarom ik ook vandaag weer de enige ben die het niet vol houdt. Vandaag ondanks dat wel doorgegaan, stilstaan vond ik te koud. Een bewuste keuze naar overbelasting dus. Shit happens.

Weer binnen zijn op het whiteboard de namen van onze begeleiders geschreven, als je behoefte hebt aan een persoonlijk gesprek mag je je naam achter de naam zetten van de begeleider met wie je spreken wil. Ik heb mijn naam achter Evelien gezet. Ik hoop dat zij mij wat verder kan helpen voor in de werksituatie.
Morgen is er ook nog een onderdeel over werk, misschien dat dan een deel van mijn vragen al beantwoord wordt. Zo niet, dan heb ik genoeg gespreksstof.

Tijdens het gesprek over bereidheid gaat het er vooral over of je bereid ben aanpassingen te doen. Soms weten we heel goed wat we anders zouden willen, maar we zoeken dan gelijk naar de "ja maar" om het niet te doen.
Je zal moeten accepteren dat je een bepaald ongemak aan moet gaan. We worden gevraagd allemaal een zin op te schrijven die start met ik zou graag willen dan......., maar.........
Mijn zin is Ik zou graag meer tijd in huis door willen brengen, maar dan moet ik wel iets voor mezelf te doen hebben buiten het huishouden om.
Er wordt een taaltrucje op toegepast. Maar wordt vervangen door EN en moet wordt vervangen door MAG. De lading van de zin wordt dan minder streng, het ongemak lijkt minder groot. 
Mijn zin wordt Ik zou graag meer tijd in huis door willen brengen, en dan mag ik wel iets voor mezelf te doen hebben buiten het huishouden om.
Ik heb hier het weekend ook al wat over nagedacht en Diamond painting voor mezelf besteld. Misschien gaat het me dan wel lukken ook.
Als huiswerk krijgen we dat we vanavond of morgenochtend een ongemak aan moeten gaan. Dus iets doen wat niet comfortabel is. Kan zijn aan de andere kant van het bed slapen, zonder tanden poetsen naar het ontbijt, een liedje luisteren dat je vreselijk vindt etc.

We sluiten de dag weer af met oefeningen "opbouwen belastbaarheid". Het is prettig te merken dat de oefeningen me gemakkelijk afgaan. Met nog een deelnemer maak ik binnen de oefentijd ook nog een korte boswandeling.

Onder normale omstandigheden zou ik niet veel verder schrijven over de dag. Vandaag gebeurt er wat bijzonders. Toen we aan tafel zaten in het restaurant werd een deelnemer van de andere groep aan hun tafel onwel. Ik zag het, keek het even aan en constateerde dat het echt niet goed ging. Ik ben opgesprongen en gaan handelen, een dame uit mijn groep deed hetzelfe. Hij bleek zeer ernstig te hyperventileren, met daarbij enorme spierverkrampingen. Ik kon wel enigszins contact met hem krijgen, in die zin dat hij ja en nee kon knikken of schudden. We hebben hem op de grond gelegd en 112 laten bellen omdat we al zagen dat wij hem hier niet uit zouden krijgen. Personeel van het hotel zette kamerschermen om ons heen. Ik heb me volledig gefocust op het coachen, geruststellen en zo comfortabel mogelijk krijgen van het slachtoffer. Gek was dat ik mijn rug enorm voelde, maar het heel gewoon negeerde. Eigenlijk zou ik denken dat als ik zo gefocust ben op wat anders, mijn rug geen rol speelt. Maar dat klopt dus niet. Samen met mijn collega deelnemer hebben we het slachtoffer kunnen stabiliseren totdat de ambulancebroeder het overnam. 

Ik zou dit verhaal niet verteld hebben als het daar bij bleef. We hebben iemand van het hotel een begeleider van de andere groep laten bellen en die zou komen. Wij hadden "last" van de groepsdynamiek van de andere groep. Ze vonden dat wij weg moesten gaan. Het slachtoffer had een lastige dag gehad en was "gewoon" wat aan het hyperventileren. Ze besteedden ook nauwelijks aandacht aan hun collega deelnemer. Ik moet zeggen dat mij collega hier meer van mee kreeg dan ik, ik was zo gefocust op mijn contact met het slachtoffer. Vervolgens verdween de hele groep van het slachtoffer. Uiteindelijk is het slachtoffer opgehaald door familie en naar huis gebracht. De groep heeft hem geen gedag gezegd, geen sterkte gewenst en zijn gewoon gaan eten toen hij weg was. Mijn collega en ik zijn nog bij de begeleiders die gekomen waren geroepen omdat zij wilde weten hoe het met ons was. Goed gelukkig, het is mijn beroep. Ze gaven aan dat de ambulancebroeder heeft gezegd dat we zeer adequaat gehandeld hebben. Altijd prettig te horen. De begeleiders wilden eigenlijk een moment van samenzijn met de twee groepen bij elkaar plannen voor morgen. Maar daar hebben we voor bedankt vanwege onze ervaring van vanavond. Ik heb daarbij wel gezegd dat als het helpend zou zijn voor de andere groep ik natuurlijk nog wel even aan wil schuiven.

Het geeft maar aan dat het zo enorm belangrijk is hoe een groep zich ontwikkelt. Ik ben van mening dat je meer bereikt in een betrokken groep waarin iedereen zich veilig voelt. Pas dan kan je iets bereiken, omdat je alles kunt en durft te zeggen.

Morgen ochtend gaan we het voorval nog wel met elkaar bespreken. Dat is logisch, het heeft een bepaalde impact. En daarna gewoon weer over op de orde van de dag. Want ja, ik wil nog steeds weten hoe ik vanaf maandag te werk moet gaan.

Schouders er onder

Vanochtend rond een uur of 9 weer vertrokken richting Berg en Dal. Gelukkig geen files of gekkigheden dus ik was rond half 11 in het hotel. Weer had ik de mazzel dat mijn kamer al schoon was, dus ik kon voordat ik naar het revalidatiecentrum zou gaan mijn koffer al uitpakken. 

De hele groep is weer compleet dus niemand is voortijdig afgehaakt. Volgens Roel (fysio) en Evelien (psych) is dat, zonder bijzondere omstandigheden, nog nooit gebeurd. 
Op papier zouden we starten met een Mindfulness oefening. We hebben de "gewone" bewust bewegen oefeningen gedaan. Door deze heel bewust te doen en te voelen wat er in het lichaam gebeurd voeren we deze mindful uit. Tja, het zal..... De oefeningen zijn heel welkom om na de autorit de spieren een beetje los te maken, al dan niet mindful.

Het programma voor deze week:
We krijgen weer heel wat te doen. 

We beginnen met weekendevaluatie. Vrijdag hebben we op moeten schrijven wat we in het weekend van plan waren. Vandaag moesten we daar bij schrijven of er van die plannen ook wat terecht was gekomen. Zo bracht ik het er van af:

Planning:	Hoe is het gegaan:
Moment van samenzijn met de kinderen	Zondag hebben we met elkaar gegeten, dit was fijn en gezellig
Wandelen met Luna	Beide dagen gedaan en van genoten
Huishouden, boodschappen	Gedaan als altijd

In tweetallen bespraken we het weekend. Niet alleen wat we (al dan niet) gedaan hebben, maar ook hoe we het ervaren hebben. Het is goed om dit over en weer te bespreken. Ook werd gevraagd in één zin aan te geven wat we deze week graag zouden willen halen hier.
Ik heb zaterdagochtend en -avond mijn oefeningen gedaan, maar de tijd daartussen heb ik denk ik doorgebracht zoals altijd. Veel gedaan, de hele dag druk in de weer. Zondag eigenlijk net zo, ik ben in de avond mijn oefeningen vergeten te doen, dus dat begint al goed. 
Wat ik wil halen deze week: "meer concrete handvatten om mijn (werk)weken door te komen".
In de groep vertelde ieder wat hij/zij deze week zou willen halen.

Het eerste deel van de middag ging over werk. Er werd gevraagd hoeveel uur ieder werkt en of dat bij A, B, C of D hoort:

Voor mij kwamen al wat deelnemers aan het woord. De meesten horen in A, er werd gevraagd of er ideeën zijn hoe dat aangepast/verbeterd kan worden. Over het algemeen ervaren ze een disbalans tussen werk en thuis. Er werden allerlei oplossing genoemd dit toegepast kunnen worden in de eigen situatie.

Ik hoor hoe dan ook in A, dus alle dagen in de overbelasting. Dat ervaar ik vooral doordat ik altijd moe ben en altijd pijn heb. 
Al pratende kwam ik er wel achter dat ik niet alleen op werk altijd in de overbelasting zit, maar dat ik volledig in overbelasting leef. Dus werk en privé in (overbelaste) balans. Ik moet om eventuele verandering door te voeren kijken naar die zaken waarop ik zelf invloed heb. De cirkel van invloed komt in mijn gedachten bovendrijven. Maar hoe dan? Daar wil ik handvatten voor hebben, en als het even kan heel concrete handvatten. Waar ik mee aan de slag kan. En die ga ik niet krijgen, dat maakt Evelien me wel duidelijk. Wist ik ook eigenlijk wel, want het hele Real Health traject is gericht op het zelf ontdekken van mogelijkheden waarbij je gebruik kunt maken van de verschillende oefeningen/trainingen die tijdens de revalidatieperiode langskomen.



Ik zie het eigenlijk niet echt meer zitten. Wat kan ik veranderen? Hoe moet ik veranderen? Waar moet ik beginnen? Waar sta ik eigenlijk? Ga ik het hier vinden? Ben ik hier zonder iets te kunnen halen? Waar doe ik het voor? 
Waarom ontstaan er al maar meer vragen in plaats van antwoorden?
De moed zakt me een beetje in de schoenen. 
Nou ja, misschien kom ik er in de loop van de week wel achter. 


Tijdens de oefeningen "opbouwen belastbaarheid" komt Evelien naar me toe. Ze vraagt me hoe ik de oefeningen vind. Ik vertel haar dat ik deze wel prettig vind, lekker concreet. Maar het belangrijkste vind ik dat ik, omdat ik nooit oefeningen deed, vanaf het eerste moment aan het opbouwen ben. Ik leg uit dat ik denk dat mensen die aldoor activiteiten vermeden volgens mij makkelijker winst uit de revalidatie halen. Juist omdat, als ze zien dat vermeden activiteiten wel kunnen, ze dan direct gaan opbouwen. Maar als ik iets wil bereiken, als chronische overbelaster, moet ik eerst heel veel afbreken naar......... ja, naar wat eigenlijk? Ik breek even, wat een confrontatie zeg. Heftig wel. Maar ik herpak me snel. Evelien zegt dat het heel heel moeilijk is in een situatie als die van mij. En dat ik inderdaad eerst heel veel moet inleveren. Maar tot hoever en hoe dan? En hoe weet ik waar ik sta? Vragen, vragen vragen. Toch ben ik heel blij dat ik met Evelien hier over heb gesproken. Ik zie het dus goed, en ik heb dus wel echt een groot probleem. Ik waardeer haar eerlijkheid enorm.

Na een bak koffie gaat de middag verder met een uitleg over medicatie. Het blijkt dat ik de enige ben die dagelijks medicatie gebruikt. Weer wordt verteld dat dit meestal niet helpt. Ik geef aan dat ik wel af wil bouwen, maar dat ik dat niet mocht doen in aanloop naar deze revalidatie. Dat is omdat ze mensen hebben gehad die in de afkickfase waren en dat werkt niet. Afbouwen zeer langzaam en echt in heel kleine stapjes is het advies. En, niet onbelangrijk, in overleg met een arts.

De revalidatiedag eindigt met een gezamelijke boswandeling. Roel en Evelien lopen mee. Het was koud, maar toch heerlijk zo aan het eind van een dag. 

Twijfel

Eigenlijk was ik van plan vanavond een dagje over te slaan met bloggen. Maar toch nog even achter de laptop gekropen.

Morgen tussen 10.30 en 11.00 uur word ik weer verwacht bij het revalidatiecentrum. Vandaag sta ik er toch wat anders in dan gisteren. Ik heb mezelf net ook moeten aansporen om toch die koffer weer in te pakken.

Vanochtend gewoon met de "bewust bewegen" oefeningen begonnen, laat ontbijtje, stofzuigen, lange wandeling met Luna, natuurlijk weer wassen, boodschappen halen voor het eten, eten met de kinderen, dochterlief naar huis brengen, Boer zoekt Vrouw kijken, gebeld met zus.........een redelijk normale zondag dus.

In de loop van de dag kwam de twijfel door. Volgende week maandag moet ik werken, wat heb ik dan aan de informatie die ik tot nu toe heb?  Heb ik wel wat bereikt deze week? Ik heb nog niks opgebouwd, of toch wel? Gaan dit twee verloren weken worden?  Twijfel, twijfel, twijfel.........nergens goed voor.

Ik denk dat deelnemers die steeds meer bezigheden gingen vermijden eerder iets uit de revalidatie halen dan deelnemers die alles bleven doen en maar doorgingen. 

Hoe fijn is het dat je gewoon kan bukken, terwijl je altijd dacht dat je daarvoor toch echt door de knieën moest? Je wervelkolom kan deze beweging prima aan. Als je iets zwaars tilt, is het wel zo handig door de knieën te gaan natuurlijk.

Hoe mooi is het als je hoort dat je niks kapot kan maken in je rug en dus niets hoeft te laten? Terwijl je dacht dat bepaalde activiteiten schade aan konden richten...

Bij de "opbouw belastbaarheid" oefeningen haal je direct winst. Je gaat immers van niets doen naar meer doen. 

Maar hoe zit het met de groep die altijd maar door ging? Zij worden geconfronteerd met hun beperkte belastbaarheid. Moeten dus veel minder doen dat ze altijd deden. Een echte stap terug doen dus.

Het mag duidelijk zijn dat ik bij de laatste groep hoor. Ik hoop dat ik wat meer antwoorden krijg in plaats van meer vragen de komende week. Ik wil ook resultaat zien, of in ieder geval inzichten van waaruit ik verder kan.

Nog even mijn oefeningen "opbouw belastbaarheid" en dan richting bed. Morgenochtend de laatste dingen nog maar inpakken, want ik kan het nu even niet meer bedenken.

Rare dag

Heerlijk geslapen in mijn eigen bed. Daar kan geen duur hotelbed tegen op!
Het voelt een beetje raar om thuis te zijn in de wetenschap dat ik maandag weer terug moet naar het revalidatiecentrum. Ik heb mijn toilettas maar intact gelaten, het heeft weinig zin deze leeg te ruimen en morgenavond weer in te pakken. 

Ik start op mijn gemakje op, er is geen reden om te haasten. Zoonlief is het hele weekend niet thuis. Dus daar hoef ik niets voor te doen, zelfs geen boodschappen. Eten voor mij (en een vriend die mee eet) is al in huis. Dus nee, ik ga geen supermarkt in vandaag.

Dat is in ieder geval anders dan mijn normale zaterdagen. En ook wel eens fijn.
Volgens mijn kinderen lopen er op zaterdag alleen maar WILDEN in de suup 😱

Voor mijn schatten van katten, Zaza en Sneaky, de kattenbak maar wel even verschoond, ik ga ervan uit dat ze daar blij mee zijn. Wat altijd doorgaat is wassen, wassen, wassen en het daaruit voortvloeiende was ophangen, in de droger gooien en opvouwen. En ja, op de valreep ook nog de oefeningen "bewust bewegen"gedaan. Ik vind dat deze in de ochtend horen omdat je er toch een wat soepeler lijf door krijgt.


Daarna op bezoek geweest bij een vriendin, ze wilde bij mij een bakkie komen doen, maar ik vond het zelf prettig om daarheen te gaan. Regie over eigen tijd voelde vandaag even beter. Om de een of andere reden voelde ik met toch wat rusteloos, maar daar heb ik me niet al te veel door laten beïnvloeden. Wat fijn is, is dat ze ergens deze week winterviolen bij mijn pas geplante boom in de tuin gaat zetten. Daar word ik echt blij van. Een beetje kleur in mijn saaie wintertuin, fijn hoor. 


Weer thuis eerst mijn collega geappt dat ik niet naar haar kooruitvoering ga vanavond. Ik baal ervan, eigenlijk wil ik niets laten vanwege mijn rug, maar een aardige tijd in kerkbanken zitten zie ik op dit moment niet echt zitten. Ik weet niet of mijn gereserveerde plek op de hoek van een bank is, theoretisch zou ik dan op kunnen staan. Maar steeds opstaan en na een aantal minuten weer gaan zitten en dat dan meerdere keren achter elkaar vind ik zelf wel heel ongemakkelijk. Ik wil geen aandacht op me gericht hebben op die manier. Kon ik nou een mooie solo weg geven dan zou ik zeggen "kijk naar mij", maar op deze manier maar niet. En stug blijven zitten zou enorm indruisen tegen wat er afgelopen week besproken is en dat zou dan wel heel teleurstellend zijn. Als ik niks toe wil passen had ik de revalidatie niet in moeten gaan. 

De zon schijnt heerlijk, het is lekker fris, dus ik neem hond Luna mee voor een wandeling. Als ik in het stadsbos ben, 5 minuten van huis, bedenk ik dat ik haar maar eens los ga laten daar. Ik was het al een tijdje van plan, maar heb het eerder nog niet gedaan omdat ze daar, toen ze een jonge stuiterbal was, altijd de aangrenzende tuinen in rende. Het loopt voor mijn fijner als ik niet steeds
word teruggetrokken door Luna die zo nodig weer wat te snuffelen heeft, dus laat ik haar los. En wat een wonderhond, ze blijft echt aldoor dicht bij me. Snuffelt wat aan andere honden, maar komt dan met gezwinde spoed weer naar me toe. Mooi, weet ik dat dus ook weer. Als ik naar het bos ga mag ze voortaan los. Doe ik haar wel aan de halsband, want nu met dit tuig had ze een handvat op haar rug. Niet zo handig mocht ze tussen de struiken door rennen. Kan ze zomaar blijven hangen. Heb ik een vliegende hond...

De middag is nog jong, ik heb alle tijd. Eigenlijk moet is stofzuigen, maar ik besluit dat uit te stellen naar morgen. Ik heb veel meer zin in socializen en dat is dan ook wat ik ga doen. Ik ga thee drinken bij weer een vriendin. Zij heeft een pup van een maand of 8, die is echt om op te vreten. Wat een lekker ding zeg. Behoorlijk in de pubertijd, dus lollig van begin tot end. Maar zo lief. 

Eenmaal thuis moest er toch maar gegeten worden. Ik probeer een meting te maken van het zitten op mijn bank. Is niet gelukt, Sneaky poes kwam op mijn schoot liggen. Hoe ongemakkelijk het ook zat na een tijdje, Sneaky lag zo lief dus bleef ik maar gewoon zitten. Dan maar geen meting.

Na het eten weer rondje met Luna en daarna eigenlijk niets meer. Toch maar een blog gemaakt. Ik vind het leuk om te doen.

Ik heb een leuke dag gehad, maar de revalidatieweek was aldoor in mijn gedachten. In de whatsappgroep met de andere deelnemers vroeg ik of zij ook zo moe zijn, daar had eigenlijk niemand last van. Zal aan mij liggen dan.
Hoe kan ik ná de komende week mijn drukke lange dagen zo inrichten dat ik beter functioneer en minder pijnklachten heb en daardoor ook minder moe ben. Ik heb werkelijk geen idee. Het is maar goed dat ik nog een week voor de boeg heb. Misschien wordt er aandacht aan besteed, ik zal toch niet de enige zijn die geen idee heeft hoe verder te gaan na de revalidatie? Dat er een en ander zal moeten veranderen is duidelijk, want zoals ik ging lukte het me niet lang meer. 
De dag maar goed afsluiten; ik ga mijn "opbouwen belastbaarheid" oefeningen doen. En dan nog bankhangen met thee totdat ik naar bed ga (misschien een meting doen).

Weer thuis, voor even dan.

Deze blog schrijf ik vanachter mijn eigen eettafel. Het is weer even wennen thuis. Maar ook wel fijn.
De dag begon als altijd met "bewust bewegen", alle 18 oefeningen weer gedaan. Er werd gevraagd wie deze oefeningen thuis wil gaan doen. Ja, ik wil wel, maar 18 stuks vind ik wel heel veel. Misschien dat ik er een deel van doen. Zeker omdat deze oefeningen wel het prettigst zijn in de ochtend, je komt er wat losser van.

Vervolgens staat er weer een sessie mindfulness op het programma. 
Ik heb de sessie van gisteren helemaal niet genoemd in mijn blog van gisteren. 
De sessie: je neemt een ontspannen houding aan (liggen/zitten), vervolgens sluit je de ogen. 
Roel neemt het woord; We moeten ons voorstellen dat we naar een stromend beekje zitten te kijken, waar zo nu en dan blaadjes van de boom in vallen die dan wegdrijven in de stroom van de beek. Zoiets:

Vervolgens moeten we de gedachten die opkomen op een blad leggen en mee laten voeren met de stroom. Weg ermee. Ja ja, eh gedachten op een blad?? Serieus?? Daaag....Doe ff normaal zeg. Dit is echt niet mijn ding. Ik vind het knap als mensen het kunnen, maar voor mij hoeft dit echt niet.

Vandaag mochten we kiezen tussen ontspanningsoefening en mindfulness. Iedereen wilde ontspanning, maar volgens mij wilde Melanie eigenlijk wat anders. Ze gaf aan dat we ook een mindful wandeling kunnen maken. En voor wandelingen zijn we natuurlijk allemaal wel te porren. De bedoeling is dat we bewust wandelen, kijken naar alles, en er geen oordeel aan hangen. Niet naar de toekomst denken of in het verleden. Gewoon het hier en nu.

Het lukt me aardig om me te focussen op wat ik zie; boom, vogels, kiezels, pony, witte wolkjes van de adem van de pony. Ik loop in een andere richting dan de rest, maar vind dat wel even fijn. Of ik hier mindful loop? Geen idee, maar het is wel fijn. 

Na de pauze wordt gesproken hoe we uit denken te gaan leggen wat we hier bij Real Health doen. Het ervaren is een ding, maar het begrijpelijk vertellen heel wat anders. We krijgen een filmpje te zien dat eigenlijk alleszeggend is: 

https://www.youtube.com/watch?v=RWMKucuejIs&list=PLwQZCGpRbfnuh0lX5tRHM79z0SVXyfaeb (kopieer de link en plak deze in de adresbalk om het filmpje te bekijken). 

In onze map staat op ruim twee A4 pagina's beschreven wat er bij Real Health bewerkstelligt wordt en op welke manier. Eerst moeten we het reduceren naar een praatje van drie minuten, later moeten we het duidelijk maken binnen een minuut. We bespreken met elkaar of en wanneer we wat uitvoeriger uit gaan leggen wat we hier doen. Misschien zijn we er nog niet aan toe uitgebreid uitleg te geven......

We sluiten af met de oefeningen "opbouw belastbaarheid", ik ben blij met de startwaardes. Het is daarmee onmogelijk over je +punt te gaan en dus in de overbelasting terecht te komen. Ging het met alles maar zo makkelijk.

Maar wat is het ook afschuwelijk confronterend. Ik ben zo ontzettend minimaal belastbaar, het is gewoon om te janken. En het heeft niets met mijn conditie te maken. In de tabel is de derde kolom de berekende startwaarde. Dat is dus hoe vaak ik de oefening tot en met morgen mag doen. Het is een troost te beseffen dat van hieruit een goede opbouw van mijn belastbaarheid mogelijk is. Zondag mag ik opbouwen met 10% per onderdeel.

Na de lunch krijgen we nog een uitgebreide anatomieles van Melanie. Ze weet goed uit te leggen hoe het lichaam en dan vooral de spieren, botten en gewrichten werken. Hoe deze beschadigen en hoe daarmee om te gaan zodat het weer kan herstellen, áls het al kan herstellen.

En dan is er weer het onderwerp thuis. Hebben we plannen voor het weekend? Gaan we het weekend in als altijd of gaan we direct starten met "nieuwe manieren". 

Ik heb wel een probleempje. Morgen een uitvoering van het koor van mijn collega. Ik heb een kaart hiervoor. Ik wil graag gaan, maar ik zie er erg tegenop omdat ik in kerkbanken zitten moet. En dat met in mijn achterhoofd dat ik een startwaarde voor zitten heb van nog geen 13 minuten. Dat zou dus betekenen dat ik na 13 minuten moet opstaan en een tijdje een andere houding/beweging moet doen om mijn lichaam de kans te geven te herstellen. 

Ik denk niet dat ik dat al kan. Ik wil niet dat ik opval op deze manier. 

Ik besluit er nog maar een nachtje over te slapen.

Om kwart over drie ronden we de dag af en vertrekt ieder naar huis. Raar wel, om uit deze omgeving te stappen met het idee dat je er helemaal nog niet klaar voor bent. Al is het best leuk om weer even thuis te zijn. Na een lange autorit (wel even een korte stop ingelast) was ik om rond 17 uur thuis.

Nu, een paar uur later, valt de vermoeidheid aardig over me heen. Op tijd naar bed in ieder geval. 

Wat zal ik morgen eens gaan doen? Ik heb eigenlijk nog geen idee.